Vísir - 05.12.1915, Blaðsíða 3

V I S 1 R
JDvek&vS Satútas sUyoyi o$ &ampav\t\ §\x&\ \%§
þeirra, er ekki fullnægjandi eins og
nú er komið, því það er búið að
grafa. Þegar kisturnar fundust hefði
getað komið til tals að láta hætta
að grafa, en því var haldið áfram
og kirkjugarðsleifarnar voru teknar
upp og grafnar annarstaðar í garð-
inum. Þegar búið er að gera
þetta, geta tilfinningarnar ekki leng-
ur verið nein ástæða, því að nú
þegar leyfarnar hafa verið fluttar
burtu, þá er þessi hluti kirkjugarðs-
ins ekki lengur kirkjugarður. Um
réttarspursinálið er það að segja^
að eg gæti ímyndað mér að kom-
in væri hefð á þessa lóð sem eign.
Til þess þyrfti lóðin að hafa verið
sem fullkomineign seldfyrir 20árum
og svo mann frani af manni. Að
minsta kosti er ekki hægt að »slá
því föstu« að hefð sé ekki komin
á, og þá getur bæjarstjórnin ekkert
gert. Með tilliti lii þess, hve réttur-
inn er vafasamur verð eg að álíta
tilboð lyfsalans, um að láta þing-
lýsa kvöð á hinum hluta lóðarinn-
ar mjög aðgengilegan. Með því
fær bæjarstjórnin tækifæri til þess
að friða þann hluta garðsins, sem
ekki hefir verið hieyft við, en það
sem nú er verið að byggja á er
engin ástæða til að friða héðan af,
því það er ekki lengur kirkjugarður*
BenediktSveinsson taidi
þarflaust fyrir lyfsalann að byggja
þarna, hann ætti lóð norðan við
lyfjabúðina sem hann gæti bygt á.
Bærinn hefði atdrei látið þessa lóð
af hendi sem byggingarlóð og hún
hefði aldrei verið notuð til annars
en þess sem leyft hefði verið. Hefð
gæti því ekki verið komin á að
hana mætti nota til annars. Sönn-
unarskyldan hvíli á lyfsalanum,
hann verði að sanna að hann hafi
meiri rétt; engin hætta á því að
bærinn tapaði málinu. Þessi garður
er sennilega elsti kirkjugarður á
landinu og ætti því að hafa sérstaka
helgi á sér, að minsta kosti í þeirra
augum sem ekki vilja leyfa bygg-
ingu á Arnarhóli af því að þeir
halda að hann sé einhver sérlegur
sögustaður, sem hann ekki er.
^ Vátryggingar.
Vátryggið tafalaust gegn eldi,
vörur og húsmuni hjá The Brit
ish Dominion General Insur
ance Co. Ltd.
Aðalumboðsm. G. Gíslason
Sæ- og stríðsvátrygging.
Det kgl. oktr. Söassurance Komp*
M'ðstræti 6, Tals. 254.
1
fe li ReinlL Anderson Bankastræti 9. Falleg* og ódýr fataeíni,
Komið og skoðið og pantið Jólafötin.
[8 Þið fáíð hvergi faSiegti né ódýrari en í Bankasiræti 9.
I
A. V. TULINIUS.
Aðalumboðsmaður fyrir Island. i
Det kgh octr. j
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vörur
alskonar o. fl.
Skrifst.tími 8-12 og 2-8 Austurstr. 1.
N. B. Nielsen.
U
. i
Oddur Gíslason
yfirréttarmálaflutnlngsmaður,
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5.
Simi 26.
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aðalstræti 6 (uppi.)
Skrifstofu tími frá kl.12-1 og 4-6 e. h.
Talsfmi 250.
Odfengur'

Drekkið
CARLSBERG
PILSNER
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fást alstaðar
Aðaíumboð fyrir ísland:
Náthan & Olsen
Betra öl
ot\5 ex
í Litlu búðina0
■»
Urskurður hjartans
Eftir
Charles Garvlce.
Frh.
»Fyrrl spurningunni get eg ekki
svarað til hlýtar, þó að eg geti
komið fram með viðunandi tilgátu,
en hinni get eg svarað. Lítið á
þetta! Hann dró eldspýtnahylki úr
silfri upp úr vasa sínum. »Eins og
ykkur rekur ef til vill minni til, þá
fanst þetta á líkinu. Þó gáfu menn
engan gaum að því. En það er
enginn vafi á því, að á því er
skjaldarmerki Denby-ættarinnar, en
auðvitað gæti verið, að maðurinn
hefði fundið það.«
»Já, já«, mælti hún með ákefð.
