Vísir


Vísir - 08.10.1913, Qupperneq 3

Vísir - 08.10.1913, Qupperneq 3
V I s I R 0 • VJO tUYV\X£% Hótel Ísland í Reykjavík, Stærsta og ódýrasta ullarfata og karlraannafata verslun á landi voru. Ágætasta karlmannafata saumastofan er hjá okkur og er alfatnaðurinn saumaður á einum degi. Vörurnar sendum vjer hvert á land sem er. Reynið sýnishorna-sendingu vora með SO stykkjum af ullarfatnaði: 1 Kvenbol. 1 Par Karlmannsnærbuxur. 1 Kvenvesti. 1 « Karlmannssokka. 1 Par kvensokka. 1 Karlmannspeisa blá. 1 « kvensokka þunna. 1 Smokka. 1 « Kvenbuxur. 1 Bláröndótta ullarskyrtu af þeim, er allir þekkja, og kostar að eins 15 kr. allt saman. Líki varan ekki, tökum vjer hana aftur og endurgreiðum fjeð. Athugið það að hvergi á íslandi fæst karlmannsfatnaður jafn góður og ódýr sem hjá oss í Vöruhúsinu, sem sje frá hvirfli til ilja, frá innstu fötum til hinna ystu, allt fyrir einar 29 krónur. Verðlista vorn fær hver gefins sem um biður. — Meginregla vor er mikil sala með litlum ágóða. Reynið nú einu sinni og það mun sannast, að þjer hættið aldrei upp frá því að versla við Vöruhúsið í Reykjavík. Sími 158. rauð í þetta sinn af mannablóði, er gruggað hefur vatnið í Blíðu-ánni, — ísköld úr ófærðinni og hríðinni á Dúnvíkur-heiði, þar sem hún hef- ur falist tímum saman í runnunum, — Ragna, sem þarfnast skrifta, þurra leppa til að iiggja á, bita í munn- inn og elds til þess að verma sig við. Og þetta biður hún yður nú í nafni Krists og kærleikans að synja sjer ekki um.« Svo mælti hún og hló hálf tryll- ingslega. Hún hafði varla lokið þessari und- arlegu og æðislegu ræðu fyrri en gamli maðurinn, sem bar með sjer hver hann var: riddari í klerkabún- ingi, hljóp til dyranna í enda sals- ins og hrópaði hástöfum út um þær: »Móðir Agnes! móðir Agnes!« »Látið þjer ekki svona, sjera And- jes!« svaraði hvell rödd. »Mjólkur- púns verður að hafa tíma til að hitna. Það er líklega af því aö þjer eruð krúnurakaður og ekki framar hundraðs höfðingi að þjer hafið gleymt þolinmæðinni. Þegar vatnið er orðið heitt — —« Meira heyrðist ekki af þessari ræðu, því sjera Arnaldur hvarf inu í eld- húsið og muldraði eitthvað um Ieið um hundraðshöfðingja-tíð sína. Hann kom samt að vörmu spori aftur og dró á eftir sjer litla, hrukkótta kerl- ingu í klauslurbúningi. »Frið, má jeg biðja um frið, móð- ir Agnes! Verið róleg!« mælti hann. »Takið þessa stúlku, þurkið fötin hennar og faérið hana í skaplegasta kjólinn yöar, gefið henni eitthvað að eta, hitið henni og komið svo aftur til mín með hana! Stuttur? Hvað gerir það til þótt kjóllinn sje stuttur? Qegnið mjer nú, því ann- ars er jeg hræddur um að vinskap- ur okkar geti farið út um þúfur.* Hann ýtti þeim báðum inn um eldhúsdyrnar, en sneri svo við og fylgdi þeim Huga og Rikka upp geysibreiðan eikarstiga er lá að gesta- sal klaustursins uppi á loftinu. Sá salur var víður og hár mjög, — voru musterisriddararnir vanir að koma þar saman, áður en sú munkaregla var upp hafin, og borða þar með þeim, er sóttu þá heim á hátíöum. Töturlegir fornir fánar hjengu enn huldir kongulóarvef uppi undir salar þaki, og skildir framlið- inna stórmeistara reglunnar með tígu- legum skjaldarmerkjum voru höggv- in í stein á salarveggjunum. En nú var aðeins örmul unnt að sjá af dýrð liðinna daga og fornrar klaust- urfrægðar, því að í salnum týrði nú aðeins á einum einasta grútarlampa. Þó bætti það úr að eldur skíðlog- aði á arninum þeim hinum mikla, — því sjera Arnaldur kunni best við sig í hita, sökum þess að hann hafði yett mörgum árum æfi sinnar í Austurlöndum. Frh. 3t\^\a$x\av . Kaffið í Nýhöfn er indælt og