Vísir - 24.02.1916, Blaðsíða 2

VÍSIR
VISIR
Afgreiðsla blaðsins á Hótel
Island er opin frá kl. 8—8 á hverj-
um degi,
Inngangur frá Vallarstræti.
Skrifstofa á sama stað, inng. frá
Aðalstr. — Ritstjórinn til viðtals frá
kl. 2-3.
Sími 400.— P. O. Box 367.
Ferð um Miðríkin.
Frh. -----
í Vínarborg.
Frá Munchen héldum viö til Vín-
arborgar. Engir sporbrautarvagnar
eöa önnur ftutningstæki voru hjá
járnbrautarstöðinni. Eitthvaö fimm
eöa sex vagnar höföu verið hjá
stöðinni þegar lestin kom, en far-
þegar, sem urðu á undan okkur,
náöu í þá. Loks komumst við upp
í eldgamlan fólksflutningsvagn, en
uröum þó að ganga nokkurn hluta
af Ieiðinni til gistihússins. Þar var
okkur sagt að skortur hefði verið
á vögnum í borginni frá því ófrið-
urinn hófst. Á friðartímum eru 4000
sjálfmælivagnar (taxicabs) í borg-
inni, en nú voru ekki eftir nema
100. Fargjald meö þeim er geysi-
hátt. Götuljósin eru mjög bág-
borin.
Við komum til Vínarborgar þeg-
ar herferðin til Serbíu stóð sem
hæst. Því ber ekki að neita að
menn gerðu sér góðar vonir um
hana. Blöðin geröu sér far um að
lýsa því hve mikill hagur væri að
því að siglingar byrjuöu aftur eftir
Doná og að samband næðist við
Tyrkland. Hver maður því nær
Kvennhetjan
frá Loos.
--- Frh.
foreldrar hennar þá svo hrædd,
að þau fóru til að leita að henni.
þau fundu loksins lík hennar
niðri í kjallaranum, hafði því
verið troðið ofan í tunnu og bar
það merki þess hvað miskunar-
laust henni hafði verið ofboðið.
Jafnvel herstjórnin þýska þóttist
gröm út úr þessu hriðjuverki,
þóttist hún ætla að rannsaka
málið, en auðvitað datt það nið-
ur aftur.
En skyldi ekki einhver vita
hver hefir framið þetta níðings-
verk ?
Um kveldið þegar við fórum
heim frá Lens klyfjuð pinklum og
pokum, var okkur skipað að
ganga í röðum og aldrei að nema
staðar, hvað sem á gengi, en
auðvitað drógu hermennirnir sig
í hlé þegar kúlnaregnið var mest.
Daginn eftir Lens-förina fékk
eg nýja útskýringu á velvild hr.
Braumanns. það var ekki e n-
sagði að nú mundi koma gnægð
af kornvörum og hermönnum (milj-
ónir Tyrkja) og ennfremur að leitað
mundi á Englendinga við Suez-
skurðinn. Það virtist svo sem ver-
ið væri að telja almenningi trú um
að ófriðurinn stæði ekki nema 2—3
mánuði úr þessu. England væri
nú lífið og sálin í styrjöldinni, og
ef hægt væri að hitta það í hjarta-
stað (Suezskurðirm), þá mundu Bret-
ar fúsir ti! friðar.
í Vínarborg sá eg kvenfólk vinna
allskonar erfiðisvinnu, og þær stýrðu
sporvögnum og sópuðu göturnar.
Yfirleitt virtist þó lífið í borginni
ganga sinn vanagang. Leikhúsin
voru troöfull, en auðvitað bar þar'
mest á kvenfólkinu. Fremur fáir
bera sorgarbúning. Þegar maður
er í Ieikhúsi verður það ekki séð á
áhorfendunum að ófriður standi
yfir.
Matur er dýr og Iítill. Snijör
kostar kr. 3.75 pundið, svínafeiti
kr. 6.75, gæsafeiti 5 20. Miðdegis-
verður handa tveimur meö einni
flösku af Rínarvíni kostaði 13 kr.
og þó fengum við svo lítið að við
urðum að tveirn klukkutímum liðn-
um að fá okkur fáein stykki af
smurðu brauði með laxi og svína-
kjöti í ofanálag fyrir kr. 3.75 og
tvo bolla af kaffi.
