Vísir - 27.12.1914, Qupperneq 3

VISIK
JteVa^ arxv.
Með s/s Ceres um miðjan Janúar kemur líklega prima ftalskt netagarn, sem eg sel nú þegar
þó með því skilyrði, að s/s Ceres komi við í Leith og garnið komi með þeirri ferð. Ennfremur er
von á með sömu ferð stórri sendingu af linum línum brúntjörguðum 3V2 lbs. og nokkuð af 5 lbsj
lengd ca. 57 faðmar. Pessi línutegund er sérlega góð. Bæði netagarnið [og línurnar verða seldar
með gamla verðinu þrátt fyrir það, að þessar vörutegundir hafa hækkað um 5%, Aðeins selt
til kaupmanna. Menn snúi sér til
A. OBENHAUPT
Templarasundi 5 Reykjavík.
Þótt matvæli hafi hækkað að
mun í verði hefir Kiel ekki ennþá
fengið að kenna á afleiðingum ó-
friðarins. Aftur á móti hefiratvinna
vaxið að mun þar í borginni.
Fjöldi æfðra iðnaðarmanna einkum
vélameistarar og imiðir, hefir ver-
ið sóttur hvaðanæfa, til þess að
starfa á smíðastöðvum borgarinnar.
Viðgerðaverkstæðin hafa einknm
haft svo mikið að starfa, að þau
hafa orðið að ganga nótt og dag.
Auðvitað bæ ti orustan við Helgo-
land þ. 28. ágúst miklu starfi á
viðgerðaverkstæðin, en hitt er ekki
eins kunnugt orðið, að orustan,
sem háð var nokkrum dögum síð-
ar, var eins skaðsamleg fyrir Norð-
ursjóarflota Þjóðverja. Brotin skip
voru dregin inn gegnum Kielar-
skurðinn, hvert eftir annað, þang-
að til eitthvað 9 tundurspillar og
kafnökkvar voru lagstir við her-
skipabryggjuna. Sumir þeirra voru
alveg ónýtir. Sumir þeirra höfðu
þó ekki tekið þátt í orustunni að
því er hermenn af þeim segja frá.
Þetta játa þeir, en meira vilja þeir
ekki segja. Fregri af staðnum, sem
enn hefir ekki verið mótmælt, seg-
ir, að tjónið hafi stafað af bresk-
um tundurduflum, sem kænlega
voru lögð, rétt við^Helgoland. Þar
sem þetta hafði verið gert í tæka
tíC, og bletturinn ákveðinn ná-
| kvæmlega á sjókortinu, vöruðust
bresku saipin staðinn, er þau komu
úr bardaganum.
Tveim dögum eftir orustuna var
floti þýskra tundurspilla og kaf-
nökkva sendur út til njóstia, Þá er
þeir sigldu andvaralaust um heima-
sundin, bar þá beint inn átundur-
duflasviðið. Jafnskjótt og fyrsta
skipið rak sig á, gaf það merki
um að það hefði orðið fyrir íund-
urdufli. í sömu andrá urðu fleiri
skip fyrir hinu sama, og sáu þá
herforingjarnir þýsku, að hér var
um alvarlega hættu að ræða og
héldu heimleiðis aftur. Það er ó-
kunnugt, hversu mörg skip hafa far-
ist á þenna hátt, en giskað er á,
að tjónið hafi verið talsvert, þar
eð flotinn hélt svo langt inn á
tundurduflasviöið, án þess að verða
var við hættuna, að einn tundur-
spillir varð fyrir sprengidufli á leið-
inni til baka, góðan spöl frá staðn-
um þar sem fyrsta slysið varð.
Anton Jurgens
margaríne-
verksmiðjur
Oss, Hodan&i.
Stærsta margaríneverksmiðja í
Evrópu, Afgreiðir eins og vana-
lega fljótt via Leith eða Kaup-
mannahöfn og gjaidfrestur veitt-
ur eins og undanfarið. Merki
verksmiðjunnar eru H E D C
og verða frá næstu áramótum
og framvegis stimpluð með fuliu
nafni verksmiðjunnar til þess að
hægt verði að þekkja þau frá
eftirlíkingum.
Aðeins selt til kaupmanna.
Umboðsmaður fyrir ísland og
Færeyjar:
Templarasundi 5, Reykjavík.
Skrlfstofa
EEmsklpafJelags Íslancís,
í Lamlsbankanum, uppi
Opin kl. 5—7. Talsími 409.
Henr. Sörgel
Neueberg 9/10
Hamburg 11,
Þýskalandi.
Aliar tegundir af eldhúsáhöld-
um, »emaille«-vörum, fiskhnífum
og fiskburstum. Fljót og áreið-
anleg afgreiðsla. E n g i n verð-
hækkun vegna stríðsins. Afgreitt
alveg eins fljótt og á friðartím-
um. Gjaldfrestur er veittur eins
og vanalega.
Aðeins selt til kaupmanna.
Umboðsmaður fyrir ísland og
Færeyjar:
Templarasundi 5, Reykjavík.
GUÐM. ÓLAFSSON
yWrdó.'r*,í*g*»**íí-'‘r. Miðstræti 8
Símí 488. Heima kl. 6—8.
ÓLAFUR LÁRUSSON
yflrdómalögm. Pósthústr. 19.
