Vísir - 09.10.1914, Qupperneq 3

VISIR
Enska kend. Semjið við Sve nbjörn Egilsson, Pingholtsstræti
25. Til viðtals 11—3 —
Alt er að sjómensku lítur í málinu kent.
býðst lið úr ölium áttum. Þar á
meðal eru margir íslendingar, og
vonandi sem flestir. Eg segi von-
andi, bæði af því, að það er gott
tii þess að vita, að landar vorir eru
í þeirra tölu, sem ekki hika við að
hætta lífi sínu fyrir góðan málstað,
og sakir þess, að vér vorum ti!
forna bardagamenn, svo að frdð-
legt væri að fá sannanir fyrir því,
hvaö eftir er af manndáð í oss og
viö hver rök skoðanir slíkra manna
sem Dr. Helga Péturss um þrótt
og seiglu íslendinga hafa að styðjast.
Ófriðurinn og íslendingar.
Það er langt frá, að þessi styrj-
öld hafi engin áhrif haft hér á
landi. Auk óbeinna óþæginda, sem
vér höfum, hafa Þjóðverjar unnið
á fjórum hlutlausum íslendingnm
og sprengt í loft upp besta og dýr-
astf eimskip vort, »SkúIa Fógeta«,
sem blöðin könnuðust við, að væri
Iandstjón.
Þetta tjón stafaði af gengdarlausri
og ráðlausri tundurdufla dreifingu
Þjóðverja um alt Englandshaf. Dufl-
unum var varpað þar út af »dul-
búnum« skipum með mestu leyud,
jafnt á siglingaleið hlutlausra þjóða
sem annara, og enginn látinn aí
vita.
Englendingar hafa nú neyöst til
þess að leggja tundurdufl á ýms-
um stöðum í þessu sama hafi. En
hvernig haga þeir sér við þaö veik
og hvaöa ráðstafanir gera þeir?
Þeir skýra opinberlega frá gerö-
um sínum og vara menn við dufl-
unum, eða banna algerlega sigling-
ar á þeim svæðum. Duflin eru
'ögð til þess að aftra árásum fjand-
mr.nnanna, en ekki »upp áslump*,
»e tthvað út í Ioftið«, eins og Þjóð-
/erjar gerðu og létu verknað sinn
ivo koma »jafnt niður á réttláta
'.em ranglátaí.
Ekki er að undra, þótt íslending-
ir þurfi að draga taum Þjóðverja
og halla á Englendinga í þessum
aðtörum! Nl. Ó. Ó.
Til sölu
góð bújörð hjá Reykjavík.
Gísii Þorbjarnarsoa.
Gulrófur.
Þeir sem hafa fengið loforð um
rófur f Gróðrarstöðinni geri svo
vel að vitja þeirra í dag eða á
inorgun.
Til söiu
erfðafestuland á Melunum.
fisli Jorbjarnarson.
skuli haldast í Norðurálfunni, hvort
öll menning eigi að lúta Krupp og
keisara og hvort smáríki eigi að
halda áfram að vera til eða ekki.
Þjóðverjar hafa svarað. Þeir hafa
gert uppdrátt af Norðurálfu, eins
og hún eigi að verða eftir ófrið-
inn. Þar er öll Belgía, alt Holland
og öll Danmörk sýnd sem þýsk
Iönd, og þá eflaust ísland líka.
Ekki er nú að undra, þótt gamlir
landvarnarmenn séu eldrauðir með
Þjóðverjum. Það hefir víst alt af
verið þeirra pólitík, að rétt væri að
láta smáríkin hverfa úr sögunni!
En fari svo, að þessu verði af-
stýrt, þá er það Englendingum mest
að þakka. Þeir gengu út í ófrið-
inn af því, að þeir vildu halda
gerða samniuga um verndan lítill-
ar þjóðar, og af því, að þeir ætla
sér að stuðla að því, að smáríki
Norðurálfunnar fái að halda áfiain
að vera til. Fyrir þessar ástæður
er það, að hvert blaðið á fætur
öðru hér á íslandi reynir nú að
hallmæla þeim, níða þá og lítils-
virða á allar lundir.
Hverjlr taka þátt í ófriðnum?
Eitt blaðanna gat þess á dögun-
um, að Þjóðverjar mundu »standa
sig«, þótt »Hottentottum og gul-
um skríl* væri otaö fram á móti
þeim. Það kemur varla málinu við,
hvort þetta er rétt eða rangt, því
að það er »tónninn« í ummælun-
um, sem skiftir mestu, og þaö verö-
Ur ekki annað sagt, en hann lýsi
»hlutleysinu« ágætlega!
Það kemur ekki málinu við hvort
þeir, sem berjast, eru ljósir á hör-
und eða dökkir. Hitt skiftir meira,
hvers vegna barist er. Um lið Eng-
lendinga er það að segja, að í því
cr hver einasti maður sjálfboði, sem
boöist nefir til þess, að leggja líf
og eignir í sölurnar fyrii menningu
og frelsi. Englendingar þurfa eigi
með valdboði að taka börn og
gamalmenni út í ófriðinn. Þeim
Fallegi hvíti
púkinn.
Eftir
Guy Boothby.
Frh.
