Vísir - 01.08.1914, Blaðsíða 3

V í Sjl R
Hlaðin haglaskothylki
fást í
Brauns verslun
Aðalstrxti 9.
Ungíingspiltur, ;
/'sem getur matreitt handa einúm .manni og sjálfum sjer o. s. frv., getur
strax fengið starf á kolageymsluskipi okkar Mark Twain hjer á höfninni.
Gefi sig fram í dag eða á morgun.
f
Timbur- & kola-verslunin
W -x'--
Reykjavík.
álningairara ágæt
er seld með
50°L a
fslætti
hjá
J. P. T. Bryde
w
<s>
'i is lá lí latil
Spariðlje ogkaupiðlijá
Jóh. korðflörð.
Bankastrætr 12.
4W,-
(KSCWKStt-UKtUlU
Tvíhleyptar haglabyssnr
Belgislcar, besta tegund frá 33 kr.
Brauns verslun
Aðalstræti 9.
Fallegi hvíti
piikinn
Eftir Guy Boothy.
--- Frh.
Hún leit snöggvast framan í mig
og spurði svo, en rómurinn var
ekki laus við beiskju:
»Segið mjer: er fagurmæli þessu
beint til hennar Alie eða Fallega
hvíta púkans? Pjer vitið að þar er
munur á milli.«
Jeg fjekk ekki ráðrúm til að svara,
og mælti: ij
»Jeg held maturinn sje kominn j
á borðið. Við skulum setjast að í
snæðingi. Má jeg leiða yður inn?«
Jeg rjetti henni handíegginn og
við gengum saman af svölunum
með öllu laufskrúðinu inn í her- I
bergi beint innar af þeim.
Jeg lýsti fyrír ykkur í kaflanum
hjer á undan sal Alie í Reikistjörn-
unni og eyddi þar mestum forða
lýsingarorða, er jeg kunni. Nú verð
jeg bara að, biðja ykkur að trúa
því, að ,þó salurinn í snekkjunni
væri fallegur með öllu sínu ein-
kennilega viðhafnarskrauti, bar þó
stofa sú eða salur er við komum
nú inn í þar langt af. Svo mikið
er víst, að slíka viðhafnarstolu hef
jeg aldrei sjeð aðra. Þar var safn
fegurstu gripa frá gólfi til lofts. A
veggjunum hjengu glitofin dýrmæt
persnesk, indversk, kínversk og jap-
önsk mynda-veggtjöld, en milli
þeirra voru hyllur með alskonar
leir- og silfurkerum, postulíni og
yfirleitt öllu hugsanlegu skarti, svo
jeg braut tíunda boðorðið í hvert
sinn, er mjer varð litið á það. Þar
voru forn þjóðvopn frá ótal lönd-
um, skrautvopn ýmist sljetthjalta,
eða snúinhjalta lögð gujli og gim-
steinum; Þar voru fornir skartgrip-
ir frá Indlandi, Shingal, Birma, Síam,
Japan og Kínlandi. Þar voru dýr-
indis gimsteinakassar, fádæma fögur
málverk ekki færri en tylit og virt-
ist eitt þeirra vera frummynd eftir
Tizian. Þar var bókaskápur með
nálægt 100 bindurn, stóreflis slag-
harpa og hálftylft annara hljóðfæra
þar á meðal harpa og gígja.
Á miðju gólfi stóð borð með ár-
degisverðinum á. Var á það breidd-
ur línsaumaður dúkur, fallegur mjög
mjallahvítur, en á borðinu var svo
mikið af silfur- og gull-borðbúnaði,
að jeg hafði aldrei sjeð slíkt á nokkru
borði fyrri. Á miðju borði voru
þrír afarstórir diskar eða skálar úr
Sévres-postulíni og á þær hlaðið
ógrynni allskonar ávaxta, gullepla,
banana, písanga, mangó, epla og ótal
annara. En tvær dýrlegar ýínkþnnur
stóðu milii skálanna.
Við settumst hvort að sínúm
borðsenda og ungfrúin drap hendi
á fagra silfurbjöllu, er stóð hjá henni
á borðinu. Sami þjónninn bar þegar
matinn inn, er var áður þjónn henn-
ar á snekkjunni. Ekki bar á því,
að hann furðaði sig á að sjá mig j
hjer, að minnsta kosti faldi hann j
það vandlega, ef svo [hefur verið. 5
Satt að segja var svo að sjá, sem
hann heiði ekki hugmynd um, að
jeg var sá hinn sami maður. Frh.
— Smásaga úr fiskiveri. —
Eftir Kormák.
— Frh.
Oftast eru það einhver atvik,
sem knýja menn til a*ö hlusta á
náttúruna í kringum sig, annars
jjekkja þeir hana aldrei. Mál henn-
ar og myndir eru ekki öllum til un-
aöar. Hvaö var það, sem haföi
leitt þenna þungbúna og þögula
mann til hennar?
Forvitni mín gaf mjer ekki friö
fyrr en jeg haföi fengiö vifneskju
um þaö.
