Vísir - 04.07.1916, Blaðsíða 3

V I S I R
Olga SchidlowsVaia, sem fekk leyfi
yfirhershöföingjann til að innritast*
og sem síðan hefir verið sæmd
heiðursmerki fyrir hreysti; Maria
Bielowskara, sem lagði líf sitt í
hættu til þess að bjarga Iífi deildar-
foringja síns, Hennar riafn er og
einnig í hávegum haft fyrir það,
hve nösk hún er að sjá út þá sem
njósnarar eru ; Olga Pietrovski, sem
eiddi fylkingu sína áfram til
tigijrs, með sverð foringjans í hendi
sér eftir að hann (foringinn) var
fallinn; Zoe Smirnoff, sem leiddi
átta kvenhermcnn, félaga sína, í gegu
um Karpathafjalla bardagann í fyrra
og sá þrjár af þeirn falla við hhð
sér og var sjálf send heim, særð
þremur stórurn sárum ; frú María
Malko, herforingja koua, sem var
tekin til fanga af Þjóðverjum, og
sem að komst upp hvers kyns var,
jjegar hún þverneitaði aö ,'ara í bað
ineð hermönnunum.
Þessar konur Rússa, ásamt mörg-
um fleiri, hafa vakið athygli verald-
arinnar. Og spurning hinna þjóö-
anna er: »Hvers vegna er þessi
Brynhildur til að eins á Rússlandi?*
Samuel N. Harpe, amerískur pró-
íessor í rússneskum málutn, er ný-
lega kominn úr tíutidu ferð sinni
til Rússlanns, sem allar hafa verið
gerðar í þeim erindum, að kynna
sér þjóðfé' agsskipulag og siðferði
þjóðarinnar. Hann segir: Aðalút-
skýringin á þessu hernaðartiltæki
rússnesks kvenfólks, er að þær eru
frjálsari að samveru og sambúð við
karlmennina, heldur en nokkur
önnur kvenþjóð í Evrópu. Konur
Rússa taka miklu meiri þátt í lífs-
kjörum og starfi bænda sinna, en
nokkrar aðrar konur á megirtiandi j
Evrópu. En sérstaklega á þetta sér j
stað um jarðeigendatlokkinn, sem
og er mentaðri hluti þjóðarinnar.
Siðferðisböndin erit slakari hjá
þeint, heldur en hjá ensku konun-
um, en siðferðishugmyndin er að j
sama skapi hærri. í ríkisskólum eru
kvennemendurnir auðvitað ekki í
sörau bekkjum og námssveinarnir,
en sömu prófessorar kenna þeim
sömu lærdómsgreinarnar og hinum
nemendunum. Og á kveldin koma
þau öll saman — piltar og stúlkur
— til að tala um póliiík, músik,
listir og hvað annað, sem er á dag-
skrá, sem rússneskir nántsmenr,
konur jaínt sem karlar, sýna svo
feikna mikinn áhuga og alvörn
fyrir.
Á Rússlandi er fullkomin, óhindr
uð ög eðlileg vinátta, eða kannske
réttara að segja kunningsskapur á
milli karla og kvenna. Þar ertt
engar gæslukonur ti) að þefa upp
hvert fótmál ungu stúlknanna. Dótt-
irin er frjáls að fara og koma þeg
ar henni sýnist, og að vera hjá
vinum og kunningjnm sínum, án
þess að vera úthrópuð af slúður-
kerlingum, né hellur þarf hún að
vera heædd við að hún lteyri götu-
stráka henda að sér háði og rudda-
yrðum, Ungu stúlkurnar eru mik-
ið af tímanum undir beru Iofti;
þær rtða á hestbaki og spila marga
leiki við pilta, en á kveldin koma
þær heim, og sitja hjá fjöiskyld-
unni og nágrönnum og ræða um
landsins gagn og nauðsynjar.
Oddur Gísiason
yflrréttarimálaflutnlngsinaður
Laufásvegl 22,
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5 j
Bogi Brynjólfsson
yfirréttarmálaflutningsmaBur,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 [uppi].
Srifstofutimi frá kl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
Féfur IVIagnússon,
yfirdómslögmaöur,
Hverfisgötu 30.
Simi 533 — Heima kl. 5—6
* mammm
Brunairyggingar,
sse- og stríðsváiryggingar.
A. V. Tulinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254
Det kgi. octr*
Brandassurance Comp.
Vátryggir; Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. Skrifstofutími8-12 og -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nielsen.
Siini 26
Nýir kaupendur
Vísis
fá
Sögu Kvennhetjunnar frá Loos
ókeypis fyrsí um sinti.
I
Barátta hjartnanna
Eftir
E. A. Rowlands.
74 -----
Frh.
