Vísir - 17.08.1914, Blaðsíða 2

V l S I R
V I S I R.
Stœrsta biað á íslenska tungu.
Árgangurinn (400—500 blöð) kostar
erlendis kr. 9,00 eða 21/, dollars, innan-
lands kr.7 00. Ársfj.kr. 1,75, mán kr. 0,60.
Skrifstofa og afgreiðslustofa i Austur-
stræti 14 opin kl, 8 árd. til kl. 9 síðd.
Sími 400. Pósthólf A. 26.
Ritstjóri Eiriar Gunnarsson
venjulega til viðtals kl. 5—7.
GrEELA-
EAMSÓOA-
STOFA
Gísla Guðmundssonar
Lækjargötu 14B (uppi á lofti) er
venjulega opin 11-3 virka daga.
ÍTR MT i'ÁGKLEFdÁLL“.
Eftir Albert Engström.
----- Frh.
Ensk kona, heldur við aldur, er
sjóveik og hefur alt frá því við fór-
um frá Reykjavík legið í hvílustól
uppi á þiljum, dúðuð í flókum og
loðfeldum. Þjónninn færir henni
einstöku sinnum staup af kampavíni
og eitthvað fleira. Það er mjer ráð-
gáta, hvenær hún fer erinda sinna
Hún liggur þarna eins og hvert
annað farmstykki eða öllu ' heldur
eins og lágþroska jurt, vaxin út úr
fleytunni. En eina nótt, er sjó-
gangur, það er farin að verða ágjöf
svo að feldir hennar eru orðnir
blautir. Við Wulff erum einir uppi.
Við göngum til hennar og spyrjum
hvort hún vilji ekki heldur vera
hljemegin á skipinu.
»Ojú, að vísu! En gerið yður
ekkert ómak fyrir mig.«
Gamall og vandræðalegur, fámáll
og vandræðalega fyrirmannlegur
kvenmaður!
Og við tökum kellu upp með
stól og öllu saman og berum hana
með föstum sjómannaskrefum yfirá
hljesíðuna. Hún veit ekki hve vel
hún á að koma orðum að þakklæti
sínu. Og hve fyrirmannlega! —
Loks hefur mjer tekist að bola
leiðinlega Þjóðverjanum frá borðinu
sem hann hafði tekið sjer einkaleyfi
yfir. Það er íil með þýskum stú-
dentum gömul og góð aðferð til að
hræða slíka fóla. Jeg setti bara upp
sænsku siglingafjelagshúfuna mína,
gekk fram til mannsins og sagði:
Takiö þjer undir eins alt þetta í
burtu! Umsjónarmaðurinn er að
koma!«
Hann reif óðar saman pjönkur
sínar, stakk þeim undir höud sjer og
fór. Sex persónur, þeirra á meðal
jeg, settust nú í auðu sætin. Það
var einkennishúfan sem hafði þessi
áhrif á prússnesku sálina hans. Hann
Ijet ekki sjá sig framar í reykinga-
salnum. Og með Castor hvarf einnig
PoIIux.
— Jeg athuga hafið lítið þessa
dagana. jeg sit að samræðum víð
próf. Martin um Miinchen og Bæjara-
land, þar sem jeg uni mjer vel.
Leiðinlegi Þjóðverjinn kemurstund-
um upp á þiljur, þar sem jeg sit í
vaðmálsklæðnaði mínum með S.S.S.-
húfuna*) og mun hann nú hafa
rannsakað hana til hlítar.
*) Stafirnir merkja: Svenska segel-
sellskapet. -Þýð.
TASABIBLIAN
er nú komin og tæst hjá bóksölunum í Reykjavík.
Bókaversíun Sigfúsar Eymundssoriai.
svo sem: Jarðarber, Kirseber, Plómur (grænar og rauðar),
Fruit Salat o. m. m. fl.
í stórum og smáum dósum
nýkotnið í verslun
Sími 49.
IÐUNNAR-TAU
fást á
Laugaveg 1.
Jjímstur JÓN HALLGRÍMSSON.
og líkklæði. Jón Kristjánsson
læknir
> Eyvindur Arnason Amtmannsstíg 2. Talsími 171.
Massage, sjúkraleikfimi, rafurmagn, böð.
Heima kl. 10—12.
— Við erum fyrir Norður-Skot-
landi miðju. Höfrungar leika sjer
fyrir framan stefnið. Svartfugl
fylgir okkur alt til Bell Rocks vitá.
Hafsúlur, fallega hvítar og með
vængjabroddana svarta, eru að stinga
sjer ofan úr háa lofti. Hvali sáum
við í gær.
— í kvöld kl. 11 komum við
til Leith, en getum þó ekki lagst
inn við bryggjuna fyrri en með háa
sjónum í fyrramálið. Enn þá ein-
um farþega var jeg að kynnast rjett
áðan. Aldraður kvenmaður kom til
mín, rækilega máluð. Hún hefur
farið til íslands á hverju ári nú í
20 ár og dvalið þar nokkra mánuði
að sumrinu. Ríður út og baðar
sig í köldu vatni á hverjuin degi.
