Vísir - 28.08.1915, Blaðsíða 2

V i S I R
VISI R
Afgreiðsla blaðsins á Hótel
Island er opin frá kl. 8—8 á hverj-
um degi,
Inngangur frá Vallarstræti.
Skrifstofa á sama stað, inng, frá
Aðalstr. — Ritstjórinn til viðtals frá
ld. 5-6.
Sími 400.— P. O. Box 367.
reykja allir
vandlátir tóbaksmenn
Frá Balkan.
Kröfur Búlgara.
í síðuslu blöðum frá útlöndum
er ekki hægt að sjá, hverju fram
víndur á Balkan. Þó er auðsætt,
að bandamenn reyna af fremsta
megni að fá Balkanríkin í lið með
sér, en Þjóðverjar að fá þau til að
sitja hjá meðan á ófriðnum stend-
ur. Báðir aðiljar lofa öllu fögru,
°g leggja einkum fast að Búlgaríu.
Virðist alt undir því komið, hvernig
hún snýst í málinu.
Radoslavoff forsætisráðherra í
Búlgaríu hefir átt tal við blaðamann
frá Bandaríkjunum og skýrt frá
samningaumleitunum, sem nú standa
yfir, og hvers Búlgaría krefjist. Hon-
um farast orð á þessa ieið:
Búlgaría er við því búin og bíð-
ur færis að taka þátt í þessari styrj-
öld. Hún mun gera það jafnskjótt,
sem hún fær tryggingu fyrir því,
að þjóðin nái því takmarki, sem
hún stefnir að, því sem sé, að öll
lönd, sem Búlgarar byggja, verði
eitt ríki. Búlgaría sælist mest eftir
því, að fá Makedoníuhéruðin frá
Serbum. Þar búa l]/2 milj. Búlg-
ara, og þau lönd áttum vér að fá
í okkar hlut eftir ófriðinn við Tyrki.
Og vér eigum enn þá tilkall til
þessara héraða sakir þess, að meiri
hluti íbúanna eru Búlgarar. Þegar
bandamenn (Rússar, Frakkar og Eng-
Iendingar) geta fært oss heim sann-
inn u<n, að Búlgaría fái þessi héruð
aftur og sömuleiðis þær sveitir, sem
vér eigum tilkall til hjá Grikkjum
og á öðrum stöðum, þá munum
vér fúsir á að ganga í lið með
þeim og erum við því búnir. En
loforðin um það verða að vera ský-
Iaus og tvímælalaus. Vér látum oss
ekki nægja nein pappírsloforð. Búlg-
arar fást ekki til að úthella blóði
sínu enn á ný nema þeir hafi fulla
vissu fyrir því, að þjóðin nái því
takmarki, sem hún stefnir að.

Nýkömið til B. K.:
‘Jlauel soöd m\sUt.
6x$oxös- ÍSv’\sVta\x.
^ exfcxx\ax\x\asfcuxt\xU\x.
Því miður getum vér ekki fengið
kröfum vorum fullnægt með því að
taka herskildi þau lönd, sem oss
finst vér eiga að réttu. Aðrir
verða í þess stað að láta þau af
hendi við oss fyrir liðveislu vora í
styrjöldinni.
Það er ekkert launungamál, að
vér höfum tekið á móti tilboðum
frá báðum hliðum og átt í samn-
ingum við báða málsparta. Með
því móti finst oss vér helst mun-
um fá kröfum vorum framgengt.
Bandamenn vilja fá oss til að
taka þátt í ófriðnum með sér. Þeir
vilja fá alian her vorn á vígvöllinn.
Heimurinn þekkir hreysti og hug-
prýði hermanna vorra. Þjóðverjar,
Austurríkismenn og Tyrkir biðja oss
að eins um að sitja hjá þangað til
ófriðnum sé lokið. En oss er satt
að segja óljúft að lofa því. Vér
vitum ekki hvað framtíðin ber í
skauti sínu oss til handa. Vérget-
um lofað að sitja hjá nokkurn tíma
enn þá, en þaö væri óviturlegí, að
binda sig til styrjaldarloka. Hvort
vér sitjum hjá eða grípum til vopna
er undir því komið, hvor leiðin
færir oss að takmarkinu.
Sum stórveldanna eru hrædd um
það, að ef vér göugum í lið með
bandamönnum og björgum þeim
hjá Hellusundi, þá munum vér ekki
láta oss nægja minna en að fá
Miklagarð. Sá ótti er ástæðulaus.
Búlgarar eru smáþjóð og hugsar
ekki svo hátt. Samlandar vorirbúa
heldur ekki þar. En fáið oss aft-
ur Makedoníu, þá munum vér berj-
ast sem best vér kunnum.
Hvað Serbar segja.
Blöð Sebra taka ekki óliðlega í
kröfur Búlgara. Sum þeirra segja
að ef samkomulag eigi að komast
á á Balkan, verði það að ná lengra
en til leiðréttingar á landamærum á
á einum stað. Þau segja einnig
að Búlgarar eigi ekki eins skýlaus-
an rétt til Makedoníu og þeir haldi,
því að Serbar séu fjölmennir í þess-
um héruðum.
