Vísir - 10.01.1912, Blaðsíða 3

V í S I R
7
*K£tB»\íícia"asi;:. .tí^tosÆUf?a»r;víuíJWM5«cs
(il Hann • las aftur miðann frá
Kenrick, og" vakti það undrun
hans,' að Paton hefði beðið fyrir
sig. Hann bað til guðs, að
ógæfa sú, er hann hafði valdið
Paton, snjerist tii betri vegar, og
ef mögulegt væri, að hann sjálfur
gæíi stuðiað að þvf. Hann kann-
aoist við það fyrir sjálfum sjer,
aö hann hefði vitað, að stílar voru
eklci í böglinum, þó umbúðirnar
væru því líkar, ogað hann hefði
brent böggulinn af hefnigirni og
reiðihvötumHann fann að
Paton hlyti að hafa tekið nærri
sjer, að fyrirgefa svo mikið afbrot,
eins strangur og hann var.
Fyrir utan dyrnar heyrðist hægt
og hikandi fótatak, hurðinni var
lokið upp með óstyrk, og Hr.
Paton stóð frammi fyrir honum.
Walter kastaði sjer fyrir fætur
honutn, og grúfði höfuðið í
hendur sjer.
»Ó, herra Paton, getið þjer
fyrirgefið mjer? Mig hefur lang-
að svo mjög til að sjá yður og
biðja yður fyrirgcfnirtgar. Fái
jeg fyrirgefning yðar, get jeg af-
borið alit annað. Ef þjer getið,
þá fyrirgefið mjer?«
»Veistu,rhve mikinn skaða þú
gjörðir mjer?«
»Já,« sagði drengurinn og fór
að gráta, »hr. Percival sagði
mjer, að jeg hefði eyðilagt fyrir
yður margra ára erfiði, og þess
munduð þjer aldrei bíða bætur.
Pjer megið trúa því, að jeg var
svo æstur. Jeg ijeti hægri hönd
mína, að það væri ógert, sem jeg
gerði; getið þjer fyrirgefið mjer?«
»Hefurðu, Evson, beðið guð
um að fyrirgefa þjer reiðihug
þinn og fljótfærni?*
»Já, jeg hef gert það aí hjarta«,
sagði Evson grátandi. Iiann
hafði ekki þorað að líta upp á
Hr. Paton, því hann væri eins
strangur og haröur á svip og
vani hans var.
Honum var það í fyrstu óskilj-
anlegt, er hann fann hendi lagða
á höfuð sjer, strjúka hárið og
þerra tárin, að honum var lyft
upp og hann sá í augu, tárvot
og sorgmædd, en þó vinaieg.
Petta hrærði Walter í innsta
hjartans-grunn; hann kastaði sjer
á ný fyrir fætur Patons, faðmaði
hrtje hans og sagði; »Jeg get
ekki bættyður það, meðan jeglifi.*
Paton lyfti honum upp og setti
hann á hnje sjer; honum var svo
mikið niðri fyrir, að hann gat í
fyrstu ekki komið orði upp, en
sagði síðan:
»Jeg fyrirgef þjer af heilum
hug, þó mjer sje það erfití. Miss-
ir handrits míns hverfur mjer
eigi úr huga dag og nótt. Og
þó guð gefi mjer þrótt til að
byrja aftur á starfinu, þá veit
jeg, að missir minn mun ekki
hverfa mjer úr hug. Af þessu
hef jeg lært að beygja mig í
auðmýkt undir guðs vilja, hvað
sem að höndum ber. Þú sagðir
áðan, að þú vildir alt gera íil að
bæta fyrir þig. En það, sem illa
er gert, verður sjaldnast aftur
bæít. Jeg vona að þú lærir af
þessu, að stilla skap þitt og láta
ekki ástríðurnar ráða, berir auð-
mjúkur og með þolinmæði það,
sem guð vill. Láttu þetta vera
þjer til kenningar, meðan þú lifir.
