Vísir - 17.11.1913, Blaðsíða 3

V 1 S I R
STÆRSTA VEFMÐARVÖRU-tJTSALA
BÆARINS OG BESTA
etu B. M.Tfl. RASMUS.
fædd og uppalin, en svo leiddist
henni, að hún dó rúmlega fimtug.
Hún arfleiddi bæinn að nokkru af
auðæfum sínum, ekki af því að hún
hjeldi, hún hefði átt sök á óhamingju
hans, heldur af stærilæti og til að
láta tala um sig.
Á þrepskildi hreinsunareldsins sá
Rikberta aftur hinn ókurteisa ferða-
mann með geislahring um höfuðiö,
því það var í rauninni engill, sem
drottinn hafði forðum sent til jarðar.
Hún varð þess nú vís, að kornið,
sem hún hafði látið kasta á sjávar-
botninn, hafði tekið að vaxa þar og
árlega haldið meira og meira sandi,
þangað til rifið var myndað.
Hún beiddi guð auðmjúklega ekki
að tortýna heilum bæ sín vegna.
En engillinn svaraði, að henni yrði
ekki að bæn hennar; einmitt hennar
vegna ætti auðlegð Staverens að
líða undir lok, hún liefði verið rík-
ust, fegurst og gáfuðust af öllum
borgarbúum, en hún hafði einnig
verið ímynd stærilætis og hjegóma-
girnis borgarinnar, þess vegna vildi
guð, að hún yrði ættborg sinni að
falli. Engillinn sagði henni enn
fremur, að enginn mætti fá vitneskju
um hvernig á sandrifinu stæði fyr
en ailt væri orðið um seinan og
bærinn eyðilagður. Og svo varð.
Fyrst þegar Staveren var orðið
fátækt þorp, öll stórhýsi og kirkjur
horfnar, var það að görnul
kona komst að sannleikanum —
engin veit hvernig — og gat sagt
frá þessari sögu.
Yindlar
bestir,
v i n d 1 a r
ódýrastir,
\ XV & l & X .
H. Guðmundsson,
Asturstræti 10.
' Tryggið líf yðar
í lífsábyrgðarfjelaginu
Carentia.
Umboðsmaður
Ö. Gr. Syjólfsson,
Austurstrætl 3 (uppi).
Ferðavátrygging.
Duglega umboðsm. vantar.
I.......................S
PSST ELDURI
Vátryggið í „General“.
Umboðsmaður
Sig. Thoroddsen.
Fríkirkjuveg 3. — Heima 3—5.
Sími 227.
fá ekki betri gjafir, en hinar ágætu mynda-
bækur og sögubækur með myndum frá
Bókaverslun Sigfúsar Eymundssonar.
er með síðustu skipum margar ógfagrar tegundir af
í svuntur og slifsi.
þetta er allt selt afaródýrt á
VEFNAÐARVÖRUÚTSÖLUNNI
á Laugavegi 5.
M. T H R A S M U S.
ma £a^et-
© ©
^Ws&otvat §os&*^&w 2 öómsaet
vítv \íú i ‘\Kt&\aUaxatwxm
Leir- og Glervörubúðin
í Kolasundi
hefur með aukaskipinu fengið talsvert af vörum í viðbót við það,
sem áður var komið með „Ceres“; þar er svo margt fallegt, að marg-
ur mundi sjer kjósa sem jólagjöf. — Lítið því inn í Kolasund —
og rennið augum á vöruna, og vitið hvort of mikið er mælt.
Eöntgenstofnun liáskólans
óskar að fá til leigu í austurbænum frá 1. jan.
næstkomandi eitt herbergi, ca. 7*9 álnir, og tvö
lítil herbergi.
Menn snúi sjer tíl
Gunnlaugs Claessens
læknis,
Talsími 77. Bókhlöðustíg lO.
Brjefspjöld af ýmsum gerðum, mjög hentug jólakort, ljóm-
andi falleg og afar ódýr, fást hjá frú Guðrúnu þorsteinsson, Skóla-
vörð 33 B.
Gymkelína
’ hin fagra.
---- Frh.
Læknir Bellmaire-þorpsins lá á
hnjánum hjá manninum, er ekki sá
í fyrir sóti og reyk. En hertoginn
og Bradworthy lögmaður stóðu á
öndinni þar rjett hjá í angist og
kvíða um, hvern enda þetta ætlaði
að taka.
Dálítið Iengra frá var annarhóp-
ur utan um ungfrú Marion, er sat
undir Cymbelínu, sem lá i óviti og
svo lík því sem væri hún skilin
við, að ungfrú Marion hjelt helst,
að hún væri þegar horfin yfir um
— á landið fyrir handan takmörk
Iífs og dauða.
»Er hann dáinn, læknir?* hvíslaði
Bradworthy lögmaður skjálfradd-
aður.
Læknirinn hristi höfuðið efabland-
inn.
»Jeg held ekki,« sagði hann lágt.
»Getur nokkur náð í dropa af
víni?«
Einhver rjetti honum pela. Lækn-
irinn helti dálitlu víni inn milli kol-
svartra varanna á Godfrey. Dálítil
stund leið. Allir stóðu þegjandi á
öndinni. Svo kinkaði læknirinn
kolii lítið eiti.
»Hann er með lífsmarki!« hvísl-
aði hann mjög lágt og sem hann
væri á glóðum.
Fregnin barst eins og rafstraumur
um fólksfljöldann, og vakti gleði
og þakklátsemi til forsjónarinnar,
þótt enn vaar-i vonin veik. Nú var
sem öllum þætti einskis vert um
höliina. Það voru örlög hans, er
lá þar milli heims og lielju mitt á
meðal þeirra, er þeim lágu mest á
hjarta.
»Það verður að bera hann undir
eins hjeðan!* sagði læknirinn.»Hana!
Komið þarna einhverjir þrír með
mjer! Við skulum leggja hann á
þessa ábreiðu, taka í sitt hornið
hver og berahann! Svona! Hægan
Gætilega drengir!* Og með nær-
færni þeirri, er læknar einir og kon-
ur eiga til, reisti hann Godfrey upp
og lagði hann svo í feldinn.
»Fallegur maður, — ágætlega
vaxinn!« muldraði læknirinn sorg-
bitinn, fyrir munni sjer. »Jeg sá
aldrei betur bygðan mann! Skaði
er það að leggja slík líf í hættu
með fífldirfsku! Skaði að missa
hann, — ó, já! Gætilega, góðir
hálsar! Þið berið hjer hetju!«
»Satt, læknir!* svöruðu þeir hátíð-
lega.
»Hvert á að fara með hann?«
hvíslaði hertoginn.
Lögmaður drap fingrum á enni
sjer.
»Þangað sem styst er hjeðan!*
sagði læknirinn hvatskeytlega.