Vísir - 25.04.1914, Blaðsíða 3

yisiR
LANDSIM LANGSTÆRSÍA
VTSALA
er í dag
á Laugavegi 11.
--= og stendur yfir aðeins til mánaðamóta. =EE-
Með næstu skipum eigum vjer von á feikna birgðum af nýum vörum. Flestar núverandi vörubirgðir
verða því seldar með og
langt undir innkaupsverði.
||MSr Allt á að seljast, svo nýu vörurnar komist fyrir. ~9H|
Kvennkápur, áður 18,00—50,00 kr. nú 6,00—10,00. Kvennsvuntur, afarmikið úrval fyrir innkaupsverð og hálfvirði. Karlmannsfatnaðir rneð
og undir innkaupsverði. Karlmannsfrakkar með innkaupsverði. Enskar húfur með innkaupsverði, og þar undir. Herðasjöl langt undir
innkaupsverði. Skófatnaður með og undir innkaupsverði o. m. m. fl.
‘Ipggr Nýkomið stórkostlegt úrval af Gluggatjaldaefni til sumarsins. — Selt afar ódýrt.
Nú er besta tækifærið, sem bæarbúum nokkurntíma hefur. gefist, til þess að gera kjarakaup á
Laugavegi 11.
^óxvssoxv.
Yesturgetan
í Eeykjavík.
Það var víst í fyrravetur, að send
var beiðnt frá Vesturbæingum til
hinnar háttvirtu bæarstjórnar um að
gem fljótast væri lögð sd fyrirhug-
aða gata vestur í bæinn, og sem
nefnd er »Ránargata«, ef jeg man
rjett.
Bæarstjórnin hefur farið öðruvísi
að, en annað háttvirta þingmanns-
efni Sjálfstæðismanna, hatin hafði
ekki hugsað 11 m hvað börnin sín
skyldu heita, fyrri en þau voru fædd.
En bæarstjórnin hefur gefið þess-
ari götu nafn áður en hún er til,
og maður getur varla annað en
furðað sig á, að hún skuli enn
ekki vera farin að leggja þessa götu.
Sje nokkursstaðar þörf á götu þá
er það þessi gata. Hver, sem sjer
Vesturgötu nú síðan þíðan kom,
hlýtur að sjá, að ómögulegt er, að
komast eftir henni nema í háum
vatnsstígvjelum. Bæarstjórnin ætti
bara að líta á hana eins og hún
nú er. Skil ekki í ööru, en hún sæi
að hjer er ekki kvartað að óþörfu.
Og svona verður Vesturgata alla
tíð, meðan hún er ekki hreint og
beint steinlögð.
Síðan þessi mikla fiskverkun kom
f Vesturbæinn, þá er hestvagnaum-
*erðin svo mikil, að það þolir eng-
■nn ófaníburður, gatan verður allt
af jafn ófær undir eins og nokkur
dropi ketnur dr loftinu. Þar að
auki er hún ntí svo þröng á parti,
móti verslunarhúsum hr. G. Zoega
og vestur fyrir húsið nr. 15 (oft-
ast nefnt hús frú Marínar), að það
er alls ekki forsvaranlegt, þar sem
jafnmikil umferð er. Og það verð-
ur einhverr.tíma fyrri eða seinna
slys að því, hvað gatan er þröng
á þessum parti.
Því var líka hreyft í «Vísi« f
fyrra, hvort bæarstjórninni þóknað-
ist ekki að laga götuna hið fyrsta,
taka burtu Dúfskot og færa húsið
nr. 15 inn í beina línu við hin hús-
in. Við þeasu hefur hún enn skot-
ið skollaeyrunum. Það sýnist þó,
að ekki væri óhentugur tími að
fara að gera þetta nú, þegar allir
kvarta um atvinnuleysi. Ekki ólík-
legt, að einhverjir af þeim, sem nú
þurfa styrk af bæarsjóði, gætu unn-
ið að þessu, það getur heldur eng-
inn sjeð, hvaða bæarprýði er að
Dúfskoti og Gróubæ, svona rjett
við eina fjölförnustu götuna, nema
ef það skyldi vera bæarstjórnin
sjálf. En hún sjer allt, sem hún
gerir, »og sjá það er gott.«
Vesturbœingur.
Eftir
Rider Haggard.
Frh.
Var mannfjöldi mikill saman kom-
inn á torginu, þúsundir manna, er
biðu eftir hólmgöngunni.
»Já«, svaraði Goðfreður, »besta
skemmtun hjerlendra manna eru
burtreiðar, einkum þegar um líf og
dauða er að tefla.«
»Kannske að þeir fái að sjá meira
af dauðanum bráðlega, en þeir hirða
um,» nmldraði Grái-Rikki. Var
hann að brýna öxi sína með hein-
brýni litlu. En er hann hafði lokið
því dró hann sverð Huga úr slíðr-
um, og fór yfir eggjar þess með
heininni. Var það flugbeitt eins og
besti rakhnífur. »Sjera Arnaldur
blessaði það«, sagði hann, »og ætti
það að vísu að duga, en varla
skaðar þó að hvetja það dálítið.
Hafið það f huga, herra, að brynj-
an er veikust um hálsinn,«
»Guð veit, að þessi maður er
harðlyndur,« sagði Goðfreður, og
mátti sjá að allir í bátnum voru
honum samdóma um það. Störðu
þeir á Rikka, en hann hvatti sverð-
ið í ákafa, og leit hvorki til hægri
nje vinstri. Loks sleit hann hár úr
höfði sínu og dró það yfir eggina.
Skarst það þegar sundur.
»Nú mun það fuIlgott«, sagði
hann, kinkaði kolli ánægjulega, og
stakk sverðinu í skeiðarnar, »og
guð miskunni þessum Kattrína, segi
jeg, er hann verður fyrir því í
fyrsta og síðasta sinni. — Það er
að segja,« bætti hann við eftir
nokkra umhugsun, »ef hann leggur
ekki á flótta.«
Er þeir stigu á land, kvað við
lúðrablástur, gekk stallari hertogans
á móti þeim og leiddi þá gegn um
mannþröngina þangað, sem þeim
var ætlaður staður. Var það skáli
einn á miðju torginu, vopnuðust
þeir þar. Voru allmargir lendir
menn fengnir þeim til aðstoðar,
voru þeir hinir hæverskustu, og
vildu hjálpa þeim hið besta. Skildu
þeir Hugi ekki mál þeirra, og varð
því lítið úr aðstoðinni.
Er fjórðung stundar vantaði á
níu kom Davíð með hest Huga,
og leiddi hann að dyrum skálans.
Voru reiðtýgi og búnaður hestsins
athuguð, og reyndist allt traust og
vandað.
»Hesturinn er þegar orðinn löð-
ursveittur,« sagði Hugi, »og það
er jeg líka sjálfur. Stendur mjer
meiri ótti af hitanum, en vopnum
Kattrína. Vildi jeg, að leikurinn
byrjaði sem fyrst.«
Var honum þa fengin í hendur
burtstöng mikil og hvöss. Stje
hann á bak Grána, og reið hægt
fram á völlinn. Gekk Rikki við
hlið hans. Laust mannfjöldinn upp
ópi miklu, er þeir komu fram á
torgið. Að því búnu tóku menn að
tala um útbúnað þeirra, og var
ekki laust við að menn skopuðust
að þeim. Voru herklæði Huga sljett
og skrautlaus og ekki ný og hest-
urinn frekar líkur áburðarhesti en
burtreiðagæðing. Ekki var Rikki