Vísir - 04.10.1913, Side 3

V 1 S I R
veit jeg, þótt jeg sje ekki nenia líí-
ilmótlegur kaupmannssonur. Uss!
vertu ekki aö grípa hendi til sverös-
ins, sem þú segir mig ekki verðan
þess að særast af, og viljir þú halda
því fram að jeg eigi marga óvini,
þá lát mig fást við einhvern þann,
er stendur á sama stigi og jeg.«
Við eggjan þessa varö dp mikiö
af hvorum tveggja, Frökkum og
Kleifamönnum.
»Hverju svarið þjer slíku, Ját-
mundur riddari?* hrópaði Jón lá-
varður frá Kleifum svo hátt, að
heyrðist víða vegu. »Þjer eruð lá-
varður mikill, háttvirtur herra og
auðugur maður, og jeg hef mætur
miklar á yður sem íilvonandi tengda-
syni mínum. Enjeg er drottinhollur
Englendingur, er ekki vil hafa neitt
saman að sælda við þá, er sitja á
svikráðum við konung minn!«
»Hverju jeg svara?« spurði Ját-
mundur Akkúr og yppti öxlum fyr-
irlitlega og kuldalega. »Jeg segi
það, að kunni þessi maður jafn vel
vopni að valda sem hann kann að
Ijúga, þá er syni yðar Iítil sigur-
von í viðskiftum við hann. Svo sem
yður er kunnugt, kom jeg hingað
frá Frakklandi til þess að vitja eigna
minna, en ekki til þess að rann-
saka hve mikinn herafla minn náð-
ugi Ijensdrottinn, Englandskonung-
ur, hefur dregið saman til þess að
hefja þennan nýa ófrið við Filipp-
us konung.«
»Rjett mun þeíta,« svaraði Jón
Iávarður. »En það er í fyrsta sinn
að jeg heyri slíkan ófrið nefndan á
nafn, — er svo að sjá sem þjer
vitið meir hug Játvarðar konungs
en jeg, þótt undarlegt sje. — Nú
tekur að dimma og tíminn líður
óðum, Verum nú hvor á sínum
stað reiðubúnir, og látið þá tvo
eigast við, sem til einvígis ganga.«
»Já,« krunkaði Grái-Rikki eins og
hrafn. »Verið þið grafkyrrir, með-
an húsbóndi minn og herra stýfir
hausinn frá bolnum á Jóni frænda
sínum, — og verið við því búnir,
að verða má að seinna fái þeir að
halla sjer út af, er uú standa sem
fastast,« og hann klappaði voða-
legum boganum, með hægri hend-
inni, og greip um streng hans í
sömu svifum og stóð með hann
bentan og ör á streng.
Hólmgöngumennirnir stóðu nú
öndverðir. Umhverfis þá stóðu
Kleifamenn og frakkneska greifa-
sveitin, því nú voru allir úr mýrar-
leitinni þar saman komnir. Hring-
urinn var aðeins opinn þar er vissi
að ánni, hvort sem það var sök-
um þess, að menn óttuðust örvar
Gráa-Rikka, eða til þess að hann
og Ragna rauðskikkja gætu sjeð
ailt er fram færi.
Ekki var mjög ójafnt ákomið með
einvígismönnunum, því þótt Hugi
væri hærri í lofti, var Jón, sem var
yngri að ára tölu, þjettari á velli og
aefðari að vopnaburði. En sverð
Jóns var nokkru lengra en sverð
Huga, er var ekki riddarabrandur,
en var þungt og tvíeggjað svo
sem voru in fornu sverð Rómverja,
og biturt mjög. Hvorugur þeirra
var í herklæðum, því Hugi hafði
ekki rjett til þess að vera í þeim,
en Jón hafði ekki búið sig að heim-
an til bardaga, — sannaðist þar ið
fornkveðna að »fár kann sig í fögru
veðri heiman að búa.« Frh.
Þegar jeg seinast dvaSdi erlendis, keypii Jeg af versíwn, sem var$ gjaído
þroía, mjög vandaða
W og
Þessar vörur eru til sýnis útaf fyrir sig — og seljast þessa viku meÖ lO
tii 20 kr. afslætti frá hinu upphafiega verði.
Komið og sjáiðl — Þetta er betra en nokkur undanfarin
Útsala,
Augiýsingum
í Vísi sje skilað sem tímanlegast, að
hægt er. Stórum auglýsinguin ekki
síðar en kl. 6 daginn fyrir birtingu,
nerna öðruvísi sje umsamið.
tvaasmuna
S^ar
og notið ekki cement, nema þetta
skrásetta vörumerki
sje á uniDúðunum.
IViálverkasýningu
heldur Magnús Á. Árnason
í Iðnskólanum kl. 11—4
daglega.
Um þvera Brasilíu.
----- Nl.
