Vísir - 23.01.1914, Side 3

V I S I R
Dansskemmtun
veröur haldin aö Baidurshaga í Mosfeilssveit Iaugardaginn þ, 24. þ. m,
Ryrjar kl. 6 e, m.
TÆKiFÆRISKAUP.
í dag ki. 2—5 e. h. verða seldar góöar og ódýrar kartöflur (4 au.
pundið) á steinbryggjunni.
Minnst 150 pund.
ALPACCA
Matskeiðar
Theskeiðar
Gaffiar
fást í
Yersl. Jóns Þórðarsonar.
Söngvarnir úr Ljenharði fógeta
eftir ÁRNA THORSTEINSSON
eru komnir út og fást hjá öllum bóksölum bæarins.
Bókaverslun Sigfúsar Eymundssonar.
Sestux \ %\\.
Eftir S. Baudiz.
Jón Jónsson frá Sleðbrjót þýddi.
---- Frh.
Gesturinn hlustaði með athygli á
þetta allt, en þó var eins og hugur
hans væri bundinn við alit annað,
sem hann langaði að fá færi til að
tala um. Einhver dag sagði hann
við Þorbjörn:
»Þú minntist einu sinni á gamlar
sögur um Iand eitt mikið í vestur-
höfum, og sagðist vera ættingi og
árftökumaður þess, er landið fann.
Ef þú veist eitthvað meira um það,
þá segðu mjer það.«
»Þjer trúið mjer eigi fremur en
sjera Jón,« svaraði Þorbjörn hálf
ólundarlega. »Lesið þjer sögurnar
sjálfur.*
»Lestu þær fyrir mig,« sagði Sir
Dave. »Yður grunar ekki hvað mik-
ið áhugamál þetta er mjer,«
Og svo varð Þorbjörn að segja
honum söguna um Eirík rauða, er
varð sekur um víg og lagði vestur
í höf að leita lands þess, er Gunn-
björn sonur Úlfs kráku varð var við,
er hann fann Gunnbjarnarsker. Hann
sagði frá því, er Eiríkur rauði reisti
bú á Grænlandi, og á eftir honum
kom Herjólfur. Bjarni sonur hans
lenti í sjóhrakningi og rak fyrir
norðanvindi í niðaþoku suður í höf,
og varð þá var við ókennt land.
»En Bjarni stje þar ekki á land.
Það var Leifur hinn heppni, forfað-
ir minn, er keypti skip Bjarna og
hjelt suður höf í landaleit. Og hann
fann landið, og nefndi það Vínland.«
Og Þorbjörn sagði gestinum með
mikiili nákvæmni alla sögu Eiríks
rauða og Þorfinns karlsefnis og með
eldlegum áhuga lýsti hann þessu
fagra undralandi, eins og hann hefði
sjeð það sjálfur, að þar væri hver
lækur fullur af lax, kornstengur yxu
þar útsæðislaust og vínviður væri í
hverjum skógi.
»Undarlegt er þetta,« sagði Sir
Dave. »En mjer finnst sagan senni-
leg. Það er þá meira en uppspuni,
að menn á þessari afskekktu eyu
við norðurhjara heims, viti meira
en aðrir,« bætti hann við, eins og
hann talaði við sjálfan sig. Svo gekk
hann nokkura stund þögull við hlið
Þorbjarnar og Ioks sagði hann:
»En eitt er mjer óskiljanlegt, og það
er, að nokkur þjóð skuli láta slíkt
land ganga úr höndum sjer, eftir
að hafa fundið það og eignast.*
»Er það ekki skiljanlegt?« svar-
aði Þorbjörn. »Þjóð, sem áður var
fræg um mörg ár, var svo skamm-
sýn, að gefa sig á vald erlendra
konunga, og er nú orðin svo dáð-
iaus og heillum horfin, að hún læt-
ur hvern erlendan skipstjóra slíga á
hálsinn á sjer. Hjer er enginn, sem
ber hug í brjósti til frægðarverka.«
»Enginn?« spurði Sir Dave, og
leit til Þorbjarnar.
»Þjer lesið hugsanir mínar,« sagði
Þorbjörn. »Hví skyldi jeg svara
þessu neitandi? Hið ókunna land
í hafinu hefur alla mína æfi aldrei
horfið mjer úr huga, hvorki í vöku
nje svefni. Hundrað sinnum hefi
jeg setið út á Öndverðarnesi og
starað út á hafið. Jeg hefi sjeð
sólina hníga við hafsbrún, og þá
hugsaði jeg: Nú hnígur sólin að
baki fjalla á landinu, sem jeg er
erfingi að, en get aldrei fundið.