ágætt, ódýrt og bragðgott og Ijúffengt og hreint, malað og brennt,—það er fyrir- tak fágætt, — fá þjer eitt pund, og þú iðrast þess seint. Gymbálína hin fagra Skáldsaga eftir Charles Garvice. ---- Frh. XXXIV. Ungfrú Marion þagði um stund því hún vissi ekki hverju hún átti að svara. Hún tók sjer þessa ferð á hendur knúð af ómótstæðilegu afli og innri hvöt og var óðfús til þessa viðtals. En nú er hún stóð augliti til auglitis við Gymbelínu, gat hún ekki komið orðum að því, er hanni bjó í brjósti. Hún gat ekki sagt henni allt, er Godfrey hafði trúað henni fyrir, — það var hans en ekki hennar að svifta grímunni af svikaranum. Hún vissi ekki nema hún gæti gert stór tjón með því að koma of snemma upp um hann hver hann væri. En samt, — þessi vesalings stúlka var komin á fremsta hlunn með að eiga stórbófa og hún — ungfrú Marion — var skyld til þess að bjarga henni. »Jeg kem til yðar sem vinur yð- ur, Cymbelínal* mælti hún. »Yður furðar sjálfsagt á því, að jeg hef þráð fund yðar í marga daga. Jeg hef ekki getað að því gert, — innra afl og eðlishvöt hefur kallað mig til yðar. Jeg barðist við þaö um stund og reyndi að telja mjer sjálfri trú um, að þjer kærðuð yður ekki um fund minn, — að yður myndi þykja það óskammfeilni af mjer að blanda mjer í yðar — yðar einka- mál. Og svo er það ef til vill, jmg- frú Cymbelína?« »Nei,« sagði Cymbelína eins og utan við sig, — hún vissi ekki hvað- an á sig stóð veðrið. »Það er fall- ega gert af yður, ungfrú Marion, — mig gleður mjög að sjá yður!« »ViIjið þjer ekki kalla mig blátt áfram Marion, án þessa ungfrúartit- ils?« spurði ungfrú Marion og lagði höndina blíðlega á öxl Cymbelínu »og megum við ekki þúast?« , »Ef þjer óskið!« sagði Cymbe- lína í hálfuni hljóðum og varð nú enn þá meir ringluð. Þær tóku höndum saman til stað- festu þvf. »Það er sagt að sameiginlegt böl leiði saman hugi«, mælti Marion. »Við höfum báðar böl þolað, Cym- belína, því þú ert sorgbitin á svip, góða! og jeg —- já, jeg verð líka að berjast á lauti við leynda hug- raun. Hefurðu verið veik? Jeg man það að þú varst sæl á svipinn og glöð í bragði þegar jeg sá þig sein- ast. Ó, fyrirgefðu mjer —« Cym- belína hafði gripið fyrir augu sjer til þess að láta ekki bera á að sjer vöknaði um augu. Hún ljet nú hendur falla í skaut sjer aftur og reyndi að brosa. »Það er ekkert að fyrirgefa. Já, mjer leið vel þá. — En velgengn- in er sjaldan varanleg í þessari ver- öld. Okkur er sagt það í prjedik- unarstólnum á hverjum sunnudegi, er ekki svo? Jeg held að jeg hafi komist að raun um að það er dag- sanna.« »Já, það er hverju orði sannara«, sagði ungfrú Marion. »En sæla, ánægja, vansæla, — er það ekki oftast undir okkur sjálfum komið hvort við verðum þeirra aðnjótandi? Cymbelína! Má jeg tala blátt áfram við þig eins og systir talar við systur? Jeg veit að það er undar- leg bón, en hvað sem þvi líður, — mjer finnst jeg vera systir þín, and- lega náskyld þjer, og jeg vildi gera allt sem í mínu valdi stendur til þess að hjálpa þjer, — til þess að gera þig farsæla. Þess vegna erjeg hingað komin, — þess vegna hef jeg átt á hættu að baka mjer reiði þína og firstni. Frh. Kryddmeti allskonar er best og ódýrast í verslun H|f P.J.Thorsteinsson &Co Godthaab. &æV\$ ?\a$stt\\xx\a og notið ekki cement, nema þetta skrásetta vörumerki sjeá umbúðunum. Sajmundur Bjarnhjeðinsson læknir er fluttur á Laugaveg 11. Sími 162. Jón Hj. Sigurðsson ; hjeraðslæknir er fluttur í Veltusund 3B uppi. (Hús M, Benjamínssonar úrsmiðs.) ! Viðtalstími kl. 2 -3V2. Sími 179.

x

Vísir

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.