Vísir - 14.03.1915, Blaðsíða 2

VISIR
Hrútar . . .
Kæri Vísir!
Fátt slceður auðvitaö á tfu dög-
um, þó það sé í sjálfum höfuð-
staðnum, en hérna er það helsta:
Þú vissir um afmæli ráðherrans,
en þú vissir ekki alt. Flaggað var
víða, sögðu sumir — en hvergi sást
fáni nema á hvíta húsinu. Ætli
hann hafi dregið hann upp sjálfur?
En hvað um það. Og hver var
svo munurinn á fánanum og ráð-
herranum sjálfum ? Jú, kæra blað,
fáninn var mjög vel uppdreginn,
en ráðherrann mjög niðurdreginn
(of bráðbökuð !). Á afmæhnu voru
margir í »audiens«, eins og viö
mátti búast. Allir voru þeir i>punt-
aðir«, þegar þeir komu. ÓIi Bjöss
í gráu fötunum sínum (Björnsson
gekk líka alt af í gráum fötum),
Indriði í ljósu buxunum — árgangi
1903 — með svarta hanska, what
was the meaning! Þangað kom
líka Toggi Gúmm, hann ertransla-
tör fyrir tignina. Toggi var með
gamla hattinn, sem Mrs. Leitb gaf
honum um árið. Ekki er þess getið,
að nokkur hafi verið »puntaður«,
þegar hann fór . . . Ceibell hélt
gildi í vikunni, ekki var mér boðið,
voru þar samt margir heiðursmenn
aðrir. Það fór alt vel fram —
according to the custom — heyrt
heíi eg, að vertinn hafi sjálfur sungið
nokkra þýska söngva og Herr Blön-
dahl von Hamburg spilað undir af
sinni alkunnu snild. „Gott mit uns“.
Landsstjórnin keypti kol af John-
sonogkaaber, Kobbi flúði norður á
Akureyri með Flóru — til að forð-
ast sparkið, cn Jón Siv. Iagðist í
rúmið — sitt eigið auðvitað —
hann kve samt heldur vera á bata-
vegi, síðan Morgunblaðið losaði
hann við kökkinn. Ráðherrann var
svo nappaður af Morgunblaðinu, en
hann lýsti því klökkur (samanber
kökkinn hans Jóns míns), að þetta
væri þó í eina skiftið, sem Iandið
hafi grætt á honum. Ráðið hefir
og ákveðið, að koma lagi á skipa-
ferðir landa á milli meðan á ófriðn-
um stendur. Það skyldi þó ekki
vera, að mikli maðurinn frá Norð-
urlöndum væri risinn upp á meðal
vor — bravó íslensk' Napóleon!
Kóngur hefir kallað, en ekki útval-
ið. Þeir hlupu allir: Sveinn, Guð-
mundur og Einar, niður á bryggju
— Sveinn var fljótastur — en kom-
ust ekki lengra að sinni. Sigurður
ísfirski var sá eini, sem komst um
borð — því Vesta lá á ísafirði.
Þeir fara passalausir og allslausir,
nema hvað Mundi gleymir náttúr-
lega ekki stráhattinum sínum. Og
nú fær Sveinn brúk fyrir skrúfuna
amerísku — hún hlýtur að vera
neutral —, ekki .veitir af að hafa
varaskrúfu, ef einhver skyldi losna
í ósköpunum — alt af má við öllu
búast. Einar hljóp, strax og hann
sá að Vesta var ókomin, til Stínu
Mæn til að fá hreinsaðar neglur —
hann situr þar síðan. Ekkert ná-
kvæmt hefi eg enn frétt af þeim ís-
firska — en lífstykki hafði hann þó
náð í á hlaupunum niður eftir.
Vogbjarni rasandi, sem von er, en
hann fær þó alt af embættið, og eg
er með þér, Bjarni minn, síðan þú
kendir mér á dögunum — (on
connait 1’ ami au besoin), komdu
og fáðu vindil við tækifæri. Björn
foringi kve hafa símað til kóngs og
spurt, hvort hann mætti ekki koma
líka, en þá sagðist Hannes fara, svo
ekki verður úr þvi að sinni. Já,
veslings Hannes, ætli hann lifi það
af ? Mörgu hefir harin kingt um
dagana — en ætlí Sigurður standi
nú ekki i honum. —
Kvenréttindafélagið lék í Gúttó —
Bríetu tókst upp — hún er Iíka
svo húsvön — (vote for women!).
Þrír lyktuðu í Gutenberg — aliir
í steininn. (Frið finnur Jón og
Varði).
