Vísir - 11.12.1914, Blaðsíða 3

V I S I R
Massage-iæknlr
Griiðm. Pétursson
Garðastræti 4.
Heima kl. 6—7e. h. Sími 394.
alþektu, margar tegundir, með
ýmsu verði, ætíð fyrirliggjandi, hjá
JÓNI SIGMUNDNSSYNI gullsmið
Laugaveg 8.
"ÚvNJat aj
YammaUstum
hjá Eyv. Arnasyni, Laufásveg 2
£o$meicm
GUÐM. ÓLAFSSON
yfirdómslögmaður. Miðstræti 8.
Sími 488. Heima kl. 6—8.
ÓLAFUR LÁRUSSON
yfirdómslögm. Pósthústr. 19.
Sími 215.Venjulega heimakl. Í21/*—
2 og 4—57*.
A. V. TULIWIUS
Miðstræti 6. Talsími 254.
Eldsvoðaábyrgð hvergi ódýrari.
Sæábyrgðarfél. Kgl. oktr.
Skrifstofuíími 10—11 og 12—1
Bjarni Þ. Jðhnson
yfirdómslögmaður,
Sími 263. Lækjargötu 6A.
Heima 12—1 og 4—5.
Bogi B. ynjjólfsson
vfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aöaistiæti 6 (uppi).
Venjul heima kl. 12-1 og 4-6 síðd.
Talsfmi 250.
kaupir ennþá
velverkaðar sauðar^mr
fyrir kr 140
og
Óða haustuii
fyrir kr 2,30 pr. kííó
EREM SCHOGOLADE
o. fl. sælgæti, gott og ódýrt,
fæst í
«H L í F«, (Grettisg. 26).
Tennur
eru tilbúnar og settar inn, bæði
heilir tanngarðar og einstakar
tennur,
ó Laugaveg 31, uppi.
Tennur dregnarút af lækni dag-
lega kl. 11 —12með eða án deyf-
ingar.
Viðtalstími 10—5.
Sophy Bjarnason.
ÍJstetvska fualt'úun
(STENOGRAFI) —
H H.T, Sloan-Duployan-
ennir Helgi Tómasson, Hverfis-
götu46. Talsími 177, heima 6-7e.m.
Bæði kend „Konlora- & „De-
bat“ Stenografi.
um svevVu.
---- Frh.
Landréttir.
Áður en eg kem í sjálfar Land-
réttir, skal eg með nokkrum orðum
lýsa legu hins fegursta réttarstæðls,
sem eg hefi séð, og sömuleiðis rétta-
lífinu, eins og það hefir verið til
skamms tíma.
Landréttir eru sunnan undir hárri
hraunbrún, sannkölluðum hraun-
hömrum, sem liggja í boga kringum
sléttar, grösugar flatir. Þ.að er eins
og hraunflóðið hafi hikað við að
vaða yfir þennan unaðsreit, því á
báðar hendur hefir þaö runnið mun
lengra fram. Kristalsáin sannnefnda,
Rangá, rennur í bugðu, spennir
greipar um flatirnar sunnanverðar,
og mætir hraunhömrunum, bæði að |
sunnan og vestan.alveg eins og það <
hafi samist með þeirn að vernda
og verja þetta nes. Hekla rís í ;
norðaustur af nesinu há og tignar- |
leg, Hún hefir öld eftir öld hvæst "
eld yfir héruðin austan árinnar, og
Höilin
í
Karpatafjöllunum,
Eftir
lules Verne.
Frh.
Meðan greifinn hafði stamað þessu
fram úr sér, tók Rotzko efíir hvern-
ig hann varð æ æstari, og að hann
að iokum varð alveg óður.
»Farðu, Rotzkolí hrópaði hann
loksins.
»Þér viljið þá að eg fari.c
»Eg skipa þér að fara.«
Rotzko gat ekki annað en hlýtt.
Auk þess var greifinn þegar horf-
inn út í myrkrið, og hann hvorki
sá né heyiði neitt til hans framar.
Ro zko stóð kyr nokkrar mínút-
ur i vala um, hvað hann átti að
gera. Svo datt hcnum í hug að
húsbón li hans yrði að öllum lík-
'ndum að snúa frá kastalanum án
þess að koma'-t irin, og þá mundi
hatrn áreiðanlega fara til Eldþoips-
lns . . . ef til vill á morgun, eða
Þegar í kvöld, þá mundu þeir halda
til lögreglustjórans í Karlsburg, hann
mundi senda flokk af lögreglu-
mönnum með þeim . . . þeir tækju
Rudolf v. Gortz höndum og frels-
uðu vesalings Stellu . . . höllin
skyldi vera rannsökuð, hver krókur
og kimi, ef á þyrfti að halda.
