Vísir - 08.09.1915, Blaðsíða 3

V » s i R
ÍShfcWÖ Sa^Uas s\hon oc| &ampavui. \M*
Alls konar
iönaðar-verkíæii
~^x Nýr verðlisti með mynd-
um, ný-útkominn,
sendist ókeypis
Drekkið
Carh berg
Porter
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fást alstaðar
Aðalumboð fyrir ísland:
Nahan & Olsen.
Bogi Bcynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aðalstræti ó (uppi)
Skrifstofu tími frá kl. 12-1 og 4-6 e. h
Talsfmi 2501
Det kgL octr.
Brandassurance Comp,
Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar o. fl.
Skrifstofutími 8-12 og 2-8 Austurstr.
N. B. Níelsen.
Reykið að eins
Chariman °b
Vice-Chair
Cigarettur
Fást hjá öilum betri verslunum
Uuvauk^a,
Konungshúsið
á Þingvöllum
verður opið til 22. september 1915.
Tekið á mótl gestumí
Vindíar Cígarettur
Cigarillos

selsi með miklum afslætti í dag og á morgun.
LAURA NIELSEN,
(Joli. Hansens Enke) Austustræti 1.
Námsskeið fyrir stúlkur
held eg næstkomandi vetur eins og að undanförnu. Það byrjar
15. október, og verður kent bœði til muns og handa. — Nokkur
börn tek eg einnig til kenslu. Mig verður að hitta eftir 15. seft. á
Hverflisgötu 50.
Hólmfríður Arnadóttir.
*JCattp\$ öl Jtfá Öl^cvlititvv 39ö.
Urskurður hjartans
Eftir
Charles Garvlce.
Frh
Að minsla lcosti hafði Talbot tek-
ist að beina huga hennar frá öðru
umhugsunarefni — öðrum persón-
um — og hún var honum þakk-
lát fyrir það.
Hann kom til árbíts næsta morg-
un og leit mjög snyrtimannlega og
uiyndarlega út í gráu sumarfötun-
um sínum. Hann spurði með ákefð
Og kvíða um það, hvernig henni
•'ði í fætinum. Sagðist hann vona,
að hún væri svo frísk, að hún gæti
eHð út með honum.
Þegar Veronika kom út í reiðtöt
unum sínum, sá hún Ktinn tvíeykis-
Yagn og tvo hesta úti á hlaðinu.
»Eg bað um þenna vagn af því,
að þér getið svo vel komist upp í
hann«, niælti hann. »Viljið þér
keyra hestana eða á eg að gera það ?«
»Ó, það er best að eg keyri þá,
ef yður er sama, mér leiðist svo
aö sitja aðgerðalaus.
Hann rétti henni taumana og gaf
ökumanninum bent ígu um, að
hann mætti fara leið sinnar.
»Kemur Grimes ekki með?«
spurði Veronika.
Talbot ypti öxlum. »Onei! Þarf
þess? Maður getur talað svo miklu
frjálslegar, þegar þjónninn er ekki
við bakið á manni.a
Hún hafði ekkert á móti því.
Svo lögðu þau af stað. Hestarnir
voru viljugir. Veronika átti fult í
fangi með að halda þeim í skefj-
um, fyrst í stað. Talbot, sem sat
við hlið hennar, leit aftur og aftur
á hið yndislega og sakleysislega
andlit hennar. Hann horfói ekki á
það með eftirvæntingu og kvíða
elskhugans, heldur með kaldri yfir-
veguti þess manns, sem vill kaupa
hinn hentuga tíma.
Þegar hestarnir voru farnir að
spekjast, talaði hann við hana um
héraðið og ýmislegt viðvíkjatidi bú-
inu með sömu bltðu, sent kvöldið
áður. Svo setti hann hljóðan. Hugs-
anir Veroniku voru farnar að hverfa
að hinu vanalega viðfangsefni, þeg-
ar hann hóf máls svo skyndilega,
aö Veronika kiptist við.
»Veronika«, mælti hann lágt og
með uppgerðaralvörusvip, »eg hafði
ástæðu til að biðja yður að aka
með mér í morgun. Mig Iangartil
að tala viö yður um nokkuð, sem
hefir ákaflega mikla þýðingu i för
með sér fyrir mig — og okkur
bæði.«
Hún hélt að hann ætlaði að gefa
henni einhver ráð viðvíkjandi bú-
inu og kinkaði kolli lítið eitt og
leit á hann.
»Muoið þér það, sem eg sagði
í gærkvöld?* hélt hann áfram jafn
lágt sem fyr. »Munið þér að eg
sagði yður, að eg gæti orðið met-
orðagjarn ef eg hefði einhvern til
að vinna fyrir, lifa fyrir?«
»Já, eg man það«, sagði hún og
varð dálítið hissa við, því að hún
hafði engan grun um, hvað hann
fór.
»Eg sagði það óvart«, hélt hann
áfram. »Það var eitthvað, sem knúði
mig til þess — það hefir vafalaust
verið það, að þér vilduð hlusta á
það, sem eg sagöi um framtíðar-
vonir mínar. Og eg sagði yður
sannleikann. Veronika, mér finst eg
vera einmana, og mér fellur þaö
svo þungt. Eg hefi aldrei fundið
betur til þess en síðan eg kom
hingað síðast. Munið þér ekki, að
eg talaði um, hve mikið yður hefði
— farið fram. Það er ókurteist, að
taka svo til orða, en eg hefi eng-
in önnur orð yfir það. Eg hefi
ekki séð yður í nokkra mánuði.
Veronika, vitið þér, að þér eruð
orðin mjög yndisleg kona?«
Veronika kafroðnaði og skotraði
augunum til hans. í þeim lýsti sér
undrun og ótti. Hvað var það
eiginlega, sem hann ætlaði að fara
að segja?
»Enginn gæti séð yður án þess,
að verða hrifinn af fegurð yðar,
yndisþokka og fagra limaburði. Það
er ekki undarlegt, að það hafi áhrif
á mig. Það er alveg eðlilegt, og
þaö rann upp fyrir mér alt í einu
get eg sagt, að eg hefi lengi dást
að yður, lengi elskað yður, án þess
að það yrði rnér sjálfum fullljóst.«