Vísir - 02.10.1916, Page 3

VÍSIR
balda þeir menn sem með ráðin
fara, að það sé ekki tímabært enn
að gefa út á íslandi árbók, sem
ekki er tkrifuð fyrir hálfvita og
glópa ?
Ef sú er ástæðan, að mennirn-
ir vita ekki hvernig þeir eigi að
gera Blæanakið úr garði svo það
megi til gagns verða, án þess að
hrúgað sé saman í því allra þjóða
grautarleyfum, þá ættu þeir að
leggja niður starfann svo aðrir
menn færari geti tekið við.
Hákon svarti.
>1* kU «si/» »sL» *Jy» nU y
'r
'r
'r
Bæjarfréttir.
Afmæli á morgun:
Ingibjörg Porláksd. búðaret.
Þorvaldur Helgason skósm.
Símon Bjarnason skrifari.
Þóranna Eiþórsdóttir húsfrú.
Bjarni Jónsson húsgagnasm.
Sigríður Jónsdóttir frú, Ak.
Jóhannes Guðmundsson Félagsg.
Þorgrímnr Sigurðsson skipstj.
-Ak.ímselislioi't með íslenzk-
um erindum og margar nýjar teg-
undir korta, fást hjú Helga Irna-
syni í Safnahúsinu.
Á götuna
eða sama sem, eru nú margir
bæjarbúar fluttir til bráðabirgða
Nokkrir hafa tjaldað hér og þar,
uppi hjá skólavörðu og víðar.
Margir fá að hýrast í eiuu her-
bergi hjá kunningum sínum með
alt sitt. Sumir hafa fengið svefn-
herbergi á gistihúsum og einhver-
ir hafa flutt í betrunarhúsið.
„Prince Gíeorge"
enskt hjálparherskip, éitthvað
það stærsta, sem hér hefir eést
kom hingað inn á höfnina í gær
Erindi þess er óknnnugt.
Ealknáman.
Kalknámufélagið er nú bomið
á Jaggirnar og er þegar byrjað
að vinna námuna.
Fisklanst
heflr nú verið í bænum um hríð
í fyrradag var þó seld gömnl Iúða
á torginu fyrir 25 aura puudið —
og rann út.
Götuljósin,
1 raun réttri átti að kveikja á
götuljósunum í gær, en úr því
varð þó ekki vegna þess að fram-
Ieiðsluofn gaestöðvarinnar varbil-
aðnr.
Erlend mynt.
Khöfn 29. sept.
Sterlingrpund kr. 17,47
100 frankar — 62,75
Dollar — 3,69
Dreng
vantar til seadi-
ferða i Guten-
bergsprentsmiðjn.
Kensla.
Ung stúlka með stúdentsprófl tekur að sér að kenna byrjendum
dönsku, ensku, þýsku og yflr höfuð að tala allar algengar námsgreinir.
Upplýsingar í Barnaskólahúsinu hjá Morten Hansen.
Nýi dansskölinn
Fyrsta æfing skólans verður miðvikudaginn 4. obtóber 1916
kl. 9 e. h. í Báruhúsinn.
Listi til áskriftar fyrir nemendur, liggur frammj í Litlu
húðinni.
Við stóra verslun
á Norðurlandi
getur ungur ókvæntur verslunarmaður, sem er fær um að stjórna
versluninni í fjarveru kanpmannsins, fengið atvinnn.
<^ott 3s.aup i tooöí.
Urasóknir, auðb. „VERSLUN" sendist Vísi fyrir næstu helgi.
Dóttir snælandsins.
Effir
Jack London.
Coubertin og Vincent urðu fyrri
til, og stukku á stað eftir kíkin-
um, sem þeir komu með að vörmu
spori. Welse tók við honum og
hélt honum all-lengi fyrirauganu.
Síðan sagði hann: „Þetta er mað-
nr, sem er þarna“. Hann rétti
nú baróninum kíkirinn, og bætti
svo við, „og það er eitthvað að
þessum manni“.
„Hann er skríðandi“, sagði bar-
óninn. „Hann skríður áfram á
fjóruro fótum. Sko! Sko! Og
hann rétti Frouu kíkirinn, skjálf-
andi af geðshræringu.
Það var ekki gott skygni, sök-
um snjóbirtunnar sem skar mjög
í augun. En Frona gat nú samt
nokkurn veginn greint manninn í
kíkinum. Hún sá að hann skreið
að furutré, sem lá þarna, og vind-
urinn hafði rifið upp og rikt um.
