Vísir - 24.07.1916, Blaðsíða 3

VfSIR
•IHHPNÍIH
Nýir kaupendur
Vísis
fá
blaðið ókeypis fyrst um sinn
til mánaðamóta*
HHHiHHH
Stangaveiði
fyrir eina stöng fæst leigð
»
í Elliðaánum.
Uppl. í verslun
Sturlu Jónssonar.
12^=3
Brunatryggingar,
sæ- og stríðsvátryggingar.
A. V. Tulinius,
Miöstræti 6 — Talsími 254
Det kgl. octr.
Brandassurance Cotnp.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
atskonar. Skrifstofuíími8-l 2 og -28.
Austurstræti 1.
N. B. Nlelsen.

L
LOGMEIMN

Oddur Gfslason
yfirréttarmálaflutnlriKsmaÖur
l.aufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-12 og 4-5
_____________Sími 26__________
Pétur Magnússon,
yfirdómslögmaður,
Hverfisgötu 30.
Sími 533 — Heima kl 5—6 .
Bogi Brynjóifsson
yfirréttarm álaflutningsmaOur,
Skrifstofa i Aðalstræti 6 [urpi].
Srif stofutimi frá kl. 12— og 4—6 e.
— Talsími 250 —
$end\% auG^svtvgav
5)tetv^\xr
óskast til að bera VISI
út mn bæinn.
10-15 karlmenn
hefi eg verið beðinn að ráða í síldarvinnu fyrir norðan nú þegar
Hátt kaup í boði
yfirdómslögmaöur.
Staöarstað, Fríkirkjuveg 19.
Heima kl. 11 —12 og 4—5.
Til ferðalaga er áreiðanlega bezt
bezt aö kaupa
niður-
soðiö
Kindakjöt
í Mardeild Siáturfélagsins,
Hafnarstræti — Sími 111
Prentsmiðja P. Þ. Clementz 191 ó.
Regnkápur
nýkomnar
*
í
Fatabúðina.
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
— Eg skal vaka og gæfa
því að eldurinn í ofninum deyi
ekki, sagði hann eftir dálitla stund.
— Hvaða þvættingur, sagði hún,
Eins og það gæti í minsta mála
bjargað mannorði yöar, sem þér
virðist svo hræddur um að sölni,
Við eyrum ekki stödd í neinu menn-
ingarlandi nútia, Við erum á leið
norður undir heimskaut. Farið þér
nú bara rólegur að sofa.
Hann ypti öxlum. Átti það að
vera til merkis um að hann væri
því samþykkur.
— En hvað á eg að gera ?
— Náttúrlega hjálpa mér til að
búa um. Leggið þér nú pokana
þarna langsum. — Ne, ne, ekki
svona, göfugi herra! Þaö eru bæði
hnútur og vöðvar í skrokknum á
mér. Þeim hentar ekki slíkur frá-
gangur. — Nú, nú. Ýtið nú pok-
anum hingað!
Eftir hennar fyrirsögn kom hann
nú pokanum fyrir á gólfinu. Og
það var á alt annan hátt en hann
var vanur að gera. Enda sá hann
nú, að þeir tóru miklu betur en
vant var, og rúmið myndi verða
miklu betia.
— Já, sagði hann við sjálfan sig.
Nú skil eg hvers vegna eg hefi
sofið svo illa undanfarið. Og nú
lagaði hann pokana sína enn betur.
— Það er auðséð að þér eruö
ekki vanur sleðaferðum, sagði hún,
um leið og hún breiddi yfirábreið-
una ofan á og settist niður.
— Nei, máske ekki, svaraði hann.
En hvað þekið þér til sleðaferöa,
með leyfi að spyrja?
— Nóg, til þess að geta hagað
mér eftir því sem bezt hentar, sagði
hún og hagræddi eldiviðnum í
kringum ofninn.
— Hlustið þér á hvernig storm-
urinn hamast, sagði hann. Eg held
að hann sé altaf að herða á.
Tjaldið riðaði til og frá. Og
á milli hviðanna heyrðu þau að
vatnið streymdi í lækjum niöur
tjalddúkana, Hann rétti út hendina
og strauk henni niður eftir einum
dúknum. Það handtak varö orsök
í að tjaldið fór undir eins að leka
þar, og rann vatnið niður á mat-
vælakassann.
— Þetta megið þér ekki gera,
hrópaöi Frona og stökk nú á
fætur.
— Hamingjan góöa, svaraði
hann, þér eruð býsna spræk þó
þér hafið gengið alia Ieið frá Dyea
í dag. Hafiö þér ekki megnustu
harðsperrur?
— Jú. Og það hreint ekki svo
litlar, játaði hún hreinskilnislega.
Þar að auki er eg syfjuö.
— Góða nótt, sagði hún svo
Iitlu síðar. Hún vafði sig nú inn
í hinar mjúku og hlýju ábreiður.
En rétt á eftir kallaði hún til hans
Heyrið þér, eruð þér vakandi?
— Já, sagði hann lágt, hinu-
megin við ofninn. Hvað er nú
um að vera?
— Klufuð þér nokkrar spýtur
til uppkveikju í fyrramálið?
— Uppkveikju, át hann eftir,
hálfsofandi, uppkveikju til hvers?
— Náttúrlega til þess að kveikja
upp með í fyrramálið. Þérmegið
nú til að fara á fætur aftur og
gera það.
Hann hlýddi orðalaust. Og áður
en hann var búinn var hún stein-
sofnuð.
Það var orðið albjart þegar hún
vakuaði. Óveðrinu var slotað. Sólin
skein í heiöi. Alt um kring voru
menn komnir til ferðar með tjörg-
ur sínar á bakinu.
Frona bylti sér á hina hliðina.
Morgunmaturinn var tilbúinn. Var
það steikt svínakjöt og kartöflur.
— Góðan daginn, sagöi hún.
— Góðan daginn,] svaraði hann
og stóð á fætur og þreif vatnsföt-
una. Eg vil ekki segja að eg voni
að þér hafið sofiö vel, því eg veit
að svo hefir verið.
Frona hló.
— Nú ætla eg ut að sækja vatn,
sagöi hann. Og þegar eg kem aft-
ur vona eg aö þér verðið tilbúin
til að borða morgunmatinn.
Að loknum morgunverði sat
Frona fyrir utan tjaldið og baðaði
sig í sólskininu.
Sá hún þá alt í einu menn, sem
hún kannaðist brátt' við. Þeir
komu meðfram vatninu. Hún klapp-
aði saman lófunum af gleði.
— Þarna kemur þá dótið mitt.
Eg er viss um að Del Bishop er
nú sæmilega sneyptur af því að
hafa orðið á eftir.
Svo snéri hún sér aö tjaldbú-
anum, um Ieið og hún lét Ijós-
myndavéiina og ferðakistuna á bak
sér og sagði:
— Nú verð eg að kveöja yöur.
Þakka yður kærlega fyrir viðtök-
urnar.
að