Vísir - 16.03.1914, Page 2

V 1 S 1 K
Söngv&rnir úr Ljenharði fógeta
eftir ÁRNA THORSTEINSSON
eru komnir út og fást hjá öllum bóksölum bæarins.
Bókaverslun Sigfúsar Eymundssonar.
m
i
b
r*eir, sem kynnu að vilja selja holds-
veikraspítalanum í Laugarnesi um 1 ár
frá 14. maí næstk. að telja mjólk þá, er
spítalinn þarfnast fyrir (sem sje: hjer-
umbil 1200 pt. nýmjólk og 600 pt. und-
anrennu mánaðarlega), heimflutta á hverj-
um morgni í hús spítalans, sendi undir-
rituðum tilboð sín, rr.eð tilteknu lægsta
verði, fyrir útgöngu þ. mán.
Laugarnesspítala 7. mars 1914.
vantar á s/s „B I A N C A sem liggur hjer á höfn-
inni. Upplýsingar gefur
Kolaverslun Bj. Guðmundssonar
í Kolasundi.
j
i.|i
Stór Utsala
Leir-og Glervörubúðinni
í Kólasundi
er byrjuð.
Meiri og minni afsláttur gefinn af öllu.
Notið tækifærið,
Margt er laglegt f Sundinu.
Kærkomnasta gjöfin,
er nokkrum rnanni hefur nokkru
sinni verið færð í heiðursskyni, er
sennilega gjöf sú, er Georg Fried-
rich, stórhertogi af Mecklenburg-
Strelifz, færði Goethe, þýska skald-
inu heimsfræga, er skáldið hjelt 50
ára minningardag um dvöl sína í
Weimar 1825. Þessi góðláti höfð-
ingi bað kaupmann sinn í Frank-
furt am Main, að útvega sjer ein-
hvern hlut úr búi Goethes-ættar-
innar, er selt hefði verið fyrir löngu,
og skyldi það vera einhver sá hlut-
ur, er vel væri fallinn ti! þess að
vekja fegurstu æskuminningar hins
aldna skálds.
Kaupmanninum tókst að ná í
hina miklu, gömlu slagklukku, er
staðið hafði forðum í dagstofu
Goethes ráðherra í Frankfurt. Klukk-
an var flutt til Weimar og borin í
hús Goethes, án þess hann vissi,
kvöldið fyrir hátíðisdaginn. Frið-
rik gamli, tryggi þjónninn skálds-
ins, setti klukkuna í dagstoiu skálds-
ins fram af svefnherbergi hans með-
an hann svaf.
Goethe var vanur að lara á fæt-
ur kl. 5 á morgnana. Vísirinn á
klukkunni var settur þannig, að
klukkuna vantaði nokkrar mínútur
í fimm. Og þjónninn átti að setja
klukkuna af stað, þegar augnabiikið
væri komið.
Goethe var að vakna. Allt í einu
kveður við slagverkið klukkunnar
hið hljómfagra, og í kyrrðinni ómar
langdreginn fagur hrelmur. Skáldið
hlustar í svefnrofunum. Er hann að
dreyma, að hann sje korninn aftur
á heimili foreldra sinna og gamla
klukkan þar sje að kveðja hann á
fætur?
Aftur kveður slaghljómurinn við.
Nei, þetta er ekki draumur! Goethe
rís upp á ölnboga við bólsturinn;
hann finnur að hann vakir. Þriðja
slagið kveður við, fjórða, fimmta!
Skáldið hlustar á óminn deyja
út, — hlerar áfjáður eftir titrandi
tónbylgjunum.
Þá hringir hann bjöllunni og
þjónninn, sem beðið hefur frammi
með óþreyu, kemur inn og Goethe
spyr; »Heyrðu, Friðrik, — hvað
er þetta? Mjer heyrðist klukkan
foreldra minna vera að slá?«
Þjónninn kinkaði kolli brosandi
og benti fram í dagstofuna. »Hún
stendur líka þarna hágöfgi herraL
sagði hann.
Hrumur öldungurinn hleypur
fram úr rúminu í einu stökki, sem
ungur væri og fram í stofuna.
Þarna stendur hún, klukkan for-
eldra hans f Hirschgraben í Frank-
furt. Honum vöknar um augun
stór og blá og glampa bregður
fyrir gegnum tárin; hann stendur
lengi þegjandi fyrir framan klukk--
una og hlustar á hátíölega-alvarlega
tifið hennar, — þennan hjartslátt
gamla æskuheimilisins síns.
