Vísir - 11.12.1914, Blaðsíða 2

VISIR
Vlð gefmn 2otafsiáttaf
öllum ullar-kjölaíauum
nú um iíma.
Austureiræti 1.
Asg. G, Gunniaugsson
íversl. Jóns Zoega Bankastr. 14
eru lang ódýrust í bænum, mörg þús. úr að velja.
y
Aætlun
um tekjur o g gjöld hafnarsjóðs árið 1915.
T e k j u r:
1. Eftirstöðvar frá fyrra ári............................kr. 775 000,oo
2. Hafnargjöid af skipum ...............................— 19 000,oo
3. Vextir:
a) af eldri hafnarsjóði . . kr. 3 000,oo
b) af hafnargerðarláninu . . — 16 000,oo
—---------kr. 19 000,oo
4. Tillag til hafnargerðar úr landssjóði..............— 200 000,oo
5. Óvissar tekjur......................................— 100,oo
Samtals kr. 1 007 190,oo
G j ö I d:
1. a) Laun reik.iingshaldara . . . . kr. 150,oo
b) Laun hafnarþjóns.......................— 120,oo
----------kr. 270,oo
2. Til vita og hafnarljósa:
a) Engeyjarvitarnir................kr. 440,oo
b) Hafnarvitinn......................— 200,oo
c) Bryggjuljósin.....................— 600,oo
----------— 1240,oo
3. Til sæmerkja.......................................— 300,oo
4. Til hafnarbryggjunnar..................................— 200,oo
5. Ýms útgjöld, hreinsun fjörunnar o. fl.................— 500,oo
6. Til hafnargerðar.......................................— 800 000,oo
7. Vextir af hafnarláninu............................— 51 840,oo
8. Afborgun hafnarlánsins.................................— 24 000,oo
9. Eftirstöðvar í árslok 1915 — 128 750,oo
Samtals kr. 1 007 100,oo
Hljóðfærasveit
Hr. P. Bernburgs.
Eg settist inn á »Hótel Reykjavík«
í fyrra kvöld, því að eg heyiði sagt,
að þar ætti að spiia 12 manna íiljóö-
færasveit. Eg sá á sunnudaginn aug-
lýstan hljómleik 12 manna hljóð-
færasveitar, en hafði ekki tækifæri
til þess að sækja hann. Eg hafði
ekki búist við miklu, því að eg
hafði rekið mig á það, að það, sem
hér hafði verið nefnt »Orkester«,
hefir aðeins verið brot, og því orö-
ið fremur óáheyrilegl, mest vegna
þess, að þar hafa verið stilt saman
hljóðfæri, sem tæplega samrýmast,
þegar ekki eru fleiri hljóðfæri sem
eru til þess að tengja saman og ■,
samrýma þær hljóðfærategundir, sem
þetta »Orkester«-brot hafði á að
skipa, sem sé einni fiðlu, klarinetti,
1 kornetti og 2 bumbum og svo
pianói. En þrátt fyrir það á hr.
Bernburg þakkir skildar fyrir þá
viðleitni sína, það var byrjunarstig-
ið. En nú hefir verið bætt úr þessu
svo, að komin er upp hljóðfæra-
sveit, og sem eg þori að full-
yrða, að mikils megi vænta af, ef
sá félagsskapur — eins og svo
margur annar — fer ekki f handa-
skolum vegna áhugaleysis eða ó-
félagslyndis; — vænta mikils af,
segi eg — eg fann það glögt í
fyrra kvöld, þrátt fyrir gallana, sem
að vísu bar á með köflum, að með
alúð og áhuga og góðu vali á við-
fangsefnum, getur þessi hljóðfæra-
sveit orðið hin áheyrilegasta. Við-
fangsefni í fyrra kvöld voru að
mestu leyti danslög, en því vildi
eg beina að hr. Bernburg, sem
einnig stjórnar þessum flokki,
hvort ekki væri heppilegra að velja
heldur ganghæg »Orkester«-lög en
danslög, þegar hann býður til hljóin-
leika næst, eða til skemtunar á »Hó-
tel Reykjavík*.
Og að endingu vil eg hvetja þau
félög og skemtiflokka, sem vilja hafa
góða skemtun á mannfundum og
samátum sínum, að nota þenna
hljóðfæraflokk bæði til þess að njóla
góðrar skemtunar og til þess að
auka þessum mönnum áhuga í við-
leitni þeirra í að gera þessa hljóð-
færasveit sem fullkomnasta. Jafnvel
leikhúsið hér ætti að faka fiokkinn
að sér og skemta áhorfendum sínum
við leiksýningar milli þátta með
hljóðfæraleik hans, eins og hvar-
vetna tíðkast erlendis.
Pór þögli.
Slíkt má ekki eigasór
stað.
Eg var á ferð 27. nóv. suður á
Grímstaðaholti. Þegar eg kem suður
á miðja melana, verður mér litið
til hægri. Sé eg hvar koma tveir
ökumenn með sinn hestinn hvor.
