Vísir - 05.08.1916, Blaðsíða 2

VISIR
VISIR
Aígreiðsia blaðsins á Mótei
Isiand er opin irá k!. 8—7 á hverj-
nm degl,
Inngangur írá Vaiiarstræti.
Skrifstofa á sama stað, inng. frá
Aðaistr, — Ritstjórfnn tll vlðtais frá
kl. 3—4.
Sími 400.— P. O. Box 357.
Best að versla i FATABÚÐINNI!
Þar fást Regnkápur, Rykfrakkar fyrlr
herra, dömur og börn, og allur fatn-
aður á eldri sem yngrl.
Hvergi betra að versla en i
FATABUÐINNI, Hafnarstr. 18. Síml 269
Tólfkóngavitsvefarinn.
Hann er enn að vefa í Þjóð-
stefnu. Meðal annars á sá hand-
iðnaður hans að fræöa lesendur
blaðsins um, að eg sé heimskur,
óskýr í hugsunum og »sannarlegt
fíflc.
Ekki nenni eg aö eltast við vað-
al hans lið fyrir liö, því hann er
engu líkari en málæöi drukkins
manns, sem enga stjórn hefir á
tungu sinni og á enga heila hugs-
un til aö íklæða orðum. Botnlaust
þvaður, sem bezt hefði átt við að
enda með hinum landfræga hor-
titti: »og gillir horn á því sem
er« !
Þaö er skiljanlegf, að tólfkonga-
vitsvefaranum sé það hugleikið, að
reyna aö koma þeirri skoðun inn
hjá almenningi, að menn, sem eru
þektir aö því í héraöi sínu, aö þeir
vilji ekki vamm sitt vita, geti hæg-
lega breyst svo, er þeir koma inn
í þinghúsið, að ekki sé einu þeirra
oröi trúandi og að þeir séu þá
reiðubúnir að selja sannfæringu sína
fyrir hvað sem er. Ef menn fengj- ^
ust alment til að trúa því, þá mundi ,
að líkindum eins geta tekist að telja i
I
þeim trú um, að þeir menn gæti !
orðiö heiöarlegir þingmenn, sem
enginn veit til að hafi gert ærlegt
handarvikáæfi sinni, ogmenu alment
furöa sig á, aö látnir eru ganga
lausir. Og ef menn tryöu því, að
menn, sem alment eru álitnir greindir
og gætnir heima hjá sér, verði að
heimskingjum, þegar þeir fara að
fjalla um almenn mál á alþingi, þá
gæti hugsast aö blekbullarinn í Þjóð-
stefnu ætti eftir að öðlast almanna-
traust sem spekingur.
Það er algengt um grunnhygna
menn, þegar þeir eru reknir í vörð-
urnar, aö þeir brigsli andmælend-
um sínum um heimsku, í stað þess
að finna orðum sínum stað. En
slíkar röksemdir hafa þann kost, að
þeim þarf ekki að svara. Og þær
eru ekki fremur svaraverðar, þó þær
komi frá mönnum, sem taldir eru
náttúrugreindir menn, en aldrei hafa
nent að brjóta neitt mál til mergjar
og eru orðnir blindir og heimskir
af sjáifsáliti og leti.
Eg veit ekki hvorum flokknum
tólfkongavitsvefarinn heyrir til, og
tel það engu skifta.
Að endingu skal eg að eins
víkja að einni staöhæfingu tólfkonga-
vitsvefarans : Hann segir að eg sé
að reyna til aö ógna óháðum bænd-
um með því hugsjóna- og sann-
Ieikshatri, sem risið hafi á móti
»skoðunum« Einars Benediktssonar.