Gömul sjerkennileg óbyrja, reglu-
lega ensk. Hún vildi fá að vita,
hvort nokkuð óvenjulega mikið vatn
hefði verið í H v í t á í sumar.
Hvað gat hún átt við með því?
— Jeg fór upp í lyftingu til fyrsta
stýrimanns, sem þá hafði stjórnina á
hendi. Hafnsögumaðurinn átti að
fara að koma, og hann helti hálfum
lítra af whisky í heljarmikið ölglas
og setti út í horn.
»Á hann ekki að fá sóda í það?«
spurðí jeg.
»Nei, hann drekkur það allslaust.
Hann segir að magi sinn þoli ekki
sóda!«
Slíkir menn eru til!
Hafnsögumaðurinn kom. Hann
gekk að glasinu og tæmdi það til
hálfs án þess að gretta sig.
Slíkir eru til! Hann var hávaxinn
karl, hvítskeggjaður og hefursenni-
lega heilt Atlantshaf af whisky
runnið niður um kverkar hans. —
— Það fór að skyggja og fyrir
framan okkur var Leifh með raðir
af gasljósum eins og nótnaröð á
orgeli. Hægt og gætilega förum
við inn að hafnarbakkanum, sem
við eigum að liggja við. Jeg veit
að fyrir ofan Leith er ein af feg-
urstu borgum í Európu og þangað
hraða jeg mjer á morgun, því
Botnía á aö liggja hjer 3 daga.
Við próf. Martin tölum saman um
Múnchen og sammælum okkur með
öðrum samferðamönnum, sem okkur
eru geðþekkir. Wulff stingur upp
á því að fara dálitla hringferð um
skoska hálendið í bifreið. En fyrst
ætlum við aö nota einn dag hyggi-
lega í Edinborg.
Við notuðum strax næsta dag
þar. Og gerðum þaðsvosem hyggn-
um mönnum sómdi. Sólin skein í
heiði. Vorsól, sem vjer höfðum
flutt með oss frá íslandi og sem
gerir Edinborg að fögru æfintýri.
Við stigum á land í Leith, sem er
Iíiið annað en óhreinindi, reykjar-
svæla og annað andstyggilegt, geng-
um við fram hjá sunnudagsklæddum,
whiskydruknum, rauðhærðum Skot-
um, með guðhræðsluna á andlitinu
og sálmabækur í höndunum. Við
höfum fyrir okkur tvo helgidaga
og þetta er sá fyrri.
Þegar komið er upp í Princes
Street frá kolunum og reyknum og
óþverranum í Leith, um sumardag
með sól sem steypir öllu heilnæmi
breska himinsins niður yfir fagra
og auðuga borg og yfir mann-
eskjur, sem komast vel af ef nokk-
urt lið er í þeim — þá verður
manni á að halda að drottinn hafi
hugsað eitthvað sjerstaklega um
Edinborg. Að minsta kosti hlýtur
drottinn að hafa hugsað eitthvað til
mín þennan dag. Við Wulff höf-
um báðir sjeð hið mesta af Evrópu
áður og þekkjum hana nokkurn-
veginn. En þetta var heilladagur,
eins og allir þeir dagar er við ferö-
uðumst á íslandi.
Hví skyldi jeg þurfa fylgdar-
mann?
Þegar maður fer að eldast, þá
er manni meiri unaður að því að
• athuga hið lifandi líf en að smjúga
inn í dimm söíu og grafa þar upp
gömul lík. Jeg hjelt mig því mest-
an timann í Princes Street, gekk
hana af enda og á nokkrum sinn-
um, rendi augum, þegar svo bar
undir, á hiö Ijóta en þjóðræknislega
minnismerki um Walter Scott, varö
vondur og hjelt áfram göngu minni.
Jeg keypti maltesavblúndur hnnda
konunni minni í sólbjörtum vör: -
búðum, jeg gekk eins og ungur
guð á asfaltinu — vegna þess að
jeg eftir nokkra engil-saxneska örð-
ugleika hafði fengið góða send-
ingu út af pósthúsinu. Menn rengdu
mig sem sje um að jeg væri sá
sem jeg er.
En við Wulff urðum nú Joreyttir
á borginni og hvor á öðrum og
skildumst því.
Jeg reikaði óðara inn í T h e
Old Town (gamla bæinn), en
Wulff hjelt áfram að skoða hina
" nýju hluta borgarinnar, nú upp á
eigin spýtur.
Frh.
PERLA.
Eftir
Guy de Maupassant.
---- Frh.
Jeg horfði á hana, sá
hvernig hjartað barðist undir forn-
eskjulegu og hlægilegu treyjunni
og spurði sjálfan mig hvort þetfa
vingjarnlega höfuð með sakleys-
leysislega barnsbrosinu, hefði
kveld eftir kveld stunið og grátið
á koddanum og hvort hún titrandi
af ást, hefði kjökrandi vætt kodd-
ann í rúminu sínu. Og svo hvísl-
aði jeg hægt, eins og börn þegar
þau brjóta leikföng sín til að vita
hvað er innan í þeim: „Ef þjer
hefðuð sjeð hr. Chantal gráta áð-
an, þá hefðuð þjer orðið mjög
hrygg.
Hún sKalf á beinunum. „Grjet