Faldi eg mig svo uppi í grein-
um þess, litaðist um og gægðist
ofan milli greinanna, Sá- eg kval-
ara minn standa þar og litast um
allheimskulega, er hann braut heil-
ann um hvað af mér var orðið og
sá mig hvergi. Líklega hefur ein-
hver titringur í Iaufskrúðinu vakið
eftirtekl hans, því hann læsti klón-
um um lægstu greinarnar og bjóst
að klifa upp í tréð til þess að leita
að mér. Þegar eg sá það, vissi eg
alls ekki, hvað til bragðs skyldi
taka. Það var sama sem að vaina
itiét alliar undankomu að kirfra
hærra og stökkva ofan í einu stökki
Var fyrirsjáanlega bani minn.
Eg var ekki svipstund að sjá það
°g skrið ofan úr trén iafnskjótt sem
hann kleif það upp hinumegin. Þeg-
ar hann sá hvað eg gerði, fór hann
líka að hypja sig ofan og það meö
svo geysimiklum hraða, að þó aö
eg færi fyrst af stað ofan, komum
við bákir jafnsnemma á jörð ofan,
Nú hófum við feluleikinn gamla;
við eltum hvor annan umhverfis
tréð, en fimleiki minn kom inér að
jafnmiklu liði sem djafteflið. Hann
var auðsæilega þaulvanur þessum
Ieik, og eg fann og hugsaði til þess
með skelfingu, aö eftir fáein augna-
blik væri úti um mig, svo íreini
ekkert óvænt atvik kæmi mér til
hjálpar.
Eg hafði reynt undankomu að
sunnan-, noröan- og austanveröu,
og nú reyndi eg að komast undan
vestur a bógirm, — eg reyndi sem
sagt að hlaupa í þurra árfarvegi.-n,
er eg hef áður nefnt. Þegar þangað
kom var eg orðin bókstaflega van-
megna og jók það ekki lítið á þraut
mína, að hugsa til aö hlaupa í stór-
grýti full sexlíu fet ofan í faiveg-
inn. En eg sá mér nauðugan einn
kost, þótt næstum því væri víst, að
af því hlytist beinbrot eða bani.
Eitt var víst, að mér var dauðinn
alveg vís, ef eg biði eftir ófreskj-
unni og léti hana hremma mig. Þó
var sá ávinningur við biðina, að
dauðdaginn yrði skjótur í þessum
heljarörmum apans. Eg stóð á
íöndinni á farveginum, eða stór-
j;rýtisgjánni. réttara aö orði kveöið,
og velti þessu fyrir mér og dýrið
iærðist óðum nær. Þá hvarf mér
öll von og eg lagði augun og beiö.
Og er eg gerði svo heyrði eg
greinilega dyninn af löppunum á
iionum, er hann Icom og mér fanst
haun næstum vera að grípa mig.
Þá heyröi eg rödd hrópa í hræðslu
skamt frá, — rödd, sem eg hefði
þekkt jafnt í stórskotagný sem graf-
þögn:
»Hlaupiö undan til hægri handarl*
Eg hljóp eins og ósjálfrátt og eg
heyrði í sömu svifum voðadýrið
mikla fara rjett hjá mér. Jafnvel á
þvi augnabliki, er líf og dauði vógu
barna skjálfandi salt, bar forvitni
xnín hærri hlut, og eg lauk upp
augunum og litaðist um.
Og nú bar mér undur að aug-
um. Apinn stóð á gjárbarminum
yst á brúninni og riðaði við til þess
að missa ekki jafnvægið, en við
fætur hans var bolabíturinn hann
Líkkistur
líkkistuskraut og líkklæði mest
úrval hjá
EYV. ÁRNASYNI, Laufásveg 2.
GÆRUR
kaupir
^vggevc íiovjasow.
K|öt og
Slátur
fæst daglega í verslun
Ámunda Árnasonar
þar eru einnig keyptar
Gærur.
Kensla
í þýsku,ensku, dönskuo.fl.
Halldór Jónasson,
Vonarstræti 12 (upp tvo stiga)
Byrjar um miðjan þennan
mánuð. Hittist best heima
laust fyrir kl. 4 og kl. 8,
annars næstu viku á skrifst.
Vísis. Sími 400.
Belzebub, albúinn til hlaups,— skein
í vígtennur hans, urraði haun ógur-
lega og titraði á honum allur skrokk-
urinn af grimd og vígmóð. Svip-
stundu síðar hljóp hann í loft upp
og bófst þar ógurlegur atgangur.
Apinn var auðsjáanlega hræddur og
varðist með öllu hugrekki, er hann
átti til. En hundurinn hafði náð
heljartaki með kjaftinum á barka
honum og hélt því með öllu því
grimdarþoli, er þeim dýrum er
meðfætt. Apinn gat ekki beitt sér,
því hann átti nóg með að reyna að
halda jafnvæginu á brúninni. Eg
gleymdi nú hætlu þeirri, er jeg var
í, og horfði á viðureignina.
Þá heyrði jeg aftur sömu rödd-
ina, en nú fasta og skipandi, eins
og forðum, bjóða hundinum að
sleppa. Hann var hlýðinn sem fyr,
gerði sem honum var skipað og
stökk aftur á bak og til hliðar.
Apa-jötuninn stóð eitt augnablik sem
steini lostinn og blóðbogar fossuðu
út úr hálsinum beggja megin við
barkann. Þá kvað við skot og dýrið
féll niður með skelfingarópi eins og
sál í heljarkvölum skotið hafði hæft
hann í hjartastað.