Vísir - 10.05.1916, Blaðsíða 3

VÍSIR
áður. En ferðamenn eiga þess
síður kost og fella sig því ekki
vel við að svo sé spilt fyrir þeim
sjaldgæfum ánægjustundum.
Væri ekki hægt að kippa í lag
þessum stundvfsismentunarskorti
og óþarfa skraffinsku einstakra
bæjarbúa? Oæti ekki Leikfélagið
hjálpað dálítið til þess? Oæti
það ekki auglýst á »prógramm-
inu« hve langt hlé yrði milli
þátta? Oæti það ekki haft klukku
í leikhúkinu svo áhorfendur gætu
fyrirhafnar lítið séð hvað tím-
anum liði? — Hugsanlegt er, ef
þessu væri þannig fyrirkornið og
síðan haft betra eftirlit með þeim
er enn gerðust brotlegir, að þá
myndi þetta lagast dálítið, svo
framarlega sem menn hér á landi
eru ekki að hætta að geta felt
sig við nokkurn aga.
FERÐAMAÐUR.
4 herbergi
eldhús og stúlknaherbergi, ósk-
ast til leigu á g ó ð u m stað í
bænum. Tilboð merkt 100 send-
ist Vísi.
5VaStvv?v$atsta5atv
í ‘y.otel
hefir altaf starfsfólk á boðstólum
óskar líka eftir margskonar fólki.
Barátta hjartnanna
Eftir
E, A. Rowlands.
24 -----
Frh.
Hún hristi höfuðið hlægjandi.
— Ekki á morgun, góði minn,
heldur hinn daginn. Það er — það
er svo heitt fyrir mömmu að ferö-
ast.
Henni fanst hún þurfa að hafa
frið einn dag enn. En þegar hann
var farinn og hún sat ein eftir, og
hafði upp fyrir sér hvað eftir ann-
að, dýrlega hamingjusögu í fram-
tíðinni, þá fór hún aö sjá eftir
aö hafa ekki farið að orðum haus.
— Hinn daginn, það er langt
þangað til. Það er bezt aö við
fðrum á morgun, sagöi hún.
Hún stóð upp og gekk hratt
yfir grasflötina. Og víst var hún
falleg og glaðleg þar sem hún
gekk í hvíta kjólnum, — gersam-
lega ólík því sem hún hafði verið
kvöldinu áður. Hún fór upp í
herbergi móður sinuar.
— Mamma, við skulum fara á
norgun, sagði hún feimnislega,
Stúlka,
sem reiknar og skrifar vel, og sem áreiðanlega hefir
áhuga fyrir verslun, getur fengið stöðu sem yfirstúlka
við verslun mína í Vestmannaeyjum.
Skrifleg umsókn. Meðmæli óskast.
Hátt kaup!
Jacofcsfetv.
VANOAÐAR og ÓDÝRASTAR
Lskkistur
setjum vlO undlnitaölr.
Kisturnar má pant ' hjá /K
' hvorum okkar sém er.
Steingr. Guömundsson, Amtm.st. 4.
Tryggvi Arnason, Njálsg. 9.
VAT iRYCaGí MGAR
ÍAR I
UPPBOÐ.
Laugardaginn 13. maí þ. á. verður haldið uppboð á Auðnum
á Vatnsleysuströnd kl. 2 e. h. og þar seld alskonar búsáhöld, hús-
gögn, rúmfatnaður (í 5 rúm), vagn, aktýgi, tveggjamannafar með
öllu tilheyrandi, mjög voldugt spil, sjávarútvegur, 3 kýr o. fl,
Auðnum í maí 1916.
H. A. Fjeldsted
VátryggiÖ tnfarlaust gegn eldi
vörur og húsmuni hjá The Brit
ish Dominion General Insu
rance Co. Ltd.
Aðalumboösm. G. Gfuiason
Det kgl. octr.
Brandassurairce Ccrr.p
Vátryggir: Hús, húsgögu, vöru-
alskonar. Skrifstoíutírai8-12 og -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
□
LOGMENN
> <
Fétur Magnússon,
yfirdómslögmaður,
Grundarstíg 4.
