Vísir - 25.09.1915, Blaðsíða 3

«
V i £i 1 H
JDveWl Satóas ^wjjew^a svhotv o^ úampww. §\m\ \M«
Talsími 3531
TaEsími 353!
Steinolíá! Steinolía!
Fesiið e k k i kaup á steinolíu án þess að hafa kyrít
ykkur tilboð mín. —
Kaupið steinolíu að eins eftir vikt, því einungis á
þann hátt fáið þið það sem ykkur ber fyrir peninga ykkar.
Eg sel steinolíu hvort heldur óskað er frá þeim stað sem
olían er geymd á (»ab Lager«) eða flutta heim að kostnaðarlausu
fyrir kaupanda.
AtH 11 CT Í Tómar steinolíutunnur undan olíu sem
* keypt er hjá mér, kaupi eg aftur með
3á\W“\úmsteo\,
smá og stór.
4f
mjög háu verði I
p, pr. vessl. »VON«, Laugavegi 55
Hallgr. Tómasson.
Talsími 353! Talsími 353!
Frá því í dag seljum vér aSla
oliu eftir vigl
Tunnurnar reiknum vér sérstaklega á 6 krónur.
Allar þær tunnur, er vér afhendum eftirleiðis, kaupum vér aft-
Ur á 6 krónur, hingað komnar oss að kostnaðarlausu.
Reykjavík 15. sept. 1915.
*$ivl vslewstiA steiwoUwútwtaJ4ta$.
BogCBrynjólfsson
yfirrjettarmálafiutningsmaður.
Skrifstofa Aðalstræti 6 (uppi)
Skrifstofu tími frá kI.12-1 og 4-6 e. h
Talsfml 2501
fjtœrst urval
PHT í |§0ruhusinu
Best að versla i Voruhúsinu
^aiewiJJaSva-
l 1 YÚmstæSv.
^víur JDúww.
Stærst úrval í
I VöruhásinUo
<k "
Landsins stærsta úrval af
Rammalistum
er á Laugavegi 1,
línnröfnmun fljótt ogvel af hendi leyst.
Hvergi eins ódýrt!
VEOOFOÐUR
— gott og ódýrt — nýkomið
í Bankastræti 7.
^ovvaf&wt & "^CúsUnn.
Prentsm. Gunnars Sigurðssonar.
*}Caup\3 öt Jvá Qtc&evBvwwv S^&WaB*'wssow. 39 ö.
9
Urskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
Frh.
»Það er svo«, sagði hann og
brosti hörkulega, »en það er satt.
Eg hefi ákveöið að fara á morgun.«
»Þér hafið sagt Burchett*, mælti
hún í lágum róm og var niðurlút
— »að þér séuð á förum og ástæð-
una til þess.«
»Nei«, mælti hann. »Það liggur
ekkert á. Hann verður ekki ver
settur, heldur en áður en eg kom.«
»Og þér viljið ekki segja ástæð-
una«, mælti hún þýðum rómi
»Það gæti veriö, að eg megnaði
að víkja úr vegi hindrununi þeim,
sem eru á því að þér haldið sfram
aö vera hér, gæti gert yður unt, —
skemtilegt að vera kyr.«
Hún horfði dimmbláu augunnm
í andlit honum og hjartað barðist
ótt í brjósti henni. Hún sá hversu
mikið honum var niðri fyrir, því
að brjóst hans bifaðist. — Hún var
meðaumkunarlaus. En var hún ekki
að kvelja sjálfa sig?
»Nei«, mælti hann í óþýðum
róm, »Þér haíið engan rétt til að
spyrja —«
»Eg veit það«, mælti hún auð-
mjúk í bragði, — svo auðmjúk,
að honum fanst að hann hefði ver-
ið óþokki. *En þér hafið verið
mjög — vingjarnlegur við mig, og
viö konurnar erum alls ekki óþakk-
látar, drambsamar og forsmáandi,
eins og veriö getur að við séum
álitnar. Forlögin hafa látið vegi okk-
ar mætast —« blygðunarroði færð-
ist yfir andlit hennar, svo fölnaði
hún, en var róleg.
»Segið mér hana«, sagði hún í
hálfum hljóðum.
Ralpij var ekki annað en maður.
»Þér neyðið mig til þess!« mælti
hann í hásum róm. »Hvers vegna
lofið þér mér ekki að fara án —
an þess að segja fleira? Eg vildi
svo feginn fara með endurminn-
ingu um yðar góða vilja í huga
mér, og góðgirni yðar, en ekki með
hatur yðar og fyrirlitningu. En þér
v ljið það ekki. Þér eruð ekki ánægð
fyr en þér hafið veitt Ieyndarmál
nátt upp úr mér. Það er best að
þér fáið það!«
H.í' n hallaði sér upp að lauf-
skálaveggnum og krosslagöi hend-
urnái. Hann horfði alvarlegum aug-
un á hana. í augunum lýsti sér
þá blíðleiki, er hann reyndi að
halda í skefjum. Augnaráð hans
læsti sig í gegnum hana — og
skdfdi hana.
»Eg fer af því, að eg get ekki
d ’aiið hér lengur — hjá yður! Eg
hugsa um yður á daginn og dreymi
um yður á nóttunni. Eg, skógar-
vörðnrihn, þér, hefðarmærin á Court!-
Auðvitað er eg genginn af göflun-
u n. Hvers vegna hlægið þérekki?
Eg er að bíða eftir því. Þér viljið
h 'yra alt saman. Þér skuluð fá það.
Þr geuð þér notið hláturs yðar til
fi línustu. Eg er svo frávita, að eg
«! 1 :e yður. Fyrsta daginn, er eg sá
y iur, svipur yðar, rödd yðar liðu
n ér að hjarta — og þar hafa þau
numiö staðar. Eg megna ekki að
vísa þeim burt. Og síðan þann
dag, að þér hvílduð í örmum mín-
um hefir vitfirring mín aukist uns
hún hefir alveg náð tökum á mér.
Og þér hafið verið alúðleg við mig
— guð veit, hvort þér voruð að
leika yður að mér, hvort þér voruð
aðeins að skemta sjálfri yður —«
Hún kafroðnaði, en varð svo
óðara náföl og varir hennartitruðu.
Hvert orð er hann sagði, sérhvert
hljóðbrigði í djúpa og hljómmikla
rómnum vakti endurhljóm í hjarta
hennar.
»Ef til vill hefir það verið svo.
Það er mjög liklegt. Jafnvel þegar
þér voruö að segja mér, að þér
voruð einu sinni fátæk eins og eg
— þá hafið þér verið að ginna
mig. Nei, nei, það vil eg ekki segja!
Eg get ekki trúað því. Þér vissuð
ekki, gátuð ekki ímyndað yður,
hvernig átti það líka að vera, að
eg, skógarvörðurinn,þjónninn, þræll-
inn — því að það er eg í augum
manna hér á Englandi — skyldi
fella hug til frænku húsbónda míns,
Það er of mikil fjarstæða — diauma-
rugl. Og þó er það satt. Þér hafið
hrifið hjartað úr brjósti mér.