Vísir - 23.05.1916, Blaðsíða 3

Drekkið
CARLSBERG
Pilsner
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fást alstaðar
Aðalumboð fyrir ísland
Nathan & [Olsen.
AtYÍnna.
Sjómenn og^stúlkur vanar fiskverkun geta fengið góð kjör á
Austfjörðum.
Langur atvinnutími og reglubundin vinna. Fríar ferðir.
Oerið svo vel að tala við mig frá 6—8 síðdegis
á Stýrimannastíg 5.
Kristinn Jónsson.
NOKKRA MEN N
rœð eg til símalagningar f sumar út um land*
Hátt kaup!
, BRYNJÓLFUR EINARSSON,
Kárastöðum.
í Reykjavíkurlæknishéraði er laust 1. júní 1916. Borgun fyrir sótthreins-
un er 4 kr. og 2 kr. fyrir flutning á fötum til sótthreinsunar í Laugarnesi;
Skriflegar umsóknir sendisi til undirritaös fyrir 28. þ. mán.
Jón Hj. Sigurðsson
héraðslæknir.
CALLIE PEEEECTIOJST
eru bestu, léttustu, einföldustu og ódýrustu báta- og verksmiðju
mótorar sem hingað flytjast; Vanalegar stærðir frá 2—30 hk.
verksmiðjan smíðar einnig utanborðsmótora, 2—27* hk.
Mótorarnir eru knúðir með steinolíu,
settir á stað með bensíni, kveikt með
öruggri rafmagnskveikju, sem þolir vatn.
Verksmiðjan smíðar einnig ljósgasmótora
Aðalumboðsmaður á íslandi:
O. Eilingsen,
LÖGMENN
mmm> <
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaður,
Hverfisgötu 30.
Sími 533 — Heima kl. 5—6
Vátryggið tafarlaust gegn eldl
vörur og húsmuni hjá The Brit-
ish Dominion General Insu
Oddur Gfslason
yflrróttarmálaflutnlngsmaöur
Laufásvegi 22.
Venjulega heima k). ll-12og4-
Simi 26
Bogl Brynjólfsson
yflrréttarmálaflutnlngsmaöur,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [uppi].
Srifstofutimi frá kl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
rance Co. Ltd.
Aðalumhoðsm. G. Gfslason
Det kgl. octr.
Brandassurance Comp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og. -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
Prentsmiöja Þ. Þ. Clementz. 1916,
§eud\B
UmanUga
Barátta hjartnanna
Eftir
E. A. Rowlands.
37 -----
Frh.
Rupert var vanur vonbrigðum,
sársauka og vanþakklæti. En hann
bar mótlæti sitt með þolinmæði.
Og sorgin varð honum jafnvel
stundum til hugsvölunar.
En þessi áreynzla hafði þreytt
hann mjög undanfarna dagana síð-
astliðnu. Hann fann til þess, án
þess þó að gera sér glögga grein
fyrir því.
Þessi litli öfundarvottur, sem
hann hafði látið í ljósi, þegar hann
niintist á hið tilvonandi brúðkaup
og hamingju Filipps, hefði átt að
geta hjálpað honum til að skýra
þetta fyrir sér.
Ósjálfrátt varð honum að bera
saman ástæður sínar og Chester-
meres. Hin mikla velgengni vinar
hans gladdi hann, en ekki var það
nema mannlegt þó hann öfundaði
Filipp af því að hamingjan skyldi
gefa honum konu til að elska, sem
clskaöi hann.
Hann þráði heitt uppfyllingu vona
sinna um hamingjuna, sem hann
svo lengi var búinn að bíða eftir,
þráði að sjá einhvern endir á öll-
um þessum efasemdum og von-
brigðum.
Hann hafði komið, þenna morg-
un, einmitt með þeim fasta ásetn-
ingi að tala einu sinni enn við
Rósabeilu, til þess að knýja fram
einhver málalok þeirra á milli.
