Vísir - 30.01.1917, Side 3

\ íSIR
sjái nú að þeir hafi aldrei haldið
betnr saman.
Samir segja rannar að Karl
Austurríkiskeisari hafi verið frum-
k vöðull að „friðarboðinu" og Þjóð-
ver jar nauðugir látið að vilja hans.
Og þess vegna ákanslarinn þýski
og keisarinn að hafa talað avo
hátt um yfirburði Þjóðverja um
það leyti sem „friðarboðið" hljóp
af stokkunum — til þeas að spilla
íyrir því.
Hvað gerir Wilson?
Jú — Wilson heldur áfram eins
og sést af símskeyti sem Vísi
barat nýlega, þar sem sagt var
að Wilson skoraði á ófriðarþjóð-
Irnar að binda enda á ófriðinn
með það eitt fyrir augum að koma
á varanlegum friSi, því að útséð
væri um að nokkur þeirra ynni
sigur. —
En þau orð hafa Wilson verið
lögð í munn af breskum blöðum,
aem hneyxluðust mjög á þvi að
Wilson sagði í fyrri áskorun sinní
að allar ófriðarþjóðimar berðust
íyrir því sama þ. e. rétti smá-
þjóðanna. Sögðu blöðin að slík
fásinna gæti ekki orðið til annars
en að spilla fyrir sáttatilraunum
hans og að honum hefði verið nær
að segja sem svo, að útséð væri
vm að úr yrði skorið með vopn-
um. — Þetta hefir Wilson látið
sér að kenningu verða! — En
vonin um árangur er því miður
lítil.
Allar ófriðarþjóðirnar búast nú
um af kappi, undir vorið ogsum-
arið og gera bandamenn sér vafa-
laust vonir um að geta bætt svo
aðstöðu sína, að eitthvað sljákki
í Þjóðverjum nndir haustið. —
En að þeir, þegar þar að kemur,
haldi fast við öll stóru orðin í
svarinu til Wilsons er þó mjög
óvíst. Stóru orðin eru auðvitað
aðallega stíluð til almennings heima
fyrir til að halda uppi „stemmn-
ingunni“.
Gjaldskrá lækna.
Læknar hér í Reykjavik, sem
ekki eru bundnir við gjaldskrá
héraðslækna, hafa samið sér nýja
gjaldskrá, eam er töluvert hærri
en gjaldskrá héraðslækna sem al-
ment hefir verið farið eftir einnig
af „prakti«erandi“ læknum.
Eftir nýju gjaldskránni taka
læknarnir 3—5 krónur fyrir hverja
sjúkravitjun í sama sjúkdómi, í
fyrstu 3 skifti, en síðan 1—3 kr.
fyrir hverja vítjun. Fyrir fyrsta
viðtal heima bjá lækni greiðist
1—5 kr,, fyrir hvert viðtal síðar
um sama ejúkdóm hálft gjald, þó
aldrei minna en ein króna. —
Gjaldið er mismunandi eftir þvi
hver sjúkdómurinn er.
Tvöfalt gjald greiðist fyrir alla
læknishjálp að næturlagi, frá kl
9 að kvöldi til kl. 7 að morgni.
Húslæknar fái l3/g°/o nf skatt-
skyldum tekjum, þó ekki minna
en 30 krónur á ári.
í gjaldskránni er ákveðin borg-
un fyrir ýms læknisverk, á sama
hátt og i gjaldskra héraðslækna,
en anuðvitað flest eða alt hærra.
Hækksn þessi er mjög svo eðli-
leg, þar sem læknar þessir flestir
fá engin laun úr landssjóöi til
lækningauna, og því enga dýrtíð-
arupphót. Nú fa héraðslæknar
dýrtíðaruppbót bæði á föstum laun-
um sínum og Iækningatekjum. í
sjálfu sér væri það eðlilegt að ó-
launaðir læknar tækju ávalt hærra
gjald fyrir læknishjálp,
Falkenhayn
og Grikkir.
