Vísir - 04.01.1916, Blaðsíða 3

V í,fS I R
__________3
JDveWl ^wjjewaa sUtoti oo liampavtn S'«i\ \90
PRJÓNATUSKUR
kaupir hæsta verði gegn
peningum út í hönd,
Kristián Jónsson,
Sími 286.
Frakkastíg 7.
"OeWavsJöl
S^óvt úroat, Jt^omvÓ.
STURLA JÓNSSON.
Unglings piltur Jlox
& e
getur fengið atvinnu við keyrslu
vetrarlangt.
Björn Jónsson.
Frakkastíg 14.
í&est aB
aw:$&sa % ^vsv.
er ómissandi
öllum sem vilja
góðan vindi!
J*si aSe\ws\]í\^\ó$w
'JK.vfeÆ wvvat.
Sturla fónsson.
Oddur Gíslason
yfirréttarmálaflutnlngsmaBur, i
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5.
Sími 21 i
Bogi Brynjólfsson
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Skrifstofa Aöalstræti 6 (uppi.)
Skrifstofutími frákl. 12-1 og 4-6 e. h.
Talsími 250.
Péiur Magnússon
yfírdómslögmaöur,
Grundarstíg 4. Sími 533
Heima kl. 5—6.
Sowóvð aw$t^s\w$w
lvmawte$a«
Vátryggingar.
V átryggið tafalaust gegn eldi
vörur og húsmuni hjá The Brit-
ish Dominion General Insu
ance Co. Ltd.
Aðalu mboðsm. G. Gísason
Sæ- og sfríðsvátrygglng
Det kgl. oktr. Söassurance Komp.
Miðstræti 6. Tals. 254.
A. V. TULINIUS.
AðsIrmbcÖEniaður lyrir fsland
Clgarettur
mest úrval í
Lanðstjörnunni
Prentsmiðja Þ. Þ. ClementzJ
Trygð og slægð.
Eftir
Guy Booihby.
17 ----
Frh.
Þú tekur ekki nægilegt tillit til
annara. Þig vantar uppeldi. Eg ætla
að reyna að ala þig upp þegar eg
kemst til þess. Nú ætla eg að
skilja við þig og lofa þér að fá
tíma til að hugsa um það, sem eg
hefi sagt. Eg man eftir dálitlu, sem
eg þarf að gera, og nú ætla eg
að ná mér í vagn og skilja við þig.
— Mig rninnir, að þú segðir áð-
an að þér findist þetta ekki vera
veður til að aka í vagni. Mig
minnir, að þú segðist ekkert hafa
að gera og ætlaðir að fá mig til
að hafa ofan af fyrir þér. John
Grantham Browne, á eg að segja
þér nokkuð. Þú ættir að ná þér í
vagn og láta aka þér á vtfirringa-
hæli.
— Ónei, drengur minn, sagði
Browne hlægjandi um leið og hann
stökk upp í vagn, sem ók fram hjá.
Eg hefi alt annað að gera, og
miklu betra en það. Svo hvíslaði
hann að ökumanninum: Ak þú
mér að húsinu nr. 43 við German
Park-veginn og flýttu þér eins og
þú gelur.
— Bíddu við, sagði Foote, og
veifaði til hans regnhlífinni til þess
að láta hann taka eftir, hvað eig-
um við að ákveða um morgun-
daginn? Með hvaða lest eigum við
að fara og hefirðu sent símskeyti
til skipstjórans um, að hafa skút-
una tilbúna?
— Það er enginn morgundagur
til, sagði Browne,. engar járnbraut-
ir, engir skipstjórar og að öllum
líkindum engin skúta. Eg hefi
gleymt bæði því og öllu öðru.
Við skulum flýta okkur af staö,
ökumaður. Vertu blessaður, Jimniy.
Vagninn hvarf í þokuna. Jimmy
stóð einn eftir steinhissa á götunni
og horfði á eftir þeim.
— Það er ekki nema tvent til,
annaðhvort er Browne vinur minn
orðinn brjálaður, eða þá að hann
er meira en lítið ástfanginn, sagði
Jimmy þegar hann sá vagninn
hverfa í þokuna. Eg veit ekki hvort
er frúlegra. Hann kom mér öllum
úr lagi. Eg held eg verði að fara
hér inn og vita, hvort eg hressist
ekki við að fá mér eitt glas af
sherry. Hvað eg gat verið vitlaus,
að láta mér ekki detta í hug að
gæta að því, hver hafði málað
þessa mynd. En þetta er þó líkt
mér. Mér dettur aldrei neitt í hug
fyr en alt er orðið um seinan.
Þegar hann hafði drukkið sher-
ryið, þá kveykti hann sér í vind-
lingi og lagði svo af stað heim til
sín í Jermynstræti. Þegar hann
gekk eftir gölunni hristi hann höf-
uðið og sagði: Mér leiðist. Eg var
áðan að tala um vitfirringahæli.
Eg hefði átl að nefna stað, sem er
miklu verri en nokkurt vitfirringa-
hæli — t. d. St. George’s Hanover
Square. En eitt er áreiðanlegt ef
taka má mark á nokkru, að Algier
fær ekki þá ánægiu, að líta framan
í mig fyrst um sinn.
4. kapituli.
Meðan Foote var í þessum hug-
leiðingum ók Browne í mesta of-
boði vestur borgina. Hann fór
fram hjá Apsley House og skemti-
garðinum. Síðan lagði hann leið
sína eftir Kensington Gore og svo
High Street. Þegar vagninn beygði
inn í Melburygötuna var hann sem
allra ánægðastur. Hann var ekki
einungis ánægður með sjálfan sig
heldur með allan heiminn.
En þegar þeir voru farnir fram
hjá vagnastöðinni og beygðu inn í
götuna, þangað sem hann ætlaði,
þá var úti með ánægjuna, Hann
varð alt í einu meir eins og skóla-
stelpa. Alt í einu nam vagninn
staðar og ökumaðurinn sagöi:
-r- Þokan er svo svörl hér, herra
minn, að það er varla að eg geti
greint að húsin, hvað þá heldur
að eg sjái númerin. Nútner 43
hlýtur annaðhvort að vera hér eða
við hinn endann. Ef þér viljið, þá
skal eg skreppa og gæta að því.