Fréttaritari »Times« símar frá Nish
14. þ. m. að stjórnin í Serbíu muni
ekki daufheyrast við kröfum Búlg-
ara. Segir hann að mikils metinn
stjórnmálamaður þar syðra bafi tal-
ið Iíklegt að hægt væri að ráða
j mál þetta til skjótra lykta.
j Eitt af blöðum stjórnarinnar, seg-
ir að Serbar megi treysta því að
bandamenn muni ekki hafa komið
fram með aðrar uppástungur við
Búlgaríu en Serbar megi vel við
una.
Ekki vissu menn hvernig Grikkir
mundu taka kröfum Búlgara, því þar
stóðu til stjórnarskiíti þá daga. Lík-
lega munu þeir ófúsir á að láta
lönd af hendi.
Þýskur kaíbátur
í írlandshafi.
Snemma morguns, 17. þ. m.,
vöknuðu íbúarnir í Whitehaven við
Solway-fjörðinn við vondan draum.
Var verið að skjóta á borgina og
þótti mönnum það undarlegt, þar
sem þeir áttu ekki von óvinaskipa
við vesturströnd Bretlands. Þarna
var þá komínn þýskur kafbátur.
Skaut hann á Whitehaven og næstu
þorp í klukkutíma, og hvarf síðan
brott. Eldur kom upp í nokkrum
húsum, en var slöktur von bráðar
| Enginn maður beið bana við skot-
{ hríð þessa.
Pósihúss-uppbótin.
Eg gekk mér til skemtunar niður
í Alþingishús fimtudaginn 19. ágúst,
T I L M I N N I S:
Baðhúsið opið v. d. 8-8, ld.kv. til 11
Borgarst.skrifit. í brunastöð opin v. d
11-3
Bæjarfóg.skrifst. Hverfisg. op, v. d. 10-2
og 4-7
Bæjargjaldk, Laufásv. kl. 12-3 og 5-7 v.d
Islandsbanki opinn 10-4.
K. F. U. M. Alm. samk. sunnd. 81/, siðd.
Landakotsspít. Sjúkravitj.tími kl. 11-1.
Landsbankinn 10-3. Bankastjórn til við-
tals 10-12
Landsbókasafn 12-3 og 5-8. Útlán 1-3
Landssíminn opinn v. d. daglangt (8-9)
Helga daga 10-12 og4-7
Náttúrugripasafnið opið P/ji-21/,, síöd.
Pósthúsið opið v. d. 9-7. sunnd. 9-1
Samábyrgðin 12-2 og 4-b.
Stjórnarráðsskrifstofurnar opn. 10-4 v. d
Vifilsstaðahælið. Hcimsóknarthni 12-1
Þjóðmenjasafnið opið sd. jrd. fmd. 12-2
því eg var lasinn og gat ekki sint
mínum venjulegu störfum.
Af tilviljun einni barst eg inn
á áheyrendapalla efri deildar. Þar
gafst mér vel á að líta og ekki síð-
ur að heyra, en þó ætla eg sér-
staklega að minnast á það, sem mér
þótti miður fara, heldur en hitt, sem
mér féll þar vel í geð.
Þar voru til umræðu ýmsar fjár-
veitingar, þar á meðal beiðni frá
smiðum þeirn, sem tóku að sér
pósthúsbygginguna, um að þeir
fengju auk hinnar umsömdu fjár-
upphæðar fyrir mannvirki þetta upp-
bót, sem svaraði því, hvað flutn-
ingskostnaður á byggingarefnununi
varð meiri sökum ófriðarins, sem
skall á áður en þeir voru búnir að
koma þeim til staðarins. Að því
er mér virtist, þótti þingmönnunum
þetta mjög sanngjörn krafa. En eg
lít töluvert öðruvísi á málið, og
vonandi gera það fleiri, sem skoða
málið frá skynsamlegu sjónarmiði.
Eftir því sem eg komst næst, var
þetta tilfinningamál þingmannanna.
Einn þeirra t. d. komst að orði eitt
hvað á þessa leið : Þar eð póst-
hússmiðirnir heföu leyst þetta verk
svo prýðisvel af hendi, sem raun
varð á, þá væri hreinasta skömm
að því fyrir þingið, að taka ekki
kröfu þeirra til greina. Þessu er
því að svara: Það var ekkert nema
bein skylda þeirra að gera húsið
svo, að það væri með öllu óaðfinn-
anlegt, með því líka að þeim var
ekki annað hæct, þar sem þar til
hæfur eftirlitsmaður frá stjórninni
var stöðugt við bygginguna meðan
á henni stóð, til þess að engin svik
gætu átt sér stað.
Mér finst því engin ástæða til að
verðlauna þá fyrir það, að hafa
engin svik í frammi undir jafn
sterku eftirliti. Það hefði getað orðið
álitamál, hefði þeim verið trúað fyrir
byggingunni án þess sérstaklega að
kosta eftirlitsmann.
Það má vel vera að sumt bygg-
ingu þessari viðvíkjandi hafi orðiö
dýrara en byggingarmennirnir gerðu
ráð fyrir. En mér er spurn: Hvaða
skynsemi eða fyrirhyggja er í því
fólgin, að taka að sér aö byggja
svona stórt hús eftir samningi upp
á það að þurfa að fá uppbót þó
það verði 1—2 þús. kr. dýrari, en
gert var ráð fyrir í byrjun. Því hver
einasti maður, sem einhverntíma hefir
fengist við eitthvað því líkt, veit
það, að ófyrirsjáanleg óhöpp geta
jafnan valdið töluverðum kostnaðar-