Vísir - 22.04.1917, Blaðsíða 3

VISIE
Krapotkin fursti
um ófriðinn.
Það era nú Iiðin 41 ár eíðan
Krapotkin farsti slapp úr fangels-
isvist í Kússlandi. Siðustu 30
árin heflr hann dvalið í Englandi
og er nú 75 ára að aldri.
Nú er hann á fömm heim til
Eússlands.
Fund&höld mikil hafa verið í
Englandi meðal landflótta Rússa,
sem dvalið hafa þar í tugi ára.
Á einnm fundinum var lesið upp
bréf frá Krapotkin, þar segir
meðal annars:
03s, sem þektum Rússland og
þektum ástandið í Norðarálfunni,
var þ»ð þegar Ijóst, að það var
skylda vor að bsrjast gegn yfir-
gangi Þjóðverja og Austurríkis-
manna, er þeir réðust inn í Belgíu,
Frakkland, Serbíu og Rússland.
Æússneska þjóðin vissi það þegar
að þar vora ekki á ferð þýaku
efnaleysingjarnir, sem hafa á fán*
nm sínum áskoranir um afnám
pólitískrar og efnalegrar þrælkun-
ar. Rússneska þjóðin skildi líba
bændurna, þegar þeir spurðu:
Ef Þjöðverjar Ieggja undir sig
lönd vor og borgir, hverjir eiga
þá að reisa þær úr rústum ? Hver |
á að ala önn fyrir ekkjam og
föðarlausuin? Hver borgar skaða-
bæturnar? — Og öll þjóðia tób
eaman höndum til að verja Iandíð.
Frá upphafl vissum vér það fyrir-
fram. að nú myndi reka að þvi
að ti! skerar skriði milli bylting-
armanna og einræðidns. Múgur-
inn vissi það, að harðstjórar vorir
myndu hallast að hinum þýzku
sigurvegurum. „Hið heilaga
bandalag", sem stofnað var fyrir
hundrað árum af prúsaneskum,
austunískum og rússneskum lög-
gjöfum, sem varnargarður gegn
lýðstjórnarhugsjónum Norðurálf-
unnar, hélst órofið milli keisar-
anna þriggja þangað til 15. marz
1917, er uppreistin í Pétursborg
gerði það að engu. Nú er um að
gera fyrir Rú#sa, Breta, Frakka
og Belga áð reka Þjóðverja út úr
hinum herteknu Iöndum, Það er
lifsspursmál fyrir Rússland og
einkum fyrir byltinguna í Rúss-
landi. — Þýzkar fallbyssur myndu
annars reka rauða fánann bylt-
ingarmannanna út úr landinu.
Fyrstu vopnaviðskiftin.
Nýjustu fregnir segja þannig
frá fyrstu vopnaviðskiftum þýakra
og amerÍ3kra herskipa:
„Hundrað milur fyrir sunnan
New York skaut þýskur kafbátur
I á B mdaríkjaherskipið „Smith8,
en kúlan fór fram hjá i 15 faðma
fjarlægð. Eftir það hvarf kaf-
báturinn".
Eu það er Bandaríkjunum vafa-
laust nóg, að vita af þýskum kaf-
bátum í grendinni, til þess aö þau
reyni að verja aðalhafnir sínar
gegn árásmm þeirra. Yerður
höfnunum því sennilega lokað með
tundurduflum, á sama hátt og
gert hefir verið víða annarstaðar,
svo að ®kki verði komist inn í
þær leiðsagnarlaust.
En óhætt er að treysta því, að
siglingum hlutlausra þjóða til
Ameríku verði engin hætta búin
af þýskum kafbátum, nema hafn-
bann verði auglýst. Og litlar
líkur eru til þess að það verði
gert.
Ofbeldisverk Þjóðverja.
Franska stjórnin hefir ákveðið
að senda öllum hlutlausum þjóð-
um mótmæli sín gegn ofbeldis-
verkum þeim sem Þjóðverjar hafi
unnið í Frakklandi á undanhald-
inn. Segir þar að hermdarverk þau
sem unnin hafi verið á opinberum
byggingum, sögulegum minnis-
merkjum og listaverkum og ein-
stakra manna eignum, séu gersam-
lega ástæðulaus frá hernaðarlegu
sjónarmiði. Enn fremur mótmæl-
ir stjórnin þjófnaði og ránum
þýska hersins á frönskum verð-
bréfum, og lýsa bandamenn því
yfir, að elík verðbréf verði ekki
innleyst og vitna í lög um með-
ferð á heiteknu landi.
Engin sókn
á austurvígstöðvunum.
Yið og við hafa verið að koma
skeyti um að Þjóðverjar ætlmðu
að fara að hefja sókn 6 austur-
vígstöðvunum. Ög þess hefir ver-
ið getið fcil, að undanhaldið að
vestanverðu stafaði af þvi, að þeir
æfcluðu sér þá og þegar að hefja
ramma sókn að ausfcan og taka(
Pétursborg í lotunni.
