Vísir - 22.10.1916, Blaðsíða 3

sykur, maís og önmir útlend nauð-
synjavara væri ekki seld of hán
verði, þá hefðu mjólkurframleið-
endur aldrei spent bogann eins
hátt eins og raun varð á. En all-
ir vilja hafa hag af sinni fram-
leiðslu og ekki er það láandiþótt
mjólkurframleiðendur vilji hafa það
h'ka, þegar þeir sjá að allir
aðrir hafa góðaD hagnað
á framleiðslunum í Iandinu, og
þeir verða einnig að borga hátt
verð fyrir aðfluttar vörur. Eg
ætla ekki að dæma um það, hvað
það kostar að framleiða mjólkina,
en það er afardýrt og háð mikl-
um erfiðleikum eins og fleira. Ef
bændur sem eingöngu hafa kúa-
bú, mættu ekki selja mjólk sína
hærra verði heldur en þeir bænd-
ur geta selt hana sem mestmegnis
hafa sauðfjárrækt, þá mundu þeir
fyrnefndu sjáanlega bera minna
úr býtum en hinir. Mjólkin mundi
þykja nógu dýrt keypt hér í bæj-
um, þótt hún væri ekki seld dýr-
ara en því verði sem kostar að
framleiða hana, og mundi þa5
verða nokkuð hátt verð, þegar
búið væri að reikna til dæmis kýr-
verðið ennfremur kaup og fæði
fyrir þá sem vinna við framleiðsl-
una, jarðarafgjaldið^ fóðurbætir,
flutningskostnað og öll opinber út-
gjöld eða fleira. Svo verðum við
bæjarbúar að vera svo sanngjarnir
að hugsa okkur það, hvar bænd-
ur eiga að taka lífsviðurværi handa
þeim hluta heimilisfólkains, sem
ekki er vinnufært, t. d. börnum
og gamalmennum.
Mjólkurframleiðendur eru ekki
öfundsverðir af mjólkursölnnni,
þótt þeir fái 36 aura fyrir hter-
inn, en það er mikið fyrir fátækt
fólk að borga það háa verð, þó
er það að illu til betra en margt
annað af nauðsynjavörú, sem fólk
verðnr að kanpa, því mjólkin er
þó ekki stigin eins hátt í verði
tiltölulega eins og aðrar íslenskar
afurðir.
Eg ætla ekki að liða það í Rund-
ur, því það veit hver einasti maður.
Og mér finst það vera ráð við
þessari mjólkurþrætn, annaðhvort
að verðlagsnefndin setji hámark á
margar aðrar vörnr sem of hátt
eru seldar, ellegar hún útvegi
bæjarbúumflýjrtiðarhjálp, sem not-
ist á þann hátt, að þessir fjórir
þrætnaurar á mjólkurlítirnnm verði
borgaðir með til mjólknrframleið-
endanna, nú fram eftir vetrinum,
má altaf miðla mélum þegar líður
að vorinum, og þá ef til vill lækka
vörur í verði.
Eg vil að lokum geta þess, að
ritað hefir verið um það að mjólk
mætti flytja austan úr Árnessýslu
og úr Borgarnnsi, ea það tel eg
fjarstæðu sem ekki er orðum að
eyðandi, því önnur leiðin er vond
sjóleið, en hin er fjallvegur, að
jafnaði ófær á vetrum.
En þegar sumarið kemur, þá má
athnga þær leiðir. —
Rvik 1#/10 1016
0. J. H.
RusMista bæjarins -
Lækjartorg.
E>að hlýtur að vera hverjum
þeim er Iætur sér ant um fegurð
og útlit þessa bæjar yfirleitt,
mikil hörmung að sjá þá meðferð,
sem þetta eina torg bæjarins er
látið sæta.
Fyrst er hrófað þar upp svo-
nefndum „Sölutnrnitt fyrir nokkr-
nm árum, þó óhætt megi fullyrða
að hvergi í bænum sé hann til
prýði, og síst á Lækjartorgi. Því
næst er kappkostað að nmkringja
nefndan „turn“ með alskonar
rusli, tómum kössum, gömlum
vagngörmum og fleiru þessháttar,
enda virðast eigendur þessara
muna vera gersamlega hafnir
yfir það eftirlit, sem lögreglan
annars einstöku siunum hefír
með því, aö fólk ekki tildri á-
höldum sínum eða varningi beint
á gangveg annara, eð& á alfara-
veg.
En út yfir alt teknr þó, að nú
síðnstu árin virðist torgið hafa
verið sérstaklega valið til að hrúga
þar súman og höggva til þaS grjót
sem bærinn (og einstakir menn?)
þarf að nota í byggingar sínar og
mannvirki, eða ef svo ber undir,
jafnvel til að höggva og skeyta
saman húsgrindur fyrir Pétur og
Pál. Þetta er óhæfa. í fyrsta
lagi vegna þess að þeir sem búa
nálægt torginu, engan veginn hafa
unnið til þess frekar en aðrir
borgarar þessa bæjar, að raskað
sé ró þeirra með þeim hávaða og
djöfulgangi, sem er eðlileg afleið-
Dóttir snælandsins.
Efíir
Jack London.
87 ------
Frh.
— Hvers vegna? Vertu róleg-
nr! Segðu mér alt eins og er.
— Já, sjáðu nú til! í gær-
kveldi — byrjaði hann á að segja,
en hætti svo til þess að hlusta á
Norðlendingiun, sem nú var rétt
nýbúinn að sverja vitnaeiðinn, og
var að tala, hægt og seint.