En þegar hann kom í nánd við
hana, frusu orðin á vörum hans í
helkuldanum, sem af henni stóð.
Þá lá við að vonirnar frysu einnig
í hjarta hans, svo ekkert varð ur
áformi hans.
Smátt og smátt bældi hann nið-
ur tilfinningar sínar, á göngu sinni
fram og aftur uni herbergið. Hann
fletti nokkrum nýjum bókum, sem
lágu þar, og féll þá nafnspjald út
úr einni þeirra. Hann las nafnið,
sem á því stóð, og hleypti brún-
um.
— Ekki vissi eg það fyr að An-
trobus væri gefinn fyrir bækur,
sagði hann eins glaðlega og hon-
um var unt.
En hann sá brátt að hún myndi
ekki þola sér mikið, eins og nú
stóðu sakir.
Rósabella leit við.
— Hvaö hefir hann sent? spurði
hún hálf hryssingslega.
Featherstone hlakkaði yfir þessu,
meö sjálfum sér. Þessi spurning
hennar fasrði honum heim sann-
inn um það, aö hún ekki einu
sinni hefði gert sér svo mikið ómak,
sem að líta á gjöf Edwards lávarðar.
Rósabella brosti dauflega, reis á
fætur og gekk til hans.
— Þó hann kanske sé ekki mik-
ill bókavinur þá er hann þó minn-
isgóður, sagði hún um leið og hún
tók af Rupert bókina, sem hann
hélt á. Eg býst við að hann hafi
hlotiö að heyra mig tala um þessar
bækur í gær í veizlunni hjá fru
Dorrilion.
Ungi maðurinn leit á hana efa-
samur og hálf-tortrygginn.
— Antrobus er dálaglegur snáði,
sagði hann eftir stutta þögn, á
meðan Rósabella blaðaði í bók-
inni.
— Er hann það?
Hún Iét bókina aftur og fleygði
henni frá sér. Hún var fokreið yfir
því, að svo leit nú út, sem Rupert
ætlaði sér að yfirgefa hana af sjálfs-
dáðum, án þess að vera rekinn
burtu.
— Já, eg ímynda mér hann sé
það, hélt hún áfram. Og svo verð-
ur hann nú hertogi einhvérn tíma
bráðum. Og það gerir hann nógu
frfðan þó ekkert væri annað.
Rupert andvarpaði.
Það var ætíð eins og rekinn
væri i hann hnífur þegar Rósa-
bella talaði á þessa leið. Honum
fanst þá sín aðstaða verða svo ó-
trygg.
Hann skammaðist sín fyrir þessa
hugsun. Hann var sjálfum sér svo
trúr, að hann gat aldrei efast um
trúnað annara, og þó — þó —
bandið, sem samtengdi þau var svo
veikt, og dag frá degi veiktist það
meir og meir, svo eaki var annað
fyrirsjáanlegt en það myndi slitna.
Skilmálarnir fyrir trúlofun þeirra
höföu verið svo glögglega ákveðn-
ir aö ekki var um neitt að villast.
Peningarnir hans höfðu verið hin
eina ástæða fyrir því, að Rósa-
bella hafði undirgengist á nokkurn
hátt að binda sig.
En hún hafði krafist frjálsræðis
til þess að yfirgefa hann og taka
öðrum, sem væri enn ríkari, ef
henni svo sýndist.
Hvers vegna mintist hann þessa
nú?
Og hvers vegna vaknaði nú nýr
ótti í hjarta hans þegar hann stóð
þarna og starði á nafnspjald Ed-
wards.
Rósabella virtist geta lesiö hvað
bjó í huga Ruperts, þó hann mælti
ekki orð frá vörum, Hún fylgdi
hverri hreyfjngu hans með augun-
um, og um leið og hún, eins og
í leiðslu, las aftur nafn Edwards á
nafnspjaldinu, datt henni nokkuð
nýtt í hug.