Nathan er ekki týndur núna, Ell
Bje er ekki trúlofaður enn, Finsen
fór ekki um borð í Flóru, en Gunn-
ar sat í kjaliaranum uppi á Skaga í
nokkra daga (99 upptekið).
Well, \/ísir, mahlzeit.
Þinn sami.
P. S. Der Kaiser hefir aðlað
mig íyrir að lesa ekki lengur ensku
skeytin í Morgunblaðinu, eg heiti
því framvegis.
Von Derselbe.
Margur fær af litlu lof
og last fyrir ekM parið
Sárreið er »kona« sú, er ritar
í »Vísi« um meðferð Passíusálm-
anna við síðustu miðvikudags-
messuna í Dómkirkjunni. Og
vorkun er henni sjálfsagt, úr því
að sú meðferð kom henni til að
»syndga í kirkjunni*, eins og
henni segist sjálfri frá. En gæti
hún nú að því, að bæta ekki gráu
ofan á svart, með því að bera
rakalausar sakir á aðra.
Reiði konunnar bitnar á mér.
Pað er óheppilegt fyrir þá sök,
að eg hefi verið veikur þessa
vikuna og komst ekki til kirkju
þenna dag, sem um er að ræða
— héraðslæknir bannaði mér að
fara út fyr en um næstk. helgi.
Eg hafði því fengið mann í minn
stað. Sá maður hefir margsinnis
gegnt organista-störfum bæði
fyrir mig og aðra (þ. á m. fyrv.
Dómkirkju-organista) og aldrei
verið að fundið, svo að eg viti.
Mér þykir því býsna ólíklegt,
að hann hafi farið að »bylta» um
lögunum* eða »yrkja upp aftur
ljóð Hallgríms Péturssonar*.
Eg vil reyna að trúa því,
að konu þessari gangi gott til,
en ekki mundi það draga úr
dygðum hennar, þó að hún gerði
sér far um að átta sig betur á
hlutunum, áður en hún fer að
vanda um við aðra næst. Og
óþarfi er að gera það með slík-
umjþjósti, sem nú gerði hún.
»Hógvært geð« — er ekki ein-
hversstaðar minst á það í Pass-
íusálmunum, kona góð?
Sigfús Einarsson.
Gefið til Samverjans, það
styrkir þá sem bágt eiga.
'Ný bót (?)
á gamalt fat’.
í greinarkorni með þessari fyrir-
sögn, sem birtist í gær í »Vísi«,
ræöst »Kona« nokkur all hranalega
á dómkirkjuorganistann fyrir »hrak-
lega« meðferð hans á Passíusálm-
unum við föstuguðsþjónustu síðast-
liðinn miðvikudag.
Út af þessu tel eg mér skylt að
geta þess, að dómkirkjuorganistinn
(hr. Sigfús Einarsson) kom pessari
guðsþjónustu hvergi nærri. Flann
lá veikur heima, svo hnúta þessi
fer fram hjá markinu, sem hún var
ætluð, og lendir á mér, því að í
þetta skifti lék eg á orgelið, eins
og jafnan áður í forföllum organ-
istans. Eg tek með ánægju við hnút-
unni og læt mér ekki ílt við veröa.
Þó eg telji þaö með öllu óþarft
og ástæðulaust, að vera aö afsaka
mig gagnvart konu þessari fyrir
meðferð mína á sálmalögunum, get
eg ekki stilt mig um, að minnast
lítiö eitt á aðfinslur hennar. Hún
segir: »Þetta voru ekxi lögin, sem
höfð hafa verið við þessa sálma á
voru landi hingað til, að minsta
kosti voru það ekki þau óbrjáluð.«
— Þetta voru nú einmitt þau lög,
sem notuð hafaj verið og nota á
við þessa sálma. Við fyrri sálminn
má reyndar (vegna bragarháttarins)
hafa ein 7—8 lög, en eg valdi það
lagið, sem samkvæmt lagboðanum
(Krists er koma fyrir höndum) er
ætlast til að haft sé við þann sálm.
Við bragarhátt seinna sálmsins er
alls ekki til annað Iag í kirkjusöngs-
bókum vorum en það, sem sungið
var (Mitt hjarta, hvar til hryggist þú).
