Vísir - 12.11.1915, Blaðsíða 3

V 4 6 i H
s
JDveWwS SanUas sUtotv o§ iampaoítv S\m\ \3Ö
&5"' '
T
i'i
£oftkáp\xr
Vandað og ódýrt úrvai!
Sturla Jönssono
Vetrarfrakkar!
Stórt úrval - afar ódýrt!
Sturla Jónsson.
ogmenn
Oddur Gfslason
yfirréttarmálaflutnlngsmaður,
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5.
Simi 26.
ETRÁRKAPPR
fyrir telpur, u^iomxvav.
Stórt úrvaL
Sturla Jónsson.
SeadÆ ttnutvleaa.
margir litir.
Bogi B yniólfsson
yfirrjeítarmálaflutningsmaður. .....
Skrifstofa Aðalstræti ð (uppi)
Skrifstofu tími frá kl.12-1 og 4-6 e. It. Sparið þið landinu aura og
Talsími 250» kaupið
iturla Sónsson.
Pétur Magnusson
yfirdómslögmaður,
Orundarstíg 4. Sími 533.
Heima kl 5—6.
PRBNTSMIÐJA GUNNARS SIGURÐSSONAR.
Times-
vindilinn
í tóbaks- & sælgætisbúðinni
á LAUGAVEGI 19.
Sími 347.
Trúlofað fólk
hvort heldur er
opinberiega eða leynilnga,
á fyrst og fremst
erindi í
£atvdsV\önvutva.
Urskurður hjartans
Eftir
Charles Garvice.
Frh.
»Já«, hélt Selby áfram, »mann,
sem var veiklaður af ofdrykkju og
slarki. Eg hefi áreiðanlega rétt til
að krefjast sýknunar. Hverjar eru
ástæðurnar? Engar — alls engar.
Orðasenna milli skógavarðar og
manns, sem grunaður er um, að
vera veiðiþjófur. Það er þá best
að sanna það. Þessi ungi maður
heföi getað lagt hann að velli með
einu höggi. Hvers vegna átti hann
að nota hnit? Lýsir það m a n n i
— Englendingi og það hraustum
manni, munið þið nú — að fremja
heigulslegt og óþarft — ó þ a r f t
— morð?«
Samsinnandi fagnaðarkliður heyrð
ist um salinn. En hann var þagg-
iiiður. Tveir eða þn> af dóm-
urunuin fóru að tala saman í hálf-
um hljóðum.
Vér álítum, að það sé nægileg
ástæða til þess, að senda hann aftur
í fangelsið, að minsta kosti«, sagði
einn þeirra.
Jarlinn virtist vakna af draumi.
»Fanginn er sendur af mér í fang-
elsið«, mælti hann. »Hefir hahn
ekkert fram að færa?<=
Hann horfði á Ratph. Hatin mælti
í skilmerkilegum en lágum róm:
»Eg er saklaus, lávarður. Við
rifumst —*
Selby stökk á fætur eins og til
að taka fram í, en lét aftur fallast
niður og ypti öxlum.
»En eg gekk á burt. Eg vildi
ná í lestina. Eg var að fara alfar-
inn frá Lynne Court. Eg misti hníf-
inn niður er eg var að skera band-
ið, sem eg bar baggann minn í.«
AUir stóðu á öndinni. En alt í
einu, í miðri ræðu fangaris, stóð
jarlinn á fætirr fölur sem liðið lík.
Hann rétti út hendurnar til fangans,
sem hafði hætt að tala, er hann sá
jarlinn standa á fætur og sá hvern-
ig hann var útlits.
»Hver — eruð hér?« mælti hann
loksins hásum og hljómlausum
lómi.
Áhorfendurnir stóðu á öndinni og
horfðu hver á annan. Talbot stóð
á fætur og ávarpaði jarlinn, en
hann bandaði við honum með
hendinni.
»Ra!ph Farrington«, mælti Ralph
!ágt og undrandi.
jarlinn strauk hendinni yfir enni
sér og féll aftur á bak.
»Fanginn er sendur aftur til
fangelsisins«, mælti einn af hinum
dótnurunum. »Ryöjið dómsalinn.
Lynborough lávarður er veikur.«
Meðan Ralph var fluttur burt og
verið var að ryðja salinn, beygði
Talbot sig yfir jarlinn. Höfuó hans
lá niðri á bringu honum. Með-
dómendur hans söfnuðust um hann
og lýsti sér bæði samúð og ótti í
svip þeirra.
»Hann hefði ekki átt að vera hér
— hann er orðinn svo gamall og
heilsuveill.«
En jarlinn heyrði til þeirra. Hann
stóð á fætur, benti Saintsbury að
koma. Hann stóð þar ekki langt frá.
»Hefi — hefi eg gelið mér til
tun sann'eikann?« snnrði hann á-
kveðinn. Hann átti erfitt með and-
ardráttinn. »Segið þér mér það.
Verið óhræddur. Sannleikann —
allan sannleikann! Eg vil það núna
— undir eins — hérna! Þér segist
hafa séð soti minn. Er — er —
það — h a n n ?«
Saintsbury gekk ti! hans og lagði
hendina á handlegg gamla manns-
ins. »Ekki hérna, Lyriborough«,
mælti hann þýðlega en með ákefð.
»Komið þér heim —«
»Jú, hérna — h é r n a!
Það var auðséð á Saintsbury, að
honum þótti fyrir að láta undan.
Hann rétti jarlinum myndina, Um
leiö og hann geröi það, gekk Whet-
stone til þeirra. Hann hafði staðið
á meðal nokkurra manna, er eftir
höfðu orðið í salnum. Honum var
mikið niðri fyrir. Hann skalf eins
og hrísla í vindi. Hann nam staðar
og horfði á jarlinn.
Jarlinn néri augun. Svo horfði
hann á myndina. Það barst óp frá
vörum hans:
»Það er Janet.«