*
Þorsteinn var borinn og barn-
fæddur inni á Nesjum. Foreldrar
hans voru efnalausir, áttu þó ekki
önnur börn á lífi en hann. Faöir
lians var dugnaöarmaöur en móöir
hans heilsulítil.
Þorsteinn var tápmikill og
ærslafullur unglingur. Heima fyr-
ir var of kyrlátt og þröngt fyrir
hann óg var hann því oftast úti
meðal jafnaldra sinna að leikum
og áflogum og kom oft rifinn
heim, en einuig venjulega sigri-
hrósandi, ef .hann haföi eklci átt
við sjer eldri menn. Þó að móöir
hans ynni honum mikið, íjekk
hann oft ákúrur hjá henrii fyrir
að vera í áflogum og koma svona
til reika heim, en faðir hans hjelt
þá jafnan, að drengnum væri ekki
of gott að hreyfa sig.
Þá voru Nesin meö fiskisælustu
veiðistöðum og var þar því margt
sjómamm og fjörugt líf, sjerstak-
lega á vertíðunum. Þá voru glím-
ur aðalskemtun manna og þótti
j)að frægð mikil aö bera af öðrum
í glímutn. Þorsteinn iðkaði því
glímur strax á unga aldri og bar
af jafnöldrum sínum í því eins og
flestu öðru.
Ekki alllangt frá bænum sem
Þorsteinn ólst upp á, bjó efnað-
asti bóndi bygðarlagsins, er Guð-
mundur hjet og var kallaður Guð-
mundur ríki. Hann hafði stórt bú
og því fjölda manna. Auk þess aö
menn höfðu bændaglímur iðulega,
voru þar einnig höfð glímumót
fyrir alt Nesið við og viö.
Guðmundur ríki átti eina dóttus
barna, er Margrjet hjet; hún var
glaðlynd og skemtileg, nokkuð
málhreif. Hún var ekki gömul, er
menn fóru aö hugsa og tala um,
hver hana mundi hljóta og þar
með verða eftirmaður Guðmund-
ar ríka. Gamli maðurinn var
stjórnsamur á heimili síuu, en fá-
skiftinn og ljet dóttur sinni laus-
an tauminn.
Þegar Þorsteinn var kominn
undir tvítugt, þótti hann bera af
öðrum ungum mönnum á Nesinu,
sjerstaklega að líkamlegri atgervi.
Hann stundaöi sjó. meö fööur sín-
um strax barn aö aldri og var sjó-
menskan þvi vaxin inn í eðli hans.
Hann hafði verið að sundnámi í
Reykjavík og með fjöri sínu og
ötulum æfingum var hann orðinn
afbragðsvel syndur. Gáskafullur
eins og hann var hafði hann oft
glens í frammi við stúlkurnar, sem
þær ömuðust ekki við af honum,
þótt þær hefðu ef til vill ekki tekið
því vel af hverjum sem var öðrum.
Þaö var einn dag að haustlagi
að glímumót var háö á túninu hjá
Guðmundi rika. Veður var liið
inndælasta, sólskin með hægum
kalda á sunnan. Frost voru ekki
komin, svo að jörðiri stóð enn þá
græn, túnið var sljett og þurt og
því sem best fallið fyrir leika.
Þorsteinn var þá nítján ára og
var með á þessu móti. Þar var
margt manna, bæöi glímumenn
og áhorfendur, mest unglingar,
bæði piltar og stúlkur, er skemtu
sjer einnig við ýmsa leiki, svo sem
skessuleik, höfrungshlaup, stór-
fiskaleik o. s. frv.
Margrjet Guðmundsdóttir var
nú heima, en hafði um langan tíma
undanfarinn verið í Reykjavík til
aö mentast. Hún var þá orðin
fullra tuttugu ára að aldri, en fjör-
ug og fús til leika eins og hún
væri um fermingu. Hún var tæp-
legari meðallagi há, nokkuð þrýst-
in en þjettholda, lipur og greið til
hlaupa og hvers sem var. Dökk-
hærð var hún og mikilhærð, með
fremur smá augu, dökkbrún og
fjörleg. Alla sína tíð hafði hún
mátt leika sjer nærri ótakmarkaö ;
leiðindi eða ama hafði hún aldrei
þekt. Tilgangur lífsins hjá henni
var sá einn, að „hafa það skemti-
legt“, alt annað var i hennar aug-
um dauði.
Gliman hafði byrjaö. Tveir
bændur voru kosnir og skiftu þeir
meö sjer glimumönnunum. Skyldu
menn fyrst glíma eftir reglum
I 'ændaglímunnar, en á eftir skyldu
þeir, er best höfðu staöist, glima
til þrautar, ef þeir vildu svo.
Þorsteinn var meðal hinna
yngstu í sínu liði og var því skip-
að fyrst fram. Mótstöðumaður
hans fjell eftir stutta viðureign.
Öörum var skipað fram og fór það
á sömu leið, hinn þriðji sömuleið-
is..
Það er oftast haft fyrir reglu ;
bændaglímu, að sá, er sigrar, fær