Vísir - 15.01.1916, Blaðsíða 2

VfSlR
VISIR
A f g r e í ð s 1 a blaðsins á Hótel
Island er opin frá kl. 8—8 á hverj-
um degi,
Inngangur frá Vallarstræti.
Skrifstofa á sama stað, inng. frá
Aðalstr. — Ritstjórinn til viðtals frá
kl. 1—3.
Sími 400.— P. O. Box 367.
Aiie fiesant talar.
Mjög eru rómuð hin miklu
og góðu áhrif rœðusnillingsins
nafntogaða, Annie Besant, á til-
heyrendur sína.
Ber flestum saman um það,
sem eg hefi séð minnast á hana
og ræður hennar, að þær stund-
ir sem þeir hlustuðu á hana,
vildu þeir einna síst missa úr
iffi sfnu.
Virðist svo sem margir þeirra
er sjá hana og heyra, líti á hana
sem hreinleikann, orkuna og elsk-
una, klædda í persónu.
Þeim ber saman um, að fáum
takist að hlúa að öllu þvf hrein-
asta og besta í sál hvers eins,
jafnvel og henni.
Og margir kristnir menn segja
að hún efli Krists-trú þeirra,
betur en nokkur annar.
Ber þeim ekki saman við klaus-
una í »Bók æskunnar*, þar sem
sagt er, að »Annie Besant hafi
orðið æstur mótstöðumaður kris-
indómsins*.
Nefni eg þessa klausu á nafn,
vegna þess, að þar er, mér vit-
anlega, í fyrsta sinni nefnt nafn
Annie Besant opinberlega á ís-
lensku.
Lít eg svo á, að sú ósanna
umsögn um hana, hafi nógu lengi
staðið óhrakin.
Sannleikurinn er, að Annie
Besant hefir a 1 d r e i verið mót-
stöðumaður kristindómsins.
Hún hefir alla æfi sína verið
hin fyrsta í því, að kosta kapps
um að lifa eftir fegurstu kennmg-
um Krists. Þessvegna þarf enginn
sem dáir Krist, að óttast að lesa
bækur hennar. Krists-lundin —
umburðarlyndið og kærleiksþelið,
til alls og allra, er aðaíeinkenni
lundarfars hennar og frœðslu.
í þetta sinn læt eg nægja að
færa í íslenskan búning umsðgn
um áhrif persónu hennar, eftir
merkan höfund, Aage Holsöe.
Hann hlustaði á hana í Queen’s
Hall í Lundúnum, 18. júní 1914.
Hélt hún þá hinn mikla fyrir-
lestur sinn, sem mikið hefir ver-
ið talað um. — »Hvers vegna
trúum vér á komu heimsfræðara«. \
— (Why we believe in the com- ;
ing of a World-Teacher). Væri
vel ef 1;sá fyrirlestur kæmi á ís-
lensku áður en langt líður.
Aage Holsöe segir þá:
»Það er miðsumarkvöld. —
Lundúnaborg baðar sig í skraut-
legu Ijóshafi. Strœtin eru full
af veisluklæddu, kátu fólki, sem
gmeygir sér hvað fram hjá öðru, 7
milli ótal mótorvagna, sem þjóta
þvert og endilangt í allar áttir.
Hópur manna leggur leið sína
upp Regens Street, burt frá
hlægjandi og háværum mann-
grúanum. Þeir eru einnig klædd-
ir hátíðafötum. En þeir tala lágt
— ef þeir tala — og andlit þeirra
eru alvarleg. Eg á samleið með
þeim.
Fyrir utan dyrnar á Queen’s
Hall, treðst hver um annan þver-
an. —
Þar er jarlinn og iðnaðarmað-
urinn, indverskir stúdentar og
fátækar konur og ferðamenn frá
Asíu, Evrópu og Ameríku.
Fólk af öllum stéttum, ferða-
menn frá öllum heimshlutum,
safnast saman og fylla hinn mikla
sal. — Frú Annie Besant ætlar
að tala um væntanlega komu
heimsfræðara.
Allar stúkur og sæti hins veg-
lega bogamyndaða sals, eru troð-
fyltar eftirvæntingarfullum áheyr-
endum. Rafmagnsljósið er hul-
ið rauðum Ijóshlífum. Frá svöl-
unum fyrir ofan rœðustólinn
ómar hægur hljóðfœrasláttur. —
Leikið er á orgel og fiðlu. Eg
þekki ekki lagið sem leikið er.