— Eg verð að játa það, að eg
veit ekkert við hvaö hann á meö
þessu. Fyrst og fremst hefi eg
aldrei ógnað óháðum bændum. Eg
hefi aðeins bent þeim á, að það
mundi ekki vera vænlegt til sigurs
fyrir þá, að bera á borö fyrir kjós-
endur landsins staölausar ærumeið-
ingar um »gömlu mennina« og
látlausan vaðal um breytingar og
endurbætur án þess að marka nokkra
stefnu eða nefna nokkrar ákveönar
endurætur eða ný áhugamál, sem
þeir ætli aö berjast fyrir. Um skoð-
anir E. B. hefi eg ekkert sagt. Þekki
þær ekki. Hefi aldrei heyrt þær
nefndar á nafn.
Veit ekki til að hann liafi nokkurn
tíma haft nokkra skoðun á nokkru
landsmáli — sem kend veröi við
hann persónulega. Eg veít að hann
hefir í æsku dáðst að föður sínum
og tekið upp stefnu hans í stjórn-
arskrármálinu og viljaö fá «danskan
prins« fyrir landstjóra hér. Eg veit
að hann heldui því stundum fram,
aö Danir einir ráöi yfir «almennu
málunum«, en stundum að þau
heyri undir þjóöfund. í sambands-
málinu var hann alveg stefnulaus
1908, því að um »uppkastið« fann
hann ekkert í þingræðum föður
sins. Að því er hann segir sjálfur,
þá var þaö hann, sem kom því til
leiðar að Sigurður Eggerz og fylgis-
menn hans hurfu frá því, eftir þing
1914, að fá stjórnarskrána stað-
festa á þeim grundvelli, sem þing-
iö ætlaðist til. En þó hefir enginn
farið jafn svæsnum svívirðingarorð-
um um þessa skoöanabræður hans
og hann.
En þó svo væri, að E. B. eða
óháöir bændur hefðu einhverja
skoðun eða hugsjón eða nýja
stefnu til að berjast fyrir, þá
væru æruleysisásakanir þeirra til
»gömlu mannanna* engu réttmætari
fyrir þaö. — Og þeir menn, sem
þykjast ætla að berjast fyrir nýjutn
stefnum og finna ekki aðra heppi-
legri leið til þess, en að bera logn-
ar sakir á þá menn, sem þeir telja
sér andstæöa, — þeir eru sannar-
leg fifl.
Reykvikingur.
Aths.:
Grein þessa var Vísir beðinn
fyrir aö flytja um síðustu helgi, og
hún hefir legið hjá blaðinu síöan. —
En betra er seint en aldrei.
Gula dýrið.
Leynilögreglusaga.
---- Frh.
Hann setti fótinn í hraðgjaifa-
skörina og »Grái Örninn* þaut
áfram með enn meiri hraða en
áður og hækkaði sig um leið
svo að nú var hann jafn hátt í
lofti og hin flugvélin, eða þrjú
þúsund fet yfir sjávarmáli.
Flugvélarnar nálguðust hvor
aðra. Eftir tfu mínútur sá Tinker
hana greinilega.
»Hver fjandinn«, sagði hann.
»Þetta er farþega flugvél og hún
stór. Mér þætti gaman að vita
hvert hún ætlar sér að fara.
»Örninn« hefir þó meiri hraða og
eg mun bráðum ná henni*.
Tinker var farinn að verða var
við djöfulinn, sem ásækir alla
loftfara — svefninn. Þegar heitt
er í veðri og ferðin gengur vel
fer svefninn að sækja að flug-
mönnunum og oftar en einu
sinni hefir það komið fyrir, að
menn hafa sofnað við stýrið og
beðið bana af. Þess vegna tók
Tinker þessum eltingaleik feg-
ins hendi, hann hélt honum
glaðvakandi, því hann þurfti sí-
felt að hafa hugan hjá sér og
gæta að keppinaut sínum. Hvort
stýrimaðurinn í hinni flugvél-
inni hafði séð hann, vissi hann
ekki fyrir víst. Að minsta kosti
leit ekki út fyrir að hann gæfi
nokkurn gaum að honum ennþá.
Tinker brosti og jók hraðann.
