Vísir - 26.10.1914, Síða 3

V í S I R
Waterproof) kðflð 0§[ kVdltlð komu með
s|s ,Botnía’.
&*3. S. Suntv\au^ssotv & Co.
Austurstræti 1.
^ugafievjÆ \ pvaxvs.
Nú þarf eg, góði, mikils með,
mjög langt er síðan eg gat ekið.
Pér getið líka sjálfir séð,
að sárlítið eg út hef tekið.
Einn kílómetra eg vil fá
af olíu hérna út á þennan brúsa;
komist hann sleðann ekki á,
eg held eg láti þrælinn dúsa.
Hundrað grömm líka’ af hrísgrjónum
hefði eg þurft að taka núna,
helmingi meira af heilbaunum,
eg held eg vorkenni ei »þeim brúna«.
Ögn af steinkolum þarf eg þó,
þeim vildi eg síst af öllu gleyma.
Átta sentigrömm eru nóg,
eitthvað svolítið var til heima.
Stumpar
nýkomnir í
Kaupang.
margar teg. Verð pd. 1,40.
Skrífstofa
Elmskípafjelags íslands, j
i Landsbankanum, uppi
Opin kl. 5—7. Talsími 409.
B
IO-KAFÉ EK BEST
SIMI 349
Partvig fpelsen.
Kálmetí!
Svo sem:
Hvítkál.
Selleri.
Gulrætur.
Purrer. Asier.
Laukur ágætur, 30 aura kgr.
Kartöflur þær bestu í borginni.
Rauðkál.
Rauðbeður.
Blómkál.
Piparrót.
^ómasav ^óus^ouav.
Sími 212.
Bankastræti 10.
Feikna míkið úrval af hinum
alþektu
Einn kílómeter af alpakka
átti eg að taka fyrir Möngu
til þesa að bæta treyjuna,
sem táð er sundur fyrir löngu.
Gefið mér nú á glasið — sko!
— gott að hressa sig við stritið —
einn hektolítra eða tvo;
ekki má drekka frá sér vitið.
|Hallfreður Vandrœðaskáld.
sUVjóVum
komið aftur f Austurstræti 1.
i
Asg. G. Gunnlaugsson & Co.
Hölliti
í
Karpatafjöllunum,
Eftir
lules Verne.
Frh.
Þeir föru út af þjóöveginum á
sama stað, við bugðuna, og hugö-
ust nú að brjóta sér leið gegn-
um kjarrið. Þeim þótti sem sé lík-
legast, að færi svo, að skógarvörð-
urinn og iæknirinn væru á leið-
inni heim, þá hefðu þeir valið sér
sömu leið og að heiman. Það hlaut
að vera létt að finna sporin þeirra,
enda reyndist svo, því þessi þriggja
manna hjálparsveit var varla kom-
in inn f skóginn þegar þeir fundu
þau.
Við lofum þeim nú að halda á-
fram ferð sinni eins og þeim best
gengur, en reynum að lýsa marg-
víslegum tilfinningum þorpsbúa sem
eftir voru, þegar þremenningarnir
v°ru horfnir. Lengi getur vont
versnað! Framanaf höfðu allir ver-
'ð sammála um að sjálfsagt væri,
að senda menn til að leita þeirra,
er týndir voru, en varla hafði það
verið gert, fyr en menn skiftu um
skoðun og nú leist þeim na^ta illa
á fyrirtækið. Þeir töluðu um það í
hálfum hljóðum hvaö næst mundi
nú bera viö. Allir voru nú ásáttir
um, að sjaldan væri ein báran stök
og fleiri óhöppin mundu á eftir
fylgja því, sem orðið var. Það var
svo sem auövitað að þeir skógar-
vörðurinn og læknirinn væru lang-
samlega dauðir og mundu þeir
Koltz hreppstjóri, Frtðrik og Jónas
fara sömu leiðina.
Guð minn góður! Miklum hörm-
ungum hafði þyrmt yfir þetta þorp.
Fyrst höfðu menn mist skógarvörð-
inn og Iæknirinn og nú áttu þeir
að missa þrjá bestu borgara þorps-
ins. Skelfingin var ógurleg. Eng-
inn leið þó eins miklar hörmung-
ar, eins og veslings Miríota, sem
misti nú í einu unnusta sinn og
föður. Allir kendu mjög í brjósti
um hana og gerðu sér alt far um,
að votta henni innilegustu sam-
hygð sína í hennar miklu sorg.
Þó svo væri að þeir væru allir
heilir á húfi — en við því bjóst
nú enginn — þó var ekki á neinn
hátt hægt að búast við Koltz hrepp-
stjóra og félögum hans fyr, en nótt-
in væri skollin á.
Það vakti því undrun allra, þeg-
ar þeir um hádegisbilið sáust koma
aftur sama veg, sem þeir höfðu
fariö. Eins og gefur að skilja, gengu
allir þorpsbúar.með Miriotu í broddi
fylkingar, á móti þeim.
Fyrst gátu menn ekki greint, hversu
margir þeir vinn, en brátt kom
það í ljós, að þeir voru fjórir til
samans, tveir báru á mill sín bör-
ur, sem fimti maðurinn lá á.
»Nick . . . er Nick ekki með?
hrópaði unga stúlkan undir eins og
þeir gátu heyrt til hennar.
Jú, Nick var með, og það var
hann sem Iá á börunum, sem þeir
Friðrik og Jónas báru mjög varlega.
Miriota rak upp óp, þegar hún
þekti unnusta sinn á börunum.
»Hann er dauður«, hrópaði hún,
og streymdi táraflóðið niður eftir
vöngum hennar, »eg veit að hann
er dauður . . . segið þér mér sann-
leikann undir eins . . .«
»Nei, hann er ekki dauður,*
muldraði læknirinn, »þó hann ætti
það skilið og eg Ií<a.
Skógarvörðurinn hafði einungis
mist meðvitundina, en svo var að
sjá, á máttlausu limunum, lokuöum
augunum og náföla andlitinu, sem
hann mundi eiga skamt eftir ólifaö.
Miriota kastaði sér yfir unnusta
sinn og reyndi að vekja hann til
lífsins með blíðum orðum og ást-
aratlotum. En engin merki sáust
þess á honum, að hann heyrði rödd
ástmeyjar sinnar. Það var þegar far-
ið með hann inn í hús Kolfz hrepp-
stjóra og þar var hann lagður í
besta rúmið í fallegasta herberginu.
Miriota vék ekki frá rúmi hans,
og mikil var gleði hennar, þegar
hann — eftir langa stund — tók
að hreyfa sig og opnaði síðan hægt
augun og horfði umhverfis sig dauf-
um augum.
»Hann lifir — hann lifir«, hróp-
aði Miriota utan við sig af fögn-
uði. Hún beygði sig yfir hann og
strauk blíölega um enni hans með
mjúku, brúnu hendinni.
Létt bros leið yfir varir sjúklings-
ins, þegar hann sá ungu stúlkuna.