Tónar þess eru mér ókunnir.
Það er ekki vanalegur kirkjusöng-
ur, en dásamlega áhrifamikill og
blíður.
Mér virðist eins og þessir
svífandi tónar dragi hulu frá sál-
arsjón minni. Opni mér nýan
sannan heim, takmarkalausan,
dýrðlegan. —-----------Allir eru
staðnir á fætur. Inn um dyrnar
til vinstri handar, kemur kona.
Hún er skrýdd hvítum hjúpi,
sem liggur í djúpum fellingum,
mjallhvít fyrir hærum.
Koma hennar hefir fádæma
áhrif á hinn mikla mannsöfnuð.
Það er eins og hún béri eitt-
hvað með sér, sem gagr.tekur
menn, eitthvað sem þeir geta
ekki lýst, og sem þeir ekki vita
hvað er, en sem þeir finna þó
að er, í raun og veru, og krefst
takmarkalausrar virðingar. Áheyr-
endurnir heilsa henni um stund,
með þessari hljóðlausu lotningu.
Hún nemur staðar á leiðinni
til rceðustólsins, og beygir höf-
uðið í kveðjuskyni.
Samstundis endurómar salur-
inn af löngu fagnandi lófaklappi
og aðdáunarópum.
Nú stendur hún í ræðustóln-
um. Dálítil stund líður áður en
hún byrjar mál sitt. Þögn er um
’ allan salinn, eins og við dánar-
beð.
Augu hinna mörgu þúsunda
hvíla á hvítklæddu konunni. —
Yndisleg ástúð, sem orð fá ei
lýst, Ijómar frá augum hennar,
' frá andliti hennar og höfði, frá
henni allri. Það er eins og Ijós-
geislar streymi frá henni, Ijós-
geislar, sem menn sjá ekki með
vanalegri sjón, en sem menn
finna að eru raunverulegir.
Annie Bansant talar —«.
Svo farast Aage Holsöe orð
um áhrif persónu Annie Besant.
Einnig minnist hann á mál-
snild hennar, þá málsnild, sem
komið hefir Bernhard Shaw ný-
lega til þess að kalla hana »hinn
mesta ræðusnilling Englands,
Evrópu og máske alls heimsins*.
(The greatest orator in England,
in Europa, perhaps in the world«).
Má vera að sumum detti í
hug, að Aage Holsöe geri nokk-
uð mikið úr Ijóma þeim er stafi
frá Annie Biesant persónulega.
Það geta þeir einir dæmt um,
sem hafa séð hana augliti til
auglitis, hinir ekki.
En ótrúlegt er það ekki, að
bjart sé um hana, því mikla birtu
bera bækur hennar með sér, til
þeirra sem lesa þær og skilja.
Það veit undirrituð af eigin
reynslu.
Maria Jóhanns.
Kinnhesturinn.
Smásaga
frá stjórnarbyltingunni.
Frh. -----
Qreifinn de la Borderie sagði
þessi orö í svo mikilli örvænttngu,
að póstafgreiðslumaðurinu horfði
hðggdofa á hann. Maöurinn íslitna
þjónsbúningnum, var hann hinn ó-
vægni húsbóndi á Charmilly, greif-
inn sem menn alment óttuðust og
hötuðu?
Greifafrúin stóð grafkyr við hlið
hans og var hin tígulegasta þrátt
fyrir duiarklæðin.
»Því miður«, sagði Arrault stam-
andi. »Eg hef ekki ráð yfir nein-
um ökumanni. Það veit guð, að
eg ann velgerðarmanni mínum af
heiium huga, en eg á ómögulegt
meg að aka fyrir yöur, Um miö-
nætti koma hingað hermenn — eða
ræningjar öllu heldur— frá París, en
ekki veit og í hvaða erindnm þeir
eru. Að eins einn ökumanna minna
er enn úti. Vonaiidi kemur hann
bráðlega. En eg get ekki neytt
hann til að fara aftur út, ef hann
vill ekki gera það af fúsu. geði«.
»Við höfum fé«, sagði greifinn,
Rétt í þvf heyrðu þau til póstlúð-
ursins úti á veginum.
