Vísir - 12.03.1915, Blaðsíða 2

V tsi H
«fcrge»anwa«rHMWíim.iTHTn ■—nn>——»—— I —W—W
E. H.
og jritdómarnir’,
Hr. ritstjóri!
Eg sé, að þér eruð faiinn að
svara skáldinu E. H. í blaði yð
ar, en ekki getið þér þess nægi-
lega, hvernig á því stendur, að
hann undantekur »helstu stjórn-
málablöðin tvö« (eins og hann
segir sjálfur) í skömmum sínum.
Að hann undantekur »Lög-
réttu« er nú ekki að furða, með
því að hann hefir þar sem stend-
ur atvinnu, og það blað flutti
(af þeim sökum sjálfsagt) heldur
engan ritdóm, heldur rakti að
eins efnið í »Syndum« skálds-
ins og færði honum órökstutt
hrós fyrir þær. — ísafold telur
hann »annað« helsta »stjórnmála-
blaðið«, en þau álítur hann víst
hættulegust, ef þau snerust al-
varlega á móti honum (og kann
það satt að vera); í ritdómi ísa-
foldar var þó að öðrum þræði j
getið um þenna höfuðmeingalla,
er á leikritinu er að dómi ánn-
ara en E. H. sjálfs, en hann þor-
ir blátt áfram ekki að hirta ritstj.
fyrir það, þar sem blaðið líka
að öðru leyti ber á hann (eins
og ætíð) látlaust hól. Þessum
aðförum skáldsins stýrir ekkert
annað en hreinn skriðdýrsháttur,
»snobberi«. Hann veit vel, E.H.,
að »listdómar« ísafoldar eru ekki
sérlega merkilegir, og hrein
ósvinna, er það, að hann (í
samanburði t. d. við ísafoldar-
ritstjórann) dirfðist að kalla
t. d. Bjarna Jónsson frá Vogi,
er ritdóminn skrifaði í Ing-
ólf, »vitleysing« í þessum efnum.
bæði er það, að B. J. er alkunn-
ur listelskandi og hefir vit á því
flestum framar, er um það rita
erlendis, og í annan stað er það
honum síst lagið, að níða íslenska
list (jafnvel þótt sumt af því, er
því nafni nefnist hér, verðskuld-
aði það, að mínum og annara
dómi); B. fór og mjög loflegum
orðum um »Syndir« skáldsins í
þessum ritdómi sínum (þótt hann
sæi það er að var), og á þó B.
skáldi þessu lítið gott upp að
inna, ef á slíkt er litið.
Annars virðíst alt oflof ð, sem
hingað til heíir átt sér stað um
E. H., og það, að hann hefir
bókstaflega verið alinn fyrir skrif
sín, þrátt fyrir alt og alt, — hafa
stigið honutn svo til höfuðsins,
að eigi má nú »anda« á það,
sem frá honum kemur, hvað
sem það er og hvernig sem það
er. Hugmynd ætti hann þó að
hafa um það sjálfur, að í leikrita-
smíð a. m. k. er hann að eins
byrjandi, með byrjendagöllum
mjög greinifegum.
Vel á minst: »Mark Twain!
Hvað ætli sá herra hefði sagt
um stjórnmálaskrif skáldsins E.
H. ? Eða þegar skáldið leyfir
sér að skrifa — vitanlega að
Gefið til Samverjans, það
styrkir þá sem bágt eiga.
A dansleik.
(Höfn, 24. sept. 1903).
Hýru brosin, Amorsörvar
ótta kveykja og bál;
hrífur alla yndisþrungið
ástaguðsins mál,
þegar strengir hörpu hljóma
hugðnæmt, töfravilt,
seiðir mey Qg dreng í dansinn
dularaflið trylt.
Sjáið, — hér vefst armur armi,
ástin knýtir bönd,
óhindraðir Lofnar logar
ieika um sál og hönd;
hér er enginn, enginn giftur,
eiðar kredda, hjóm,
leyfir öllum frjálst að faðmast
Freyja kát í dóm.
Stundin líður, þröngin þynnist,
þagna gígju hljóð;
ganga burtu hrund og halur
heit úr dansi og móð;
tvenningarnar leiðast, leiðast
Ijóss og skugga braut.
Áhyggjulaus Óður kýs sér
Ástu að förunaut.
M. G.
eins fyrir borgun — um banka-
mál, fjármál og margt þess hátt-
ar, sem hann hefir ekkert vit á?!
9/s 1914.
Yðar
Lesandi.
ATHS. Oss hafa borist nokkr-
ar greinar um »Skrif hr. E. H.
um sjálfan sig«. Vér birtum hér
eina og er hún eftir einn af kunn-
ustu rithöfundum hér í bæ.
a^met\túx\$s
»Ný bót (?) á gamali fat«.
Eg fór í Dómkirkjuna í gær,
til þess fyrst og fremst, að heyra
Passíusálmana sungna. Munu
fleiri en eg eiga þangað það er-
indi nú á föstunni, það er nú
orðið eina tækifærið, sem gefst
til þess, að heyra þessi foi nhelgu
trúarljóð vor. — Eg segi helgu,
því að mér og mörgum öðrum,
einkum eldra fólkinu, eru þessir
sálmar dýrmætsta guðsorðið, sem
vér íslendingar eigum.' Svo dýr-
mætir, að vér þolum það ekki,
að þeim sé raskað eða spilt á
nokkurn hátt, hvorki orðum né
lögum. Eg hlakkaði til og var
kominn í það hátíðaskap, sem
átti við tækifæriö. — En hvernig
fór?