Tvisvar reyndi hann að komast
yfir það, og í þriðja sinni tóksfc
honum það, en þá valfc hann Iíka
örmagna. útaf á grúfu niður i
krapasnjóinn.
„Það er maður“, sagði hún, um
leið og hún réttí Vincent kíkinn,
„hann er skríðandi og eins og
hann væri að þrotum kominn. Nú
er hann dottinn, hérna megin við
tréstofninn“.
„Hreyfir hann sig“, spurði Jakob
Welse. Og þegar Vincent hristi
höf'nðið, í stað þess að svara, vék
hann sér inn í tjaldið og kom
þaðan aftur samstuudis með byssu
sína.
Haun skaut sex skotum út i
loftið, hverju á eftir öðru.
„Hann hreyfir sig“, sagði nú
Vincent, sem hafði nákvæmar
gætur a manninum.
„Hann skríður nú niður að ár-
bakkanum. Ó! — Nei. bíðum við
eitt augnablik — jú! Hann ligg-
ur nú á jörðinni og lyftir upp
hattinum, eða einhverju þvíliku,
með stafnum sínum. Nú veifar
hann með honum“. Jekob Welse
skaut sex skotum í viðbót. „Nú
veifar hann aftur. Nú er hann
búinn að sleppa stafnum og ligg-
ur grafkyr".
Þau litu, öll þrjú, þegjandi
spurnar'angum á Jakob Welse.
Hann ypti öxlnm.
„Hvað get eg vitað hvort það
er hvítur maður eða Indiáni. —
Það er líklega hungur, sem að
honum gengur, eða þá hann hefiv
eitthvað meifcfc sig“.
„Já, en máske er hann aðfrarn
kominn“, sagði Frona, með biðj-
andi röddu við föður sinn, eins og
hún héldi að hann, sem svo mikils
megnaði, gæti gert alt.
„Við getnm ekkert við það
ráðið“.
„Ó! þetta er ótfcalegt, óttalegt“,
sagði baróninn, „rétfc fyri? augun-
um á okkur, og við getum ekkert
aðhafst. Nei!“ hrópaði hann svo
alt í einu í mjög ákveðnum róm,
„Það skal ekki ske. Eg fer til
hans yfir ísinn“.
Hanri rauk á stað og hefði þotið
niður árbakkann, ef Jakob Welse
hefði ekki náð í handlegginn á
honum og aftrað honum.
„Ekki svon'a bráður, barón!
Reynið þér að átta yður!“.
„En“ -
„Hér þýðir ekkert en! Þarf
maðurinn mat, eða meðul, eða
hvað? Standið við eitt angnablik.
Við skulum reyna í sameiningu“.
„Já, og þið megið treysta á
mina meðhjálp", sagði Vincent.
Angu Fronu tindruðu. Á með-
an hún fór inn í tjaldið og tók til
matarbita, náðu karlmennirnir sér
í sextin eða sjötíu og fimm faðma
langan kaðal, og bnndu þeir Jakob
Welse og Vincent sinn hvorum
enda ntan nm sig. og baróninn
höfðu þeir a milli sín. Hann
krafðist þess að fá að bera mat-
Vælin, og batfc þau á sínarbreiðn
herðar. Frona horfði á þá Ieggja
út á ána. Hún sá að þeim gekk
vel í fyrstn, en hún varð þess vör
að þetta breyttist fljótfc, þegar
fasta lagísnnm við árbakkann
slepti. Faðir hennar gekk á nnd-
an, hægt og rólega, og reyndi ís-
inn framundan og til beggja hliða
og breytti sífelt um stefnu. Vin-
cent, sem var aftastur, datfc fyrst-
ur ofan í. En um leið og hann
féll i vökina, skant hann stafnum
þversum yflr haúa og hélt sér
nppi á honum, svo höfuðið stóð
npp úr. Sfcraumurinn togaði sterk-
lega í hann, én hinir vorn sterk-
ari og drógu hann upp úr. Frona
sá að þeir nú ráðgnðnst um sem
snöggvast, og að baróninn baðaði
út öllum öngum i mesta ákafa, og
að því búnu skildi Vincent við þá
og sueri til sama lands, Hann
skalf og nötraði af kulda þegar
hann skreið npp á bakkann til
Fronu: „Þetta er alveg ómögu-
legt“, sagði hann.
„Nú, jæja“, sagði hún í ergileg-
um róm, „því komu þá ekbi hinir
Iíka til baka?“.