Þannig hugsaði Rotzko, og hrað-
aði sér niður af hásléttunni, til þess
að komast sem fyrsi til Eldþorps-
ins, og undirbúa alt, ef húsbóndi
hans kæmi á eftir.
Franz hafði á meðan þessu fór
fram, gengið beint af augum, upp
að höllinni. Ótai hugsanir komu
fram í huga haris. Eftir að hann
hafði séð Stellu, efaðist hann ekki
um, að Rudolf v. Gortz væri í höil-
inni. Það gat ekki annar verið!...
Stella lifði, en hvernig átti hann að
komast inn í höllina og bjarga
henni?
Það vissi hann ekki, en þó varð
hann að gera það . . . Hann þótt-
ist viss um, að sér mundi takast
betur en Nick Deck. Það var held-
ur ekki forvitnin, sem rak hann til
að gera þetta. — Nei, það var ást
og ástríða, sem rak hann áfram
. . . áfram til þeirrar konu sem
hann unni, og hafði haldið, að væri
dáin . . . en sem lifði, og var á
valdi Rudolf v. Gortz.
Franz vissi mæta vel, að ekki var
nema eitt hlið á hallarmúrnum, þar
sem brúin var undin upp; harin
vissi að gagnslaust mundi vera að
reyna að klifra upp múrinn, og
helt því áfram fram með víggarð-
inum í myrkrinu.
Um hábjartan daginn hefði verið
leikur aö fara um þessar slóðir —
en um hánótt — tunglið var enn
ekki komið upp — var það ali
annað en skemtileg tilhugsun, að
geta búist við að steypast ofan í
einhverja gryfjuna þá og þegar.
Hann gekk hægt áfram — fet
fyrir fet — og gætti þess jafnframt
að vera í sömu fjarlægð frá höll-
inni. Hann þreifaði alt af fyrir sér,
bæði með höndum og fótum, til
þess að vera viss um að sér skrik-
aði ekki fótur.
Það var rétt eins og hann hefði
hugboð um, hvar hann átti að fara,
og sem kom í veg fyrir að hann
hrapaði ofan í gryfjuna kting um
múrinn.
Hinu megin vissi hann að brú-
OG
BEST HJÁ
3es EiVmsen
i
bera þau þungar búsifjar eftir, en
Rangá hefir varið Réttanes. Aldrei
hafa neinar Heklusendingar stígið
fæti sínunt yfir Rangá.
Ef þú hefir verið að staðaldri
ausíur í sveitum, þá manst þú, með
hve hve mikilli eftirvæntingu allir
biðu réílanna.
Þvílíkt umtal! Þvílíkur undirbún-
ingur!
Skyldi verða fjörugt í réttunum?
Hvaða hesti mundi þessi og hinn
ríða ?
Karlmennnirnir sátu um kaupstað-
arferðir, tii þess að ná sér í rétta-
peíann.
Kvenfólkið var önnum kafið
dagana á undan í því að búa alt
undir réttaferðina, gera skö, sjóða
nesti o. s. frv.
Svo rann réttardagurinn upp.
Það var uppi fótur og fit, jafnt hjá
hjá kotungnum sem stórbóndanum.
Hestaleit, útbúnaður, erill, hávaði!
Loks var hópurinn kominn af
stað. Annar hópur frá næsta bæ
slóst í förina og svo hver af
öðrum.
Áfram var þeyst. Þeir, sem áttu
bestu hesíana, létu sér ekkert ant um
að fara leynt með það. Þeir hleyptú
hver af öðrum fram úr hópnum.
Fyrir gat það komið, serstaklega ef
eigendur kláranna voru druknir, að
1 eða 2 kvenmenn voru riðnar úr
söðli við slíkar burtreiðar, en slíkt
þóttu nú smámunir, ef ekki því
meiri meiðsl hlutust af.
in var, en þangað var mjög erfitt
að komast, því hvert kleltaklungrið
tók við af öðru. ”
Rifinn og tættur, með blóðugar
hendur klifraði Fratiz áfram; hann
óskaði nú af öllu hjarta, að klukk-
au — sem hafði hrætt skógarvörð-
inn og læknirinn svo mikið —
byrjaði að hringja, og að ljósin
birtust út úr glugganum á varð-
turninum, svo hann gæti áttað sig
á, hvar hann væri staddur.
En ósk hans rættist ekki; sama
kolsvarta myrkrið grúfði sig yfir
höllinni.
Nú leið á aö giska klukkutími.
Hann vissi ekki lengur, hvað til
bragðs átti að taka. Hann fann, að
hann hafði vilst, og stóð því kyrr
og beið birtu.
Að vissu leyti langaði hann mest
til að hætta við alt saman til næsta
morguns; en þá gat Rudolf v. Gortz
aftur á móti orðið hans var, og
komið Stellu undan. Hann var al-
veg utan við sig af sorg og reiði,
og gat ekki að sér gert að æpa:
»Stella! Stella! Stella mín«.