Hundrað sinnum hefi jeg í drautni
staðið á ströndum þess, þar sem jeg
vissi að Leifur hafði staðið. En
hvað eru hugsanir og draumar?
Jeg átti hvorki auð nje skip og án
þess kemst eiurinn vfir hafið.« Frh,
w Nýkomið: #
Epli,
Appelsínur,
Hvítkál,
Gulrætur,
Piparrót,
Vínber,
Laukur,
Rauðkál,
„Rödbeder“,
„Purrer",
Sellerí og
ágætar kartöflur
í
v e r s 1 u n
Einars Arnasonar.
S í m i 19.
^orVýöva |
^ievmsæVw
3'Itomötva»
þorbjörg (kemur inn): „Sælir
biskupar góðir, get jeg fengið að
tala við þann, sem eræðstur yð-
ar undir 4 augu?“
Jón mormóni: „Sælar kona
góð, vjer erum ekki biskupar
heldur öldungar, og hef jeg lengst
verið „í þessu reynslu ástandi"
hjer á jörðunni, en jeg er æðstur
hjer, en bræður mínir, sem hjer
sitja, eru báðir „uppáverkaðir" af
sama anda og jeg, og mega þeir
vera við, ef þjer ætlið að tala um
trúmál, eins og „það sýnist til
mín“ að þjer ætlið.“
þorbjörg: „Já, að vísu snertir
erindi mitt trúmálin, en jeg er
hrein og bein og segi ekkert, ef
hann Halldór mormóni, sem aug-
lýsti í fyrra, að hann hefði ekki
átt barnið með stelpunni í Garðin-
um, er hjer viðstaddur; jeg vil eng-
in börn eiga með honum, eða öðr-
um orðum, ekkert tala við mann,
sem birtir jafn dónalega auglýs-
ingu.“
Jón: „Uss, uss, kona góð, hjer
er enginn Halldór, við heitum Jón,
Einar og Elías, og viljum ekki
hlusta á neinar árásir á Halldór
bróður vorn, sem sttarfaði árum
saman meðal þessarar þverbrotnu
kynslóðar. Hafi stúlkan, sem þjer
nefnduð, orðið fyrir nokkru óþægi-
legu umtali útaf auglýsingunni,
þá hefur hann margbætt henni það,
bar sem hann tók hana með sier
til Ameriku og hefur hana nú til
aðstoðar „egtakvinnu“ sinni. —
En hvað er yður nú á höndum
kona góð?
þorbjörg-. „Jeg er ekki kona,
jeg er frú, frúin hans"Ingimundar,
frægasta rithöfundar þessalands.—
En jeg er samt óttalega ólukkuleg,
því Ingimundur er svo óguðlega
stríðinn. Jeg tala ekki um skrifin
hans,en allraverst er mjerviðhvað
hann er djarftækur til kvenna, og
nú síðast þegar jeg fann að því við
hann, hótaði hann mjer að verða
mormóni og giftast svo 10 eða
20 stelpum bara til að kvelja mig.
Já,hann ljet mig meir að segja skilja
á sjer, að hann hefði þegar ráðgast
um það við ykkur og þið telduð
ekkert því til fyrirstöðu. — En
Ingimundurer ýkinn, þótt hann sje
minn maður, og nú vil jeg spyrja
ykkur í einlægni: Er það satt?
Eruð þið virkilega svo óguðlegir að
ætla að faraað narrahannlngimund
til að verða fjölkvænismann ofan
á allt annað?“
Jón ætlar að fara að 'hrista höfuð-
ið, en þá hnippir sessunautur hans
í hann, sem er sýnilega hcyium
hyggnari, og segir: „ Jeg skal svara
yður, kæra frú, en fyrirgefið, að vjer
höfum gleymt að bjóða yður sæti.
Hjerna er góöur stóll. Má jeg ékki
bjóða yður eitt glas af saklausu
víni, vjer drekkum aldrei sterka
drykki. „þjer sýnist til mín“ vera
„slappaðar“ eða ofurlítíð „nervös-
ar“, og vínglasið mundi hressa yð-
ur. — þjer voruð að tala um
manninn yðar, en jeg segi yður,
að vor heilaga mormónakirkja
hnnnnr oss að skvrn frá hví. hverj-