Vísir - 25.10.1912, Side 2

V I S 1 R
Háskólinn.
Öllum, háskólanemendum og öörum, sem vilja taka þátt í frönskukennsl-
unni við háskólann, er boðið að koma í 1. kenslustofu háskólans mánudaginn
28. þ. m. kl. 5 tii að skrá nöfn sín.
Kenslunni verður hagað eins og í fyrra.
I. æfingar 1.) fyrir byrjendur,
—»«— 2.) fyrir þá, sem lengra eru komnir, og
II. fyrirlestrar á frönsku um »Le Roman en France*.
Reykjavík 24 okt. 1912.
JL
Tekjur Landsímans 1. og 2. ársfjórðúng 1912.
Símskeyti innanlands:
Almenn skeyti
Veðurskeyti
Símskeyti til útlanda:
Almenn skeyti
Veðurskeyti
Símskeyti frá útlöndum:
Síma'öl — — — -
Tslsímanotendagjald
Viðtengingargjöld — -
Aðrar tekjur — — -
9971,35 (10158,80)
2400,00 ( 2400,00)
8318,60 (6482,55)
512,78 ( 548,76)
12371,35 (12558,80)
8831,38 ( 7031,31)
4260,75 ( 3029,58)
!\B. Svigatölnrnar tákna árið 1911.
25463,48 (22619,69)
__ _ -T-"Zr-' 33308,15 (28731,50)
— — — — — 4065,85 ( 4085,27)
— — — — — 345,00 ( 324,00)
— — — — — 779,37 ( 652,10)
Kr7 63961,85 (56412,56)
Reykjavík 23. október 1912.
Raddir Takið eftir!
aimennings Aldrei hefur jafn gott og mikid kálmeti komið til borgarinnar,
eins og nú er komið í LIVERPOOL ■
»Hundarnir í bænum.« Þar fæst:
Grein með þessari yfirskrift birtist Gulrætur, Hvítkál,
í Vísi 20. október. %
Er þar ekki ofsögum sagt af því Kartöflur, Laukur,
hvert tjón hundar bæarbúa hafa gjört Piparrót, Púrrur,
fjáreigendum. Eru það ekki aðeins •
þeir, sem í bænum búa, sem bíða Rauðkál, Rauðbeður,
og hugsa sjer, að leyfilegt væri að
skjóta þá, er þeir væru að rífa sauð-
kindina í sig.
Nútínians skyttur! Látið ykkur
skiljast að umræddir hundar sjeju
ekki síður hættulegir, en «Kp-tanes-
dýriði., sem uppi var fyrir nærfellt
40 árum og fyilti eldmóði og víga-
hug alla þá, er byssu báru í höfuð-
borg landsins á þeirri tíð.
Reykvíkingur.
tjón vegna hunda þessara, heldur
og einnig þeir, er fjær búa og eru
svo óheppnir að eiga kindur, sem
hafa gaman af að rölta til höfuðborg-
arinnar til að sjá sig þar dálítið um-
Ekki mun oftalið, að um 30 sauð-
kindur hafi hundarnir drepið hjer
á mýrunum frá því í vor er leið og
máske bitið og stórskaðað mikiu
fleiri kindur; myndi þetta vera
álitið mikið tjón, ef »refunu væri
um að kenna, og hver sveit eða
sýsla í landinu myndi kosta kapps
um að eyðileggja refinu hið bráð-
asta.
Þettað er alvarlegt mál og þess
vert að því sje gaumur gefinn.
Sjeð hefi jeg hund hjer í bæn-
um, er sýndi sig að vera grimmur
við sauðfje og leggja það í einelti,
ráðast á dreng á götum bæarins,
á að giska 10—12 árs gamlann og
fleygja honum niður, og er jeg ekki
í neinum vafa um, að hundur sá
hefði bitið barnið til stór skaða, ef
ekki til bana, hefði ekki annar
drengur, sem hundurinn var elskur
að, komið þar að og ráðist á hund-
inn, til að bjarga Iífi jafnaldra síns.
Sellerf,
Síirónur.
Óvíst er, hvort jafngott kálmeti kemur síðar; best er því að byrgja
sig upp í tíma.
Hundi þessum var bráðlega farg-
að eptir að þettað kom fyrir.
Ekki er rjett af greinarhöfundin-
um að ímynda sjer, að fátækrasljórn
bæarins sje hjer um aö kenna eða
neinum öðrum, en eigendum hund-
anna og þeim er horfa á hundana
vinna þessi grimdarverk, en nenna
ekki að kæra það fyrir lögreglunni.