— Eg vakna alt í einu, glað-
vakna, sagði hann. Eg fer fram
að hnrðinni. Eg heyri skot.
Þrútinn og rauður maður í and-
liti tók fram í.
—- Hvað hélduð þér að um væri
að veraP spurði hann.
— Hvað segið þér? spurðivitn-
ið, og leit áhyggjnfullur til spyrj-
andans. *
— Þegar þér komuð fram að
burðinni hvað datt yður þá fyrst
' hug að á gengi?
— Ó, sagði maðurinn, eins og
hann rankaði við sér. Eg var
bsrfættur. Mér fanst fjandi kalt.
Hann varð mjög ánægjulegur á
svipinn þegar hinir fóru að hlæja
að framburði hans, og hélt svo
áfram hinn rólegasti. Eg heyri
annað skot og eg hleyp niður veg-
inn.
í þessu braust Corliss gegnum
mannþröngina og til Fronu, svo
hún heyrði ekki eða tók ekki eft-
ir því sem maðurinn bætti við.
— Hvað gengnr hér á, spurði
Corliss, er nokkuð alvarlegt á ferð-
um ? Get eg nokkuð hjálpað
yður?
— Já, já, sagði hún og þreif
um hönd hans og þrýsti hana fast
og innilega.
— Peynið með einhverju mögu-
legu móti að komast yfrum og
segið föður mínum að koma hing-
að með yður, Segið honum að
Viucent sé í hættu staddur, að
hann só ákærður fyrir — hvað
ertu ákærður fyrir Gregory ?
spurði hún og sneri sér að hon-
um.
— Morð,
— Morð! sagði Corliss.
— Já, já, segið að hann sé
ákærður fyrir morð, og að eg sé
hér og þurfl hjálpar hans. Og
segið honum að koma með föt
handa mér. Og Vance, bætti hún
við og þrýsti fast hönd hans, þér
megið ekki — megið ekki setja
yður í alt of mikla hættu, en
reynið samt að framkvæma þetta.
— Eg skal sjá um að koma
þessu f verk, sagði bann og fór
nú að reyna að komast út í gegn
um mannþröngina.
— Hver er verjandi þinn, spurði
hún vincent.
Hann hristi höfuðið. Enginn.
Þeir ætluðu að setja mér verjanda,
lögmannsflæking frá Bandaríkjun-
um, sem heitir Billy Brown, en
eg þakkaði fyrir. Þetta er skyndi-
dómstóll, skaltu vita. og þeir eru
búnir að ákveða sig. Eg slepp
ekki.
— Eg vildi óska að það væri
tími til að heyra hvað þú hefir
fram að færa.
— Já, en Frona! Eg er sak-
laus. Eg —
— Þey! Hún lagði höndina á
handlegg honum til þessaðþagga
niður í honum, og sneri svo allri
athygli sinni að vitninu.
— Þessi blaðamaður barðist nm
eins og skollinn sjálfur, en eg og
Pétur drógum hann inn í kofann.
Hann hrópaði og kallaði.
— Hver hrópaði? spurði kær-
andinn.
— Hann, nánnginn þarna! sagði
vitnið, og benti á Viucent. Og
eg kveikti Ijós. Lampinn var
oltinn um, en eg hafði kerti í
vasanum. Það er góður vani að
hafa kerti í vasanum. Og Borg
ing af vinnu á torginu, eldsnemma
dags. í öðru lagi vegna þess að
torgið er enginn staðnr fyrir þessa
hluti, enda mun hvergi tíðkast í
viðri veröld, að einasta torg bæj-
arins sé gert að stærstu rusla-
kistunni. Það þarf að rífa þessa
skrípabyggingn sem nefnd er
„Söluturn", það þarf að koma
öllu rusli sem á torginu er, burt
því þar á það síst heima, og það
þarf að láta gera við torgið
þannig, að það sé ekki bænum til
stórskammar, eins og nú er.
Að undauförnu heflr manni legið
við sundi, ef gengið er um torgið,
og dropi hefir komið úr lofti;
gangi maður um það að kvöldi'
til, í því blessaða „bæjarstjórnar-
myrkri" sem nú oftast er, má
heita slembi-Iukka að komast heill
úr þeirri mannhættu, þegar ekki
fullur máni í náð sinni lítur til
lýðsins. í dimmn er ekki nema
fuglinum fljúgandi fært yflr torgið,
en hér ern fæstir háfleygir.
Það mun liggja bæjarstjórn
Reykjavikur næst, að sjá um að
þau atriði sem drepið hefir verið
á hér að framan, verði lagfærð,
en sjái hún um það, er vegur til
fyrir þá sem nálægt torginu búa,
og mest hljóta að bera útlit þess
og meðferð fyrir brjósti, að láta
þrífa það til á sinn kostnað, en
það y?ði bænum til lítils sóma.
Víst er um það að ekki má
„humma“ þetta fram af sér. Það
á að sýna torginu þann sóma sem
því ber, og það verður að gera
það sem fyrst.
Geir.
— hann lá á gólfinu — dauður.
Og konan segir að hann gerði það,
og svo dó hún líka.
— Sagði hún að hver gerði
það?
Aftur benti vitnið á Vincent og
sagði: Hann. Þessi nánngi
þarna. Frb.
Nú með íslandi komu
4 þtisund
flnijöar os toor
'mn;ojnnutA
je j'BAjn q.sjæ^s