. I
Sími 533 — Heima kl. 5—6
Stór og góð húseign í kaupstað á Vesturlandi, innréttuð tii verslunar og íbúðar, ásamt skepnuhúsum, kálgörðum og afgirtu slægjulandi, ennfremur bryggja og ýms þægindi, fœst keypt nú þegar fyrir lágt verð gegn pen- ingaborgun. — Skifti á góðum húseignum í Reykjavík gætu kom- ið til greina. Lysthafendur snúi sér fyrir 14. þ. m. til Gfsla Þorbjarnarsonar. ^Oddur Gíslason yfirréttarmálaflutningsmaður Laufásvegi 22. Venjulega heima ki. 11-12 <»g 4-5 S'rnt ?6
Bogi 3 ynjóltsson yflrréttarmálaflutningsmaður, Skrifstofa í Aðalstræti 6 [uppi]. rifst ofutími frákl. 12— og 4— 6 e. s — Talsimi 250 —
um leið og hún kraup niður við
hlið móöur sinnar. Það er að segja
ef þú verður nógu frísk, elskan
mín. Eg held aö mér þætti gaman
að fara á morgun. Viö sendum
símskeyti.
— Eg er nógu frísk til þess aö
fara strax í kvöld, barnið mitt, sagði
hú Forber glaðlega, og móöir og
dóttir sátu nú lengi á tali.
Þær töluöu nú meira saman eu
þær höfðu gert öll árin, sem þær
höfðu veriö saman, þvf nú var
þröskuldurinn farinn, sem verið
hafði í huga Katrínar. Og nú gat
hún sagt alt, sem henni bjó í brjósti
án sársauka eða hræðslu.
Þegar þær loksins skildu höfðu
þær komið sér saman um það, aö
fara til borgarinnar seinni hiuta
næsta dags, og að þær skyldu
senda Fiiipp símskeyti, þar sem
honum var gert viðvart um þessa
breytingu /á áformum þeirra, og
látinn vita hvenær þær kæmu á
járnbrautarstöðina.
« «
Fólk Ruperts kom á réttum tíma
til Harlingham. Rósabella var enn-
þá stilt og blíð við hann. Himinn
hamingju hans var enn heiður og
bjartur.
Undir eins og hún kom, fór
hún að reyna að koma auga á
Chestermere.
Hún hét sjáifri sér því, að
skemta sér vel um kvöidiö. Og
hún var talsvert hissa er hún fann
til þess, að hún var ekki laus við
að vera nokkuð óróleg og eftir-
væntingarfull út af því, hvað ger-
ast myndi.
Hún vissi, að þó hún heföi ó-
neitanlega töfravald yfir Chestermere
þá reyndi hann þó að verjast áhrif-
um hennar og það olli því, aö
hin kaldlynda eigingjarna Rósabella
var óróleg,
Hana langaði til að hegna hon-
um fyrir það ógeð, sem hann hafði
á henni, þótt það kæmi reyndar
lítið fram og hún sagði við sjálfa
sig og hló ktrfdalega, aö það
myndi veröa auðvelt að fá þeirri
ósk framgengt.
Hún gekk fram og aftur um
grasflötina nokkra stund meö Ru-
pert og loksins var kominn matar-
tími.
— Filipp kemur seint, sagði
Rupert og leit óþoiinmóölega á
klukkuna.
í sama bili koni þjónn yfir fiöt-
inn og hélt á símskeyti.
Featherstone reif það upp.
— Æ, hvaða vandræðil Það er
frá Filipp. Hann getur þá loksins
ekki komið. Jæja, við getum ekki
verið að gera rekistefnu út af því,
eða' finst þér það, elskan mín,
sagði hann og sýndi Rósabellu
skeytið. Það er ekki eingöngu
skylda heldur líka skemtun, sem
dvelur hann, svo við verðum að
fyrirgefa honum. Og nú ætla eg
að fara og kalla á hina ti! máls-
verðar.
Rósabella leit á skeytið þegar
hún var orðin ein.
— Fyrirgeíöu mér. Ófyrirsjáan-
leg forföll. Katrín og móöirhennar
koma í kvöld svo þú skilur, að eg
get ekki komið.
Chestermere.
Blóðið þaut fram í kinnar Rósa-
bellu, og á næsta augnabliki varö
hún náföl.
Hún var ákaflega, ofsalega reið.
Aldrei hafði skap hennar verið svo
þrungiö af heift. Það var í fyrsta
sinn í lífi hennar, sem hún mætti
veru sem sýndi henni mótþróa.
Það er að segja veru, sem hún
virti þess að líta við eða jafnvel
geðjast aö, eins og henni var lagið.
Falin glóö grimdarinnar, sem gert
hafði vart við sig á barnsárum
hennar, blossaði nú upp.
Cheslermere geðjaðist ekki að
henni. Þaö var svo fjarri því, að
hann forðaðist liana, sýndi henni
lítilsvirðingu.