Vísir - 15.05.1915, Síða 3

v i s i h
§Hir sUvou o^ &ampa\)\t\. S'«v\ \90. "H®
Kaupentiur Vísis, sem fiytja búferlum um krossmessuna, eru vinsaml. beðnir að gjöra afgr. við vart strax.
18 17 og skírður 11. sama mán-
aðar. Hann verður því ekki 100
ára fyrr en 8. maí (ekki 13. rnaí)
1917, — og þessi aldur kemur
heim við ferming hans og kirkju-
bækur og manntöl á yngri árum
hans.
Reykjavík 12. maí 1915.
Pétur Zóphóníasson.
Tóbak
í langar pípur
best og ódýrast hjá
Sco&il au^singar
iimaute^a.
Jes Zimsen.
Ekta
Zepliyr-Hálslín
er best og ódýrast.
GULNAR EKKI.
Nýkomið mikið úrval!
EINNIG
SPORTVESTI —
— SPORTBELTI —
— AXLABÖND.
Engin verðhækkun
^ í Klæðaverslun
Gruðm. Siguiðss.
Simi 377. Laugaveg 10.
ejiit \j\)oiia^\úsÍY\\x á
Sími 407. Sími 407,
Prentsmiðja Gunnars Sigurðssonar.
L]ósmyndastofa.
Hérmeð tilkynnist, að eg hefi aftur opnaðmynda-
stofu í húsakynnum þeim, sem herra P. Brynjólfs-
son kgl. hirð-ljósmyndari áður notaði,
á Hverfisgötu M 18.
Með því að eg keypti alt hið mikla plötusafn hru
P. Brynjólfssonar, bið eg alla þá, sem setíð hafa
fyrir hjá honum og óska að fá nýjar myndir eftir
eldri plötum eða stækkaðar myndir, að snúa sér til
mín með pantanir og munu þær verða fljótt og vel
afgreiddar.
Þeir sem hafa setið fyrir hjá mér áður en mynda-
stofa mín í Austurstræti brann, og eigi hafa feng-
ið myndir sínar fyrir brunann, eru vinsamlega beðn-
ir að koma í hina nýju myndastofu mína og sitja
þar fyrir aftur.
Myndastofan verður opin á virkum dögum frá
frá kl. 9 til 6 síðd., á helgum dögum frá kl. 11 árd.
til 3 síðdeis.
Sigríður Zoégas
A. Gudmundsson
Heildsölu- & Umboðsverslun
vekur hérmeð athygii heiðraðra kaupmanna á að verslunin hefir nú
hér liggjandi ýmsar vörur svo sem:
Haframjöl. — Rúgmjöl. — Rúsínur. — Sveskjur — Fíkjur — Margarine,
Skrifstofa (fyrst uni sinn) í Pósthússtræti 11, uppi.
(Skrifstofur P. I. Thorsteinsson i Likv.) Talsími 146.
öl Jvá Ö^evl\v\v\\ ^<ý\U S\m\ 39 ö.
ffr dagbók
læknisins.
(Lauslega þýtt.)
Frh
Því næst settumst við aftur að í
vagnklefanum og kl. 4, sama dag,
komum við til Monte Carlo. North
stóð á vagnstöðvarpallinum, til þess
að taka á móti okkur. Hann hristi
höfuðið, þegar eg nefndi nafn mitt
fyrir honum. Eg varaði hann við
því með bendingu, að segja nokk-
uð í viðurvist frú Feveral. Hún var
ákaflega þreytt eftir ferðina, og til
allrar hamingjn tók hún ekki eftir
svipnum á North, sem gaf mér til
kynna, að það væru slæm tíðindi,
sem hann hefði að segja. Eg fór
nú með hana til hótels eins, sem
ekki var langt frá Casino, sá um,
að hún fengi gott og þægilegt her-
bergi og lofaði að koma aftur til
hennar eftir nokkra klukkutínia.
Því næst hélt eg af stað til Norths.
Hann fylgdi mér til hótels síns.
»Það gleður mig, að þér eruð
kominn«, sagði ungi maðurinn,
undir eins og við vorum orðnir
einir. > Það hefir verið óttalegur
tími fyrir mig, síðati Feveral kom.
Hann er gersamlega brjálaöur, —
hann dvelur öllum stundum við
spilaborðin, borðar ekkert, en drekk-
ur talsvert, og annaðhvort getur
hann eða vill ekki þekkja mig.
Hann tapar stórfé. En eigi að dæma
eftir því, hvernig hann spilar, þá
virðist svo, sem honum standi ná-
kvæmlega á sama, hvort hann vinn-
ur eða tapar.*
»Og hvar á hann heima hér?«
spurði eg.
> Á hótel des Anglais. Hann hef-
ir leigt nokkur herbergi á fyrsta
sal, og neitar sér auðsjáanlega ekki
um neitt.«
Mér var kunnugt um, að Feve-
ral var ekki ríkur. Ef liann héldi
áfram, einni stund lengur, þessari
léttúð, hlaut svo að fara, að hann
og unga konan hans yrðu öreigar.
»Veslings maðurinn er ekki, sem
stendur, fær um að ábyrgjast það,
sem hann gerir«, sagði eg.
»Nei, hann er blátt áfram band<
óður«, sagöi North með innilegri
sannfæringu.
»Nú, — eg vona, að vitfirringin
standi ekki lengi yfir«, svaraöi eg.
»Sem stendur þjáist hann af tvö-
földu áfalli, sem hann varð fyrir.
Dauði barnsins hans og rétt á eftir
inflúensan, hafði óheillavænleg áhrif
á taugar hans, — en hitt áfallið
var þó miklu þyngra en hið fyrra.
Hefði hann ekki orðið fyrir því,
þá hefði hann ekki setið hér við
spilaborðin og eyðilagt sig og fjöl-
skyldu sína.«
»Hvað eigið þér við með því?«
spurði North.
»Það versta er, að við getum
ekKi fundið sjúklinginn, sem Fe-
veral gaf strykninið. Eg hefi sent
besta spæjarann í Westfield til þess,
að hafa uppi á honum. En ennþá
er enginn, sem veit neitt um sjúk-
linginn. Eg vonaði, að mín biöi
hér símskeyti frá spæjaranum, Hud-
son, en ekkert hefir komið ennþá.«
»Annars er Hudson framúrskar-
andi duglegur spæjari*, sagði North,
»og geti nokkur flett ofan af þessu
leyndartnáli, þá er það hann. Hann
stendur ekki langt að baki hinum
heimsfræga Sherlock Holmes, og
það gleður mig mjög, að þér hafið
falið honum málið. Faöir tninn,
sem er viðurkendur besti málaflutn-
ingsmaður í Westfield, notar Hud-
son oft, og hann hefir mjög mikið
álit á dugnaði hans.«
»Gott og vel«, sagði eg. «Þaö
er þá ekki annað að gera, sem
stendur, en að bíða. Eitt einasta
glappaskot gæti orðiö til þess, að
Feveral yrði geðveikur alla sína
æfi.«
»Ætlið þér ekki að láta hann
vita af því, að konan hans sé kom-
in?« greip North fram í.
»Nei, ekki fyrst um sinn. Eg
verð algerlega að láta stjórnast af
kringumstæðunum. Það verður nú
verkefni okkar, herra North, að
hafa gætur á honum. Ef hann
skyldi taka upp á því, að fara burt
úr Monte Carlo, þá verðum við
þegar í stað að fara á eftir honum.«