Vísir - 02.03.1914, Side 3

V I S I R
Stór útsala.
hjá
Bútadagur í dag
TE THJngólfsliToli
Aliir þekkja hinar góöu og fallegu vörur í versluti
'Jcns Þ»ór3ars©nar.
Þrált íyrir það, þó verðið sje lágt og vörurnar nýar og góðar, verður
frá 1. marts alít selt með méklum afslæfti.
Þetta boð stendur aðeius örfáa daga, notið því tækifærið
inn í húsið, en ef hann gerði það,
bryti hann húsreglurnar og yrði að
borga 6 shillings sekt. Bjarna hafði
aldrei líkað vel við kerlu, því hún
var bæði Ijót og Ieiðinleg, en með
þolinmæöi sinni og mikilli andlegri
áreynslu, hafði hann leigt hjá henni,
— mig minnir í 5 daga og ætlaði
að reyna að vera þar vikuna út, en
nú þoldi hanti ekki lengur ma'tið, f
og brást reiður við og fór þaðar.
og það má skollinn vita, tiema hann
hafi lagt á kerlinguna eða gert
henni eitthvað til miska í staðinn.
Svo tókum við okkur saman her- ;
bergi til leigu og gerðust þar engin j
tíðindi. Frh. í
Verslun Jóns Þórðarsonar.
Appelsinur og fikjur,
margt fieira sælgæti mjög gott,
fæst í versluu
fp vceði,
i
sungið í samsæti Arnes- og Rangæinga
28. febr. 1914.
öfteg vildi’ eg gæti, vinir mínir góðu,
(Íj til Vikur kvika lækjarniðinn seitt,
og strætagný og harki’ í kvöldin hljóðu
við hlíðar-vanga æskustöðva breytt.
þá yrði stundin varla lengi að líða
og líkast til að vektum þessa nótt,
því gömlu lögin okkar Huldu-hlíða,
þau hafa okkur löngunt fegurst þótt.
En þarna fjekk hún fyrstu veiku hljóðin
í fyrri daga lágstillt gígjan mín, —
svo hver veit nema barminn bifi ljóðin
og beini snöggvast draumum heim til sín,
já, austur heim, — til hlíða, grunda, dala,
á hugumljúfa forna bernskuslóð,
þar Rangá söng og fossar fjallasala
hin fyrstu’ og kærstu okkar vögguljóðl
Jeg rek ei fornar rúnar, hetjusögur,
er risti dís á okkar hjeraðsskjöld. —
Við munum öll, hve ástúðleg og fögur
þar eystra brostu heiðrík sumarkvöld.
Við eigum þessar sólskinsgrundir saman
og svanaklið og blæ og lóukvak
og hafið bláa, þarna fyrir framan
hið fagurhvelfda jökulbunguþak.
*
»:«
Hún þjórsá gamla’ er gröm og löngum illa
hún gerði farspjöll vest’r um Rangæing, —
en nú má ekki bannsett bikkjan spilla
að bróðurhönd hann rjetti Árnesing!
Nei, hvorumtveggju hjeraðsbúum semur
til heilla, dáða — eins og vera ber —.
Og þegar Jón með járnbrautina kemur
er jeg nú ekki’ í vafa’ um hvernig fer.
þá verður Flóinn allur akurlendi
og Ægisíða voldug höfuðborg, —
hver kotungsson með demantshring á hendi
í höll þar býr við aldingarða’ og torg!
þá líða fley um bláan himinboga,
og hruna gnoðir heim í þjórsártún,
og allar nætur rafmagnsljósin loga,
en laufskóg klæðist sjerhver heiðarbrún.
þið kallið þetta kannske skáldadrauma
í kvöld, — og það er reiðilaust af mjer!
En enginn getur stöðvað tímans strauma
og stundum skáldið lengra’ en hinir sjer.
En hvað um það, — við látum ljóðin gjalla
og ljettum hug í vinagleði’ og söng
með sumarbrosið sviphlýtt austurfjalla
og sólskinsfánann efst á merkistöng!
GuÓm. Gnómnnfjssnn.
Asgríms Eyþórssonar*
Austurstræti 18.
er alheimsmálið, sem allir þurfa að kunna.
Eflaust eru enn einhverjir í borginni, sem þurfa að
læra meira en þeir kunna.
Tækifærið býðst nú að verða fullnuma.
Komið á Laugaveg 30 A, til
Jóns Runólfssonar.

Fy rirtaks
Geymslupláss
í miðbænum
(Hafnarstræli) er til leigu.
Afgreiðslan vfsar á.
Og
s^emmU^awi
til sölu.
}Í\C, 5H&VW&S0W.
Vlolanta.
Framhald af Cymbelínu.
---- Frh.
»Jeg skal fúslega kannast við það,
de Vancour, að það er mjðg freist-
andi æfintýri fyrir ungan, áhuga-
saman ákafamann, eins og þjer virð-
ist vera, að fara á hnotskóg og
leita horfinnar stúlku, ungrar, fall-
egrar af göfugri ætt. Það er verk-
efni veglyndum og prúðhuga ridd-
ara. En hyggni og* riddaralund
eiga sjaldan samleið. Og á þessari
hversdagslegu dagstarfaöld er hyggn-
in notadrýgri en riddarasæmd og
æfintýraþrá. Jeg vona að þjer reið-
ist mjer ekki, en úr því þjer leitið
ráða til mín, tel jeg það skyldu tnína,
að benda yður á það, að ungum
manni með yðar áliti og framkvæmd-
arhug, í stuttu máli sagt, — með
yðar framtíð, er ekkert óheppilegar
ráðið, eti að leita tvísýnna æfintýra
í rneyarleit.«
René beit á jaxlinn. »Jeg skil
yður og jeg hef sjálfur athugað þetta.
En nú hef jeg lagt sæmd mína og
drengskap við að finna stúlkuna,
og drengsskaparorð sitt lætur frakk-
neskur aðalsmaður sjer ekki til
skammar verða.«
»Jeg skil yður fyllilega, endreng-
skaparórð aðalsmanna er of dýrmætt
til þess, eða ætti að vera það
til þess, að leggja það við hjegóma-
mál, eins og þetla.«
»Svo þjer kallið það hjegómamál