Vísir - 21.05.1916, Blaðsíða 3

VfSIR
Utsæðiskartöflur
komu með í Islandi í gœr.
Johs, Hansens Enke
Laura Nielsen
Atvinna.
Kartöflur
Pantið í tíma.
koma með Botníu.
3 0^5. ^atvsetis &tvfte
Laura Nielsen.
Sjómenn og stúlkur vanar fiskverkun geta fengið góð kjör á
Austfjörðum.
Langur atvinnutími og reglubundin vinna. Fríar ferðir.
Gerið svo vel að tala við mig frá 6—8 síðdegis
á Stýrimannastíg 5.
Kristinn Jónsson.
NOKKRA MENN
« rœð eg til símalagningar í sumar út um land.
Hátt kaup!
BRYNJÓLFUR EINARSSON,
Kárastöðum.
St&ttlUr
vatxUt \ sUdaYu'uiYiu ^\avJ\ovt.
Semjið við
Guðleif Hjörleifsson.
Hittist daglega á skrifstofu Hásetafél. í Aðalstræti 8, kl. 4—6 e. h
Kaupakona
óskast á gott heimili.
Upplýsingar gefur
Gunnar frá Selalæk.
MAÐUR
sem getur lagt til hest og vagn
óskast til að fara upp að Reykj-
um Mosfellsveit á morgun eða
þriðjudaginn.
Guðný Ottesen, Klapparst. 1 B.
^^LÖGMENN I
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaöur,
Hverfisgötu 30.
Sími 533 — Heima kl. 5—6,
Oddur Gfslason
yflrróttarmálaflutningsmaöur
Laufásvegl 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-
Simi 26
Bogi Brynjólfsson
yflrréttarmálaflutnlngsmaöur,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [uppi].
Srifstojutimi frá kl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
*>)\$\.
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz. 1916.
Vátryggið tafarlaust gegn eldl
vörur og husmuni hjá The Brit-
ish Dominion General Insu
rance Co. Ltd.
Aðalumboðsm. G. Gíslason
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgðgn, vöru-
aiskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
ttttv&tvfe^a
Barátta hjartnanna
Efdr
E. A. Rowlands.
35 ----
Frh.
Hún heföi getaö lúbarið hann
stundum, þegar hann sat og var
aö tala um tilvonandi giftingu vin-
ar síns og lét dæluna ganga um
yndisleik Kalrínar Forber og hina
einlægu ást sem drægi hana og
unnusta hennar saman.
í einiægni og af sannfæringu
dáðist Ruperl aö Katrínu, og þreytt-
ist aldrei á að samfagna Filiþp.
Featherstone áleit aö þettá hjóna-
band væri hið ákjósanlegasta, og
lét ekki það álit sitt liggja í lág-
inni. Auövitað haföi honum ekki
getaö dottið í hug aö þetta um-
ræöuefni væri Rósabellu ógeöfelt,
og þegar hún nú svaraði honum
svona stygglega iöraöist hann eftir
að hafa látið í ljósi ótta sinn viö-
vlkjandi heilsufari hennar.
Hann vissi að henni haföi jafnan
veriö ógeöfelt að minst væri á
það. Það var líkast einhverri á3triðu
hjá henni.
Viöbjóöur Rósabellu á öllum
veikindum gat einungis jafnast við
hinn óstjórniega ótta hennar fyrir
dauðanum.
Rupert hafði séð hinar fögru
varir hennar og kinnar veröa ná-
fölar aðeins ef minst var á dauð-
ann.
Þess vegna hafði hann ætíð forð-
ast að vekja athygii hennar á neinu
því, sem sorglegt var eða hrylli-
legt. Og honum þótti nú fyrir við
sjálfan sig, að hann skyldi hafa
vikið frá þessari reglu. Og ætíð
þegar honum datt í hug þessi ein-
kennilegleiki Rósabellu, var hann
vanur að segja við sjálfan sig, að
það bæri Ijósan vott um veikleika
kveneðlisins sem fólgið væri í hjarta
hennar.
Þessi einkennilegleiki sýndist
koma illa heim viö hið vanalega
hugrekki, kaida og rólega sjálfstæði
sem mótaöi alla framkomu hennar
í daglega lífinu.
Hann álasaði nú sjálfunt sér
harðlega fyrir að hafa svona af-
dráttarlaust látið kvíða sinn í Ijósi.
Hann reyndi nú af fremsta megni
aö eyða þessu, og eftir að hafa
fjörlega skeggrætt um hitt og þetta
vék hann umræðunni að hinu fyrir-
hugaða brúökaupi Fiiipps.
Rósabella hrökk við og beit á
vörina.
— Aðeins þrír dagar þangað til,
sagði Rupert fjörlega. Hamingjan
góöa! Eg get ekki ímyndaö mér
Filipp í hjónabandi! Mér finst það
alveg óhugsanlegt! En hvað hann
verður hamingjusamur. Eg sáröf-
unda hann, sagöi Rupert og stundi
viö.
Rósabella hló nú lágt og kulda-
lega.
— Þú ert þá, eftir því, líka
ástfanginn af ungfrú Forber, sagði
hún og leit á hann snögglega.
Rupert stokKroðnaði fyrst, en
varð síðan náfölur af geöshrær-
ingu.
— Ó, segöu ekki þetta, jafnvel
ekki í spaugi. Þú veizt það særir
mig. Þú — þú hlýtur að skilja
það, Rósabella, vegna hvers eg öf-
unda Filipp einmitt núna.
Ungfrú Grant leit undan og út
um gluggann, því ait í einu datt
henni þetta í hug: Máské hann
tali við h a n a, horfi á h a n a, al-
veg á sama hátt og Rupert talar
við m i g og horfir á mig.
Þessi hugsun var svo bitur og
særandi að hún hefði getað rekið
upp skelfingaróp.
Henni fanst það svo hræðilegt
afbrot, gegn yfirburðgm fegurðar
sinnar, aö það væri hugsanlegt að
hann gæti sýnt þá lotningu, sem
hann neitaöi henni um, þeirri konu,
er hann nú ætlaði að ganga að
ciga.
Henni fanst alveg ómögulegt að
trúa því að Chestermere hefði í
raun og veru gefið nokkurri ann-
ari konu hjarta sitt.
Hin voldugu áhrit sem hún hafði
haft á hann og valdið sem hún
haföi haft yfir honum, í hvertsinn
er þau höföu hizt, komu nú svo
skýrlega fram í endurminningunni.
Og það var einungis hin ákaflega
sterka hégómagirni hennar er gerði
henni þessa endurminningu svo
dýrmæta.
Rósabellu hefði verið ætlandi
skarpari dómgreind. Hún þekti
heiminn út og inn. Þessi þekking
var henni meðfædd. Og jafn-glögg
og eftirtektasöm og húu jafnan haföi
veriö, síðan á barnsaldri, gat ekki
hjá því farið að hún skildi fyr
en skall í tönnunum.
Flest fólk, sem orðið hafði á
vegi hennar haföi hún farið með
eins og væru það Ieikbrúður gerð-
ar handa henni. Hún sá það strax \
út og breytti við það samkvæmt
þvt.
Þetta var meðfædd glöggskygni,
sem þroskaðist meö aldrinum, og
varð einhver sterkasti þátturinn
aðdráttarafli hennar.