Hann er að verða dularfull
vera. Eins og áður heíir verið
getið um hér í blaðinu, gaus upp
sá kvittur i blöðum bandamanna
í desembermánuði, að hann væri
kominn til Grikkland*, og var þá
talið sennilegast, að hann mundi
eiga að taka við stjórn Grikkja-
hers og ráðast á bandamenn. Eu
úr því varð ekkert og virtust þá
allir íallast á að þetta hefði ekki
verið annað en getgátnr einar.—
Og sennilega hefir það aldrei
verið annað.
Nú heíir Grikkjakonungur orðið
að ganga að öllum kröfum banda-
manna, biðja þá fyrirgefningar á
uppþotinu sem varð 1. desbr.,
flytja gríska herinn allan á einn
stað, láta af hendi vopn og skot-
færi og láta lausa alla þá fylgis-
menn Yenezilosar, sem teknir
voru höndum fyrst í desember. —
Bendir þetta síst til þess, að
Falkenhayn sé að vígbúa her
Grikkja. Enda er sagt í síðustu
enskum blöðum, sem hingað hafa
boriat, að sögur þessar muni al-
gerlega tilhæfulausar.
Senniiegast er að bandamenn
hafi haldið að Grikkir væru í þann
isíir og miliömr
eftir
|§harles fparvice.
56 Frh.
ofan á bók — fornmenjar eftir
Percy — í bókaskránni, sem mig
hálfiangar til að eignast.
— Hvað þarftu mikið, íaðir
minn ? spurði hún.
— Nú, eg kemst af með svo
sem fimm pund, sagði haDn kæru-
leysislega. — 'Eg sá einar tvær
bækur aðrar, sem eg hefði gjarn-
an viljað fá líka.
Hún gerði skyndi-áætlun i
huga sér. Hana rnunaði mikið
um fimm pund, en sarnt sagði hún
: brosandi:
— Mér þykir þú nokkuð eyðalu-
eamur, góði. Þú sem átt „Foru-
menjarnar“ í bókasafninu þinu.
Haun varð hálf-hvumsa við allra
snöggvast, en sagði svo:
— Já, en þar eru ekki allar
þessar athugasemdir, allar þessar
skýringar, sem ern svo mikils
verðar — og útgáfan or ódýr.
— Jæja, góði, svaraði hún og
gekk að skrifborði sínu, lauk upp
skúffa og tók fimm pnnda seðil
upp úr lifclum tréstokk.
Hann horfði á h&na í laumi
og veitti honni nána eftirtekt.
— Þú átt liklega dávæna fúlgu
þarna, ída sagði hann hlæjandi.
— Ónei, hún er nauða lítil,
svaraði hún — ekki svipað því
nóg til að borga reikninga okkar.
En við skulum ekki vera að setja
það fyrir okkur, góði. Hérnaeru
peningarnir, en þú verður aðlofa
mér að sjá bækurnar þegar þú
færð þær. Eg fékk aldrei að sjá
bækurnar, sem þú pantaðir sein-
ast, ein8 og þú veist.
Hann tók við seðlinum og brá
ánægjuglampa fyrir í hinum fjör-
lausu augum hans.
— Á, sástu þær ekki? sagði
hann. Eg hefi þá eflaust gleymt
að sýna þér þær, enda ertu altaf
önnnm kafin í einhverju, en nú
skal eg sýna þér þessar ef þú
minnir mig á það. Þú verður að
halda epart á peningunum, ída
og minka öil útgjöld sem mest.
Yið ernm fátæk, bláfátæk, einsog
þú veist og það er svo dýrt að
lifa og haida þetta vinnufólk, af-
Bkaplega dýrt.
Hann hélt áfram að tauta við
sjálfan sig og gebk svo til bóka-
safnsins með bókina i annari heud-
inni, en hinni hendinni stakk hann
í vasann og krepti hana utan um
seðilinn. ída fór í reiðfötin sin
og gekk út í besthúsið til að láta
leggja áfolann. Var húu aðhugaa
um það, að gaman væri nú að
geta eignast, þó ekki væri nema
einu sinni, nóga peninga til þess
að geta borgað skuldir sínar og
kaupá allar þær bækur, sem föð-
ur hennar langaði til &ð eignast.
