Vísir - 14.03.1915, Blaðsíða 3

Vísir - 14.03.1915, Blaðsíða 3
VI S l R ÓLAFUR LÁRUSSON yfirdómslögm. Pósthússtr, 19. Sími 215.Venjulega heima kl.l 1 —12 og 4—5 Bogi Brynjolfsson yfirrjettarmálaflutningsmaður. Skrifstofa Aðalstræti 6 (uppi) Venjul heima kl. 12-1 og 4-6 síðd, Talsfmi 250. Bjarni Þ. Johnson yfirdómslögmaður, Sími 263. Lækjargötu 4. Heima 12—1 og 4—5. GUÐM. ÖLAFSSON yfirdómslögmaður. Miðstræti 8 Sími 488. Heima kl. 6—8. Á Laugavegi 24 er best að kaupa: KÁPUR, KJÓLA, KARLMANNS- FÖT og PRJÓNAFATNAÐ. Hafið þetta hugfast. Saumastofan mælir með sér sjáif. Det kgl, octr Brandassurance Comp. Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur alskonar o. fl. Skrifstofutími 8-12 og 2-8 Austurstr. N. B. Nielsen. tegsteiua frá J Schannong. Umboð fyrir ísland: Gunhild Thorsteinsson í Reykjavík. Bkrautritun Undirritaður dregur letur á borða á líkkransa. — þeir sem gefa kransa, ættu að nota sér það. — Einnig skrifa eg nöfn á bækur og afmæliskort o. s. frv. — — Pétur Pálsson Grettisgötu 22 B, uppi Líkkistur fást með öllum vanalegum litum af ýmsri gerð, einnig úr eik, sléttar ■ eða skornar ef óskað er. Helgi Helgason, Hverfisgötu 40 (áður 6). Sími 93. ÞRÁTT FYRIR VERÐHÆKK UN Á EFNI, SELUR EYV. ÁRN ASON LANG- ODÝRASTAR, f £t- VANDAÐASTAR LBfik- FEGURSTAR kistur. LÍTIÐ A BIRGÐIR MINAR OG sjáið mismuninti ÁÐUR EN þÉR FESTIÐ KAUP ANNARSSTAÐAR. TALS. 44. U« Undirritaður kaupir hvíta og mis- lita ull, sem borgast í peningum nm leið og hún er afhent á af- greiðslu «ÁIaíoss«, Laugaveg 34. Prentsmiðja Sveins Oddssonar. Athugasemd« Eftir það er ég hefði lesið grein í Vísi um stympi í Bornholmsvél f vélbátnum »Leifi«, vil ég undirit- aður leyfa mér að votta það, að stympirinn er svo liöugur í þessari vél, að þar er ekkert að að finna. — Vatn hefi eg notaö allheitt, eft- ir því, sem eg hefi haft á öðrum vélum, sem eg hefi farið með. Eg skifti um olíu á sívalningnum, sem eg fékk hjá Júliusi Schou, og enn fremur skal það tekið fram, að vél þessi er að mínu áliti bæði kraft- góð og auðveld í meðferð fyrir þá, sem hafa nokkra þekkingu á vélum. G. Þorbergsson. langmestar byrgðir, alt vönduð vinna. Skólavörðustíg 22. Matthías Maiihíasson. Sími 497 Ábyrgðin kvæði eftir M. Gíslason, fæst i bókaverslunum Sigf. Eymunds- sonar, Si'gurðar Kristjánssonar og á afgr. Visis. Kosiar 10 aura. Tennur eru tilbúnar og settar inn, bæði heilir tanngarðar og einstakar tennur, á Laugaveg 31, uppi. Tennur dregnar út af lækni dag- lega kl. 11—12með eða ándeyf- ngar. Viðtalstími 10—5. Sophy Bjarnarson. Vor ogliaust Frh — Þau höfðu verið trúlofuð í rúman mánuð, og notið ástar- draumanna í heillandi sælu vor- nóttanna, og fölskvalausri ást æsku- hjartnanna. Hann hafði svo lengi þráð þá stund, að hann mætti kalla hana unnustu sína, og hann væri þess fullviss, að hún vildi elska hann. Hann hafði dreymt um þá sælu árum saman, en ekki komið sér til þess, að biðja hennar. Hún var líka dálítið eldri en hann, svo hann var hræddur um, að hún Iiti með öðrum augum á lífið og framtíðina. Gæti hugsast, að hún ímyndaði sér heitustu óskir hans, tóman heilaspuna og barnaskap. En það gæti hann ekki þolað. Heldur iifa í kveljandi óvissunni, þangað til hún sæi, að hann væri svo vnxinn, að honum hlyti að vera alvara. Honum haföi þólt harla gleði- snautt suður í skólanum á veturna, Og talið hafði hann dagana, þang- aö til hann gæti lagt af stað, heim til bernskustöðvanna á vorin. En eftir því sem árin liðu, fanst honum haustið verða kaldara. Þá varð hann að fara aftur, og engu nær, heldur en um vorið, þegar hann kom. En nú hafði hann lokiö stúdents- prófi, og svo strax látið til skarar skríða, þegar hann kom heim. Honum fanst hann ómögulega geta lifað í þessari óvissu lengur. Honum fanst líka, að hann vera orðinn svo þroskaður, að hún hlyti aö sjá, að framar væri ekki um neinn barnaskap að ræða. Að hann hugsaði ekki um ann- að nætur og daga, eii hana. Að honum fyndist lífiö sólar- laust, án hennar. Og að hann óskaði einskis heit- ar, en að hún vildi eiska hann. — Og hún gerði það. Hún hafði líka sagt honum, að hún hefði einskis framar óskað, síðustu árin, en að þau mættu finn- ast svona, og talast við, eins og þau gerðu, kvöldið sem þau trúlofuðust. Hún hafði í mörg ár s.