Sími 215. Venjulegi heimakl.il— 12
og 4—5
A. V. TUUSMIUS
Miðstræti 6. Talsími 254.
Eldsvoðaábyrgð hvergi ódýrari.
Sæáoyrgðarfél. Kgl. oktr.
Skrifstofutími íC—11 og 12—1
SJarni «Johnson
yfirdómslögmaður,
Sími 263. Lækjargötu 6A.
Heima 12—1 og 4—5.
Bogí Brynjólfsson
yfirrjettarraálaflutningsmaöur.
Skrifstofa Aðalstræti 6 (uppi)
Venjul heima kl. 12-1 og 4-6 síöd.
Talulmi 200.
Fallegi hYíti
púkinn.
Eftir
Guy Boothby.
Frh.
Hann glápti á mig snöggvast, og
þegar hann sá að bað myndi vera
árangurslaust að deila við mig,
sagði hann:
»Nei, eg er ekki veikur, en eg
þarf að spyrja yður að nokkru.
Hvað ætlar þessi kvenmaður að
gera við mig? Það er mikið gott
hjá henni, að láta sem hún hafi
numið yöur á brott, en eg trúi nú
því sem mér þykir trúlegast. Þér
voruð trúnaðarmaður hennar í Sin-
gapore og þér eruð það enn. í
guðanna bænum, verið þér ekki að
leika yður að mér. Segið þér mér
sannleikann. Ætlar hún að berja
mig, eins og hún lét cerja aum-
ingja manninn í dag, eða ætlar
hún að láta hengja mig, eins og
Kwong Fung, sjóræningjann ?«
»Eg veit ekkert meira um það
cn þér, hvað n ætlar að gera
við yður«, svaraði eg. »Og þótt
eg vissi það, þá myndi eg alls
ekki segja yður það, Sjáið þér til.
Mr. Ebbington. Eg kæri mig ekki
um að leggjast á mann, sem orð-
inn er undir, en eg verð að játa
það, að eg held að hvað sem gert
verður við yður, þá muni það ekki
vera of mikiö handa yður. Þér
hefðuð svikið hana alveg purkun-
arlaust, ef þér hefðuð fengið færi á
því. Og ef egj hefði nú verið í
hennar sporum, þá — já,| þá grun-
ar mig einhvernveginn að eg hefði
ekki orðið jafnhlífinn og hún hefir
verið.«
Hann varð óðara sótsvartur í
framan af vonsku.
»Ekki það! Ekki það?« hvæsti
hann. »Njósnari, svikari, bleyðal
Ekki það? Fjandann varðar um yð-
ur og hvað yður grunarl«
Eg hló, og þá gekk hann að
mér, afskræmdur í framan af bræði
og spýtti framan í mig af ásettu
ráði. Eg barði hann flatan og síð-
an þreif eg hann upp og fleygði
honum út fyrir hurðina. Síðan Iok-
aði eg klefadyrunum og fór aö hátta.
Eg hygg að eg hafi ekki verið
búinn að sofa meira en eina klukku-
stund, þegar eg vaknaði við það,
að barið var fast aö dyrum hjá
mér. Eg hugði að skipið hlyti aö
vera í hættu, stökk fram úr og lauk
upp svo fljótt sem eg gat. Þegar
eg leit íram fyrir, sá eg Walworth
og þjón skipstjórans, er stóöu fyrir
ulan.
»Hvaða*|ósköp eru það, sem á
ganga?« spurði eg. Eg er hrædd-
ur um að eg hafi verið dálítið ön-
ugur. »Hvernig stendur á því, að
þið látið svona?«
»Hér er alvara á ferðum«, svar-
aði Walworth og tók í handlegg-
inn á mér og dró mig fram efíir
salnum. — »Ebbington hefir tekið
inn eitur.«
»Hver fjandinnl« kallaði eg upp.
»Látið mig sjá hann strax.«
Eg var^nú leiddur í kiefa lians,
sem var bakborðs megin í skipinu
við hinn enda salsins. Þar fann
eg sjúklinginn liggjandi upp í Ioft
í bóli sínu, og hélt hann á tómri
svefnlyfjaflösku f hendinni.
Eg þurfti ekki að skoða hann
nema eitt augnablik til þess að sjá
það, að ekkert líf var með honum.
Hanu var dauður fyrir alt að því
klukkustund síðan, Þannig hafði
sjálfkrafa ráðist fram úr vandræð-
unum fyrir Alie, og það ef til vill
á besta hátt sem orðiö gat fyrir
alla, sem hlut áttu að máli, þegar
á alt var litið, þótt það virðist
nokkuð harðýðgisíegt, að segja svo.
»Er alls enginn vegur til þess,
að bjarga honum?« spurði Wal-
worth, sem hafði horft á mig rneð
mikilli eftirtekt meðatt eg var að
skoða hann.
»Ekki að taia um«, svaraöi eg.
Ebbinglon er kominn þangað, sem
jafnvel ekki hefnd fallega hvíta púk-
ans nær til hans. Aumingja greyið!
— Aö hugsa sér það, að vera í
heiminn borinn íil þess að rata í
annað eins og þetta!«
»Hum! — Hann hefir orðið vit-
skertur af hræðslu, býst eg við. Jæja,
eg vænti að eg verði að fara og
og segja hennar náð frá þessu. Það
var leitt, að eg skyldi fara að ó-
náða yður til einskis, herra læknir.*