Seinni lið þessarar aðfinslu (að lög-
in hafi verið brjáluð í meðferðinni)
neita eg algerlega, en á hinu verð-
ur mér ekki gefin sök, þó »Kona«
kunni ekki öll lög við Passíusálm-
ana. — Ennfremur segir »Kona«:
»Til þess að geta látið textann
koma heim og saman við þessi lög
eða ólög, varð að vera að bæta
inn í eða fella úr orð og orð.« í
sambandi við þetta hreytir hún svo
úr sér afskaplega aulalegum og ili-
girnislegum ónotum í garð organ-
istans. — Eg hefi ekki orðið þess
var hingað til, að bæta þurfi við
orðum til þess að láta texta Passíu-
sálmanna »koma heim« við lögin.
Sú aöfinsla er helber þvættingur.
Hitt er annað mál, að sálmarnir eru
víða svo kveðnir, að atkvæði eru
of mörg, svo að annaðhvort verð-
ur að hlaupa á orðunum (skifta sund-
ur nótum) eða fella burtu einsat-
kvæðisorð, ef það fer betur í söngn-
um. Því til skýringar skal eg benda
»Konu« á, að bera saman t. d. 11.
og 12. erindið í 15. sálminum.
Þess eru mörg dæmi í Passíusálm-
unum, en eg tek þetta, af því að
það var einmitt meðferð þessa sálms,
sem hneyxlaði »Konu«, þessi að-
finslan er því ekki á skynsamleg-
um rökum bygð, fremur en hinar.
Þá kvartar »Kona« um, að þessi
»hraklega« meðferð á sálmunum
hafi komið sér til að syndga í kirkj-
unni. Það er hennar eigin flónska
og fáfræði, sem hefir leitt hana út
í þessa synd, að ryðja úr sér þessu
gjálfri og gífuryrðum, sem hún
getur engan stað fundið.
Þessar eru þá aðfmslur »Konu«,
og út af þessum hraklega misskiln-
ingi sínum á meðferð sálmalaganna
finnur hún svo ástæðu lil að klykkja
grein sína út með hótun til org-
anistans um stööumissi! Fyr má
nú vera frekjan og fruntaskapurinn.
Annars væri það æskilegt, þegar
veitst er að einstökum mönnum
með öðrum eins digurmælum og
»Kona« gerir í grein sinni, að höf.
léti síns rétta nafns getið. Vænti eg
þess fastlega, ef »Kona« finnur hjá
sér hvöt til að semja aðra blaða-
grein um þeita efni, að hún skrifi
nafn sitt undir greinina, svo að al-
menningi gefist kostur á að sjá,
hvaða »músíkalskt autoritet* er hér
á ferðinni. Verði »Kona« ekki við
þeim tilmælum^ mínum, get eg
»presenterað« hana sjálfur fyrirles-
endunum, því að mér er fullkunn-
ugt um heiti hennar.
13. mars ’15.
Pétur Lárusson.
Óstjórn.
Einn merkur kaupsýslumaður
þessa bæjar, sem Vísir héfir átt
tal við, lét ekki vel af uppboð-
inu, sem haldið var í gær á vör-
um úr bátnum, sem fara átti til
Víkur, en komst aldrei nema út
fyrir landi;teinana og strandaði
við Völundarbryggju. — Þarna
var seld matvaran, sagði hann,
bleytt í sjó og olíu, og fólkið
bauð í þetta í vitleysu, jafnvel
hærra verð, en vörurnar kostuðu
áður, óskemdar. Eiginlega ætti
bæjarfógeti og umsjónarmenn
heilbrigðismála að hafa vit fyrir
| mönnum, úr því að þeir hafa
■ það ekki sjálfir, og láta þá ekki
■ glæpast á því, sem ekki er skepnu-
; fóður, hvað þá mannamatur.
! Hveiti og kaffi verður þó t. d.
ekki gefið skepnum,
: Seinna átti Vísir tal um þetta
við annan mann, sem staddur
var á uppboðinu. Sá hafði það
eftir mönnum þeim, er bjargað
höfðu vörunum, að meiri eða
minni olía myndi hafa farið í
þær flestallar, og áður en upp-
boðið hófst, tók uppboðshald-
arinn það fram, að engjn ábyrgð
yrði tekin á því, hvernig vörurn-
ar kynnu að reynast og að þær
væru að minsta kosti allar sjó-
blautar. Þó fór þegar fyrsti hveiti-
sekkurinn á kr. 16,50 (-)- 4 %
í innheimtulaun). Þá eru komn-
ar kr. 17,26, en besta hveitið
kostaði í haust kr. 18,80. — Er
svo að sjá eftir þessum upplýs-
ingum, sem menn hafi boðið
með nokkurri óstjórn, eins og
nú er farið ástæðum manna al-
mennt.
Massage-læknir
(iuðm. Pótursson
Garðastrætl 4.
Heima kl. 6—7 e. h. Sími 394.