í Budapest.
Frá Vínarborg fórum víð eina
dagleið í bíl út í sveit. Það kost-
aði 250 kr. Á þeirrí Ieið sáum við
margar lestir fullar af nýliðum. —
Hingað og þangað sáum við her-
tekna menn rússneska, Vor þeir
göngu vegna auranna, að hann
gaf mér fararleyfið orðalaust.
Herlæknirinn kom inn til okkar
og spuröi:
„Eruð þér kenslukonan hér ?“
„Já, hvað viljið þér mér ?“
„Eg kem frá yfirliðsforingjan-,
um, þér þekkið hann ?“
„Já eg sá hann í fyrradag“.
„Honum leist vel á yður... “
Eg ypti öxlum, en læknirinn
lét það ekki á sig fá, en hélt
áfram : „ ... og hann vill að þér
kennið sér frönsku. þér eigið
að koma á hverjum degi og
borða með honum miðdegisverð;
það kemur hermaður til að sækja
yður og hann fylgir yður aftur
heim“. Eg þóttist ekki skilja
hvað hann sagði og endurtók
hann alt aftur, en bætti samt
við: „Eg skal segja yður, að
þér fáið gott að borða hjá ýfir-
liðsforingjanum“.
Eg svaraði lækninum dálítið
hæðnislega.
„Eg bið yður að afsaka mig
við yfirliðsforingjann. Ef hann
vill læra frönsku þá er honum
best að snúa sér til einhvers
annars. þó að eg sé kenslukona
látnir gera viö járnbrautirnar. í
Budapest leigðum við okkur einn
vagn. Ökumaðúrinn var ungversk-
ur en talaði þýsku. Eg sagði við
hann að mér þætti hesturinn hans
ákaflega magur — hann var ekki
annað en skinin beinin — og spurði
hvort hann mundi lifa til næsta ’
dags. Ökumaðurinn tók þá að
barma sér yfir dýrtíðinni. »Hestur-
inn minn«, mælti hann, »er mesti
kostagripur, en það er ekki við góðu
að búast þegar klárinn fær ekkert
að eta«.
Eg sá að á vagnhjólunum höfðu
verið togleðurhringir, en þeir voru
slitnir upp til agna. Ökumaðurinn
kvað ekki hægt að fá nýja hringi
nema fyrir geypiverð eða janvel
að þeir væru ófáanlegir. Hann taldi
sig heppinn að hafa fengið að halda'
heslinum, því flestallir hestar í borg-
inni hefðu verið teknir handa hern- '
um. J,
Þenna dag voru flögg dregin á
stöng í borginni og spurði eg öku-
manninn hverju það sætti. »Pað
má hamingjan vita, við kváðum
hafa unnið sigur, en guð má vita
hvort það er satt.
Á leiðinni frá Budapest til Vínar
urðum við samferða manni sem
vann á hermálaskrifstoíunni í Aust-
urríki. Talið barst að Belgíu. Hann
kvað það heimskulegt og glæpsam-
Iegt atbæfi af Alberf konungi að
verða ekki við sanngjörnum kröf-
um Þjóðverja um að fara með her
yfir laridið.
þá á eg ekki að kenna þýskum
liðsforingjum frönskp“.
Hingað til hafði læknirinn horft
á mig glottandi, en nú varð hann
alvarlegur og sagði einungis:
„Eg skal skila því“.
En um leið og eg fylgdi hon-
um til dyra gaf eg honum þá
upplýsingu að meðal fanganna
væri skólakennari sem hr. Brau-
mann gæti fengið tilsögn hjá.
Eg veit ekki hvernig læknir-
inn hefir skýrt frá sendiferðinni
enda fór hr. Braunmann alfarinn
frá Loos þremur dögum seinna*
þangað til í lok aprílmánaðar
sváfum við uppi. þakið á hús-
inu var raunar með stórum giuf’-
um eftir sprengekúlnabrotinn, en
í Loos voru svo mörg hús, sem
alveg voru þaklaus, að okkur
fanst ekki mikið til um það.