»Já, en á hinn bóginn gæti ver-
ið, að Talbot hefði gefið honum
það. Að minsta kosti segir Groser,
er eg sýndi það nýlega, að hann
hefði tekið eftir þvf hjá Datway,
daginn sem morðið var framiö.
Hann segir og, að hann hafi ekki
séð það fyr í vörslum hans. Og
hann hlyti að hafa veitt því fyr
eftirtekl ef hann hefði haft það með
höndum áður. Nú, þar er sam-
band það, sem verið hefir á milli
þeirra. Þetta er að vísu lítill hlekk-
ur, en eg held að .hann reynist
nægilega haldgóður til þess, að ráða
fram úr hinu.«
»Hvernig?« spurði Saintsbury.
»Með aðstoð Denbys«, svaraði
Selby. »Eg ætla að spyrja hann
nokkurra spurninga. Það er hægt
að spyrja á marga vegu, en eg
þekki eina leið — sem er algeng
meðal lögfræðinga — þar sem sá,
sem spurður er er gintur til að
svara meiru en hann er spurður
um. Eg ætla t. d. að spyrja Talbot
hvort hann vilji leyfa mér að reykja
og bið hann um eldspýtur. Ann-
aðhvort hefir hann þá ekki eld-
spýtur eða hann fær mér alveg nýtt
eldspýtnahylki. Eg ætla að dást að
því, minnast á hvað það sé nýlegt.
Þá ntun hann gefa mér þá skýr-
ingu, að hanu hafi keypt það í stað
annars, er hann hafi glatað — hann
mun segja tyrir löngu. Þá« —
hann ypti nú öxlum — »jæja, eg
skal ráða fram úr því, ungfrú Ve-
ronika. Eg er á leiðinni til Court
til að hitta Talbot. Þér minnist
ekki á neitt við Ralph — bið af-
sökunar -- Denby Iávarð.«
Hann lét aka sér til Lynne Court
og spuröi eftir Talbot Denby.
»Hann fór með lestinni kl. hálf
fimm. Hann fékk skeyti um að
koma sem fyrst til borgarinnar í
mikilvægum erindum«, mælti kjall-
aranteistarinn.
»Skyldi hann hafa fengið slæmar
fréttir?* mælti Selby.
Kjallarameislarinn hristi höfuðið.
»Eg veit ekki, en eg er hræddur
unt, að eitthvað hafi verið að«,
mælti hann alvörugefinn. »Eg heyrði,
að hans hágöfgi, jarlinn, og Tal-
bot töluðust við, voru að rífast,
ittni í lestrarsalnum.«
Selby ók aftur til Halsery og
náði í Grey. Þeir héldu svo til
stöðvarinnar, Stöðvarþjónninn sagði
þeim, aö Talbot og Gibbon hefðu
komið til stöðvarinnar og að þeir
hefðu farið nteð lestinni kl. hálf
fitnm. Kaunar hafði hann ekki séð
þá fara inn í vagnana, en Gibbon
hefði keypt farseðiana. Það hefðu
þeir vafalaust ekki gert ef þeir
hefðu ekki ætlað sér að nota þá.
Seiby tók Grey afsíðis. »Sendu
skeyli til Scotland Yard og biddu
þá að gefa Talbot auga«, mælti
hann.
Grey brá. »Þú grunar hann þó
ekki —« hrópaði hann upp. En að
lokum fékk Selby því til vegar
komið, að skeytið var sent. Svo
snéri hann tii Halsery, lokaði sig
inni í herbergi sínu og fór að rekja
málið fyrir sér liö fyrir lið. Skyndi-
lega var barið að dyruni. En þar
sem hann hugði, að það væri
þjónninn með miðdegisverð handa
sér kallaði liann;
»Eg ætia ekki að borða mið-
degisverð. Þér tnegið fara!«
En dyrnar opnuðust og Grey
gekk ínn. Hanu var litverpur og
viríisl í æstu skapi. Hann kom varla
upp einu orði, svo móður var
hann,
»Það — það hefir slys borið að
höndum!« stamaði hann.