Vísir - 04.01.1914, Side 2

I S í R
^ »
s*! “ fá ekki betri gjaíir, en hinar ágætu mynda-
rj, J.XJ, XJ, bækur og sögubækur með myndum frá
Bókaverslun Sigfúsar Eymundssonar.

íbúðarhús
til sölu á framtíðarstað bæarins, rjett við höfnina.
(Til afnota 14. maí.)
Afgr. v. á.
jj§ANDVARNARMAÐURINN.
(Sendur Bjarna “frá Vogi fimmtugum.)
»Þjer hafið haldiö guðsþjónust-
ur í Hafnarfirði? Er það ekki erfið-
Ieiktnn bundið?«
»Jeg hef haldið þar 4 guðsþjón-
ustur um hátíðirnar og þotið þang-
að í b.ifreiðinni eins og fugl á flugi,
—- verið um 30 mín. á leiðinni og
liðið einstaklega vel þær stundirnar.
Það ferðalag er leikur og skemmt-
un fyrir gamlan þjóðkirkjuprest, sem
milli 20 og 30 ár liefur haft|erfið-
asta annexíuveg uppi til sveita. Jeg
held margur presturinn þar myndí
kjósa sjer slíkan ferðakost til kirkna
sinna.«
íÞað er sennilegt. En meðal
annara orða: Hvernig er nýa kirkj-
an sótt í Hafnarfirði?«
•>Ágætlega. Hún hefur verið
troðfull við allar hátíðarnessurnar,
— það er mjög ánægjuiegt að koma
til Hafnfirðinga og messa hjá þeim.
Þar hafa menn tekið mjer hver öðr-
um betur. Fólkið er myndarlegt,
duglegt og bærinn í uppgangi, eink-
um síðan hann fjekk sjálfssljórn. Og
það nýasta nýttt er það, að góðar
vonir eru um að steinarnir hjá
þeim fari að verða að brauði, og
þess ann jeg þeim hjartaniega. Bet-
ur að svo fari víðar, — steinum
er alsstaðar nóg af, en meira kvart-
að um brauðskortinn.«
s>Svo þjer eruð ekki hræddur við .
annexíuveginn til Hafnarfjarðar?*
»Nei, síður en svo. Bifreiðin ber
mig á vængjum vindanna og vagg-
ar mjer mjúkt og þægilega í dún-
m'júku fjaðrasæti. Með raupi og öllu
saman bauðst mjer brattara í þjón-
ustu þjóðkirkjunnar og þá vorkenndi
mjer enginn svu jeg yrði var við.«
»Það lítur út fyrir að þjer sjeuð
ánægður með nýa tímann og nýu
framfarasporin, sem stigin eru með
bifreiðunum.«
»Já, því skyldi jeg ekki vera það.
Mjer hefur einmitt núna um hátið-
ina orðið við og við að hugsa um
gömlu og nýu tímana, — sjerstak-
lega þegar bifreiðin hefur verið að
-vagga mjer veginn suður í Hafnar-
fjörð. J'eg^hef þá verið að hugsa
um, livað jeg átti við að búa fellis-
vorið sæla, þegar jeg allan vetur-
inn, vorið og langt fram á sumar,
varð að fara fótgangandi frá Vogs-
ósum og út að Krísuvík, með heinpu-
töskuna mína á bakinu, bæði afar-
langau og vondan veg. Jeg var þá
nýsloppinn frá »græna borðinu« og
nýkominn út í prestsskapinn og bú-
skapinn með tvær hendur tómar.
Tvo hesta átti jeg haustið fyrir fell-
inn og kom þeim báðum í fóður
og sá hvornugan aftur. Varð því
sem fleiri að ganga fram á sumar>
hvert sem jeg fór. En mjer var
Ijettur fóturinn þá, Ijettari en nú,
sem betur fór. Þegar jeg missti
báða veslings hestana mína, hugs-
aði jeg eins og sjera Jón gamli
Þorláksson: »Messað get jeg vegna
þess«.
Árni Gíslason sýslumaður tók
mjer síglaður og brosandi, þegar
jeg kom iabbandi neðan túnið.
Þegar kom fram á sumaríð eign-
aðist jeg einn hest og tvær hryss-
ur. Þær heppnuðust mjer vel; und-
an þeim eignaðist jeg síðar 30
hroL-s, mörg af þeim metfje. Þá var )
jeg hættur að þurfa að bera hemp- 5
/Mó að öðrum bregði’ í brún,
bólgni og rjúki leiðin,
siglir hann alltaf efst við hun,
á því þekkist skeiðin.
Hvar sem hann til fanga fór,
fyrir sínum ströndum.
reyndist ærið óhreinn sjór
öllum drengskaps fjöndum.
þ^gar hann undir flauga flug
fremstur seglin þandi,
veilu fylgi og hálfum hug
hitaði skömm í landi.
þar gat fley hins frjálsa manns
farið djarfast skeiða;
allir vissu, að ábyrgð hans
enginn þurfti að greiða.
það hefur ekki þennan svip,
þar sem stafna milli
allt er veðsett, von og skip, ^
væskla og þræla hylli.
Hann gat dugað hvar sem var,
höggvið frjálsum brandi:
kotungsútgerð átti þar
engan hund í bandi.
Enginn sveina keyrir knör
knárra’ í beinan voða,
þar sem reynir feigð við fjör
faldur á einum boða.
una mína til kirkjunnar gangandi.
