Vísir - 24.12.1914, Blaðsíða 3

Skrantgripaverslun Péturs Hjaltested
hetii’ iegurstar jólagjaíir.
Búðin er opin til kl. ÍO e. m.
þegar Jón loks var búinn til
brottferðar, og var þá talsvert
farið að dimma. Mætti hann
kaupmanninum á bryggjunni og
segir kaapmaður, að sér sýnist
ekki vert fyrir Jón að fara svona
undir xnyrkrið í þessu útliti —
hann geti verið hjá sér nóttina
yfir, en haldið heimleiðis með
bii'tu næsta morgun.
Jón hugsar sig örlitla stund
um og rennir augunum fram á
sjóinn, og var sem hann eitt
augnablik væri á báðum áttum.
En alt í einu tekur hann við-
bragð og segir:
»Nei — ég má til að fara,—
ég hef oft fengið hann verri —
— útsynninguxinn er oft betri á
kvöldin heldur en á daginn —■ —
já, ég verð að fara — — vertu
sæll!«
»Mundu eftir konunni þinni
og börnunum, Jón!«, segir kaup-
maður alvarlega — »élin eru svo
svört!«
»Já!« segir Jón með áhei’slu
og stekkur útí bátinn — »ég
man einmitt eftir þeim-----hún
veik af hræðslu, ef cg kem ekki
heim í kvöld, — ég sem aldrei
hef náttað mig hér, nema svo
hafi verið ráðgert fyrirfram---
nei — — — vertu sæll!«
»Vertu sæll, Jón!« segir kaup-
maður dauflega, og vissi hann
af fyrri reynslu, að eklti var til
neins að reyna að aftra Jóni,
kallar því næst til hans, þegar
báturinn lagði frá bryggjunni:
»Snúðu aftur heldur en að
leggja að sundinu í éli!«
Jón ansaði engu, en veifaði
hattinum til kaupmanns.
í ríki vindanna er sífeldur ó-
friður og stríð, og er þar háð
barátta upp á líf og dauða um
völdin, alveg eins og gert er í
mannheimi. í samíleyttar þrjár
vikur hafði nú útsynningurinn
ráðið lögum og lofum bæði um
hauður og haf. Hafði hann
farið geyst og æst tíl ófriðar
hinar máttugu vættir sínai’, hol-
skeflur hafsins og ægilega snæ-
bólstra himininn. Veldi hans
var ógurlegt og hann hugðist
ósigrandi. -- En landsynning-
urinn kunni illa til lengdar ó-
jöfnuði og ofríki andstæðings
síns, bjó lið »sitt í leyni« og
sagði honurn stríð á hendur, er
hann var með öllu óviðbúinn.
Sigu fylkingar hans í fyrstu
hægt, en óstöðvandi þungt og
þétt áfram, en svo eggjaðihann
lið sitt æ fastar og faslar, uns
allar hersveitir hans þustu fram
i einu samfeldu áhlaupi, stöktu
áinum ramma óvini á flótta,
lögðu undir sig ríki hans, og
spentu alt sömu heljargreipun-
um, sem hinn fyrri harðstjórinn
hafði haldið náttúrunni í um
langt skeið næst á undan.------
Jón var staddur í miðjum
Brimilseyjarflóa þegarsigu sam-
an fylkingar þeirra landsynnings
og óvinar hans. Það sletti fyrst
öllu í logn, svo að seglið stóð
ekki, en slapti niður og barðist
um mastrið. Því næst tók að
hvessa af landsuðri og það all
brátt. Ótölulegir skarar af há-
um og kröppum vindöldum
ruddust fram og gerðu æðis-
gengið áhlaup á' haföldurnar
miklu — stórskotalið útsynn-
ingsins. Vaið af þessu hinn
vesti ósjór, og átti Jón fult í
fangi að verja bátinn áföllum.
Sarnt tókst honum það turðan-
lega en leiðin sóttist nú mikl-
um mun dræmra, því að nauð-
beit var meiri síðan áttaskiftin
urðu og sjávarfallið var óhag-
stætt með landsynningi. Auk
þess mátti svo heita, sem komið
væri svartamyrkui’, því að dökkir
hlákubólstrar ruddust fram um
himinhvolfið og liuldu brátt alt
sjónum.
Jóni flaug sem snöggvast i
hug ráð kaupmannsins — að
snúa við og halda aftur til sama
lands. En hann hvarf skjótt frá
því ráði, vegna þess að hann
treystist ekki að ná þangað svo
fáliðaður sem hann var. Hann
sigldi þá áfram svo sem tók og
vonaði, að þá og þegar mundi
rofa svo til i lofti, að hann sæti
til leiðar.
En sú von brást, því að altaf
dimmdi meir og meir, uns ekki
sást annað en hvítfyssandi öldu-
topparnir alt umhverfis. — —
»Nú er lagið á honum!« sagði
Bjarni gamli tjósamaður, er hann
kom inn i baðstofuna í Brimils-
ey um miðaftansleytið — »kom-
ið þreifandi myrkur og stendur
að með landsynnings rok---------
vonandi hefir hann Jón ekki
lagt af stað út í þetta!«
Guðrúnu brá við orð karls-
ins, — liún spratt upp af rúmi
sínu, er hún hafði setið á, og
skundaði livatlega fram í bæj-
ardyr.
