Vísir - 08.03.1916, Blaðsíða 2

Ziíiim
VISIR
A f g r e i ð s 1 a blaðsins á Hótel
Island er opin frá kl. 8—8 á hverj-
um degi,
Inngangur frá Vallarstraeti.
Skrifstofa á sama stað, inng. frá
Aðalstr. — Ritstjórinn til viðtals frá
U. 2—3.
Sími 400.— P. O. Box 367.
Morgunkjólar. Svuntur. Kvenn
& Telpukápur. Barnakjólar.
Álnavara. Cheviot.Silki. Slifsi o.fl
Saumastofan á Laugavegi 24
Wilson fastur fyrir.
—:o:—
Wilson forseti kallaði helstu þing-
menn úr báðum deildum fyrir sig,
skömmu fyrir síöastl. mánaðamót,
og tilkynti þeim að hann mundi
kalla heim sendiherra Bandaríkjanna
f Þýskalandi, ef nokkur bandaríkja-
þegn léti lífió við það að þýskir
kafbátar söktu f nþfga^kipum, hvort
heldur þau skip væru vopnuð eða
óvopnuð.
Flokkur hans, demokratar, er tví-
skiftur í þessu máli. Vilja sumir
að samþykt verði yfirlýsing í þing-
inu um, að Bandaríkjaþegnar séu
varaðir við því að taka sér íar með
skipum ófriðarþjóðar, En geri þeir
það samt sem áður, þá njóti þeir
ekki verndar Bandaríkjanna.
Forsetinn situr fastur við sinn
keip og nýtur í þessu máli stuðn-
ings mótflokksins (republikana),
Þessi yfirlýsing hefir enn eigi
komið til atkvæða í þinginu, að
því er Ioftskeyfi herma, er hingað
hafa borist.
Kvennhetjan
frá Loos.
--- Frh.
ekki eftir nema einn bekkur og
hann var allur götóttur eftir kúl-
urnar eins og Iíka hurðin sem
gekk að litlu göngunum er lágu
að kjallaratröppunni.
Enskir hjúkrunarmenn hafa all-
ir skammbyssur í ól um brjóstið,
en annar af þessum mönnum,
sem með mér voru hafði skilið
sína eftir heima hjá mér, en hinn
varð að taka af sér sína, því
hún varð fyrir honum þegar
hann ætlaði inn í mjóu göngin
með börurnar. Eg sá að hann
lagði hana á bekkinn og tók svo
aftur börurnar. En stigagatið
var svo mjótt að þeir komust
ekki með byrði sína nema í efstu
þrepin í stiganum og þeir snéru
því við og létu börurnar niður
VÍSIK
fjandsamleg. Það hafði snert við-
kvæmu strengina hjá þeim að sjá
telpuhnokkann, sem kalla mátti ó-
málgabarn og þeir buðu henni
súkkulaði og allra handa góðgæti
til að koma til þeirra.
Eftir þetta fór telpan oft upp úr
skotgröfinni og henni var jafn-
óhætt þarna á milli tveggja elda,
eins og á bak við skotgrafirnar. —
Þióðverjar vildu ekkert mein gera
henni og einu sinni fór hún alveg aö
fremstu skotgröfinni þeirra.
Þegar við að átta dögum liðn-
um fórum út úr skotgröfunum tjl
að hvíla okkur, tókum við litlu
dóttur herfylkisins með okkur og
hún fékk ekki framar að leika sér á
milli skotgrafanna. Brytinn okkar
tók hana að sér, því hann átti
sjálfur börn heima og hann var
mjög upp með sér af því hvað
hann kynni vel að klæða og af-
klæða barniö og hvað hann væri
passasamur með að baða þaö á
morgnanna. Allir hermennirnir gerðu
sér dátt við hana og hún við þá.