Á sama stendur einnig hverjir
eru eigendur hundanna; er mjer
ekki kunnugt um að þeir sjeu styrk-
þegar bæarins, nema ef vera skyldi
ungur maður, sem hjer er þessa
sfðustu daga að »spóka» sig og
»spássera« með hund í bandi, er
rifið mun hafa sauðfje og bitið til
bana.
Um hitt er mjer kunnugt, að þá
er haustaði að og íje fór að renna
til bæarins og hundarnir tóku til
óspiltra málanna, eins og að vor-
inu að yfir þessum ófögnuði var
kært fyrir lögreglustjóra; brást hann
mjög vel við, eins og allir máttu
vita, er þekkja yfirvald okkar. Mun
lögreglustjóri hafa beðið hinn reynda
yfirlögregluþjón sinn, að taka hjer
í taumana og afstýra hættu þeirri,
er hjer væri á ferðum. Munu menn
því mega reiða sig á, að okkar góð-
kunni Þorvaldur Björnsson muni
gjöra, sitt ýtrasta til þess, að firra
bæinn þeirri skömm og þeim skaða,
sem af grimmum hiindum getur
leitt.
Að síðustu vil jeg beina því að
landeyðum þeim, sem hjer er dag-
lega að væflast um túnin og mýr-
arnar með byssu við hlið sjer, elt-
andi saklausar lóur og spóa, endur
og aðra meinlausa fugla, er prýði
og ánægju mega veita, að snúa
huga sínum að hundunum grimmu
Haítar og haifprjónar.
Jeg var nýlega staddur í Reykja-
vík og fór eitt kveldið, eins og
fleiri góðir menn, á gamla »Bíó«,
og gjörðimjervon um góða skemtun,
eins og fyr, er jeg hafði komið þar.
Jeg náði í sæti aftarlega í hinum
stóra og smekklega sal, og fór þar
vel um mig og hlakkaði til að njóta
myndanna þaðan, — en viti menn
skömmu áður en byrjað var, breytt-
ist þessi tilhlökkun mín í gremju, —
því í næstu sæti fyrir framan mig
eru konmar þrjár stúlkur —áffnna
máli dömur; — lesendum finnst
eflaust skrítið að slíkt skyldi vekja
gremjti, en jeg vona að þeir afsaki
gremju rnína áöur en líkur; þessar
blessaðar drósir höfðu svo stóra
hatta eða hlemma, — jeg veit ekki
við iivað heppilegast er að líkja
slíkiim höfuðiötuni — að jeg gat
ekki sjeð myndirnar, nema að staiula
upp úr sæti mínu, og óskaði jeg að
þessi ófreskju —höfuðföt væru komin
úi í »hafsauga;« jeg hafði keypt að-
göngumiöa eins og aörir, og farist
órjettiátt, að skemtun minni væri
spiilt á þennan hátt, en úr því var
ekki gott að bæta, auðvitað dauö-
langaði niig tií að biðja þessar snót-
ir, að taka þettað af höfðinu, en jeg
þoröi þaö ekki, vissi ekki hvað af
því kynni aö leiða. Jeg fór úr hús-
inu með þeim ásetningi aö koma
þar ekki aftui í þetta sinn. En nú
er ekki nema hálfsögð sagan. —
Eitt kvöldið, sem jeg dvaldi í bæn-
tim, hjelt hinn efnilegi, ungi lista-
maður, Haraklur frá Kalláðarnesi
hljómleika í Bárubúð, og fýsti mig
að heyra og sjá til lians, og keypti
mjer aðgöngumiða ogtaldi víst að
þar mundi jeg óhindrað fáaðnjóta
listar hans — en svo átti ekki að
verða. Þegar jeg er búinn að sitja
iitla stund, sje jeg að koinið er i
bekkinn fyrir framan mig nokkuð
af þeim sömu höfuðfötum og í
»Bío« eða svipuðum, og að end-
ingu eru komnar þar 5 eðaó döm-
ur með alskonar höfuðfataómyndir,
og voru sum þeirra alveg ný fyrir
mínum augum, t. d. má nefna eitt,
sem var í lögun líkt og ónefnt
»búsgagn« eins og það tíðkaðist í
gamla daga, meðan slik ílát voru úr
trje, og þetta ílát — jeg meina höf-
uðfat — var beint fyrirframan mig,
og þar afleiðandi sá jeg aðeins á
höfuð og herðar listamannsins, en
varð að halla mjer ti! hliðartil þess
að sjá handatiltektir hans, en varð
þó að fara mjög varlega, því stór
prjónn stóð í gegn um þetta höfuð-
fat og vildi jeg ógjarnan fá hann í
andlitið; þó mikill unaður væri að
lieyra »músíkkina« — þá verðaaug-
un þó altaf að hafa eitthvað og
ekki síst þar sem í þessu tilfelli var