Vísir - 26.07.1915, Blaðsíða 3

VI 8 1 K
JÖveWl ^újjenaa sítvon o$ fiampa\)\ti. $ím\ \M.
• ®
e\o\.
£e\^Jv Vvl a3 ve\la v átvtvv ^Öatmá v
^osJeUssoevt geUvv Jetv^vst h\í ttvét utvd-
vmhvButtv, ev^atvda \atSat‘vutvat *\)attuá.
Varmá 21. júlí 1915.
Halldór Jónsson.
Skiftafundur
verður haldinn í þrotabúi h/f »Iðunnar« næstkomandi þrið udag,
27. þ. m., kl. 5 e. m. í bæjarþingsstofu Reykjavíkur ti! frekari ráð-
stafana á eignum búsins o. fl.
Vigfús Einarsson
seitur skiftaráðandi.
J&axwv
yétttveB et öUuttv sttatvglega öötvtvu^
öU ueÆv \ átvtvv ^Jatmá v 3&os$sUss\)fcU.
Álafossi 20. júlí 1915.
Bogi A, J. Þórðarson.
3 Metsfttftwa v j&töttttgóhx 3
er nú kominn
LUNDI
og verður þar seldur meira og minna á hverjum degi nú um tíma.
Sími 517.
Prentsm. Gunnars Sigurðssonar.
Drekkið
Mörk
Carlsberg
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fást alsiaðar
Aðalumboð fyrir ísland:
Nathan & Olsen.
Tóma poka
undan rúgi og hrísgrjónum
(200 pd.), kaupir
Versi. „Hlíf“ Gretfisg. 26
hán verði. Hringið 503.
Det kgL octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar o. fl.
Skrifstofutími 8-12 og 2-8 Austurstr.
N. B. Nielsen.
^aupvS öt ]xí Öt^eV&vtvtvv ^$vll S^aUagtvmssotv. S\m\
9
Urskurður hjaríans
Eftir
Charles Garvlce.
Frh.
»0-ho, það er hræðilegtU mælti
hún.
»Al!s ekki. Þetta er mjög gott
whisky. Viljið þér geia svo vel að
hella því ekki niður.«
Hann tók við því, drakk það og
iét flöskuna aftur í vasa sinn.
»Jæja, hvernig lístyður á hann?«
»Hann er Ijómandi fallegur«,
sagði Veronika, sem virtist vera utan
við sig af ákefð og gleði. »Haldið
þér, að eg geti veitt annan í við-
bót?«
»Eg er ekki í minsta vafa um
það«, svaraði hann. »Við skulum
koma lengra upp með ánni.«
Veronika virtist vera mjög nám-
fús. Fylgdi hún fyrirskipunum hans
í blindni. Hún veiddi brátt annan
fisk. Ralph leit út fyrir að vera
næstum því jafn ánægður yfir fengn-
um sem hún.
»Það er ekkert, sem konurnar
geta ekki, ef þær bara reyna«,
mælti hann. »Þið eruð syo fimar
og fljótar að sjá ykkur leik á borði.
Þið eruð okkur, karlmönnunum,
fremri í flestum greinum. Nú getið
þér skiliö, hvers vegna eg er glað-
ur yfir því, að vera hér áfram. En
mér þykir bara leiðinlegt, að fram-
komu minni skyldi vera ábótavant,
Miss Denby.«
Veronika hafði sest á árbakkann.
Hún horiði nú á hann beita nýrri
flugu á öngulinn.
»Hvers vegna er það svo?«
spurði hún.
»Ja-a, í fyrsta lagi af því, að eg
er alveg ókunnugur hérna, og fólk
er alt af tortryggið gagnvart ókunn-
ugum mönnum. Og það er ósköp
skiljanlegt.«
»Útskýrið þér það«, sagði Verc-
nika, sem var að reyna að tala
kuldalega eða jafnvel drembilega.
Fann þó með sjálfri sér, að henni
mistókst það. Það var erfitt að lát-
ast vera drambsöm í návist þessa
unga útlendings, sem var svo hræði-
lega rólegur og ófeiminn.
»Það er á þenna hátt«, mælti
hann. «Þótt eg sé Englendingur,
hefi eg verið í Ástrah'u alla æff
rnína. Móðir mín var ensk, Hún
fór til Ástralíu með mig, þegar eg
var ungbarn. Mér er ekki kunnugt
hvers vegna. Hún var stolt kona
og orðfá. Maðurinn hennar yfirgaf
hana. Hún var því, hvað hann
snerti, einmana og yfirgefin í heim-
inum.«
»Þér meinið föður yðar?« sagði
Veronika, sem var að reyna að láta
ekki beia á forvitn- sinni.
»Nei, það geri eg ekki«, sagði
hann. »Eg skal vera hreinskilinn.
Eg sá aldrei föður minn. Hann
dó áður en eg fæddist. Eg meinti
seinni manninn hennar móður
minnar.« Munnurinn varð hörku-
Iegur. Hann hnyklaði brýnnar og
beygði sig fram yfir öngulinn. »Eg
þekti hann aldrei. Hann hljóp burt
frá móður minni fyrir mitt minni.
Eg veit ekki, hvers vegna eg er að
segja yður frá þessu. Já, þér vilduð
vita, hvers vegna eg hefði ekki betri
meðmæli. Mamma og eg vorum
einstæðingar. Þegar eg var orðinn
nógu gamall, byrjaði eg að vinna
fyrir henni. Við vorum fátæk. Bar-
áttan fyrir tilverunni var næsta erfið.
Eg gerði það sem eg gat. Og eg
er sæll að hafa það á nieðvitund-
inni, að eg gerði það sem eg gat.
Eg er guði þakRlátur. Eg fékk vinnu
í námunum. Þar áður hafði eg verið
hæði búðardrengur, smali og yfir
höfuð alt, sem mér bauðst. Eg
vann það inn, sem var nóg fyrir
okkur bæði. Mér. gekk vel. Þá« —
hann beygði sig svo mikið fram
yfir öngulinn, að Veronika gat ekki
séð framan í hann — »þá dó hún.«
Nú varð þögn. Veroniku fanst
sem hún tæki þátt í sorginni með
honum. Hún reyndi að láta samúð-
ina hafa ekki nein áhrif á sig.
Henni tókst það ekki. Og hálf-
vegis ósjálfrátt sagði hún lágt:
»Hún dó!«
»Já. Eg hefði átt að vera glaður
yfir því. Eg sé það núna. Eg var
samt svo hryggur, af því að — eg
elskaði hana.