Pað, sem gert er, verður ekki
aftur tekið, og látir þú ástríður
þínarráða einn dageðaeina stund,
þá geturþað orðið þjer til margra
ára böls, og afleiðingarnar óum-
flýanlegar.«
Walter hjelt áfram að gráta, en
þessi vingjarnlegu orð festust í
huga hans, og þeim gleymdi
hann aldrei.
»Þú hefur fulla fyrirgefning
mína,« sagði Paton ennfremur, *
»mannssálin er veik fyrir, og vjer
verðum að umbera hver annan.
Jeg ætla að reyna að gleyma
þessu og mun hvorki erfa þetta
við þig eða hina drengina. En
það er mjer viss von, að þú
munir reyna, að bæta þig, af
heilum hug. Lattu þetta ekki
hvíla þungt á sinni þínu, og vertu
þess viss, að jeg mun eftir þetta
reyna að vera vinur þinn.«
Walter greip hendi Patons og
þakkaði honum.
»Vjer kennarar munum ekki
framar minnast á þetta, kondu
nú niður með mjer, það á að
fara að borða bráðum.*
Hann lagði handlegginn um
háls Walter og gekk með honum
niður í skólann. Dyravörðurinn
hafði sagt honnm, að efribekking-
ar væru æstir á móti honum
fyrir það, hvað hann hefði gjört
illa. Honum þótti því innilega
vænt um, að Paton gekk með
honum. Skólagangurinn var
troðfullur af drengjum, sem biðu
þess, að hringt væri til miðdegis-
verðar. Par, sem þeir Paton og
Walter gengu, sáu allir vott göf-
uglyndrar fyrirgefningar.
Walter settist að borðum fölur
og með tárin í augunum. Ná-
unganskærleikurinn erfágæturog
var ekki öðru en fyrirlitningarsvip
að mæta, hvert er hann horfði.
Sárast þótti Walter, að eins var
um Percival, sem áður hafði verið
honum svo góður.
Úti á leikvelli mætti Walter
Percival og heilsaði honutn, en
hann leit ekki við honum. Menn
eru fljótir að trúa illurn hvötum
hjá náunganum, og enginn kærði
sig um, að leita að öðrum ástæð-
um hjá Walter, en að hann hefði,
til að hefna sín, brotið upp púlt
kennara síns, og af ásetningi
brent dýrmætt handrit. Slíkt at-
hæfi fordæmdu allir.
Vesalings Walter, hann átt>
erfiða daga, eina huggun hans
var, að þeir voru trúir vinir hans
Kenrick og Henderson og litli
Eden Ieit ætíð upp lil hans með
ást og þakklæti.
Drengirnir höfðu tekið sig
saman um að pípa að Walter,
þegar komið væri frá bænum.
Henderson hafði gert Walterað-
vart um það. og beið Walter
átekta með ótta og kvíða. En
það varð ekki af því fyrir drengj-
unum, þegar þeir sáu hve aum-
lega Walter bar sig. Þess í stað
hrópuðu þeir allir húrra, þegar
Paton kom út úr kapellunni. Svar-
aði hr. Paton því dálæti ekki
öðruvísi, en að hann tók ofan hatt
sinn. Honum var ekki utn þann-
ig lagaða hluttekning, þó hann
vissi að þeir gjörðu þetta í
góðri meiningu.
Eftir þetta bauð Paton Walter
oft að ganga með sjer, þegar
tækifæri bauðst, einkum eftif
guðsþjónustugjörð á sunnudög-
um.
Dr. Lane skrifaði föður Walters
brjef og kom hann. Var það
Walter til mikillar hugsvölunar,
að tala við föður sinn, og þegar
þeir feðgar kystust að skilnaði
þá fann nr. Evson með sjálfum
sjer, að hann hafði engu minna
traust á Walter, en áður, og fanst
sjer þykja enn vænna úm hann,
Mörgum árum seinna, þegar
Walter var fullorðinn, frjetti hann
það að sveitaprestur gaf út bók
um 4 stóru spámennina. Varð
höfundurinn frægur maður og
aflaði frægðin honum þess að
hann varð biskup í —. Frh.