éð, að þau yrðu að finnast þannig . . . og hún hafði unnað honum, löngu áður en að hann fór að hugsa um hana. En hennar huggun hafði verið sú, að hún hafði séð hvað honum bjó í brjósti . . . Og hún vissi, að fyrr eða síðar kæmi að því, að þessar heitustu óskir þeirra rynnu saman og tengdu bandið, er aldrei gæti slitnað. Hún hafði ekki viljað segjahon- um þetta alt saman að fyrra bragði . . . þótt það ókvenlegt . . . og svo þótti henni skemtilegt að sjá hatm þtoskast og mannast. Stundin kæmi, er þau yrðu að talast við öðruvísi en þau áttu að venjast . . . — Þetta, og margt fleira, hafði hún sagt honum kvöldið sem þau bundust tiygðum. Og honum hafði þótt svo vænt um að heyra það, að hann vissi ógerla, hvernig hann ætti að sýna henni, hvað honunt þætti innilega vænt um hana, og hvað ást hans væri hrein, sterk og djúp . . . — Og í dag ætlaði hann að smíðar undirritaður, og gerir við Sa\m\a»eta* Grettisg. 22. Sími 362. Erlingur Filippusson. Dagbókarblöð knattborðssYeinsins eftir Leó Tolstoj. ---- Frh. Einu sinni komu þeir og tók?i að leika á la guerre, allir þrír. Þrjár rúblur höfðu þeir í borri og þeir skröfuðu ótæft saman, Nechljudow og furstinn. »Taktu rétt einu sinni eftir fór- uriunr hennar. Nei«, sagði hanvi, »hvaö er að tala um íæturna. Hár- ið hennar er dásam!egasf«. Auðvitað litu þeir ekki á leik- inn, en töluðust altaf við. Tedotl-a einn hafði gát á sér og skeytti ekki hót um skvaldur þeirra. Þeim mistókust höggin hvert af öðru og þurftu líka um annaö að tala. Tedotka græddi nú 6 rúblur af honum. Skaparinn veit hvernig reikningarnir voru miiii hans og furstans, aldrei guldu þeirhvoröör- um spilafé, en nú tók Nechljudow upp tvo græna seðla og rétti Te- dotka þá. »Nei«, mælti hann, »eg tek ekki við peningum af þér í bráð. Við ættum að leika einn leik enn, tvöfaldan eða einfaldan, — helst ætti hann nú að vera tvöfaldur eða þá enginn. Eg tilbjó borðið. Tedotka hlaut að byrja, og hóf sláttinn. Hinn lést þess ófús í fyrstu að leika um svona mikið. »Nei«, mælti hann, »eg vil það ekki, það er ot fallvalt«. En Tedotka notaöi á meðan tækifærið og lagaði eitt- hvað til á borðinu — en þó með yrkja fyrsta kvæðið, er hún mæíti sjá og heyra. Og hvaö myndi hún segja, þeg- ar hún sæi, að hann fengist viö Ijóðagerð ? En um þaö mátti hann ekki vera að hugsa. Hann tók bók upp úr vasa sínum og fór að skrifa í hana með rit~ blýi . . . hægt og með hvíldum . . . Hann átti bágt með að finna þau orð, sem hann vildi helst finna . . . orð, sem Jéki við rímið og túlkuðu hugsanir hans á því máli, er unnustunni væri samboðið. . . . En það var margt sem Iruflaði . . . Hugurinn ærslafenginn, og á síteldu flugi fram og aftur . . . Vor- himininn bjartur og töfrandi . . . Sunnan-blærinn gáskafullur og ást- Ieitinn . . . Lindaniður . . . fossa- hreimur og fuglasöngur ... Alt greip það huga hans og sveif með hann yfir láð og Iög . . . yfir í landið, er hann hafði numið suður í Sólarhverfum . . . Þar sat Fram- tíðin, faguílega skrýdd, og glæsileg sýnum, og beið þess brosandi, aö hann kæmi þangað með unnustuna...

x

Vísir

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vísir
https://timarit.is/publication/54

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.