Vísir - 22.03.1912, Qupperneq 3

7
V í S 1 R
Grímudansleikur
Ufilega f\\t\t\ sföastt fccsU á\>essum \sctú
ocÆwx f\al&\t\t\ \ JBá\ut\t\\ í $ut\t\wd&(£*\t\t\,
spUa\ alla wótUwa e\t\a
BBBB BBMW WSHS BKH8IÐ HEMímLM iðifrifi BHH iíBPVaEI HtBro
£u5va$\cla$\5
ast lijá þeim, og Baunastöngin varð
aö flýta sjer að ná vínflösku handa
þeim.
Vitaskuld er það, að það var
ekki besta víntegundin úr kjallara
gamla Boms.
»Nú, nú, börnin mín góð, hvern-
ig líður ykkur nú annars?« spurði
Bom. »Það er orðinn eilífðartímí
síðan þið hafið sjest hjer hjá mjer.«
Frh.
twov^uwstuwd.
SktWinifred.
JUSaót\$utt\Æa \iavj aB foaupa \ da$
(á a$$v. *\3\s\sV
• 60 •
\\ \c\$u
14. maí
fást ýmsar góðar íbúðir hjá
G. GÍSLASON & HAY
REYKJAVÍK.
Dóttir
oknrkarlsins.
(Þýtt).
---- Frh.
Suinir þessara gesta komu til krá
arinnar á bátum eftir Temsánni,
og gengu inn um bakdyr, sem að
fljótinu vissu.
Petta kvöld, sem hjer er um að
ræða, lagði bátur að landi hjá kránni
og stukkti þrír menn á land.
Einn þeirra var lágur maður vexti
herðabreiður á að giska fimmtugur,
sólbrendur í framan með gráa sjó-
mannshúfu á höfði. Hinir tveir
voru ungir menti fremur hávaxnir.
Ekki leyndi það sjer á svip þessara
manna Itverju glæpalífi þeir lifðu.
Þegar þeir komu inn í drykkju-
stofuna i Kattarrófunni var þeirn
heilsað nteð almennum fögnuði.
Annaðhvort voru þeir þar í sjer-
Iegum metum, eða þá sjaldgæfir
gestir — svo mikill var fögnuður-
inn yfir að sjá þá.
Strax sem Bom gesfgjafi varð
þeirra var snjeri hann ýstrubelg
sínum að þeim, sperti upp augun
sent hann gat og hrópaði með
þrunturödd:
»Eruð þið þarna, bannsettir þorp-
ararnir — Wasserdick og báðir
synir hans láta þá loks sjá sig hjer
aftur — — lengi lifi Tentsár-vík-
ingarnir!®
< Húrra! húrra! — Temsár-vík-
ingarnir!« var nú hrópað við hvert
borð, og samstundis voru nýu gest-
ununi borin mörg fleytifull glös og
þeir vinsamlega beðnir að skilja nú
ekki eftir í þeint.
Þessi ámi.ining varð heldur ekki
árangurslaus. — Gestirnir gerðu
fullkomlega skyldu sína.
Wasserdick og synir hans báðir
teyguðu úr glösunum, og settust
svo við eitt af borðunum, þar sem
rýmst var.
Bom gestgjafi flýtti sjer að setj-
- Ensk skólasaga
eftir
F. W. Farrar.
---- Frh.
Walter sá eftir að hafa mist
vin, en var þó ánægður með
lífið.
Þeit voru ekki þreittir á skóla-
vistinni piltar í Skt. Winifred;
takmark skólans varað vekja áhuga
þeirra, en ekki þreita þá á erfiði.
Walter fór fram með degi hverj-
um. Honum þótti vænt hrós,
enda hrósaði hr. Persival honum
mikið og þó með vaiúð, að Waiter
fengi ekki oftraust á sjálfum sjer.
Hrós hr. Percivals livatti Walter
og varð til þess að festa hann í
sessi, sem fremstan þeirra sam-
bekkingja.
Flestum piltum fór vel fram
undir handleiðslu hr. Percivals,
hann hafði gott lag á hleypa
kappi í þá. Éinkum lögðu piltar
mikla rækt við að gjöra stíla
sína og ritgerðir vel úr garði,
enda hafði hr. Percival gott lag
á að breyta til um efni, ýmist
reyndi efnið á hugmyndaflug
þeirra eða skarpskygni, eftirtekt
og athygli þeirra. Tilbreytingar
hans á efnisvali, æfðu gáfur pilta
og var unun að lesa stýla er
lærisveinar hans skrifuðu. Til
þess en fremur að hvetja áhuga
pilta, hafði hann komið því í
framkvæmd, að þeir stílanna er
sköruðu frani úr voru sendir
rektor skólans, og var tala þeirra
stýla sett við nafn pilsins í skóla-
skýrslunni. Ef einhver bekkur
náði þeirri sæmd, að láta 4 stíla
í tje á hálfum mánuði, þá fekk
bekkurinn einn frítíma aukreitis.
Þrír stílar Walters höfðu hlotið
sæmd þessa og varð það til þess
að liann komst í mikið afhald
hjá bekkjarfjelögum sínum.
Henderson hafði upp á síðkastið