Vísir - 07.10.1915, Blaðsíða 3

V i is í k
3)veMi\8 o<& &ampav\u. Síml
’Chairman’ og ’ViceChair’
Cigareítur
eru bestar
REYNIÐ Þ ÆR!
Pœr fást í öllum betri verslunum og í heildsölu hjá
T. Bjarnason,
Umboðsverslun Templarasundi 3
Sími 513.
Talsími 353!
Talsími 353
Steinolía! Steinolla!
Festið e k k i kaup á steinolíu án þess að hafa kynt
ykkur tilboð mín. —
Kaupið steinolíu að eins eftír vikt, því einungis á
þann hátt fáið þið það sem ykkur ber fyrir peninga ykkar.
Eg sel steinolíu hvort heldur óskað er frá þeim stað sem
olían er geymd á (»ab Lager«) eða flutta heim að kostnaðarlausu
fyrir kaupanda.
Athugið:
Tómar steinolíutunnur undan olíu sem
keypt er hjá mór, kaupi eg aftur með
mjög háu verði!
pr. þr. vetsl, »VON«, Laugavegi 55
Haligr. Tómasson.
Talsfmi 353!
Taisími 353!
Drekkið
CARLSBERG
L Y S
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fást alstaðar
Aðalumboð fyrir ísland:
lYlathan & Olsen.
Bogi Birynjölfsson
yhiTjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aðaistræti 6 (uppi.)
Skrifstofu tínii frá kl.12-1 og 4-6 e. h.
Talsfml 250.
Skósmiður.
Duglegur og reglusamur skó-
smiður, óskar eftir atvinnu á skó-
s nfðavinnustofu um Iengri eða
skemri tíma.
Afgreiðslan vísar á.
Efnilegur
drengur
á fermingaraldri
óskast á skrifstofu.
Gr. G-íslason & Hay.
Lampar.
fMSSIíE" BSnæ®EGI effiSGB VBSÉStBSS UXHHBTB
M loksins ern
Lamparnir
og
lampaáhöldin
komin til
Jóns Hjartars.
& Co.
Sendið augl. tímanlega.
Prentsm. Gunnars Sigurðssonar.
M \xí S^Wacs^ímssou. S'm*
7
Urskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
Frh.
Gibbon læddisf frá einu trénu til
annars og elti hann. Augu hans
glömpuðu eins og í hreysiketti og
varir hans Iöfðu eins og á blóð-
þyrstum rakka.
20. kapítuli.
Talbot gekk stöðugt á tóbaks-
lyktina, ekki beint heldur í ótal
hlykkjum. Hann smaug gætilega á
niilli trjánna og bar fæturna varlega
fyrir sig í kjarrinu.
Alt í einu rak hann fótinn í eitt-
hvað er gaf frá sér málmhljóm.
Hann hélt að hann hefði mist eld-
spýtnahulstur sitt niður og þreifaöi
því fyrir sér. Sér til mikillar undr-
unar, fann hann að þetta var hníf-
ur. Hann tók hann upp og hand-
lék hann. Hnífurinn var opinn, blað-
ið var biturlegt og oddhvast. Hann
hafði lesið um rýtinga og honum
datt í hug, að þessi hnífur væri af
því tagi. Hann lél hnífinn aftur
hægt og hljóðlaust og stakk hon-
um í vasann á yfirhöfn sinni. Svo
læddist hann áfram. Alt í einu kom
tunglið fram á miili skýjanna, skin
þess dró rökkurslæöuna til hliðar
og þá sást maður þar rétt hjá. Það
var Datway.
Hann hafði sígið niöur af trjá-
bolnum, nema höfuðið og hend-
urnar lágu enn á hotium. Hann
svaf þungum ölvímusvefni, og hraut
hátt. Rétt við hlið honum lá pípan
hans. Tóbakið hafði dottð úr henni,
en það lifði enn í því, svo að það
brann f runninum. Ósjálfrátt steig
Talbot fætinum ofan á það og
kæfði það.
Svo stóð hann kyr með hönd-
urnar í vösunum og horfði á þenna
sofandi mann. En sú kaldhæðni
öriaganna, að hann, Talbo/ Denby,
næsti jarlinn í röðinni á Lynbo-
rough, skyidi vera í höndunum á
þessu afhraki, þessum bjáifa — að
eitt orð af vörum annars eins manns
skyldi megna því, að leggja glæsi-
lega og virðingarverða framtíð í
rusur. Því að slík hafði framtíð
Talbots verið.
Maðurinn var í svo föstum svefni,
ölviman svo þung, að Talbot var
neyddur til að ýta við honum með
fætinum. En þá flaug honum ráð í
hug. Þar sem maðurinn svaf svona
fast, var þá ekki líklegt að hann
gæti náð í skjölin án þess að trufla
cða vtkja hann.
En Talbot hrylti svo mjög við,
aö snerta manninn með hendinni,
að hann varpaði þessu úr huga sér.
En hugsunin kom aftur að vörmu
spori. Ef maðurinn hafði ekki skjöl-
in, þá var hann, ef ekki alveg hættu-
laus, þá að minsta kosti miklu auð-
fúsari til samninga og vægari í kröf-
um. Það virtisí svo auðvelt að ná
í skjölin, að freistingin óx, er Tal-
bot laut niður að honum, og loks
varð hún óviðráðanleg. .Hljótt og
smám saman færði hann sig nær,
kraup niður og reyndi að koma
hendinni í vasa honum, en um leið
og hann kom við hann, hreyfði
Datway höfuðið. Talbot kipti að
sér hendinni, en hélt henni þó á
lofti, og þar sem maðurinn vaknaði
ekki, byrjaði hann á nýjan leik og
fór að athuga vasann.
Hann sá röndina á vasabókinni
og það jók á ákafa hans. Með
spentum taugum og skjálfandi fingr-
um hélt hann vasanum lipurlega
opnum og tók í bókarröndina, og
var farinn að draga hana hægt og
gætilega upp úr vasanum, er Datway
rumskaðist, geispaði og opnaði
blóðhlaupin augun.
Fyrst í stað gat hann ekki greint
til fullnustu veru þá, er kraup fyrir
framan hann. En það rofaði til og
Datway sá hver það var, sá hvíta
höndina í vasa sínum og datt ósjálf-
rátt í hug, hvað þetta ætti að þýða.
Hann spratt á fætur og hrutu um
leið blótsyrði af vörum honum, og
réðist á Talbot áður en honutn gafst
tóm til og kom honum undir.
»Þjófurinn yðar!« æpti Datway
og hvæsti út úr sér blótsyröum.
»Þér ætluðuð að stela skjöiunum,
Þér læðist að manni, þegar maður
er að fá sér hvíld, fá sér blund, og
rænið mann. Eg skal jafna um yður.«