þegar farið var að syngja sálm-
ana, kannaðist eg ekki við neitt,
hvorki orð né tóna. þetta voru
ekki ekki lögin, sem höfö hafa
verið við þessa sálma á voru
landi hingað til, að minsta kosti
voru það ekki þau óbrjáluð.
Mér virtist ekki betur heldur, en
að sumt af söngfólkinu væri eitt-
hvað utan við sig í þeim. Og
það var ekki nóg með þetta. Til
þess að geta látíð textann koma
heim og saman við þessi lög eða
ólög, varð að vera að bæta inn
í eða fella úr orð og orð. þetta
þykir mér taka út yflr alt. Mér
þykir það ganga guðlasti næst.
það er naumast, að þessi nýi
organisti veit af sér í þessari
stöðu, ef hann ætlar sér eicki
einungis að bylta um lögunum
við Passíusálmana, heldur og að
yrkja upp aftur ljóð Hallgríms
Péturssonar! það hafa menn þó
ekki lagt út í hingað til, jafnvel
ekki í sálmabókinni, og væri þó
synd að segja að útgefendur
hennar hafi verið feimnir við að
afbaka gamla og góða sálma.
Eg vil ekki hafa það, að þessi
hraklega meðferð á Passíusálm-
unum komi mér til að syndga í
kirkjunni. Eg vil mælast til þess,
að Dómkirkjuorganistinn sjái
Passíusálmana í friði. Ef hann
getur það ekki, þá vil eg að við
fáum okkur annan organista.
Rvík. 11. mars 1915.
Ko na.
y aup\S le^sUvna
frá J Schannong.
Umboð fyrir ísland :
Gunhild Thorsteinsson í
Reykjavík.
Aðalfundur Sjúkrasam-
lags Reykjavíkur
var haldinn í Iðnó 8. þ. m.
Formaður samlagsins, Jón Páls
son bankagjaldkeri, setti fundinn og
stakk upp á Eggert Claessen fyrir
fundarstjóra, og stýrði hann fund-
inum og kaus sér Steindór Björns-
son fyrir skrifara.
1. Lagður fram reikningur sam-
lagsins ásamt athugasemdum end-
urskoðenda, svo og skýrslur um
samlagið og störf þess.
Fundarstjóri benti fundarmönnum
sérstaklega á tekjuhalla samlagsins
á árinu, og hvernig hann hefði
orðið lækkaður í þetta sinn, fyrir
dugnað nokkurra samlagsmanna, er
stóðu fyrir tombólu í haust.
Hæstu liðirnir á reikningnum
voru Iyfja- og læknakostnaður. Var
nokkuð rætt um þetta og möguleika
til að takmarka þessa liöi í fram-
tíðinni. Töluðu um þetta: formaö-
ur, fundarstjóri, Hafliði Hafliðason
umsjónarmaður, Georg Ólafsson,
prófessor Sæm. Bjarnhéðinsson o. fl.
Þá var reikningurinn bortnn und-
ir atkvæði og samþ. með öllum
atkvæðum.
2. Þá var gen&iíf til að kjósa
stjórn. Úr gengu nú, Jón Pálsson,
Þuríður Sigurðardóttir, Guðm.
Björnsson og Einar Árnason, en
þau voru öll endurkosin.
3. Til vara kosinn í stað P. G.
Guðmundssonar, Sigurbjörn Þor-
kelsson.
4. Endurskoöandi kosinn Þor-
steinn Sigurðsson í stað Hjálmtýs
Sigurðssonar, og vara-endurskoð-
andi Bjarni Pétursson í stað Þ.
Sigurðssonar.
5. Þuríður Sigurðardóttir skýrði
frá því, að hún hafi tekið sér það
Bessaleyfi, að binda Iðnarmanna-
húsið handa félaginu á næsta hausti,
til að halda tombólu eða skemtun til
ágóða fyrir félagið. Lagði hún til,
að kosin yrði nefnd til að athuga
þetta.
Lagt til að kjósa 5 manna nefnd
og heimila henni að bæta við sig
eftir þörfum. Samþ. og kosin:
Þuríður Sigurðardóttir, Felix G.
Guömundsson, Sigurbjörn Þorkels-
son, Amalía Sigurðardóttir og Þor-
steinn Sigurðsson.
■ 6. Þuriður Sigurðardóttir vakti
máls á því. að félagsmenn ættu að
leggja saman, setn svaraði 50 aur-
um á ári hverju í sjóð, til að mynda
varasjóð handa samlaginu. Bar
hún fram svohljóðandi tillögu, þessu
viövíkjandi:
»Fundurinn mælist til þess, að
i hver samlagsmaður gefi samlaginu
j árlega um nýár, minst 50 aura, sem
leggist í varasjóð handa samlaginu«.
Tillagan samþykt með öllum atkv.
7. Formaður lagði fram svo-
hljóðandi tillögu:
»Fundurinn tjáir hlutveltunefnd
þeirri, er stóð fyrir hlutaveltunni
síöastliðið haust, og samlagsmönn-
um þeim, er á einn eða annan
hátt studdu að því, að gera hana
sem best úr garði og arösama fyrir
samlagið — besta þakklæti og iýsir
í