Vísir - 21.11.1916, Blaðsíða 3

VISIR
.Gula dýrið.
[Framh.]
Hægt og varlega héldu þeir á-
fram. Pegar þeir lögðu af stað
lifði skamt nætur og tók að birta
þegar þeir voru komnir nokkuð
inn í skóginn. 1 fyrstu var eng-
in hætta á ferðum, en því lengra
sem þeir komust inn í skóginn
varð hættan meiri.
Þeir héldu stöðugt áfram. Það
birti meira og meira, en sólina
sáu þeir ekki, því svo var þéttur
skógurinn.
Það var komið fram yfir dag-
mál þegar þeir urðu varir við að
þeim mundi mótspyrna veitt. Þeir
voru staddir á auðu svæði í skóg-
inum þegar alt í einu drifur að
þeim hópur af eiturörvum úr runn-
unum gagnvart þeim. Bleik hljóp
skjótt til baka og skíp&ði hinum
að skýia sér lika. Þeir hlupu inn
í skógarþyknið en einn lá eftir
skotinn ör í hjartastað.
Bleik skipaði hátt og skýrt:
„Verið viðbúnir að skjóta. —
Viðbúnir — skjótið!“ Nú kom
hvert skotið á fætur öðru, en úr
runnauum gagnvart heyrðust óp
og vein.
Öifadrífan hætti og Bleik skip-
aði að hætta að skjóta. Svo var
þögn, og enginn hreyfði sig.
Bieik hljóp út úr runnanum og
bað mennina að fylgja sór.
„Þeir halda tii skógarins þar
sem hann er þykkastnr", sagði
hann við Porter skipstjóra: „Vér
meignm fara varlega héðan af“.
Þeir héldu áfram gegnum skóg-
inn. En alt í einu komust þeir
út úr skógarþykninu. Pyrirfram-
Ágætt brenni,
eldfimf og hitamikið, faast kegpi
hjá afgr.
Landssj óðsvaranna/
3 háseta
an þá var slétt land nokkrar rast-
ir á lengd. Hér og þar voru
gríðarstór og gildvexin tré og var
þetta því líkast enekum skemti-
garði.
Skamt frá þeim var dökkblátt,
spegilslétt stöðuvatn. — Þá rifjað-
ist alt í einu upp fyrir Bleik saga
sem honum hafði verið sögð fyrir
löngu um stöðuvatn sem helgað
var guðinum Mó. Mátti þangað
enginn koma nema rétttrúaður
væri og enginn mátti koma nær
vatninu en svo, að þrjú skref væri
milli bans og vatusins.
Þeir stönsuðu hjá vatninu og
horfðu á landið í kring um sig.
Alt í einu heyrðist kallað með
dimmri rödd og var eins og hún
kæmi úr vatninu utarlega.
„Farið brott! Farið brott! Þór
sem óvirðið vé hins mikla guðs,
munuð hegninu fá, og bölvun skal
fylgja yðar!“ [Frh.]
NorDmenn liræddir
vantar á e.s. Mjölnir.
Uppl. á skrifstofn vorri.
H.f. Kveldúlfur.
Maskínnolía, lagerolía og cylinderolía
ávalt fyrirliggjandi.
Sími 214
Hið íslenska Steinofíuhluiafélag.
við ófrið?
í dönskum blöðum er sagt frá
því, að menn í bæjum á vestur-
strönd Noregs hafi nú tekið að
vátryggja bús stn fyrir ófriðar-
hættu. Um aðra ófriðarhættu en
árás herskipa eða loftsbipa getur
ekki verið að ræða, og virðist því
svo sem Norðmenn vilji vera við
öllu búnir af Þjóðverjum. — Það
eru Englendingar sem tekið hafa
að sór vátfyggingu þessa; iðgjald-
ið er að sögn 90 sbillings af 100
sterlingspunda virði eða og
er það allhátt.
\
ísiir og miljönip
eftir
gharles garvice.
4 Frh.
— Eg held að mig mieminni
það ekki, að flest Vatna-skáldin
hafi orðið brjáluð; og þegar eg
horfi í kringum mig, þá verð eg
að viðurbenna það, að mig furðar
ekkert á því.
Stafford hló; hann var orðinn
vanur kaldrananum í Howard.
— Skáldin eru víst ágæt, sagði
hann. Þó eg viti raunar ekkert
um það, þvi sð eg hefi ekkert
lesið eftir þau síðan eg fór úr
skóla. En lofsöngur þoirra um
náttúrufegurðina hérna er áreið-
anlega ekki um of. Þú ættir að
sjá sveitina í góðu veðri.