»Nú er hann kominn«, sagði
pó8tafgreiðslumaðurinn. Hann fór til
dyra. Vagninum var ekið inn í
garðinn.
»Hæ, vinur minn! Leystu ekki
frá. Komdu hingað inn fyrst!«
ökumaður hlýddi og gekk til
stofu. Hann kom ekki þegar auga
á hreyfingarlausu þyrpinguna í einu
horni herbergisins.
»Jacques«, sagði Arrault, »það
eru hérna tveir ferðamenn, sem
þurfa að hafa hraðan á. Þú verð-
ur nú aö flytja þau, þó að áliðið
sé orðið. Þú skalt fá vikulaun fyr-
ir það, ef þú nærð til næstu póst-
stöðvar fyrir ruiðnætti.
T I L M I N N I S;
Baðhúsið opið v, d. 8-8, ld.kv. til 11
Borgarstskrifit. í brunastðð opín v. d
11-3
Bæjarfóg.skrifst. Hverfisg. op, v. d. 10-2
og 4-7 '
Bæjargjaldk. Laufásv. kl. 12-3 og 5-7 v.d
Islandsbanki opinn 10-4.
K. F. U. M. Alm. samk. sunnd. 81/, siðd
Landakotsspít. Sjúkravitj.tími kl, 11-1.
Landsbankinn 10-3. Bankastjórn til við-
tals 10-12
Landsbókasafn 12-3 og 5-8. Utlári 1-3
Landssíminn opinn v. d, daglangt (8-9)
Helga daga 10-12 og4-7
Náttúrugripasafnið opið U/,-21/, síðd.
Pósthúsið opið v. d. 9-7. sunnd. 9-1
Samábyrgðin 12-2 og 4-6.
Stjórnarráðsskrifstofurnar opn. 10-4 v. d.
Vifilsstaðahælið. Hcimsóknartími 12-1
Þjóðmenjasafnið opið sd. þd. fmd. 12-2
Ókeypis lækning háskólans
Kirkjustræti 12:
Alm. lækningar á þriðjud. og föstud.
kl. 12-1.
Eyma-, nef- og hálslækningar á föstud.
kl. 2—3.
Tannlækningar á þriðjud. kl. 2—3.
Augnlækningar í Lækjargötu 2 á mið-
vikud. kl. 2—3.
Þaö lyftist heldur brúnin á öku-
manninum, er hann heyrði tilboðið.
»Við verðum komin þangað kl.
11, við getum lagt af stað að tveim
mínútum liðnuni . . . .«
Greifinn og greifafrúin höfðu
fært sig nær honum í eftirvæntingu
eftir að heyra svarið. Hann þekti
þau, skildi hvernig í öllu lá, hop-
aði á hæl, krefti hnefann og sagði
hörkulega:
• Herra Arrault, það er of fram-
orðið. Óveður í aðsigi. Eg ek
ekki, hvað sem í boði er. Nú fer
eg og geng til hvílu, góða nótt!«
»Hvað þá?...........« hrópaði
póslafgreiöslumaðurinn höggdofa.
»Með öörum orðum, eg vil ekki
hjálpa greifanum de la Borderie til
að flýja! — Enn síður vegna þess
sem okkur hefir fariö í milli og
ekki hefir verið bætt fyrir*.
Framh.
Skrítla.
—o—
Eftirfarandi skrítla er sögð í ensku
blaði um viðureignina á Gallipoli-
skaga:
Bretar höfðu handtekið tyrknesk-
an hermann og spurðu hann spjör
unum úr. Meðal annars sagði hann
þ«im að hann hefði verið laun-
skytta. Kvaðst hann auk málans fá
verðlaun eftir þvf hve marga óvini
hann legði að velli. Tiltók hann
hvað hann fengi fyrir að skjóta ó-
breyttan liðsmann og gat hann þess
að hann fengi tvöfalt hærri verð-
laun fyrir að hitta undirforingja
og þrefalt hærra fyrir sveitar-
höfðingja o. s. frv. Var hann þá
spurður hvað þeir fengju fyrir að
skjóta mann úr herforingjaráðinu,
»Eru það mennirnir með rauða
borðann á húfunum?* spurðiTyrk-
inn. Og var því játað. »Við skjót-
um ekki á þá. »Það Iiggur dauða-
refsing viö, jatnvel bara aðsæraþá*.