Þýsk blöð frá þvi um mánaða-
mótin hafa það effcir „bestu heim-
ildum“, að um slíka sókn gefci
alls ekki verið að ræða, fyrst og
fremst vegna þess að veðráttan
leyfir það ekki. Hlákurnar eru
byrjaðar þar eysfcra, skotgrafirnasr
fyllasfc af leðju og vegirnir verða
að kviksyndi. Þó að Þjóðverjnm
lánaðist að reka Rússa úr stöðv-
um þeirra, þá gætu þeir ekki
haldið þeim, þvi þeim yrði ómögu-
legt að flytja þangað fallbyssur
óg aðrar nauðsynjar. Þessi um-
rædda sókn gegn Pétursborg
myndi þvi bókstaflega sökkva á
kaf i foraðinu.
Þjóðverjar eru vanir að búa
sig rækilega undir það að hefja
sókn, en flana ekki úfc í ófærur.
Það eru því engar likur til þess
að þeir hefji sókn á austurvlg-
stöðvunum, hvað sem Hindenburg
annars ætlar fyrir sér.
Ástii ög miliönip
eftir
gharles fparviee.
137 Frh.
íiíttu á mig — fcalaðu við mig —
eg steud héraa bjá þér — það
er ekki alt íarið, því að ég er
hérna enn og þetta lágast alt
eaman.
Hann reyudi að brosa og brá
fyrir háligeiðam kátinusvip á
andlitinu, en svo þyrmdi yfir hann
affcur og hljóðaði h*nn þá upp
yfir sig af' örvæntingn.
— Æ, eg man ekkert hveraig
þetta er! Alt er íarið og eg fjár
þrota — Veslings barnið mitt!
ílafið meðaumkvun með barninu
íainu!
Hún vafði hann örmum ogreyndi
styðja hann, en þá faun hún
fór mn haun skjálffcahrollur og
húé hann meðvitundarlaus i fang
^oanar.
öftnnig lcið nokkur tími, eða
mjög langur að ídu faust, og var
ekfeerfc sem rauf þöguina fyr en
Jessie hljóðaði upp yfir sig og
sagði:
— ida, ungfrú ída! Hann —
húsbóndinn er dáinn.
ída lyfti upp höfðinu á föður
sinum og leit framan í hann. Sá
hún þá, að stúlkan hafði sagt
satt.
Já, hann var örendur og hún
hafði þftnnig miet bæði föðursinn
og elskhuga sama daginn.
26. kapituli.
Daginu sem jarðarförin átti að
fara fram, sat ída í bókastofunni
um moíguninn, en rsgningin dandi
á glugganum og hafði gluggatjöld-
unum verið hleypt niður. í her-
btn i ttupi yfir bókastofunni lá
faðir b ‘-r á líkbörunnm og
ríkti þar - tíðleg og alger dauða-
þögn, s9ni eins og breiddist nm
alfc húsið og viitist ekkigerahvað
sizt vart við sig í bókastofunni,
þar sein Gotttreð Heron hafði
hafst við me tau hluta æfi sinnar.
í'Ia hallaði sér aftur á bak í stóra
hægindastólinn, sem faðir hennar
var vanur að sifcja í. L3gði hún
hendurnar í kjöltu sér og starði
á bók, sem lá opin á borðinu
eins og faðir hennar hafði ekilið
við hana seinast. ída var mjög
sorgbitin og því venju fremur
föl í andliti, er sfcakk mjög í stúf
við ftvarfcan sorgarbúningiun, sem
húu var í. Það var nú liðið fast
að viku síðan hinn sviplega dauða
föður hennar hatði borið að hönd-
um, þar sem hann hné í faðm
hennar, og janvel þótt hún væri
kjarkgóð og tápmikil að upplagi,
þá var þó lsngt frá því, að hún
væri búin að ná sér effcir þennan
atburð.'
Þetta var alt saman eins og í
einhverrí þoku fyrir henni þar
sem hún iá þarna í stólnum og
horfði á borðið, sem faðir hennar
hafði setið við og lotið yfir ár
©ftir ár. Hún gat naumast áttað
sig á því, að hann væri horfinn
sér og að hún stæði nú uppi ein-
mana i véröldinti, og hún hafði
að eins óljcsa hugmynd um að
sorg hennar væri í ranninni tvö-
föld — að hún hefði ekki ein-
göngu mist föður sinn, heldur
væri henni nú einnig horfinn og
tapaður sá maðurinn, sem faús
halði gefið bjaTta sitt — sá mað-
urinD, sem einmitt nú hefði átfc
að standa henni við hlið, rétta
henni styrka hjálparhöud og hugga
hana með ást og viðkvæmni á
a þessum reinslutíma. Þettatvö-
f*lda áfall hafði komið svo óvænt
og borið svo bráðan að, að það
hafði sljófgað fciliinningar hennar
að vissu leiti. Hæfileika mannsins
til að bera raunir og þola sársauka
eru einhver takmörk sett, þegar
á allfc er Iitið og er með þaó
sem annað, að æðri kraftur tekur
þ»r í taumana og segir: „bingað
og ekki lengra" — og þessari
takmörkun átti ída það að þakka,
að hún örmagnaðisfc ekki algerlega
andir byrði mótlaetisins.
Einnig var á þ tð a5 líts, að
hún máfcti ekki gefa sig sorginni
og hugarkvöl sinni á vald. Hún
varð að sinna heimilinu eftirseœ
áður og hún varð að sjá um út-
för föður síns. Og þessi skyldu-
verk sin íeysti hún lika af hendi
með stillingu og göfugleik, með
þeirri göfugmenBku'sem jafntiginni
koou sðmdi. Jessie hljóðaði og
grét há9töfum dag eftir dag, svo