Vísir - 31.12.1913, Blaðsíða 3

VERSLUNIN KAUPANGUR.
*w*J«waKsKí'a*»s
iígBWtawcps*
rwOTBWfwuœst-"-
V í i
i. R
~zmxs3Gsn:i
Besta og stærsta
nýársgjöfin
er
INGÓLFSHtJSIÐ.
það var metið 19. þ. m. af 3 dómkvöddum mönnum til pen-
ingaverðs á
10572 krónur.
Dráttur um húsið fer fram á bæarþingsstofunni 2. janúar 1914
kl. 10 árdegis.
u
Endið þið gamla árið
og byrjið
nýa árið
með þvf að kaúpa
nauðsynjar yðar í
iNÝHÖPN.i

f§
$tS~ Nokkrir lotteríseðlar eru enn óseldir. UKS
Tækifærið er nú að gefa vini sínum bestu nýársgjöfina með því
að kaupa lotteríseðil fyrir tvær krónur.
Lotteríseðlar fást hjá dagblaða-drengjum, hjá bóksölum og
Ingólfsnefndinni.
Smíðið, meðan járnið er heitt.
10572 krónur fyrir tvær krónur.
Býður nokkur betur?
VERSLUNIN
KAUPANGUR
Lindargötu 41.,
selur góðar vörur ódýrara, en aðrir, t. d.:
Kaffi, óbrennt,........pd 78 au.
Melís í kössum..........— 23 —
Kandís í kössum ........— 25 —
Rúsínur..................— 25 —
*
Jólahveitið góða......- 12-13 -
Haframjöl.............— 15 —
Hrísgrjón.............— 15 —
Malaðan maís í sekkjum‘(126pd.) kr. 9,50
Heilan maís í sekkjum (126 pd.) kr. 9,25
Sykursaltað sauðakjöt . . au. . . pd. 32
Stumpar allskonar.....kr. 1,40
Skófatnað allskonar, einkum handa
börnum sterkari en annarsstaðar. Til-
búinn fatnaður seldur með 25% af-
>
slætti. Alnavara seld með 20% afslætti.
Ýmsar nýársgjafir ódýrar og fallegar. Alls-
konar barnaleikföng o. m. fl.
*2
Of
O
O
tíl
x©
0>
>»
a
<30*
lO
<5
sO
o
sO
cP
•8
cP
sO
1
Jeg leyfi mjer hjer með að biðja
almenning að skrifa mig
Vigfús Guðmundsson Grænlandsfara.
Reykjavík 31. des. ’13.
Laugaveg 74.
Violanta.
(Framhald af Cymbelínu.)
---- Frh.
Giovanna kom inn síðar um dag-
inn. Hún var áhyggjufuli á svip,
en talaði fátt og ekkert minntist
hún á samtalið, er Violanta heyrði
á. Violanta þorði ekki heldur að
spyrja hana neins um það.
Dagur leið að kvöldi. Vioiöntu
leiddist afskaplega, — frúin hafði
íært henni bækur að lesa. En
Violanta gat ekki fengið af sjer að
lesa neilt; hún var alltaf að hugsa
um vandræði sín og stóð ógn af
einhverri yfirvofandi, óljósri hætíu.
Óumræðileg sálarkvöl nísti hjarta
hennar, af því að hún var lokuð
inni hjá fólki, er hún vissi engin
deili á, fjarri öllum sínum. Og þótt
hún treysti orðum Giovönnu, —
hvernig gat hún verið ugglaus um,
að ekki væri hjer ný brellan á ferð-
um, einhver ný gildra, er verið væri
að veiða sig í?
Myrkrið skellur allt í einu á þar
syðra, sumar og vetur, og hún sat
í þungum þönkum og vissi ekki
fyrri af sjer, en almyrkt var orðið
í stofunni. Hún stóð upp og gekk
um gólfið í myrkrinu; hún vissi
af eldspýtum á borðinu og ætlaði
að leita að þeitn til þess að kveikja
ljós á kertu'tn þeim, er konan gamla
Ijet loga á hjá krossmarkinu á
kvöldin, því þótt gasljósafæri væru
þar inni, hafði aldrei verið á þeim
kveikt.
Pegar hún kom að kross-stall-
anuni og ætiaði að fara að kveikja
á kertunum, tók hún eftir því að á
veggnum milli krossins og Maríu-
myndarinnar var ljós rák upp og
ofan á nokkru bili, mjög mjó. Hún
athugaði þetta fyrirbrigði nánar og
varð þess vör, að þarna var ör-
mjó rifa á þilinu og önnur er
gekk lárjett út frá henni niðri við
gólfið og var sú nokkru styttri og
rjett horn þar sem rifurnar mættust.
Violanta þóttist nú vita að hjer
væru leynidyr á stofunni; því varla
gæti hjer verið skápur, þar sém ljós
væri sýnilega úti fyrrr rifunum. Ótti
hennar óx nú enn meir. En hún
tók kjark í sig og ásetti sjer, hvað
sem í skærist, að komast eftir hvert
dyr þessar lægi ef auðið væri. En
svo voru rifurnar mjóar, að ekkert
sást í gegnum þær. Vitaskuld hafði
Giovanna varað hana við að for-
vitnast nokkuð um húsið, en Vio-
löntu leist samt snjallara að sjá
með eigin augum það sem auðið
yrði, svo lítið bæri á.
Hún stakk á sig rýtingnum og
kveikti á eldspýtu; hún vissi að ekki
sást til sín út um gluggann, þvi
gluggaíjöldin voru niðri allan dag-
inn og þau voru dökk og þykk.
Hún bar eldspýtuna að þilinu og
sá nú, að þarna var lítil hurð sam-
lit veggnum og svo felld, að ekki
sá annað í fljótu bragði en hann
væri heill.
Hún kveikti á hverri spýtunni
eftir aðra og kom loks auga á
lítinn dökkvan díl, eins og fari eft-
ir fingurgóm yst við lóðrjettu rif-
una. Hún slökkti á spýtunni en
studdi um leið fast fingri á blett-
inn og — þarna hrökk hurð hljóð-
lega upp á gátt.
Violanta greip um brjóst sjer,
hún fjekk ákafan hjartslátt og vissi
ekki, hvað gera skyldi, En nú hafði
hún opnað leynihurðina og það
varð ekki ógert látið.
Leynidyrnar lágu að mjóum,