Sextánda daginn er við vorum
alveg niatarlausir, hittum við loks-
ins mann; það var kaupahjeðinn
frá Peru, er var á ferð upp fljótið
á þrem bátum, til að safna tog-
leðri. Þaö var rjett af hendingu að
hann var þarna á ferö og mun hafa
verið sá eini hvíti maður á þeim
slóðum, svo hundruðum mílna
skifti á hvern veg.
Eftir fyrstu máltíðina sem eg
borðaði, fjell jeg í öngvit og lá sem
dauður í nokkrar klukkustundir,
og heyrði eg eftir á, að allir hjeldu
mig skilinn við. Vitanlega segja
allir manni, að hann eigi að fara
hægt í að borða; eftir lang-
an sult, og helst að leggja
ekki annað sjer til munns, en mjólk
eða súpusoð, eða aðra ljetta fæðu.
En eg get sagt öllum það, sem ekki
hafa reynt, að það er hægra um
að tala en í að komast.
Eg fjekk tvo menn lánaða hjá
kaupahjeðni, og sneri aftur til að
vitja þeirra manna, sem jeg hafði
skiliö eftir hjá farangri mfnum.
Svertingja mína skildi og eftir með
tveggja mánaða forða, þar sem jeg
hafði hitt kaupahjeðinn. Eg var
máttfarinn að vísu, en hresstist
fljótt við góða fæðu og nokkra
hvíld. Eg keypti vistir af kaupa-
hjeðni, varð honum samferða í
fjóra daga upp eftir fljótinu, að
þeim stað, þar sem skemmst var til
fjelaga minna og náði þangað eftir
fárra daga göngu.
Þegar þar kom, var enginn mað-
ur hjá farangrinum, — því sem
eftir var af honum, því allt var et-
ið upp af maurum sem tönn festi
á. Eg leitaði mannanna og fann
þá loksins að fram komna við
fljótið Tapajoz. Ferðin um skóg-
inn fram og aftur hafði staðið frá
Ágúst fram í miöjan Október, en
sú leið er, krókalaus, um 500 míl-
ur. Heppnin fylgdi mjer eftir þetta.
Maður kom upp eftir fljótinu í
þeim erindum að leita togleðurs,
á þrem bátum, og gerði hann það
af góðvild sinni að Iáta sækja far-
angur minn og flytja hanti og
menn mína til mannabygða.
Eftir þetta fer ferðamaður þessi
fljótt yfir sögu. Hann kannaði
Amazon allt að upptökum, lagði
síðan yfir Andes fjöllin og kom
til járnbrautar í Peru, og var þar
vel við honum tekið af stjórnar-
völdunum. Fögur þóttu honum
Andesfjöllin, en svipminni heldur
en Himalaya í Asíu. Þegar hann
kom til sjávar Kyrrahafs megin,
hafði haun farið 13.750 mílur yfir
þvera álfuna, frá Rio Janeiro. Hann
kom aftur til London eftir þriggja
missera burtuveru.
CymMína
Mn fagra.
Skáldsaga
eftir Charles Garvice.
---- Frh.
»Jeg held helst að jeg sje það,
góði! Heyrðu nú, pabbi! Horfðu
nú svo langt aftur í tímann sem þú
getur! Manstu þegar jeg var lítil
telpa, — þegar jeg var barn? Við
vorum allt af ein saman. Við höfð-
um engan til að elska nema hvort
annað. Jeg var vön að koma til
þín með allar sorgir mínar, bernsku-
sorgirnar og smávægu áhyggjurnar,
og þú varst vanur að hugga mig
og hressa. Pabbi! Okkur þótti ákaf-
lega vænt hvoru um annað!«
»Já, já,« muldraði hann og horfði
á hana með hálfslokknuðum augum,
— hann vissi auðsjáanlega ekki
hvað henni bjó í brjósti og skildi
ekki hið minnsta, hvað hún ætlaði
að segja.
»Nú hef jeg engan annan að snúa
mjer til, góði! Engan annan í víðri,
víðri veröldinni! Pabbi! Jeg á bágt,
— jeg er í voðalegum kröggum og
vandræðum núna! -Má jeg ekki
koma til þíri með þær eins og í
gamla daga?«
»Jú, jú! Hvað er að? Vantar
þig fje? Þú veist það, Lína, að jeg
eröreigi! Bölvaður þorparinn-«
»Nei, pabbi! Það er ekki það.
Fje! Ekkert orð hata jeg jafnmikið
sem fje!«
Karl glápti á hana og varð órótt
í sæti sínu.
»Hvað áttuvið? Hvaða kröggum
ertu í? Jeg — jeg vildi að þú tal-
aðir hreint út. Jeg er ekki eins skýr
og skilningsgóður og jeg var. Þú
ert að fara með einhverja þvælu,
sem jeg botna ekkert í og þú þreytir
mig —«