Um þessa gömlu tíma var jeg
að hugsa í bifreiðinni, þegar hún
þaut með mig einan á aftursætinu
úr Hafnarfirði og inn í Reykjavík
á gamlárskveld. Margt er nú breytt
frá þeim gömlu tímum og margt
til bóta. Og nú þakka jeg yður
fyrir komuna og óska okkur öll~
um góðra og farsællegra nýrra
tíma!«
Síðan kvad jeg klerk og brá
leið minni niður í prentsmiðju.
5. M.
tímanlega.
það, sem forðum æskan ör
eiga þorði af vonum,
nú er orðið oft í för
innanborðs hjá honum.
Sá hefur víða varið mann,
verið stríður hrökum,
enda svíður eftir hann
ýmsum níðingsbökum.
þorir að finna fjanda her
feðra sinna maki,
og með hinna á eftir sjer,
8etn ætlar að vinna að baki.
H rðum jbrandi ugumstór,
hver sem fjandinn væri,
verði hann handa Háva og þór
helgi landa og mæri.
Sigur greiði og sólin heið
segl og reiðastrengi;
Ægis breiðu beinu leið
bruni skeiðin lengi.
Fimmtíu ára og heiðum hár,
heiftum sár að gjalda,
enn í rjár á kólguklár
knýr hann bárufálda.
Við munum þekkja þessa gnoð,
þar til hnekkja veður;
hann mun ekki hefla voð,
hvar sem snekkjan kveður.
Ferðir Vigfúsar
Sigurðssonar.
--- Frh.
Um veturinn voru við og viö
farnar rannsóknarferðir um jökul-
inn til þess að finna færa leið með
sleða ti! lands Louise drottningar.
Var byrjað á þeim ferðum í febrú-
ar, en ekki fannst fær vegur fyr en
5. mars. Höfðu þeir fjelagar þá
verið úti þann dag í ÍO1/^ tíma
með alla hestana í 42° frosti og
sakaði engan. Næstu daga var svo
farið að flytja flutning þann, sem
fara átti þvert yfir Grænland, var
hann selfluttur smátt og smátt og
var koniinn allur vestast í land
Louise drottningar 10. apríl um
80 rastir frá Borg. Á ferðum þess-
um meiddist Larsen í fæti og var
all lengi frá verki. Þegar flutningur-
inn var kominn þarna saman, fóru
þeir fjelar til Borgar f síðasta sinn.
Höfðu þeir þá hraðann á og kom-
ust alla leið á 13 tímum, en það
voru 75 rastir vegar.
Þar dvöldu þeir vikutíma til að
hvíla sig og hestana undir hina
miklu ferð. Var lagt upp þaöan
20. apríl, Voru smávegis hátíöa-
brigði viöhöfð, prýtt húsiö, sem nú
átti að bíða ura óákveðin ár eftir
næstu heimsókn, tekin ljósmynd af
þeim fjeiögum hverjum í sínu lagi,
þar inni í Borgarbaðstofu, etinn
síðasti matarbitinn og hestarnir fengu
síöasta heyhárið, sem til var. Leng-
ur var ekki hægt að dvelja. Nú
var lagt af slað út á jökulinn mikla.
5. maí fóru þeir fram hjá síðasta
»Nunataknum« x) á drottningarland-
inu og var hæð jökulsins þá um
2000 stikur.
í fyrstu 40 dagana var að eins
2 daga gott veður en alla aðra
mótvindur mikill ailt frá 8 stikum
um sekúnduna og að 25 stikum,
gekk ferðin því fremur hægt. Hest-
arnir þoldu ílla þennan sterka mót-
vind og hina miklu birtu, því sól-
skin var að jafnaði, og uröu þeir
augnaveikir og varö að drepa þá
smámsaman. Hinn 4. var sleginn
af 11. júní og var Gráni hinn góöi
einn eftir. Mest hæð var um
3000 stikur og er hún allroiklu
vestar en í miðju landi. Andrúms-
loft er þar afar þunnt og sækir
mjög mæði bæði á menn og hesta.
Halli á ísnum var mjög lítill þar
til allra síðustu dagana. Frh.
AtvinnuQelag Eeykjayíkur.
Niðurl. — Svo mætti afla hjer
mikils áburðar með fram fjör-
unum og víðar, til mikils ávinn-
ings og þrifnaðarauka (eins og
bent hefur verið á áður í blaði
hjer). Einnig og enn fremur
ætti fjeJagið að geta rekið hjer
iðnaðarfyrirtæki (innanhúss) i
ótal mörgum greinum, þó í smá-
um og kostnajöarlitlum stil væri,
með smávjelum og ýmis konar
hentugum og ódýrum hjálpar-
verkfærum, en eklti í svo remb-
ingslega kostbærum stil, er aldrei
getur borgað sig; — likt og jeg
benti á í grein í »Vísi« í fyrra,
um »Atvinnumál Reykjavíkura
— (eu ekki með heimilisiðnaði
upp á gamla móðinn, er aldrei
getur borgað sig viðunanlega
vjela- og verkfæralaust, þótt
einnig það sje betra en að slæp-
ast og gera ekki neitt). Slík
iðnaðarfyrirtæki gætu veitt fjölda
manna atvinnu til mikiís ávinn-
ings fyrir þá sjálfa (einkum á
velrum), og jafnframt sparað
ntjög mikil óþarfa Qárútlát út
úr landinu árlega (nefnilega
*) »Núnatak« er grænlenskt orð, setn
þýðir egg, en er noiað af ferðamönnum
um fjalltoppa, er, standa upp úr jökl-
inum.
Síðast glaðir sigla’ í strand,
sama* er, hvað þeir börðu,
þeir sem aðeins áttu land,
elskuðu það og vörðu.
þorsteinn Erlingsson.