— Hefir nokkur maður séð hana
í góðu veðri ? spurði Howard, sak-
leysislega eins og spnrning þessi
væri mjög eðiiieg. — Eg spurði
sveitamann, sem eg hitti í járn-
brautarlestinni, hvort hér væri alt
af regn, og hann avaraði: „Nei;
stundum er hríð!“
— Það var ágætt, sagði Stafford
og hló við. En þetta er tómur
þvættingur, að hér séu eifeldar
rigningar; kunnugir menn hafa
sagt mér að veðrið sé oft dásam-
legt vikum saman. Þeir aegja að
maður viti aldrei fyrir hvenær
veðríð breytist, að það sé breyti-
legt eins og konurnar.-------Er
það ekki dásamlegt, Iíttu á!
Hann benti i anstur. Án þess
þeir tæki eftir því, hafði smátt
og smátt létt til í loftinu, þokan
lyftist upp og hvarf; vindblær
lék um þá eins og tjaldi hefði
verið svift til hliðar, frá hæð og
dal og vatni, og óviðjafnanleg feg-
urð lá afhjúpuð fyrir augum þeirra.
Stór fagurblár vatnsflötur blasti
við þeim, en út frá honum lágu
skrúðgrænar engjar og dökkir
skógar og skógi vaxnar hæðir glit-
andi pnrpuralitar, gnllnar og *ilf-
urgráar teygðu kollana hver npp
fyrir aðra upp í himinblámann.
Ferðamennirnir tveir horfðu
hljóðir og hugfangnir á. Jafnvel
Pottinger gapti af aðdáuD, þó að
honum annars þætti fátt fallegt í
náttúrunnar ríki annað en'hest-
arnir sínir.
— Hvað er dásamlegra, þú trú-
arveiki? sagði Stafford; hefirðu
nokkurn tíma séð annað eins?
■ Howard hafði orðið agndofa, en
auðvitað fól hann aðdáuu sina
undir kuldahæðni sinni.
— Er það stæling á málverki
eða leiksvið úr Drury Lane leik-
húsinu ? — En, hvað er að tarna.
Þarna er töfrahöllin íullgerð,
bætti hann við, er þokuna birti
enn betur upp og löng og ákaflega
skrautleg bygging kom í ljós í
hlíðinni fyrir handan vatnið og
speglaðist snjóhvít í vatninu. —
Getur það verið, að þetta sé „litla
býlið" hans sir Stefáns?
— Eg er hræddur um að svo
sé, sagði Stafford. Því svipareitt-
hvað til öldungsins, bætti hann
við og var alvöruhreimur í rödd-
inni.
— Já, það er allstórt, eða öllu
heldur Iangt, og það er ákaflega
hvítt; en maður verður að játa
það, að það spillir ekki útsýninu,
sagði Howard; og þar Bem það
stendur, með turnum og svölum
og ber við dökkgrænann skóginn,
verður maður að viðurkenna, að
það sé fremur til prýði en hitt.
Eg geri ráð fyrir að þessar dún-
mjúku flatir séu blómurn skrýdd-
ar. Og eg þori að leggja höfuð
mitt i veð fyrir því, að það er
ekki óskrautlegra að innan en
utan. Gæfusami uugi maður, að
eiga Krösus fyrir föður.
— Já; eg geri ráð fyrir að öld-
ungurinn hljóti að vera óstjórn*
lega loðiun um lófana, sagði Staf-
foxd.
— Maðnr sem getur bygt slíka
höll, og ekki blygðast sín fyrir að
kalla það „dálitið býli“, hlýtur að
vera það sem við dauðlegir menn
köllum: margfaldur miljónamær-
ingur.
— Eg veit svo lítið um föður
minn, sagði Stafford.
— Og heimurinn veit svo mik-
ið, sagði Howard, fletti frá sér
regnkápunni og baðaði sig í sól-
skininu, því nú skein sólin, björt
og hlý, eirs og hún hefði aldrei
heyrt rigningu nefnda á nafn. —
Maður sér ekki svo nokkurt blað,
að maður rekist ekki á einhver
stórvirki hins fræga sir Stefáns
Ormes. Einn daginn er hann í
París að semja um ríkislán; næsta
dag er hann að Ieggja undir rík-
ið, slá eign þess ó, eða hYað mað-
ur á að balla það, stór landflæmi
í Afríku eða Asíu. Þriðja daginn
er skýrt hátiðlega frá því, að hann
hafi stofnað nýjan banka, vátrygg-
ingarfélag eða hann sé pottur og
panna í einhverju tröllauknu fyrir-
tæki, sem Rothschildar einir og
Barningar fá við ráðið. Við og
við er skýrt frá því, að sirStef1'!!
Orme hafi verið beðinn að gang-
aít fyrir stoínnn einhvers mikils-
varðandi fyrirtækis, en hann hafi