Rigningin fór samt illa með loft-
in og eina nótt datt niður gifs-
loftið í svefnherbergi okkar systr-
anna og hélt eg að litla systir
mín hefði bíðið bana af. En
þegar eg náði henni upp úr rúm-
inu, sá eg að hún til allrar ham-
ingju einungis hafði fengið smá-
skeinur.
T I L M I N N I S:
Baðhúsið opið v. d. 8-8, Id.kv. til 11
Borgarst.skrifst. í brunastöð opín v. d
11-3
Bæjarfóg.skrifst, Hverfisg. op, v. d. 10-2
og 4-7
Bæjargjaldk, Laufásv. kl. 12-3 og 5-7 v.d
Islandsbanki opinn 10-4,
K, F. U. M. Alm. samk. sunnd. 81/, siðd
Landakotsspít. Sjúkravitj.tími kl. 11-1.
Landsbankinn 10-3. Bankastjórn til við-
tals 10-12
Landsbókasafn 12-3 og 5-8. Utlán 1-3
Landssíminn opinn v. d, daglangt (8-9)
Helga daga 10-12 og4-7
Náttúrugripasafnið opið U/,-21/, síðd.
Pósthúsið opið v. d. 9-7. sunnd. 9-1
Samábyrgöin 12-2 og 4-6.
Stjórnarráðsskrifstofurnar opn. 10-4 v. d.
Vifilsstaðahælið. Hcimsóknartími 12-1
Þjóðmenjasafnið opið sd. þd. fmd. 12-2
Ókeypis lækning háskólans
Kirkjustræti 12:
Alm. lækningar á þriðjud. og föstud.
kl. 12—1.
Eyrna-, nef- og hálslækningar á föstud.
kl. 2—3.
Tannlækningar á þriðjud. kl. 2—3.
Augnlækningar í Lækjargötu 2 á mið-
vikud. kl. 2—3.
Landsféhirðir kl. 10—2 og 5—6.
Samverjinn.
Kvittanir fyrir gjöfum
P e n i n g a r:
Áheit afhent af J. Þ. 20.00.
G. B. Þ. 5.00. Margrét Vigfús-
dóttir 1.00, Morgunblaðiö safnað
26.00. Kaffi 0.50 2.00. Gestur
5.00. S. J. 2.00. Sv. J. & Co. 20.00
Vörur:
N. N. 1 tn. saltkjöt. Margrét 10
lítra mjólk. H. S. 3 ltr. mjólk. 22
gefendur hafa sent brúkuð föt, sem
útbýtt hefir verið og með þakklæti
meðtekin.
21. febr. 1916.
Páll Jónsson.
29. apríl féll sprengikúla niður
í svefnherbergi bróður míns og
var það hreinasta kraftaverk að
hann skyldi komast undan.
Við urðum nú að flytja okkur
niður í herbergið við hliðina á
búðinni — eða það sem einu
sinni hafði verið búð. Við átt-
um ef til eftir að leita hælis í
kjallaranum, eins og svo margir
aðrir íbúar Loos!
Sprengingarnar héldu altaf áfram
og voru einmitt mjög ákafar um
þetta leyti.
Eg hélt áfram að kenna, en eg
var svo hrædd um líf barnanna,
að eg sjált' beiddi þau um að
koma ekki í skólann, leiðin
þangað var of hættuleg.
Nóttina milli 8. og 9. maí geisti
eldurinn svo, að eg aldrei hefi
séð neitt því líkt. þó að það
væri óþarfa dirfska þá gat eg
ekki stilt mig um að fara upp á
efsta loft til að sjá hvað um væri
að vera. Skotin leiftruðu og
fallbyssurnar þrumuðu, eg varð
hálfblind af ofbirtunni og hálf-
heyrnarlaus af hávaðanum. þeg-
ar kúlurnar sprungu gaus mold
og möl upp í háa loft, en jarð-