Para-Dschala slysið.
--- Nl.
En í friði fengum við ekki að
vera. Kúlnahvinurinn söng alltaf í
eyrum okkar. Þá var heldur hvergi
óttalaust á öllu Indlandi, — upp-
reisnarþrumuveður var í aðsígi.Fjand-
í kössum og stykkjavís, bestir og
ódýrastir í versl,
Asgríms Eyþórssonar,
Austurstræti 18.
Neftóbak
skorið, ódýrast og best,
í versl.
Ásgrfms Eyþórssonar,
Austurstræti 18.
skapur sá, er okkur járnbrautarmönn-
unum var sýndur, var eins og gnýr-
inn af ofviðri því, er sex mánuðum
síðar skall á á Indlandi í uppreist-
inni miklu. Indverjarnir læddust um
eins og rángrimrnir kettir á veiðum.
Þeir voru blíðir og sleikjulegir í
viðmóti, en banvænt batur brann
úr augum þeim. Og þeir hugrökk-
ustu, áköfustu og — satt að segja
— ágætusta ættjarðarvinirnir voru
einmitt þeir, er á næturþeli vörnuðu
okkur svefns með nýtísku skotvopn-
in í höndum, og breyttu holum þeim,
er vjer grófum með járnsspöðum
okkar, í legstaði okkar sjálfra.
Fyrri hluta janúarmánaðar 1856,
höfðum við borað nægar sprengi-
holur til þess að sprengja burt fjalla-
snös mikla, er við skírðum í gamni
»nefið«, og var fyrsti tálminn, er
ryðja þurfti úr vegi. Við lögðum
nú tundurþræði og allt var undir-
búið til þess að sprengingin gæti
farið fram að morgni þess 17. jan.
Hún tókst ágætlega. »Nefið« var
horfið.
Nú miðaði verkinu vel áfram. í
aprílbyrjun var allmikil bunga sprengd
burt af fjallinu og komið inn í það
um tvö hundruð stikur. Var nú
um að gera að slá á smiðs-
höggið og sprengja burt sjötíu síð-
ustu stikurnar. Yfirverkfræðingar
okkar ætluðu sjer að sprengja alit
það svæði upp í einu. Við vorum
orðnir svo þaulvanir að fara með
sprengiefni, að okkur þótti fyrirtæki
þetta ekki jafn risavaxið og þeim
hlýtur að þykja, er ekki bera skyn
á slíka hluti. Eftir okkar reikningum
var um hjerumbil 1500 rúmstikur af
blágrýti að ræða, er »bifa« þurfti, eins
og við vorum vanir að komast að
orði um það, er upp var sprengt..
Ekki færri en 80 sprengiholur, flestar
3—4 stikna djúpar voru gerðar inn
í fjallið helga, og fylltar 18. apríl
með púðri og þurftum við til þess
nákvæmlega 10800 pund. Daginn
eftir lagði jeg við þriðja mann
tundurþræðina og bjó allt undir.
En um kvöldið kom skúr, rigndi
í nokkra tíma og allt verkið varð
ónýtt. Tundurþræðirnir urðu gagri-
drepa og púðurbrautirnar, er áttu
að leiða til sprengingar á öllum stöð-
unum í einu, sópuðust burt. 1
Þá rann upp ógæfudagurinn mikli
19. apríl 1856. Kallt var um nótt-
ina, stjörnubjart og heiðskírt og
ekkert bar nýstárlegt við. Sólskin
og hiti var um morguninn. Verk-
menn okkar áttu fyrst að líta eftir
tundurholunum, hvort hvergi hefði
komist vatn að. Aðalverkfræðingur-
inn og sjö starfsbræður mínir fóru
jafnsnemma af stað úr aðsetri okkar,
er var um 600 stikur frá sprengi-
stöðvunum. Jeg tafðist dálítið og
komst seinna af stað. Það varð nú
einmitt það, sem bjargaði mjer. Því
þegar jeg var að leggja upp í brekk-
urnar úr lægðinni, kvað við ógur-
legur gnýr í lofti. Jeg vissi ekki
fyrri til en jeg tókst á loft eins og
fiðurhnoöri og slengdist burt. Jeg
missti meðvitundina og raknaði fyrst
við nokkrum stundum síðar í tjaldi
mínu. Hægri handleggur minn var
brotinn og stór skurður gapti á enni
mjer. Hermenn úr varðliði okkar
höfðu fundið mig og báru mig heim.