Hraðamœlirinn hreyfðist frá 70
til 80, frá 80 til 83 mílur á
klukkustund, og þann hraða lét
hann nægja,
Því nær sem hann koms hinni
óþektu flugvél því meir undrað-
ist hann stærð hennar og flug-
afl, en hún mundi þó ekki reyn
ast jafnoki »Gráa Arnarins* að
skjótleika á beinu flugi, það
vissi hann.
Ennþá sást ekki til lands, þær
þreyttu fluglð yfir Bristolflóanum.
Tinker sá að flugvélin sem hann
elti hafði breytt lítið eitt stefnu
til norðurs, er mundi bera hana
nær Wels ströndinni.
Tinker fylgdi eftir og jók
hraðann. Þegar nær dróg sá
hann að stýrimaðurinn á hinni
flugvélinni hafði veitt honum at-
T I L MINNIS:
Baðhúsið oplð v. d. 8-8, ld.kv. ,til 11
Borgarst.skrifst. i brunastöð opin v. d
11-3
Bæjarfóg.skrifst. Hverfisg. op, v. d. 10-2
og 4-7
Bæjargjaldk, Laufásv. kl. 12-3 og 5-7 v.d
Islandsbankl opinn 10-4,
K, F. U. M. Alm. samk, sunnd. 8’/, siðd
Landakotsspit. Sjúkravitj.timi kl, 11-1.
Landsbankinn 10-3, Bankastjórn til við-
tals 10-12
Landsbókasafn 12-3 og 5-8. Utlán 1-3
LandSBiminn opinn v. d. daglangt (8-9)
Helga daga 10-12 og 4-7
Náttúrugrípasafniö opið r/,-2'/, siðd.
Pósthúsið opiö v. d. 9-7, sunnd. 9-1
Samábyrgðin 12-2 og 4-6:
Stjórnarráðsskrifstofurnar opn. 10-4 v. d.
Vífilsstaðahæiið. Hcimsóknartími 12-1
Þjóðmenjasafnið opið sd. þd. fmd. 12-2
Ókeypis lækning háskólans
Klrkjustrætl 12 t
Alm. lækningar á þriðjud. og föstud.
kl. 12—1.
Eyrna-, nef- og hálslækningar á föstud.
kl. 2-3.
Tannlækningar á þrlðjud. kl. 2—3.
Augnlækuíngar 1 Lækjargötu 2 á mið-
vikud, kl. 2-3.
andsféhirðlr kl. 10—2 og 5—6.
hygli og aukið hraðann, því nú
dróg heldur sundur með þeim.
»Hann er þá til með að reyna
sig«, sagði Tinker við sjálfan
sig. »Hann hefir verið furðu
Iengi að átta sig. Nú, það er
bezt að lofa honum að hita
sér þangað til við komum á
móts við Westward Hol Leið-
in sem hann heldur núna mun
að vísu draga mig yfír flóann
að Wels ströndinni. Jæja, eg
verð ekki Iengi að fljúga aftur
yfir um«.
Brátt varð Tinker var við að
flugvélin hafði meiri hraða en
hann hafði búist við. Hún
hafði aukið hraðann og nú drógst
»Örninn« aftur úr. Tinker herti
flugið. Hraðamælirinn sýndi að
hraðinn vœri 95 mílur á klukku-
stund. Þá fór að draga saman
aftur. Hann hafði allan hugan
við hina flugvélina og gætti ekki
að hvert hann fór, fyrr en hann
sá háa kletta fyrir neðan sig.
Þá vissi hann að hann hafði
ekki aðeins farið fram hjá West-
ward Ho I heldur var hann kom-
inn langt úr vegi.
»Okkur hefir áreiðanlega geng-
ið allvel, sagði hann við sjálfan
sig. »Eg verð líklega að snúa
við að svo búnu. Eg hitti þig
kanski aftur uglan þín og þá
skal eg lofa þér að taka á því
sem þú hefir til!«
Prh.