Vísir - 24.12.1914, Blaðsíða 4

V í S I R
v. Bulow fursti,
er áður var æðsti foringi þýska
hersins.
Hindenburg,
herforingi Þjóðverja, er
keisarinn hefir hlaðið á
orðum og titlum nú í
stríðinu.
Heneral Macliensen,
einn af hershöfðingjum Þjóðverja
á eystri vígstöðvunum.
»Þú sérð ofsjónir, stúlka!
Hvaða ljós getur sést á]þessari
leið ?«
»Það er víst ljós — þarna, sko
þarna!« segir Sigríður enn á-
kveðnari eg bendir framundan.
»Hún hefir satt að mæla,
stúlkan, það er ljós þarna!«
gellur Jón við, »en hvar getur
það verið?«
Jón gat ekki borið á móti
þessu — hann sá sjálfur ljósið,
stórt og blikandi og ekki mjög
langt i burtu. En hvernig stóð
þá á þessu ljósi? Höfðu fenn
orðið áttaskifti? Var hann kom-
inn austur undir Galtareyjar og
sá ljósið þar? Eða var bærinn
hans að brenna? — Nei, til þess
var Ijósið of lítið og of skært. —
Honum fiaug i hug — og hún
var rétt komin fram á varir
hans sú tilgáta — að Guðrún
sín hefði — —en hann þorði
ekki að halda áfram-----------of
mikil vonbrigði fyrir fólkið, ef
alt reyndist tál!
Stefnunni var breytt nokkuð,
og siglt um stund beinf á ljósið,
er svo dásamlega blikaði i
myrkrinu.
»Þarna brýtur! Það er Ein-
búi, kallar Jónas feginsanlega.
»Já«, segir Jón og bætir þvi
næst við klökkur: »Ef ljósið að
tarna hefði ekki sést, þá hefð-
um við líklega haft náttstað
þar!« —
Guðrún stóð fyrir innan skúr-
dyrnar þegar fólkið kom heim
frá sjónum. Jón fór úr sjó-
klæðunum úti og snaraði þeim
upp á bæjarvegginn. Því næst
gekk hann inn, rendi augunum
sem snöggvast til lampans, sem
enn stóð á kassanum, vafði Guð-
rúnu örmum sínum og varð
þetta eitt að orði:
Miklar perlur eru þær —
þessar skynsömu, góðu konur!«
-------------og
»aldrei siklingur neinn hefir
sinni i höll
lifað sælli né fegurri stund«.
Lausavísur.
Suæfelsk vísa.
Þessi vísa er á sjó kveðin.
Feðgar nokkrir voru á sjó um
sólaruppkomu, kvað þá faðirinn
fyrri partinn, en sonur hans
botnaði.
Vísa þessi sýnir hvílíkir ljóða-
gimsteinar geta við ýms tæki-
færi hrotið af vörum hagmæltra
íslenskra alþýðumanna, sem þó
ekki yrkja til að komast í tölu
skálda.
Lifna hólar lands á ný,
Ijómar Qóluskarinn,
fæðist sólin austri í
æðir njóla’ í marinn.
Sólin þaggar þokugrát,
þerrar sagga og úða,
fjólan vaggar kolli kát
klædd í daggarskrúða.
Jónas á Torfmýri.
Jónas sál. á Torfmýri í Skaga-
firði var fátækur bóndi alla tíð,
og hneigðist meira að bókum
en búskap.
Hann var prýðisvel skáld-
mæltur, eins og vísa þessi ber
með sér, og orti margar af-
bragðsvel gerðar lausavísur.
Baðstofuhjal.
Eftir Jón úr Flóanum.
(Fer fram í sveitabaðstofu á vökunni.)
Frh. ----
Lauga: Mér var boðið að
vera í Strympu, en eg kærði mig
ekkert um það. Vildi heldur
nota birtuna og komast til
gömlu kunningjanna.
Margrét: Þú munt koma
úr orlofstúr núna?
Lauga: Svo er það kallað.
Eg var að finna hana Gunnu
litlu og svo gömlu kunningjana.
(Jón kemur inn með næturgest,
Þórð i Norðurhjáleigunni).
Margrét: Hvaðan kemur
þú núna Þórður minn?
Þórður: Eg kem frá Skrapa-
tungu. Eg frétti að eg ætti þar
lamb í óskilum, en eg átti ekki
lambið þegar til kom, Jón í
Parti átti það. Það eru svo
lík mörkin okkar.
Margrét: Hvar varstu i
nótt Lauga?
Lauga: Eg var á Bóli í nótt.
Margrét: Þú hefir þá átt
bærilega nótt þar, veit eg?
Lauga: O-já.
Margrét: Það býr þó vel,
eða sýndist þér ekki svo?
Lauga: Nóg er þar víst til
af öllu, en vistin er þar víst
ekkert betri en gerist, eftir því
sem eg leit til.
Margrét: Heyrðu Tobba,
(hvíslar að henni) komdu með
súpuna í stóruskálinni og disk-
inn með ketbitanum á búrborð-
inu og gefðu þeim. (Hátt) hvað
var þar helst matar?
Lauga: Það var ílóuð skil-
vinda í bæði mál og skyrhræra
út í, og mér sýndist enginn á-
nægjusvipur á fólkinu þegar
það var að láta þetta glundur
ofan í sig. Svo er heimilisbrag-
urinn þar ekkert skemtilegur,
án þess að eg ætti að vera tala
um það. Hann sí þeygjanda-
legur og kaldur, enda mun
hjónasambúðin ekki sem best,
eftir því sem eg komst næst að.
Það er þó góð kona hún Gunn-
hildur, ef hún fengi að njóta
sín. Hún gaf mér ofurlítið
haustullarhár í morgun og fjór-
ar gulrófur og hefði hún lík-
lega haft það riflegra, hefði hún
verið sjálfráð.
Margrét: Taktu köttinn,
Jón. Hún er komin ofan í mat-
inn hjá þeim. Hún hefir vist
ekki getað náð sér í mús í kvöld.
Það þyrfti að gefa henni mjólk-
urlögg, kattar greyinu. Er hún
ekki altaf sami auminginn hún
Björg gamla, Þórður.
Jón: Hvað er það, sem
gengur að henni?
Þórður: Eg veit ekkert,
hvað það er. Hún kvartar helst
um þessi óhljóð og ærustu í
höfðinu og alslags annarlegheit.
L a u g a: Það er alveg það
sama, sem eg fæ stundum í höf-
uðið. Eg hefi fengið þessa ótta-
legu skelli og dynki í höfuðið
stundum og svo hefir þetta lagt
út um mig alla á eftir.
Bogga (vinnukona): Það er
alveg eins og i höfðinu á mér,
nema hvað það er alt öðruvísi.
Eg heyri ekki þessi sköll og ó-
hljóð, en mér finst stundum
höfuðið á mér svo stórt sem
sátubaggi, en kroppurinn per-
visinn sem snælduhali. Lika
hefi eg stundum séð allrahand-
ana myndir, þegar eg hefi látið
aftur augun, myndir sem ég hefi
aldrei séð með opnum augum.
Frh.
Engey seld.
Vigfús Guðmundsson hefir selt
sr. Lárusi frá Selárdal sinn hluta
(2/s) Engeyjar á 48 þúsund kr.
Prentsmiðjan Gutenberg.