Rósabella vildi helzt vera alein
þessa nótt og hugsa um það sem
ham hefði komið í næði. Þó að
maður hennar kynni að undrast
um hana lét hún ekki á sig fá, en
það einungis gladdi hana að hugsa
til þess að það kynni að valda
honum áhyggju.
— Eg get þó sært hann, að
minsta kosti, hvað sem öðru líður,
hugsaði hún með sér.
Hún var tæpast með sjálfri sér.
Herbergin voru auð, þögul og
köld. Hún kveikti Ijós og settist
niður. Húu sat alla nóttina í þung-
um hugsunum.
— Eg skal vinna leikinn. Eg
skal hefna mfn duglega. Eg skal
eyöileggja líf þeirra beggja og
hamingju.
Það var niðurstaðan, sem hún
komst að þegar hún hafði hugleitt
•hálið alla nóttina.
XXIII.
Frú Rósabella var nýkomin heim
aftur í hús þeirra hjónanna, þegar
fregnin um hið sviplega fráfail
manns hennar barst henni.
Hún tók eftir því, þegar hún
kom heim, að vinnufólkið og þjón-
arnir voru öll í æstu skapi. Allir
voru með sorgarsvip. Hún hélt að
það myndi vera sökum þess að
það alt hefði verið hrætt um að
eitthvað hefði orðið að henni þeg-
ar hún ekki kom heim alla nóttina.
En hún lét það ekki á sig fá.
— Segðu lávarðinum að koma
og tala við mig eftir litla stund,
sagði hún viö þjónustumey sína,
— Herra lávarðurinn er ekki
heima, svaraði stúlkan. Hann var
svo áhyggjufullur út af fjarveru
yðar. Það var eins og hann væri
dauðveikur. Viö vorum öll hrædd.
Rósabella brosti aö þessu.
— Láttu orð liggja fycir honum
um að finna mig uttdir eins og
hann kemur heim, sagöi hún.
Hún varð nú í mjög vondu
skapi. Það var af því að Antro-
bus skyldi ekki vera heima. Hún
lét skapbrigðin koma niður á þjóti-
ustustúlkunni, sem nú gat í engu
gert henni til hæfis.
— Farðu burtu á augabragði,
sagði hún við hana bálvond. Vog-
aöu ekki að koma nálægt mér
framar. Eg vísa þér hreint og beint
t burtu úr vistinni undir eins,
Kaup færðu ekkert, þar sem þú
hefir reynzt ófær til að gegna
störfum þírium.
— Ó, fyrirgefið þér, frú, fyrir-
gefið mér, sagði stúlkan kjökrandi.
Eg vissi ekki — gat ekki vitað —
Ó, leyfið mér að halda áfram,
sagði hún með ákafa, þegar hún
sá Rósabellu sianda á fætur. Það
er einhver kominn, nýkominn, frá
Chestermere-hölllnni, sem hefir ntiö-
ur góðar fréttir að færa yður.
Rósabellu rann undir eins reiðin
til stúlkunnar. Og varð glöð við
þó hún léti ekki á því bera. —
Slæmar fréttir frá Chestermere-
höllinni. Hvað gat það verið?
Hvaö hafði borið við? Var Katrín
dáin, eða þá lávarðurinn?
Hún næstum óskaði aö svo væri.
— Hvað ertu að fara með?
Hvaða slæmar fréttir? Talaðu, mann-
eskja!
— Það — það er um lávarð-
inn, sagði stúlkan. Hún var kjökr-
andi, því alt vinnufólkið á heitnil-
inu elskaði Teddy.
Rósabellu brá við.
— Er það um Chestermere lá-
varð? spurði Rósabella nokkuð
skjáifrödduð.
— Nei, nei. Ekki Chestermere.
Þaö er lávarðurinn hérna. Hann
hefir meiðst mikið, — særzt til ó-.
lífis.
— Maðurinn minn, kallaði hún
upp yfir sig.
Hún varð náföl í framan. En
hún náði sér brátt og spuröi í
höstum rómi:
— Hver er þaö sem flytur nú
þessar vitleysislegu fréttir?
Það er engin vitleysa, irú
mín góð. Hér kom maður, sem
bíður niðri. Hann bað tpig að
segja yöur að hann héti Rupert
Featherstone, og það með að Ed-
watd lávarður hefði orðið fyrir
siysi í Chestermere-höllinni. Og
það væri ekki hægt að fiytja hann
hingað, af því að — —
Frúin bandaði óþolinmóðlega
með hendinni.
— Láttu herra Featherstone
koma hingað til mín, sagði hún,
eða, — bíddtt við, það er máske
betra að eg fari og finni hann.
Hún gekk niður stigann og hitti
Featherstone í framstofunni. Og
var auðséð á honum að eitthvaö
alvárlegt var um að vera.