Hætti hún þó von bráðar að
brjóta heil&nn um þetta, þvi að
foliun var baldinn og óstýrilátur
og átti hún fult í fangi með að
temja hann og kenna honurn sið-
ina og venja bann af öllum hans
kenjum og barnabrekum, Gekk
allur seinni partur dagsins í þetta
fyrir henni, og var ekki svo mik-
ið sem henni dytti Sfcsfford Orme
einu sinni í hug. En þegar hún
var sest við arininn eftir kvöld-
matinn, hvarfltði hugurinu aftur
til hans og alvörusvipsins á hon-
um, þegar hann var aðbiðjahana
leyfis að „hjálpa“ henni.
Hún fór ekki að hátta fyr en
nokkru eftir að faðir hennar var
genginn til hvilu og staðnæmdist
fyrir utan dyrnar á svefnherbergi
hans, eins og hún var vön. Heyrð-
ist henni þá alt kyrt og hljótt
inni hjá fconurn. En þegar hún
var sjálf farin að hátfca og var að
laga á sér hárið, þá heyrði hún
að haim opnaði dyrnar hjá sér.
Byggingarlöð.
Hornlóð rétt við miðbæinn fæst
keypt.
AUar frekari upplýslngar gefui'
nndirritaður.
Lárus Fjeldsteö
yfirdómslögmaður.
-----—.............
K. F. U. M.
Biblíulestur í kvöld kl. 81/,
Allir ungir menn velkomnir.
K. F. P. K.
Saumafundu kl. 5 og S
veginn að ráðast á þá, er upp-
þotið varð í Aþenu 1. desember.
Þá voru þeir Falkenhayn og
Mackensen búnir að ná höndum
saman í Rúmeniu, og því hefir
mönnum fundist að Mackensen
væri einfær um að stýra þeim her
miðveldanna, og að Falkenhayn
gæti þá eins vel farið suður á
Grikkland!
Að vísu bólar alt af á því í
enskum blöðum, að bandamðnn
trúa Konstautin konungi illa, en
það virðist þó lítt hugsandi, að
hann ráðist á þá héðan af, úr því
hann áræddi ekki að gora það er
hafnbannið var lagt á GrikklancL
Það verður uppbafið nú nm mán-
aðamótin. Yæntanlega gert ráð
fyrir því, að flutningi griska hers-
ins verði þá lokiS.
Hún varð anðvitað hrædd við
þetta og læddist út á ganginn.
Sá hún þá að faðir hennar stóð við
stigann, eins og hann ætlaði að
ganga ofan. en hún laumaðis til
hans og lagði höndina á handlegg
hans með mestu hægð. FfawTi
sneri sér við og leit á hana etar-
andi, sjónlansum augunum,
og þeir menn gera, sem ganga í
svefni, án þess þó eiginlega að
sjá hana. Henni lá við að hljóða
upp yfir sig af hræðslu, en gat
þó stilt sig um það og leiddi hann
hægt og varlega inn í herbergi
hann aftur. Hann vaknaði þá um
leið og þau stigu yfir þröskuld-
inn og leit á hana forviða.
— Er þér ilt, faðir minn, eð*
gengur nokkuð að þér? spurði húu
blíðlega.
— Nei, nei, svaraðl hann. —
Mér er ekker ilt; það gengur
ekkert að mér. Eg var að farr.
að hátta; en hvað vildir þú mér?
Húu var dálitla stund hjá hon--
um, en bauð honam svo góðar-
nætur og harðlæsti hurðinni k
svefnherbergi hans. Ea þegar
hún var gengin út frá honum
stóð hann æði tíma á gólfinn og;
lagði við hlnstirnar. Þegar hon
um heyrðist svo allur umgangui
vera hættur, opnaði hann kreptar
hnefann og leit lævíslega áfimm*