Vísir - 05.07.1915, Blaðsíða 3

V I S I H
JDveWÉuU SawVl&s ||4JSen^a s\kow liampavíu. §\m\ \§ö.
Svo er sagt, að það hafi íekið af
Þjóðverjum fernar skotgrafa-raðir,
hverja af annari, í þessu áhlaupi og
hrakið þá um mílu vegar enska.
Var það einkum 16. herdeMdin, sem
hélt uppi sókninni þar, sern harðast
var, og svo hin 48. Urðu þær að
rjúfa gaddavírsgirðingar og biðu
auk þess mikið tjón af skothríð úr
vélbyssum og tröll fallbyssuni Þjóð-
verja, einkum af því, að þær höfðu
hætt sér helst til langt fram, og átti
því hjálparliðið örðugt með að ná
til þeirra. Þó tókst þeim að grafa
sig niður og bíða svo styrktarliðs-
ins. Er það allra manna mál, að
ekki geti nú vaskara lið á vígvelli,
en Canada-liðið.
15-20 stúlkur
óskast til Siglufjarðar — 55 aura
á tunnuna — frítt hús, kol, olía
og frí ferð norður.
Guðni. Jónsson,
Barónstíg 18 uppi.
Hittist frá 6—8 e. m.
ilreidafél Rvíta,
Vonarstrœti,
hefir fastar ferðir til Hafnarfjarð-
ar kl. 10, kl. 2, kl. 6 og kl. 8.
p|§l~ Fleiri ferðir farnar ef
nægilegt fólk er.
Á sunnudögum fer bifreiðin kl.
10,12,2,4,6,8.
§\lðta

10-20 stúikur vantar h.f. »Eggert Olafsson«.
Semjið við
Guðm. Guðmundsson,
í húsum O. Zoega. Hittist frá 10—2 og 4—7,
íslenskir • Fánar!
_
Misnmnaidi stærðir Koma með s/s STERLING. Egill Jacobsen.
Rababari
fœst á
afgreiðslu
S a n í t a s.
sauðskinn
— lituð og vel verkuð —
fást hjá
rs > % » n :• a p / a
\ §0\\)V\0\.
Búkoilu-
smjörlíkið góða og
DM-C-
rjóminn frægi, tvœr teg-
undir, einníg
Skipskex
ávalt fyrirliggjandi.
Að eins fyrir kaupmenn.
Stcjánsson.
ÁGrÆTAE
RJIÍPUR
fást hjá
Sláturfélagi
Suðurlands
Hafnarstræti —
— Sími 211
}táía
selur s\n
Det kglx octr.
Brandassurance Comp,
Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar o. fl.
Skrifstofutími 8-12 og 2-8 Austurstr.
N. B. Nielsen.
öl ]xí ÖlgeÆVuul §§\W §f\alV&$\\mssot\. §\m\
9
Urskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
Frh.
»Yðar hágöfgi og Mr. Talbot eru
tvær ólíkar persónur«, skaut lög-
maðurinn inn í.
»t>ÖKk, Bo!ton«, hreytti jarlinn úr
sér og glotti kuldalega. »Okkur
frænda nu'num kemur ekki illa sam-
an, en eg held að við berum ekki
mikinn kærieika hvor til annars.«
»Mr. Talbot er mjög virðingar
verður ungur maður. Hann er að
verða þektur. Hann er þegar farinn
að vaxa að áliti hjá a!menningi.«
»Honum er velkomið að vaxa
að áliti hjá almenningi, eins mikið
og hann vill. En mig langar ekk-
ert til þess, að fjölyrða um dygðir
Talbots og hina miklu hæfileika
hans. Við vorum að tala um Vero-
niku. Eg ætla að biðja yður að
skrifa fyrir mig erfðaskrá, sem á-
nafnar henni eigur mínar og Way-
neford. Þó með einu skilyrði —
að hún giftist manni af tignum
ættum.«
Mr. Bolton kipraði varirnar. »Miss
Veronika er stolt, lávarður mmn.«
»Eg veit um stolt hennar, en
eg get samt ekki reitt mig á það
eitt. Bolton, þér vitið, að það er
ótigiö blóð í æðum hennar. Bróðir
minn tók niður fyrir sig. Móðir
hennar —«
»Mjög virðingar verð kona.«
»Egtrúiyður. Eg sá hana aldrei.*
»Mjög göfug, ung kona, þótt hún
væri af lægri stétt en bróðir yðar.
Þegar öllu er á botninn hvolft, þá
er það ekki í fyrsta sinni, sem mað-
ur tekur niður fyrir sig.«
»Þetta eru mjög almenn sann-
indi, en áhrif þessara orða, á jarl-
inn, voru þó bersýnileg. Höndin
féll frá augum hans. Daufur roði
færðist upp í hið hvíta andlit. Það
sindraði snöggvast úr augum hans,
sem urðu reiðuleg og tortrygnisleg.
Dökku augabrvnnar fengu ygiisvip.
En þessi geðshræringarmerki hurfu
eins skyndilega og þau höfðu kom-
ið. Gamia, mannhaturslega glottið
færðist aftur yfir andlit hans um
Ieið og bann sagði:
»Öldungis rétt, Öldungis rétt.
En þaö er ótigið blóð í æðum
hennar, og eg verð að setja því
skorður. Með eigum mínum fer
Warneford Rask. Það var eign
móður minnar. Ef mér þykir vænt
um nokkurn stað á þessari jörð,
þá er það Warneford. Veronika á
að ríkja þar. Eg kæri mig ekki um
að neinn óbreyttur alþýðumaður
ríki þar með henni. Þá vildi eg
heldur að peningarnir og landið
gengju til Talbots. Þetta er líka,
eins og eg sagði, mjög einfalt skil-
yrði. Við getuni borið það uudir
hana. Ef hún vill ganga að þvf,
gott og vel. Ef ekki —« Hann
bandaði til með hendinni og hall-
aði sér aftur á bak til merkis um,
að hann segði ekki meira um þetta.
»Við getum eins vel spurt hana
þegar í stað, Bolton.«
Lögmaðurinn ypti öxlum. »Alveg
eins nú og einhvern tíma seinna,
lávarður m\nn«, sagði hann.
Jarlinn snerti bjöllu, sem var hjá
stól hans, og þjónn kom inn í her-
bergið, og fór hljóðlega, — allur
hávaði var stranglega bannaður á
Lynne Court — hans hágöfgi skip-
aði honum að biðja Miss Denby
að gera svo vel að koma niður í
lestrarstofuna.
Eftir nokkrar mínútur opnaði
þjónninn dyrnar til þess, að hleypa
ungu stúlkunni, sem þessir tveir
menn höfðu verið að tala um, inn
í herbergið.
Þegar hún gekk inn í hina rík-
mannlegu lestrarstofu, féll sólskinið
og bjarminn frá arninum — arin-
eldar voru ávalt kveyktir vetur sem
sumar á Lynne Court, því að jarl-
inn var mjög kulvís — á andlit
hennar, svo að hún leit út eins og
ímynd meyjarlegrar feguröar, þar
sem hún skar svo vel af, við hið
dökka baksvið, sem myndað var
íbenholtsskápum og skrautlegum
bókum, bundnum í saffianskinn.