Svo var húsum liáttað í Brim-
ilsey, að torfbær var þar og
sneru gaflar til austurs og vest-
urs, en hlið bæjarins sneri nið-
ur að sjónum og var þar timb-
urskúr til inngöngu, voru tvenn-
ar dyr á slcúrnum, bæði á vest-
ur- og austurhlið, en gluggi á
þeirri hliðinni, er fram sneri.—
Guðrún staðnæmdist við glugg-
ann, studdi enninu á handlegg
sér, hallaðist upp að karminum
og horfði út, — út í myrkrið,
— út á sjóinn, sem nú hafði á
valdi sínu það dýrmætasta, sem
hún átti til, vonir hennar, yndi
hennar og hamingju. — Ekkert
sést, nema sortinn og hin ein-
kennilegu litbrigði hafsins, þegar
það er hjúpað hlákumyrkri —
litbrigði, sem engin orð fá lýst
og vart nokkurs manns pensill
sýnt. — — Ó, ef hann hefir
lagt af stað! — — Á hann að
verða sá tuttugasti!------Á það
að verða jólagjöíin hennar! —
------Henni lá við sturlun og
augun fyltust tárum.------Hljóð
barst henni að eyrum, hún
hlustar — beldur niðri í sér
andanum--------------aftur heyrist
hljóð-----------ó, sltyldi það
vera! — — — — Þriðja sinni
heyrir hún hljóð og nú skj rt1—
greinilegan ungbarns grát.
Guðrún kiptist við. Yngsta
barnið hennar, tæpra 9 vikna,
hafði vaknað. Hún hljóp upp
í baðstofu, tók barnið úr vöggu
sinni og gaf því brjóstið. Hún
var föl og titrandi — en móður-
skyldan varð óttanum yfirsterk-
ari — hún harkaði af sér og
lét ekki á neinu bera, því að
eldri börnin tvö voru vakandi
og léku sér á pallinum. — —
Þögnin varð Guðrúnu ofraun.
hún varp öndinni og sagði í
hálfum hljóðum við Bjarna:
»Er siglandi veður núna,
Bjarni?«
»Það er það, hvað vindinn
snertir«, segir Bjarni; »hann Jón
hefir svo sem verið i verra veðri
en þessu á sjó----------en------«
»En — hvað?« greip Guðrún
fram í með ákefð.
»Ja — það er mjTkrið, það
heitir ekki að ratljóst sé — —
og svo sést ekki ljósið — bær-
inn snýr nú svoleiðis, eins og
þú veist«.
Aftur varð þögn örlitla stund.
Litla barnið var sofnað á ný
og hin börniu sátu úli í horni
og hvískruðu saman--------vind-
urinn hvein í baðstofugluggan-
um og Bjarni gamli reri á rúmi
sinu og var sýnilega órótt inn-
anbrjósts, þótt hann reyndi að
láta á engu bera.
Alt í einu var sem Guðrún
fcngi sting í hjartastað. Hún
spratt upp, hálfleygði barninu
í vögguna og þaut út. í þetta
sinn lagði hún leið sína beina
leið fram í búr, tók þar tvo
tóma kassa, bar þá fram í skúr
og setti hvorn ofan á annan
undir skúrglugganum. Því næst
hljóp hún inn i eldhús, kveikti
á eldhúslampannm, setti hann
á efri kassann i skúrnum og
lét loga sem mátti. — Að þessu
búnu hljóp hún út og allar
götur niður að sjó. Þar stað-
næmdist hún og horfði heim til
bæjarins.
Vonin bálaði aftur upp í
brjósti Guðrúnar. Ljósið var
skírt og skært og hlaut að sjást
víðs vegar að.
*
»Hafðu nú góð augu, Jónas!
og reyndu að sjá brotið á hon-
um Einbúa — þvi að nú liljót-
um við að taka að nálgast eyj-
arnar!« Þannig mælti Jón við
vinnumann sinn, er sat á mast-
ursþóftunni bakborða megin.
»Það verður ekkert greint í
þessu dauðans myrkri«, segir
Jónas dræmt, »og eg vænti þess,
að við séum ekki komnir vestur
af leiðinni — straumurinn hrekur
afvegak
»Nei, nei, það er ómögulegt!«
segir Jón fremur þóttalega; »eg
hef nauðbeitt bátnum svo sem
mátt hefir og honum tekur allra
báta best, eins og þú veist«
Enn var siglt í sömu átt
nokkra stund. Ekkert sást rofa
fyrir eyjum og vindurinn fór
hvessandi, svo að nú var bátur-
inn hættur að þola meira en í
hálfu tré. Óhugsandi var að
verja hann áföllum og urðu þau
pilturinn og stúlkan að standa
í stampaustri til skiftis, og mátti
aldrei leggja niður trogið.
Hljóð sátu þau öll um stund
hver við sitt verk og höfðu allir
ærinn starfa með höndum. Jóni
var órótt innanbrjósts, þótt hann
hefði ekki orð á því — myrkrið
var ægilegt, þótt veðrið væri
| enn fært, og — — Einbúi lá í
leyni albúinn þess, að granda
hverju, sem nálgaðist hann.
Engin eyja nálæg sem unt væri
að hleypa til, og lítil von um
að hitta skip fyrir uin þetta leyti
árs og i þessu veðri. — Óhugs-
andi að hleypa undan, út í nátt-
myrkrið, og til hafs! — —
»Hvaða ljós er þetta?« hrópar
Sigríður alt í einu, er hún réttir
sig upp frá austrinum.
Jóni hnykkir við og segir
fremur stuttur í spuna:
Skotthúfa með gullhólk
tapaðist á Vesturgötu. Skilvís
finnandi er vinsamlega beðinn
að skila henni á afgr. »Vísis«
gegn fundarlaunum.