Mánuði eftir að hún fanst, var
farið að hugsa um nafn handa
stúlkunni. Philip Impey, sem hafði
fundið hana var þá íallinn, og var
henni því gefiö nafnið Phyllis, sem
var dregið af nafni hans. Þegar
hún hafði verið í sex mánuði undir
verndarvæng herflokksins, særðist
sögumaðurinn, og var fluttur á
sjúkrahús á Englandi. Phyllis fór
með honum og var með honum á
sjúkrahúsinu og varð þegar upp-
áhald allra þar, bæði sjúklinga og
hjúkrunarkvenna.
Þessi fósturfaðir hennar flutti
hana til Bedford og kom henni
þar fyrir, en hún verður framvegis
undir verndarvæng herfylkisins.
Enginn veit neitt um foreldra
T I L M I N N I S:
Baðhúsið opið «•. d. 8-8, Id.kv. ti) 11
Borgarst.skrifat. í brunastðð opín v. d
11-3
Baejarfóg.skrifst. Hverfisg. op, v. d. 10-2
og 4-7
Bæjargjaldk. Laufásv. kl. 12-3 og 5-7 v.d
Islandsbanki opinn 10-4.
K. F. U. M. Alm. 'samk. sunnd. 81/, siðd
Landakotsspít. Sjúkravitj.tími kl. 11-1.
Landsbankinn 10-3. Bankastjórn til við-
tals 10-12
Landsbókasafn 12-3 og 5-8. Utlán 1-3
Landssíminn opinn v. d. daglangt (8-9)
Helga daga 10-12 og4-7
Náttúrugripasafnið opið P/,-21/, síðd.
Pósthúsið opið v. d. 9-7, sunnd. 9-1
Samábyrgðin 12-2 og 4-6.
Stjómarráösskrifstefurnar opn. 10-4 v. d.
Vifilsstaðahælið. Hcimsóknartími 12-1
Þjóðmenjasafnið opið sd. þd. fmd. 12-2
Ókeypis lsekning háskólans
Kirkjustræti 12:
Alm. lækningar á þriðjud. og föstud.
kl. 12—1.
Eynia-, nef- og hálslækningar á föstud.
kl. 2-3.
Tannlækningar á þriðjud. kl. 2—3.
Augnlækningar í Lækjargötu 2 á mið-
vikud. kl. 2—3.
Landsféhirðir kl. 10—2 og 5—6.
*}Caup\B *\) \ $ \.
barnsins, eða hvernig stendur
á því að hún var þarna í
gjótunni hjá La Basse. Helst er
þess getið til, að fólk hennar hafi
flúið snögglega og í skelfingu, því
að barnið er hrætt við þýska hjálm-
inn. Henni þykir vænt um her-
mennina, en ef þeir setja upp hjálm,
verður hún hrædd, En hún var
svo ung, að hún gat ekki einusinni
sagt til nafns síns. Hún er þétt-
vaxin telpa, rjóð f kinnum með
ljósgult hár. Þegar hún fanst, var
hún vel klædd. En hvort sem
móöir hennar er lifandi eða dáin,
þá er það víst, að vel verður séð
fyrir henni af herdeildinni frá Bred-
fordshire.
Barn í skotgröfunum.
Enskur blaðamaður var á ferð
milli Manchester og Northamton, en
í Leicester steig undirliðsforingi einn
upp í vagninn og bar 4 ára telpu-
hnokka á handleggnum. Blaðamað-
urinn spuröi hvort hann ætti barnið.
En hermaðurinn svaraði að það væri
nú eftir því hvernig á það væri lit-
ið, eiginlega ætti herflokkurinn sinn
krakkaangann, síðan sagði hann
þessa sögu:
Fyrir hér um bil 8 mánuðum
var herflokkurinn sem eg heyri til
aö fara í skotgrafirnar og fann þá
einn hermaðurinn, Philip Impey
hét hann, barnið í gryfju við veg-
inn. Enginn okkar mátti snúa við
og við höfðum það því með okk-
ur í skotgrafirnar og bjuggum þar
um það sem best við gátum. Hún
náði sér fljótt eftir vosbúðina og
kuldann í gryfjunni sem hún hafði
legið í og hljóp fram og aftur
eftir skotgröfunum og varð brátt
eftirlætisgoð ailra.
