Vísir - 20.08.1916, Síða 3

V I S’l R
rstfs*------Tt-
Drengur
óskast strax til að bera Vísi út
um bæinn

Drekkið
CARLSBERG
PILSNER
Heimsins bestu óáfengu
drykkir.
Fást alstaðar
Aðalumboð fyrir ísland
Nathan & Olsen
Bindivlr Múrskeiðar — margar teg, — Múrhamrar
2 og 3 mm Fiit og Sandsigti —
— fæst á — ódýrast
Laugavegi 73. á Laugaveg 73.
Böðvar Jónsson. Sími 251.

Oddur Gíslssen
yflrréttarmálaílutnlngsiMBdwr
Laufásvegi 22.
Venjulega heima kl. 11-í?. og 4-5
Sitni 26
Saumur
allar venjulegar lengdir
frá Vir-8’
er ódýraslur
á Laugavegi 73
Sími 251.
Fétur Magnússon,
yfirtíómslögmaður,
Hverfisgötu 30.
Sími 533 — Heima kl 5—6 .
1—3 herbergi á-
sarnt eldhúsi ósk-
ast 3. október.
Bog:i Srynjóífsson
yflrréttarmálaflutningsmaður,
Skrifstofa í Aðalstræti 6 fuj:pi].
Skrifstofutimi frá kl. 12— og4 -6 e.
— Talsími 250 —
Jón Hafliðason, Vallarstræti 4.
Lampar,
Brunatryggingar,
sæ- og siriðsváiryggingar
A. V. Tuiinius,
Miðstræti 6 — Talsími 254
Det kgL octr.
Brandassuranco Coma.
Vátryggir: Hús, húsgögn, vöru-
alskonar. SkriístofutíniiS-I2 og 2-8
Austurstræti L
N. B. NieJsen.
Hið öfiuga og velþekta brunabótafél.
nmr wolga
(Stofnað 1871)
tekur að sér alskonar
brunatrygglngar
Aðalumboðsmaður fyrir fsland
Halldór Eiríksson
(Bókari Eimskipafélagsins)
Eldhúslampar.
í'í áttlampar
Lampaglös.
nýkomið í verzluu
Guðm. Oísen
Vindlar
sérlega góðir — nýkomnir
í verslun
Su5m Öfsetv.
Pretsmiðja Þ. Þ. Clemeníz. 1916
Dóttir snælandsins.
Eftir
Jack London.
43. ----
Frh.
— Hérna kemur Davíð Harney,
og hann getur fyigt yður heim.
Það er bara stuttur spölur.
— Nú eruð þér ekki vingjarn-
legur, hvorki í yöar gaið eða minn.
Hún sagði þetta í mjög ákveðnutn
róm. — En eg vil ekki skoða
þetta sem endirinn á vináttu okkar.
Þér megið til að koma og heim-
sækja mig þegar hugsanir okkar
beggja eru búnar að ná jafnvægi.
Eg vil ekki láta tara svona að við
m'g. Það er barnalegt af yðar
hálfu,
Hún leit snögglega viö Eldorado-
konginum. Hann var nú íétt kom-
inn til þeirra. Svo hélt hún áfram:
— Mér finst heldur ekki að eg
hafi unnið til þess arna af yður.
Eg vil ekki tapa vináttu yöar. Og
eg heimta það, hreint og beint, að
þér komið og heimsækið mig, og
aö alt veröi eins og áður okkar á
milli.
Hann hristi höfuðið.
— Halló! kailaði Davíð. Hann
tók ofan og hægði á sér. Það var
slæmt aö þér ekki fylgduð mínutn
ráðum. Hundar hafa stigiö í verði
um einn dollar pundið síðan í gær,
og eru altaf aö hækka. Góðan
daginn, ungfrú Frona! Góðan dag-
inn, Coriíss! Ætlið þiö sömu leið
og eg ?
— Ungftúin fer sömu ieið.
Corliss tdk nú til húfunnar og
snéri sér á hæli.
— Hvert . ætlið þér? spurði
Davíð,
— Eg þarf að finna mann, skrökv-
aði hann til.
— Munið nú þaö, kallaði Frona
til hans, að þér endilega veröið að
kortta heitn til mín.
— Eg er hræddur um að eg
hafi ekki tíma til þess, sem stendur.
Far vel! Vertu sæll, Davíö!
— Já, svei mér þá, sagði Davíð
við sjálfan sig og horföi á eftir
honum. Þetta getur maður nú kall-
að ósérhlífni! Altaf er hann önn-
um kafinn — og það ekki í nein-
úm smástörfum. En ekki get eg
skilið hvers vegna hann ekki vill
græða á hundaverzlun.
14. kapftuli.
En Corliss heimsótti hana samt,
og það áður en dagurinn var lið-
inn.
Nokkurra klukkustunda sjálfs-
prófun haföi verið nægjanleg til
þess að sýna honum hvaö hann
hafði verið barnalegur.
Þaö var svo sem nógu sárt fytir
hann að hugsa ti> þess, að hann
hefði mist hana fyrir fult og alt,
þó ekki bættist þar ofan á að hún
skyldi fá ástæðu til aö bera þung-
an hug til hans útaf þessari fram-
konitt hans við síðuslu •samfundi.
Og svo var enn frernur það, —
m k svo margs annars — að hann
skammaðist sín fyrir frammistöð-
una.
Hann hafði hugsað sér að hantt
gæti borið vonbrigðin eins og mað-
ur, sérstaklega þar sem hann fyrir-
fram var langt frá því að vita með
vissu hvers hann myndi mega
vænta.
Af þessum ástæðum heimsótti hann
hana, og þau gengu út saman.
Hann talaði skynsömum og auö-
mjúkum orðum tii hennar og
myndi hafa borið fram fjöldan all-
an af afsökunum, sér til málsbóta,
ef hún ekki hefði hindrað það.
— Þér hafið ekkert að ásaka
yður fyrir, sagöi hún. Hefði eg
verið í yðar spotum, heíði eg sjálf-
sagl borið mig eius að, nema ver-
ið mikiu osanngjarnari. Því þér
voruð nú ósanngjarn, eins og þér
vitið.
— En er eg hefði verið í yðar
sporum og þér í mínum, svaraði
hann, og leitaðist við aö gera gam-
an að þessu, þá hefði það hreint
ekki verið nauðsynlegt.
Hún brosti, glöð yfir þvt að
hann nú virtist ekki taka sér þetta
eins nærri og áður.
— En því miður er nú þjóð-
félagslífinu svo vtsdómslega íyrir
komið, að það leyfir ekki sitk
endaskifti á hlutunum, bætti hann
viö, eitts og honum findist að hattn
þyrfti eitthvað að segja.
— Ó, sagði hún og hló. Hvað
þetta snertir þá gera nú Jesúíta-
skoðanir tnínar sig gildandi. Eg
get hafið tnig yfir þessa þjóðfé-
lagslegu hleypidóma.
— Þér viljið þó ekki segja að —
— Hana nú. Þetta hneyksiar yðttr
eitts og vant er! Nei, eg gæti ekki
verið svo barnaleg að segja það
bláít áfram, en eg myndi koma ár
minni svo fyrir borð að niður-
staðan yrði sú sama, þó aðferðin
væri háttprúöari.
>