Þeir höfðu báðir sleða í eftirdragi
og áhöfn. Á hvorum sleða voru
þrjú steinolíuföt. Eg sá, að hest-
arnir gengu rösklega fyrir drætti,
sem virtist þó að vera þeim nokk-
uð erfiður. Alt í einu, þegar þeir
koma norður undir íþróttavöll, nem-
ur fremri hesturinn staðar og vill
ekki Iengra fara, Ökumaðuiinn
stansar við. — Hvað var í vegin-
um ? spurði eg sjálfan mig. Lík-
ast til auður blettur í götunni.
Þetta var rétt tilgáta, sem það sann-
ar, sem á eftir kemur. Alt í einu
þrífur ökumaöur hrottalega í tauma
hestsins til að drífa hanri á stað.
En það dugir ekki til. Þá tekur
ökumaður keyrið og slær hestinn
bæði á lend og afturfætur, þar til
klárinn sjáanlega þolir ekki við:
rífur hann sig þá fram með sleð-
ann og kemur drættinum á stað.—
Ennþá tekur sleðinn niðri og fær
klárinn samstundis ósvífna ráðningu.
Klárinn fer þó aftur á stað, en
sleðinn stendur þó fastur. Hestur-
inn er bersýnilega orðinn |móður,
sem ekki var að undra. Eg stend
ennþá kyr til að sjá þriðju atlög-
una. Eftir fáar sekúndur byrjar
barsmíðin aftur. en klárinn fer ekki
að heldur, Nú fer aftari ökumaður
fraui fyrir með sinn hest. Keyrið
er brúkað ósleitilega. Hesturinn
veit ekkí, hvernig hann á að hemja
sig, en hann finnur enga miskunn
hjá yfirboðaranum. Öluimaður, sem
nú var á undan, sér, að þetta dug-
ar ekki, og kemur loks með bjálka
og lyftir aftan undir sleðann. Þetta
kom að haldi. Klárínn komst af
stað og gekk vel svo langt sem eg
sá til.
Mér datt í hug, að vel hefði mátt
létta sleðann, svo veslings skepnan
hefði ekki þurft að sæta slíkti með-
ferð, sem þarna átti sér stað. Hér
er Ijóst sýnishorn af innræti þeirra
manna, sem ekkert skifta sér um,
hvað skepnurnar líða, sem altaf
þegja.
Það er ekki nema lofsvert hverj-
um manni að stunda verk sitt með
dugnaði og trúmensku, en það er
ekki minna um vert, að gæta þeirra
hluta, sem meðhöndiaðir eru til fram-
kvæmda, hvort heldur eru lífs eöa
dauðir. Eg vil benda þeim á, sem
með hesta hafa aö gera, hvort
heldur eru eigendur eða ekki, aö
þeir láti þá ekki sæta ótithlýðilegr
meöferð, og ennfremur vil eg benda
þeim, sem laganna eiga að gæta,
á það, að I^yfa ekki hinum og
þessum kæruleysisböðlum að stjórna
þarfasta þjóninum.
Reykjavík 28. nóv. 1914.
S. H.
Greymenska.
Fyrir skömmu varð stúlka nokk-
ur vitstola hér í bænum, sem sveit-
læg var á Akranesi.
Þegar fólk fær þessa veiki er það
vanalegt, að hrepparnir taki það á
sínar náðir. Stúlkan var því flutt
til Akraness og hreppsnefndinni þar
falið að sjá um hana.
Fyrsta verk hreppsnefndarinnar
var það að »slá utan um« stúlk-
una og því næst að setja hana
niöur í óvandaöan geymslukjallara,
sem varla er hæfilegur handa skepn-
um. Og þarna er hún látin vera,
sem enginn ylur og lítil birta kemst
að. Eins og menn geta nærri tekur
hún oft af sér hverja spjör í æö-
inu og er þá ails nakin í þessari
kompu, sem alt frýs í. Hverjum
manni með fullu viti er Ijóst, að
stúlkan muni ekki lifa lengi við
slíkan aðbúnað.
Þekkja menn öllu meiri ómann-
úð? Þetta er þó lifandi vera, sem
kuldi og þrælmenska getur haft á-
hrif á.
Það er háðung fyrir siðaða menn
að vita af þessu og reyna ekki neitt
til að sporna við því. En það ætti
að gera meira en að sporna við
þessu, því það er sjálfsagt, það ætti
að hegna þeim mönnum, sem hafa
slíka fúlmensku í frammi við aum-
ingjana, sem leita á náðir þjóð é-
lagsins og geta ekki fyrir neinum
kvartað.
H á k o n.

krautritun
tek eg,—svo sem nöfn á bækur
og kort, al/skonar heillaósklr og
ávörp. — Einnig dæg eg letur
i borða á likkransa.
(Nöfn og lölur, sem eiga að sbaut-
ritasty sé greinilega ritad á blað, er
fylgi hverju stykki).

Orettis^ ötu 22 B. (uppi).
Skrifstofa 'W'
Elmsklpaf]elags íslands jl
i Landsbankanum uppi
Opm kl, 5 7 Talsinn UW
Líkkistur
Iíkkistuskraut og líkklæði mest
úrval hjá
EYV. ÁRNASYNI Laufásveg2