Dag nokkurn hálffylti skotgröf-
ina af sprengingu, en þegar her-
mennirnir höfðu náð sér eftir áfall-
ið var farið að leita að barninu,
það hafði verið skilið eftir sofandi
á afviknum stað í skotgröfinni —
og þar fanst það í værum svefni.
Skotgrafir Þjóðverja voru í 150
stikna fjarlægð og spildan á
milli var ekki sem óhultastur leik-
völlur. Enginn sem mat líf sitt
nokkurs, hefði viljað ganga þar um
ótilneyddur, jafnvel ekki reka höf-
uðið upp úr gryfjunni. Það vakti
líka almennan ótta er þess varð
vart morgun einn að barnið var
komið upp úr skotgröfinni |Þjóð-
verjamegin. Óp og köll heyrðust
frá Þjóðverjum en þau voru ekki
á gólfið hjá mér rrieðan að þeir
athuguðu hvort hægt væri að
víkka stigagatið. Með því að
kjallarinn var mjög rúmgóður
gat það vel borgað sig að gjöra
þetta, því hér gátu margir særð-
ir menn komist fyrir þangað til
hægt var að koma þeim burt úr
bænum. þeir gáfu mér bend-
ingu um að gæta hins særða
meðan þeir færu að sækja ein-
hver verkfæri til að brjóta með
múrinn-------------------------------—
(Hér vantar í frásöguna því
ritvarslan hefir strikað úr nokkr
ar línur, eins og víðar í þessum
parti).
Nú kom fyrir hið sama og
komið hatði fyrir mig nokkrum
stundum áður. Tveir þjóðverjar
höfðu leitað hælis í húsi þessu,
en þegar þeir sáu okkur hafa
þeir orðið hræddir og falið sig,
því þeir hafa auðvitað óttast að
hjúkrunarmennirnir væru vopn-
aðir. þegar þeir.voru farnir og
ekki var nema dauðveikur mað-
ur og kornung stúlka eftir fanst
þessum félögum að óhætt mundi
að gjöra vart við sig og skutu á
okkur tveimur kúlum. Sú sem
mér var ætluð þaut yfir höfuðið
á mér, um leið og eg beygði
mig yfir særða manninn, en svo
fór hún nærri að hún tók lokk
úr hárinu á mér. Hin kúlan
lenti á gólfinu nokkra þuml-
unga trá börunum.
Eg þarf ekki að taka það fram,
að mig grunaði ekki að hér væru
neinir óvinir. Eg hrökk við
þegar hleypt var úr byssunum.
Eg stökk upp í ofboði og að
bekkdum þar, sem skammbyss-
an lá-------------------------
í gegnum götin á hurðinni sá
eg tvo menn og var eg hissa á
að þeir skyldu ekki hafa hitt
okkur, því þeir voru einungis
nokkur fet frá okkur —-----------
þegar svona stendur á, er hug-
urinn svo fljótur að eftir á veit
maður ekki hvernig atvikin urðu,
einhverjar ósjálfráðar eðlishvatir
stýra gjörðum manns. Eg veit
einungis að eg hugsaði um særða
manninn, en eg held ekki að eg
hafi hugsað neitt um sjálfa mig
þegar eg gekk að hurðinni —
Hjúkrunarmennirnir höfðu
heyrt skotin og komu hlaupandi;
þeir sögðu mér síðar að eg hefði
staðið upprétt þegar þeir komu
að mér, en að eg hefði verið
náföl!
Fáum mínútum seinna kom dr.
Burns, en áður en hann gat at-
yrt mig benti hinn særði á hurð-
ina og sagði nokkur orð sem eg
ekki skyldi. Læknirinn leit inn
í göngin og kom svo til mín þar
sem eg stóð eins og rótgróin á
gólfinu. Hann brosti til mín og