Vísir - 23.12.1915, Blaðsíða 3

v rsji r
t‘}ú$Jenga sUtow 03 feampav\n S\m\ V90
Námsskeið
í bifvélafræði við Stýrimanna-
skólann
byrjar 4. janúar. — Þeir sem ætla sér á skólann gefi sig |
fram við
JESSEN
Vélskólastjóra.
Ekkert stríð
kostar það, að fá
mikinn og góðan jólamat,
ef þér að eins snúið yður í tæka tíð til
Matardeildarinnar í Hafnarstræti
Sími 211. SlaAtt\$éta$ SvÆurtands. Sími 211.
Jóla-gluggarnir
sýna Jólaverðið hjá
Guðmundi Egilssyni,
Laugavegi 42
Skoðið gluggana eftir 10 í kveld!
Prentsmiðja P. P. Cleme ntz..
ódýr og góðu'r j ó 1 a m a t u r, fæst hjá
StátttY$éta$\ SttBttvawd^.
Chairman og Vice Chair
Cigárettur
eru bestar. *W|
REYNI_Ð Þ Æ R
Pœr fást í öllum betri verslunum og í heildsölu hjá
T. Bjarnason,
Umboðsverslun Templarasundi 3
Sími 513
Jólavindlana bestu
t. d. Cobden, Maravilla, E1 Arté, Brigde
og margar aðrar tegundir œttu allir að kaupa hjá
Jes Zimsen.
Trygð Og slægð.
Eftir
8
Guy Bootby.
Frh.
— Hvernig á eg nú að komast
heim? spurði stúlkan. Eg er hrædd
um, að mér verði ómögulegt að
ganga svona langt. Og hingað upp,
kemst enginn hestur, svo ekki er
til neins að senda eftir honum.
Browne hugsaði sig um stundar-
korn. Miliónaeigendur eru vanir að
fmynda sér, að þeim sé ekkert
ómögulegt, ef þeir einungis hafi
ávísanabók í vasanum og svo lind-
arpenna, til þess að fylla hana út.
En nú varð hann að játa, að þessi
skoðun var röng. Ein leið var fær
og bæði vissu hvaða leið það var.
En Browne blóðroðnaði þegar hann
hugsaði um hana.
— Ef eg mætti bera yður niður
á aðalveginn, þá gæti eg auðveld-
lega fengið léttivagn til þess að
koma yður heim, stamaði hann.
— Haldið þér, að þér g e t i ð
borið mig? sagði hún með alvöru-
svip, sem að rninsta kosti var að
hálfu Ieyti uppgerð. Eg er nokkuð
þung.
Það verður að geta þess hér, að
Browne hafði á slæpingsárum sín-
um unnið mörg verðlaun ílyfting-
um, en af hæversku vildi hann
ekki minnast á það.
— Ef þér viljið treysta mér, þá
held eg að eg geti gert það, sagði
hann. Svo hóf hann stúlkuna upp
í fangiö án þess að bíða eftir svari.
Hann bar hana í áttina til þorps-
ins. Það var enginn tími til að tala
saman, svo að þau þögðu bæði
mest alla leiðina. Þegar þau að
Iokum komu niður á veginn —
þennan undra veg, sem er einna
furðulegastur af öllu því, sem Me-
rok hefir að sýna — þá setti Browne
stúlkuna niður á þúfu og kallaði
á dreng, sem hann sá þar skamt
frá og sendi hann heim að gisti-
húsinu til þess að biðja um hjálp.
Þegar drengurinn var farinn, þá
snéri Browne sér að stúlkunni.
Hún var náföl af sársauka, sem
hún hafði orðið að þola á meðan
stóð á þessu stutta ferðalagi. En
hún reyndi alt hvað hún gat, að
láta sem minst á því bera.
— Eg get aldrei nógsamlega
þakkað yður alt, sem þér hafið
fyrir mig gert, sagði hún, og það
Ieið skuggi yfir andlit hennar þegar
hún mintist þess hve hætt hún
hafði verið komin.
— Eg er mjög þakklátur fyrir,
að eg skyldi at tilviljun vera þarna
staddur, svaraöi hann með alvöru-
svip. Ef eg má gefa yður heiiræði,
þá vil eg ráðleggja yður að fara
mjög gætilega ef þér framvegis
ferðist um fjöllin hér, Ieiðsögu-
mannslaust, um þetfa leyti árs.
Þokan er fljót að koma og göt-
urnar eru ávalt hættulegar.
— Þér getið verið viss um það,
að eg skal fara gætilegar framvegis,
svaraði hún auðmjúk. En nú skul-
uð þér ekki vera að bíða lengur,
eg hefi þegar tafið yður alt of
lengi; Eg er alveg örugg hér.
— Þér tefjið mig ekkert, sagði
hann. Eg hefi ekkert að gera. Og
þar að auki get eg ekki hugsað til
þess að skilja við yður fyr en eg
hefi séð yður komna á leið heim
að gistihúsinu. Hafið þér verið
lengi í Merok?
— Tæpa viku, svaraði stúlkan.
Við komum hingað frá Hellesylt.
Browne fór að hugsa um, hver
þessi »við« væru. Var stúlkan gift?
Hann reyndi að sjá hvort hún
hefði hring á hendinni, en höndin
var falin í kjólfellingunum.
Fimm mínútum síðar komu
þangað hestvagn og ökumaður.
Rétt á eftir kom þangað einnig
eldri kvenmaður, lafmóð af göng-
unni. Undir eins og hún sá stúlk-
una, valt út úr henni straumur af
orðum.
— Rússi, sagði Browne við sjálf-
an sig. Eg fann, að það var út-
lendingshreimur í röddinni, en uú
skil eg.
Browne var hálf ufan við sig af
því, að hann var þarna viðstaddur
á meðan frúin lét dæluna ganga,
því að fionum fanst] þetta vera
hálfgerð skammaræða, þótt hann
skildi ekkert einasta orð.